En defensa do Parque

Eu xa asinei, e ti?

Pésame

A espera terminou: o pai de Vapin morreu, consciente e rodeado dos seus; docemente ao parecer, segundo nos conta o própio Vapin no vestíbulo do tanatório.
Ti, Nican, Cris, Tere Holmes e eu estamos a este lado do rio de siléncio que corre sempre nestas ocasións; ao outro lado están, como nunha illa de tristeza, unha muller de pelo branco e os seus fillos, dous deles amigos nosos, para os que non hai consolo.

E en todos, a mesma perplexidade perante a morte, como no princípio dos tempos.

Ignición

Recén saído dun cruxol, de pasar dias sobre unha grella, dunha forxa, do máis ardente dos infernos, dos altos fornos nos que se funde o aceiro, do interior dun volcán en erupción, asi regresa Polis do seu finde na praia.

Non direi que percebin a calor do seu corpo incandescente através da porta cando me abriu, pero ben podia ter sido; na cociña, mentres lle paso toallas molladas para arrefecer o lombo, Polis conta-me que esqueceu levar a crema! que pasou horas a dar-lle ao patin no mar e ao volei na area, todo por seguir-lle o xogo a un tipo que resultou ser hetero!

Muitas toallas molladas despois, cando aparecen as primeiras bochas no lombo e a dor de cabeza, consigo que a antorcha humana venza a vergoña e imos ás urxéncias: Doutor House, non se che ocorra falar-me agora de melanomas, di ainda tras o martírio de poñer a camisa.

Rerum vaginarum

Como todos os Veraos, son vítima do descontrol que provoca non atopar hora de me ir para a cama.

Sábado sucedeu igual: a noite antes, ao voltar da rua, descubro que non teño sono, asi que vou para a tele ver unha peli tediosa e en pésima conservación; canso dela, e como sigo sen sono, vou para muito mellores eidos. Rio e desfruto, pero deito-me ás 3; ergo-me ás 9 e paso o dia inteiro dando voltas baixo a calor da casa en penumbra; despois de xantar teño que facer a sesta: duas horas, muito máis do que recomendan os médicos, pero é que soa o móbil e do outro lado está Ti para saber a que hora quedáramos.

A nengunha, digo; teño preguiza de duchar-me, de vestir-me, de atravesar o forno para reunir-me na Cova con ela e outras tres (hoxe Vapin está co pai, Polis vai na praia), de violar outra vez a dieta, de... pero Ti traballa-me con elocuéncia e aceito con desgana.

Aló vou, lentamente pola rua encosta, sen sospeitar que asistirei a unha interesante mesa redonda sobre o mundo da vaxina.

Con efeito: nada máis chegar, Lura (esa barbie a tamaño natural) proclama que está coa regra e enumera todos os síntomas: leva todo o dia deprimida e chorando pola casa, doen-lle os riles, está irritável, ten os peitos inchados, rebenta-lle a cabeza... Estridente rebusca polo bolso (vai pondo sobre a mesa mil cousas) e pasa-lle un blister con comprimidos: toma, xa non me fan falta, eu terminei onte con ela. Lura parece que se ofende porque ovulan á par desde que volveron de vacacións, e Estridente, antes de erguer-se para colocar-lle a Lura as tiras do top (por outra parte, todo un traballo de precisión), parece que se desculpa por ter-se adiantado.

Mentres busco algun tema de conversación menos xinecolóxico, Ti proclama que hai dous anos que pasou a menopáusia, e agora é completamente feliz desde que descubiu certa crema lubricante: a sequedade era o pior, notava como un cartón, era terrível... Daquela asoma a envexa nas palavras de Constance, non ter que preocupar-se polos retrasos, ela que vén de sobreviver ao susto de duas faltas.

Até aí vou pasando sen pena nen glória: náufrago entre óvulos, menstruacións e outros fluídos, collido ao meu cigarro como a un leño e tomando a miña caña, miro para outras mesas en que os temas parecen non ser tan militantes.

Daquela Lura repara en min, o estraño: Espero que te agóbies coa conversación. Respondo-lle que non se preocupe, que estiven casado e que nada me é alleo. Mira que teis sorte, cabrós, e nosoutras a pringar cada 28 dias...!

Egocentrismo

En dias de tan pouca actividade, nada mellor para encher o tempo e reforzar o ego que un deses testes que periodicamente percorren o blogomillo, en concreto un que pesquei da blog do Nadador, e ao que espero se sometan os blogueiros aludidos. Velaqui vai:

