Laundrette

Mentres se lava a roupa, reviso The Irish Times, e trato de entender como non 'e pos'ivel conciliar democr'acia con seguridade 'a vista dos recentes acontecementos, e como se toma como mal menor a morte dun inocente 'as maos da policia.
E non o dou entendido: lamento-o, pero os meus circu'itos est'an bloqueados por un estranho virus chamado liberdade; tampouco sei onde tenho o bot'on para o reset, asi que ren'uncio a deixar de pensar como penso.
Cando vou meter na secadora a roupa lavada, entra Angustiada, a minha companheira de apartamento, cargada de idem e de roupa para lavar. Carga o tambor con esta 'ultima e comeza a descargar informaci'on do seu pr'opio disco duro; non 'e pos'ivel que todo lle saia tan mal, paro asi o parece: anda mal de dinheiro, perdeu as gafas de sol, no curso non aprende nada, non d'a adiantado o voo para non quedar soa na village este fin de semana, etc.
Di que est'a agobiada e que se sente soa. Ao final, acabo-a invitando a unha golden coin para a secadora, e a un paseo polos arredores en canto a roupa estiver lista; aceita, encantada; onde prop'os que vaiamos?
E ela contesta que podemos ir dar unha volta por un cemit'erio precioso que hai por a'i atr'as.
Un pouco perplexo, aceitei-lle.

Axouxere

Acabo de revisar o correo e tres e-mails trist'isimos, como tres heraldos funestos, an'uncian que Mirinda e Vladimir perderon o crio que esperaban.
Un ax'ouxere con muitos trevos non vai ir comigo no avi'on este Venres; ficar'a no meu cuarto, por se 'e de utilidade para algun meninho de aqui.

Ginger Paul

Chegou S'abado ao meiodia, como estaba previsto, e non era preciso descrevermos a cor da camiseta ou o xeito da mochila para darmo-nos reconhecido no and'en: pouca xente vinha de Dublin, pero nengunha con aquel cabelo a arder coma o lume, my ginger haired boy, que baixaba do autobus, aborrecido da dist'ancia e famento.
Con case todo fechado, salvo as rebaixas, e nada que comer na village, entramos nun fast-food de O'Connell, e a toda a pr'esa marchamos para a casa: non sa'imos m'ais do apartamento at'e Domingo, cando Paul marchou e volvemos comer polo centro, esta vez nun pub, como recompensa despois de tanto esforzo.
Encerrados durante horas cos nosos xoguetes, xogamos corpo a corpo os xogos que quixemos. Os que logo, unha e outra vez en vinte horas, renovamos, reinventamos, alteramos, refixemos, confundimos, mesturamos, agregamos, repetimos, imitamos, terminamos... e, pracenteiramente, volvemos comezar...

Para a lembranza, fica o fulgor 'igneo do cabelo de Paul, de todo o pelo do seu corpo, coma unha brasa inextingu'ivel a alampar sobre a minha cama.

F'ora, o dil'uvio arreciaba contra os vidros, e os feros corvos do Shannon, aterecidos nos tellados, espreitaban en sil'encio baixo a choiva.

Beiras do Shannon

A confusi'on e a novidade dos primeiros dias van dando paso 'a rotina. Caminho polas vereas do campus coa rec'en adquirida seguridade de quen sabe xa onde se dirixe, coa seguridade de quen levase muito tempo entre estes edif'icios e estas persoas que van resultado xa familiares.
Acordo mui cedo cada manh'a: penso que 'e m'ais devido aos berros acres dos corvos do que 'a luz que entra pola vent'a desde tan cedo.
Aproveitando que o tempo mellorou onte pola tarde (un breve descanso, porque disque manh'a volver'a chover), fixemos unha longa caminhada polas beiras do Shannon. En grupo, claro: hai un par de dias, as autoridades do campus chantaron letreiros recomendando que ningu'en se achegue ao rio se non 'e en grupo.
A raz'on non se sabe, pero xa se formaron dous bandos: os que falan de laxes esvaradias e correntes acu'aticas, e os que falan de malfeitores, mesmo fennians, perigosos.