Que hora é?: As seis menos vinte e tres.
1. Nome Completo: Kaplan, para servir a vde. (deixemo-lo asi).
1. Alcumes? papá, profe, neno, tio, señor, mira, oes, fillo...
2. Por quen che puxeron o nome? Por meu pai.
4. Signo Zodiacal: Escorpión (sinto-o, non puiden escoller).
5. Tatuaxes: Nengun (no software hai centos, pero non se ven).
6. Amaches tanto a alguén como para chorar? Por suposto que si.
7. Estiveches nun choque de coches? 2 veces, unha delas guiava eu.
9. O vaso, meio cheo ou meio vacio? Depende do vaso e o momento.
10. Cor favorita de roupa interior: Dá-me igual se é discreta.
11. Número favorito: O 7, no seu defecto o 4.
12. Cor favorita: Azul.
13. Supersticioso? Manias teño, como calquer.
14. Tipo de música de preferéncia: Jazz e blues, sobretodo.
16. Flor: A lavanda. E receando muito direi tamén o íris.
17. Última visita ao hospital? Hai 6 anos, cando nasceu a miña filla.
18. Como te ves en dez anos? Teño embazada a bola de cristal.
19. Que cambiarías da tua vida? Muitas cousas, como todos.
20. O primeiro que pensas ao espertar: Que grande é esta cama...
21. Que hai na parede da teu cuarto? Láminas de Van Gogh e Chagall.
22. Persoa que talvez non conteste este post: Alícia.
23. Persoa que seguro responde: X, Cláudio, Nona e Neofisiologus.
24. Quen che gustaria que respondese? Eles, por exemplo.
25. Que dirias a alguén e non te atreves? Non me atrevo...
26. Deporte favorito: Viver, o que requer maior resisténcia.
27. Tímido ou extrovertido? Extrovertidamente tímido.
29. Gusta-che ler? Si, claro.
30. Falas algun idioma? Non sempre o que a ocasión requer.
31. Pasatempo favorito: O encrucillado branco de El País.
32. Praia ou montaña? Montaña, dado que ódio a praia.
33. Coleccionas algo: Pequenas histórias inverosímeis.
34. Tes algunha fóbia? As arañas, todo o mundo o sabe.
35. Cando foi a última vez que choraches? Non hai muito.
36. Gusta-che a tua letra? Si, claro, é a miña letra.
37. O pan gusta-che con que? Con todo, pero está-me vedado.
38. Sendo outro, serias teu amigo? Tardaria en coller-me cariño pero si.
39. Tes un diario de vida? Esta blog é unha prova irrefutável.
40. Es sarcástico? Pouca cousa, o necesário e saudável.
41. Saltarías en bungee (puenting)? Non.
42. Cereal preferido? O que foi moído, amasado e cocido: o pan.
43. Desatas os zapatos ao sacá-los? Para atá-los cando os poño.
44. Cres que es forte? Non: son teimudo, iso si, e paciente.
45. O teu xelado favorito? Mataria polo de tiramisu.
46. Canto calzas? Un 44.
47. Roxo ou Rosa? Vermello en todo caso.
48. O que menos che gusta de ti? Son ciclotímico, está todo dito.
49. A quen estrañas muito? Á miña filla.
51. A cor de pantalón e zapatos que tes postos? Estou descalzo e sen pantalón.
52. O último que comiches hoxe? Froita, un pexego.
53. Que estás a escuitar neste momento? Música.
54. A última persoa coa que falaches por teléfono? Tere Holmes.
55. Trago favorito? Cinzano bianco con xelo e limón.
56. Deporte favorito para ver por tv? Nengun deporte.
57. Comida favorita? As de Inverno (callos, cocido, legumes, esas).
58. Película de terror ou final feliz? O zómbi e a vampira casan, son felices e comen perdices.
59. Última película no cine? Asterix e os vinkingos, coa nena.
60. Dia Favorito do ano? Nengun especialmente.
61. Inverno ou verao? Un inverno seco e frio.
62. Bicos ou abrazos? Abrazos, pero os bicos tampouco están mal.
63. Postre preferido? As filloas da miña mai.
64. Onde é o máis lonxe que estiveches da tua casa? México.
65. Estiveches namorado algunha vez? Creo que si, non o xuraria.
66. Arrependeches-te algunha vez dalgo? Case todas as semanas.
67. Cor de ollos preferida: Indiferente.
68. Nome de rapaz e rapaza favorito: O dos rapaces e rapazas favoritos.
69. Fumas? Recoñezo que si.
70. Condóns de laranxa ou limón? Incoloros, insaboros e inodoros.
71. Sexo con amor ou sexo con morbo? Sexo.
72. Usas algunha muletilla? A ver... si, vamos a ver... a ver a ver...
73. Tes algo pendente de facer? O resto da miña vida.
74. Un momento especial na tua vida: Cando nasceu a miña filla.
75. Es feliz? Razoavelmente, creo que o teño sido.
76. Que hora é agora? As seis e dezaoito.

Construción

Como ía eu supor que a visita á nova casa en obras abriria a caixa de Pandora?
Desde hai tres dias estou nunha agonia por culpa dos azulexos dos baños, por culpa da ducha, pola cor das paredes, devido á falta de comunicación entre o amargado que me atende na construtora e o encargado da obra, que directamente me ódia.
Á miña volta rivalizan familiares e amigos, que me abouxan cos seus consellos. E isto, señores, non fixo máis que empezar.