O paseo conclu'iu 'a volta dunha mesa en que desfrutamos dunha boa cea e dunhas boas pintas; estaba xa decidido que este fin de semana non irei a Dublin.
E tam'en que Paul, o irland'es, chegar'a a Limerick manh'a polo meiodia. Como hai excursi'on, a resid'encia estar'a case baleira.

Outono

Escrevo no meio do Outono, en Limerick: o dia, gris e ventoso, fai-me agradecer desde o m'ais 'intimo o consello de traer roupa de abrigo e botas que me deu Ambece a 'ultima vez que nos vimos.
Posteo desde a Library: venho do pub da Students Union, instalado nunhas antigas cortes, The Stables se chama. F'ora, o vento zoa, frio, incans'avel, enchido de humidade; pasan as nuves a correr, descarregando imprevistos chuvascos aos que en minutos sucede un sol p'alido que non d'a quentura algunha.
Realmente, se un non mirase o calend'ario, poderia facilmente pensar que estamos a comezar o Outono.

Triangulo

Con poucas horas de diferenza, chegan por e-mail duas invitaci'ons para o pr'oximo week-end, as duas inesperadas, opostas, contradit'orias, inconcili'ables.

Tenhen a sua orixe en Dublin, na estranha noite do S'abado nas entranhas de The George.

Era unha vez no Temple Bar un bret'on, un irland'es e un galego, que de madrugada cansaron de bailar, e sa'iron a fumar...
A cantarela puido seguir cos tres a demostrar a propiedade transitiva, mais perante a magnitude do labor e a hora que era, deu o tranglomanglo neles, non ficaron sen'on dous: un que agora espera vir e mais outro que me chama a Dublin a visit'alo.

Cada un deles 'obvia e 'odia ao outro nas respectivas mensaxes.

E agora son eu quen os 'odia, quen os vai obviar aos dous.

Soulaiman

Dublin est'a ateigado de estranxeiros, que caminhan ao meu paso e fan ferver prazas e ruas, que cobren as terrazas dos locais de todas as cores e todas as nacionalidades, que van e venhen das rebaixas. Sentan derreados nos bancos en canto queda sitio, ou se deitan sobre a herba de St. Patrick's Yard. O d'ia corre lentamente.

Pasan das 5 e 'e tarde para xantar.

St. Stephen's Green.

Ando 'a procura dun sitinho 'a sombra, levando dous pretzel e unha cola que venho de comprar, pero ainda me 'e preciso dar unhas voltas antes de que me faga un oco no seu banco, un banco 'a sombra diante dun lago de augas verdinhentas e paradas, e ao p'e da farola en que ten encadeada a bici. Tam'en el est'a a comer: dunha bolsa de pl'astico saca, e abre, unha lata pequena de arenques e pan de pita.

Seguramente m'ais do 80% dos que hoxe percorreron as ruelas e pontellas deste parque, ou sentaron nos seus bancos, tinhan cabelos loiros, pel branca r'ubia do sol, e ollos claros. Pois ben, o home que at'e hai poucos minutos estivo tendido sobre a minha cama, era, etnicamente, o que menos caberia esperar para unha tarde de S'abado dublinesa.

Xantamos 'a par, entre miradas e sorrisos pouco e pouco m'ais frecuentes, m'ais seguros. Rematamos e ofreceume un cigarro, longo e fino, de sabor adocicado; acendemos e present'amonos: Soulaiman, dixo el, e de'monos as mans mentres el estend'ia un branqu'isimo sorriso de dentes grandes a destacar na pel escura.

Volv'ia para o traballo 'as 8, as'i que cumpr'ia irmos para o hotel.

Agora, mentres Souleiman vai caminho do restaurante en que traballa, no cuarto sobrevoa ainda o xemido, case un ganido breve, abrupto, de cando exaculaba.

Dublin

Quixen voltar a aquel pub en que Vapin e eu pasamos toda unha tarde de Domingo, mentres chovia, hai m'ais de once anos. Impos'ivel atop'a-lo: seguramente nen o reconheceria ainda que me levasen a el pola mao e me deixasen diante da porta.

Non fora aquela tampouco unha tarde especialmente divertida; talvez por iso, precisamente, funcionou, durou e dura ainda como fito, e segue a formar parte das nosas conversas desde aquela.

Un dia chuvinhento e morrinhoso, e 'ia frio, e era Domingo, e non hai m'ais que dicer: entramos naquel lugar estranho, seguramente feo e inc'omodo, ateigado de homes que apenas falaban entre eles encanto vian as carreiras de cabalos pola televisi'on.

Remato a minha Beamish e decido ir pagar.

Como non coma algo, con certeza morrerei.

Spider

Tal è o nome do ciber en que entrei para postear: Estou en Dublin e advirto que o teclado è inglès, como se deduce da presenza no texto do acento grave. Talvez por algunhas outras disfunciòns gràficas poderà deducir-se que hai pouco saìn dun pub: para dar asimilado a infame inxesta dun kebab adquirido nun posto ambulante botei ao lombo duas pintas de Guinnes; a primeira por necesidade, como digo, a segunda por simple e lex'itimo pracer.
Confeso, ademais, que tomei o ru'in alimento m'ais que por ser hora de xantar, por tratar de atenuar os efectos dunha visita pr'evia 'a destileria de Jameson: apenas dous grolos (ben, pode que fose algun m'ais) na degustaci'on, que me fulminaron o est'omago case vacio a aquela hora (meiodia) e boa parte das neuronas.
En canto saia de aqui irei na procura do rio: lendo 'a sua beira atinxirei o serao; prometo cear como Deus manda, beber con moderaci'on, e cumprir a minha d'eveda con Vapin.
Manh'a deixo esta cidade.

Cenáculo

Tras deixar a meniña deitada, decido-me e saio ao encontro d@s que estiveren na Cova: chego arredor das 10 e atopo a Vapin, Estridente e Ti á volta dunha mesa, na terraza.
Como corresponde a dia de semana (non festivo nen véspera de festivo), Estridente está razoavelmente equilibrada; quero dicer con isto que non lle deu por empoleirar a unha mesa imitando á Jurado. Di-me que nen se me ocorra deixar medrar o pelo ou a barba, agora que tirei vários anos de riba.
Estridente marcha pronto; espera por ela seu pai, recén xubilado; como non ten que facer, prepara a cea dos dous cada noite, sempre ou case sempre o mesmo: ovos, e, desde que os hai, pementos de Padrón. Quedo con Ti e Vapin, que está acatarrado, canso, aborrecido do seu novo traballo; soña con fecharen os Sábados desde agora, asi poderia ir a Sanxenxo coa família, un auténtico clan, os Kennedy.
Debulla con desgana queixas, que sumo ás que debullou Domingo nas Cortiñas de San Román; ilustro-as coa sua imaxe recortada na porta da tenda en que traballa, ollando a Praza á espera das clientas; foi a semana pasada; vou polo Cantón levando da mao a nena, vexo-o casualmente e saúdo-o; el levanta a mao, e aposto dez contra un a que tivo que conter-se para non se ir connosco.
Mentres falamos de viaxes posíveis, imposíveis e pasadas, telefona Pólis. Xantaremos ou cearemos ou tomaremos unhas cañas este Xoves, cando a nena se teña ido.
Fará-me ben.

Vésperas

A tres dias da miña partida todo parece ferver nas profundidades sen que a superfície das cousas, dos procesos, das encomendas en que interveño e que tento levar adiante, mostren a menor aparéncia de cámbio.
Teño, pois, os nervos como a corda dun arco.
Non seria mala terápia algo de sexo (sexo de vésperas, como en tempos na noite antes dun exame, como disque facia Napoleón a noite antes dunha batalla). Pero a preguiza é agora o menor dos meus males: paso o dia consagrado aos paseos e xogos coa miña filla, e cando chega a hora de deitar-me caio na cama como un morto.
Sen tempo para ler outra cousa que contos infantis, ou para pensar máis aló de entreté-la, ou para vir escrever nesta blo doutro xeito que non sexa case clandestino, non estou para buscar e muito menos para non atopar.
Simplemente vexeto e conto os dias.

Regresión

As mañás son unha pequena batalla de colacao e bolachas: hoxe montamos un puzzle de Pinocho antes de que a cunca dos Simpson deixase ver o fondo. Logo a nena saíu como un foguete: amigáveis voces chamaban-a desde Takatuka, onde Efraim Langstrum é rei.
Un respiro suficiente para cerrar o asunto da mudanza, finalmente fixada para o 18 de Agosto: Temos que ver-nos eses dias que pases en Atenas argallando a mudanza, sen falta, non digas que non, dixera Ambece ainda onte, os dous sentados no Parque de Íthaca mentres a miña filla voaba nun colúmpio.
Temo-nos que ver eses dias en Atenas, pero sigo sen saber para que; tampouco sei para que nos vimos onte: na meia hora que estivemos xuntos, cada un de nós emitiu o seu acostumado globo de palavras ao vento (escaso) que o outro non deu percebido.
Logo ela ergueu-se, encheu-me de bicos e recados, e emprendeu camiño.
Tiña que ensinar a casa de Atenas a un presunto comprador á mesma hora en que mo contaba.
A isto pode chamar-se regresión, ou como facer cen kilómetros en menos dez minutos.

Rio

Despois dunha semana en que o frio vento varreu das ruas todo intento de calor, hoxe porfin o termómetro obrigou-nos a baixar até o rio.
Foi como atravesar a superfície dun lenzo de Monet: manchas de luz estamparon, irregulares e cambiantes, a erva fresca; o sol atravesou a follaxe das árvores, atomizando-se; e o rio, diante de nós e abaixo, proseguiu, calado e lentamente, o seu pasar toldo de sougas e reflexos.
Definitivamente, foi a primeira tarde de Domingo deste Verao, maina e como traida doutros tempos.
Meu pai abandonou o seu mutismo cotián para levar-nos, como un guia de museu ou un vello explorador, aos dias en que foi neno: ali aprendia el a nadar tirando-se desde os caneiros, por esa parte en que hai menos corrente pasaban el e os outros rapaces á outra beira, nadando coa roupa atada co cinto á cabeza para non a mollaren, acolá habia un refúxio de pescadores que a riada desfixo, por ai houbo un camiño que collian até a estrada, onde, agarrados á caixa dos camións, os nenos subian á cidade; das solas tacholadas saltaban faíscas ao contacto co piso.
Eran outros tempos, repite aos poucos, como desculpando-se.
Íthaca viveu sempre de costas ao seu rio; como o meu pai, que tan só agora na vellice regresa a el para recoñecé-lo sen embargo palmo a palmo: seguramente comprende que os tempos e el mesmo eran outros, que todas as cousas cambiaron, pero non o rio, que permanece imutável como se desafiase a Heráclito.
Miro a meu pai sentado baixo os carvallos, contando todas as cousas a miña mai mentres a miña filla xoga a coller flores e trevos ao pé deles dous. Neste cadro que nunca Monet pintou, o sol pinta grandes circos amarelos sobre a erva, atomiza-se ao atravesar as copas movidas pola brisa, reverbera na turva pel do rio lento e, por último, arrinca brillos da branca cabeleira do meu pai que mira atrás del. O camiño. O rio percorrido.

O tempo, que estivera detido uns anacos, bota a andar de novo, repentinamente.

Orgullo

Sábado pola tarde paso pola de Vapin para deixar algunhas cousas. Tamén, para que me dea as chaves do garaxe. Está canso e non dá nengunha esperanza de saír á noite connosco; só falamos de cousas xerais: o seu novo traballo, a cea da miña despedida en Atenas, que vai facer el no Verao, que farei eu (Irlanda, mudanza, etc)...
Estou tan á vontade cabo do meu amigo que pasaria o dia enteiro sen facer nada máis: coas pernas estendidas e cruzadas xunto ás del, falándomos ou escuitándomos ou véndomos voar as moscas polo espazo da sala, aparvadas pola calor.
Non falamos, claro está, do noso.
Vou a correr para o Parque, onde están meus pais coa nena, e ali recollo-a para irmos á concentración da Praza Maior. Subida sobre os meus ombros, a miña filla aplaude cando estenden a enorme bandeira iris perante a Casa do Concello; un fotógrafo tira-nos unha foto entre os soportais; botamos a andar, entre os últimos tras a bandeira, por unha rua máis formosa que nunca baixo aquel sol vespertino.
A miña filla segue a facer-me preguntas sobre o que se está a reclamar naquela manifestación: non pode entender que alguén non permita as bodas entre dous homes ou entre duas mulleres. Por iso imos, para que ela poida seguir estrañando-se.
Para que o mundo en que viva a miña filla sexa mellor do que hoxe é. E ela sexa livre.
E eu sigo adiante orgulloso, polas ruas de Íthaca, coa miña filla sobre os meus ombros.

Primeiros dias

Sinónimo de vacacións: descontrol.
E asi é; seis dias afastado de Atenas e da miña vida ali, bastaron para converter a miña vida en Íthaca, onde agora estou, nun pequeno caos onde case todo o mundo parece intervir para impedir que algun xeito de orde dea callado.
Sobretodo, a miña filla, o demiurgo principal desta alegre desfeita.
Por todo isto talvez non sexa estraño que até hoxe non puidese acceder á bló, e iso desde un ordenador de Ciberália, clandestinamente, mentres avoa e neta van na praza por algo de peixe.

Como resume das idas e vindas destes pasados dias, o seguinte:
Xoves deixo Atenas coa firme convicción de que deixo algo esquecido; efectivamente: aló quedan o walkman, o livro de Peke e as chaves da auga sen fechar. Na Comarca, os dous hobbits adultos e a cria receben-me como esperaba: igual que sempre, igual que se nos vísemos por última vez tan só unha semana antes, e deste modo a conversa comeza a fluír entre nós como unha corrente amigável e doce no corazón do novo e confortável focho en que viven, no centro da Comarca.
Saímos a pasear e a tomar unhas cervexas; naturalmente, atopamos a P. e B., que nos conducen a un bar perto da ria.
P. é provavelmente o home máis freak que coñezo, infinitamente máis ca min (por suposto) ou que o mesmo Haddock: mentres paseamos pola Alameda, a sua conversa refere-se unicamente a xogos de rol, taboleiros, soldados de chumbo e planos de batallas que merca ou baixa da Rede. Nun momento dado, cando estamos á altura da estátua de Colón, queixa-se de que meia dúcia de partisanos custe máis do que un Panzer; digo-lle que só faltaria que as máquinas valesen máis que as persoas; Haddock escacha co riso ao ver o desconcerto de P.
Eles marchan, e a nosa conversa segue polas ruas e alguns outros bares encantadores da Comarca até que a Helena comeza a vencé-la o sono: daquela seguimos a falar na casa, na cociña.

Todo o que falamos ten que ver co paso do tempo, directa ou indirectamente.
Salce está ilusionada porque as últimas provas deron resultado negativo, e porque ao dia seguinte ten nova revisión; saberá porfin cando e como lle reconstruirán o peito.
Sen embargo, pola mañá as notícias non son boas; o peito seguirá como está.