Pola memória

Un dia coma este, hai 70 anos, empezou para o meu país a maior traxédia da sua história.

Hoxe queremos viver en paz, pero non sermos cómplices da mentira, a ignoráncia, a ocultación e o siléncio.

É mester recuperarmos a nosa memória histórica: até que a última foxa comun dos montes, os campos e os páramos de España non sexa aberta, e mentres o último morto siga sen nome e sen história, toda paz será indigna e imposível.

Endogámia

Disque cando Deus fecha unha porta abre sempre unha xanela.

Á vista da oposición dos comensais, e con muita diplomácia, conseguin que Incombustível deixase a cea para mellor ocasión.
Persiste en min, sen embargo, a sensación punxente da compracéncia, de non saber dicer non, de tragar con todo dixera Polis un destes dias, con esa dureza que deve enarborar nos xuízos. Comer canda nós unhas sardiñas e saltar a nosa fogueira non fai dos nosos a tal Incombustível, esa que pasava por aí.

Algo queimado porque non lles falta razón, veño remoendo para o tobo, onde unha xanela se abre telefonicamente: procedente da Comarca, este fin de semana estará comigo en Ithaca Haddock, o meu irmao-hobbit.

Esperar

Esta mañá, porfín, a oncóloga acordou suspender a quimioterapia e falou con certa claridade. Os síntomas do pai de Vapin as últimas semanas (debilidade, desorientación, falta de apetito, fadiga) non son do tratamento senón da enfermidade que avanza sen control.
Só queda esperar.
Ao contalo, Vapin non pode conterse e chora.
Nin Ti nin eu soubemos que dicir.

Breves

Home branco, divorciado, versátil, culto, limpo, fumador non compulsivo, busca comensais para cea próximo Venres. Preferéncia similares, non importa sexo.

Informes aqui.

(Prega-se e ofrece-se discreción)

Mitos e cavernas

A feira de libros usados e de ocasión acode unha vez máis a Ithaca, e eu acudo unha vez máis a ela coa esperanza de atopar algo que comprar por moi pouco diñeiro, e así é: dous preciosos álbumes da Taschen.
Mentres os remiro, á sombra escasa dun dos negrillos, achégaseme Incombustible por atrás: Sorpresa! di poñéndome nas gafas de sol, até chantamas no nariz, unhas mans que sinto húmidas e incriblemente frías para a calor que vai.
Sen poderme safar, deixo que me invite nunha das terrazas, e aí comeza Incombustible a falar de alumnos e notas, de libros de texto e exames, de oposicións e vacantes; escoitándoa, dá a impresión de non ter vida fóra do ensino, e eu aborrezo mentres limpo as gafas e miro como algunhas pombas borrosas aterran na mesa viciña para devoraren restos de empanada.
A pouco, a conversación céntrase na sardiñada do San Xoán e ela relátama xovialmente, como se eu non tivese ido, rindo aos poucos e dando palmas para celebrar aquela noite prodixiosa que na realidade non deu para moito.
É a representación do mito da caverna, e eu e os meus amigos somos os tipos máis legais, divertidos e xeniais do mundo, e nunca se pescaron sardiñas máis saborosas, e desde logo ninguén conta mellores chistes que Polis nin hai un Vapin que caia tan ben de cu nas pozas.
Suamos os dous baixo o toldo verde cando apago o cigarro, e empezo a despedirme para ir comprar o pan cando ela solta o da cea: este Venres á noite, na súa casa.
Hai un par de horas chamou para pedirme os números de Polis e de Ti; tan só seremos catro porque a casa, ou caverna, é moi pequena.

Propósitos

Agora que as nenas marcharon, o Verao mostra-se como unha grande habitación vacia e luminosa que hai que encher da mellor maneira: sen viaxes que devoren as semanas, e á espera da nova estadia da miña filla comigo, resta a preocupación por converter en úteis os dias; en definitiva, máis ou menos a mesma obsesión dos últimos trinta anos.

Asi que empezo, unha vez máis, por facer un índice de propósitos, coma un neno boíño:

Leituras: Esperan por min, fan sinais como de fume e acenos de náufrago, agochados nas estantes do estúdio, non sei cantos livros que se me foron pegando ás maos os últimos anos. De camiño, non estaria mal tentar poñer orde nesas mesmas estantes: desde a mudanza, atopar un livro nesa selva é tarefa lenta e árdua, se non imposível.

Películas: Se sucede como todos os Veraos, non poderei contar coa televisión; pero a descuberta de dous filóns case inexplorados enche-me de esperanza: os fondos da Biblioteca e unha colección de VHS de El Mundo que o meu cuñado completou só para decorar o salón. Por outro lado, espero que Nican cumpra a promesa de pasar-me un lote de pelis recentes pirateadas.

Papeleos: Por muito que pareza mentira, ainda son un sen-papeis parcial; case un ano despois, ainda me falta rexistrar o coche en Ithaca e dar o novo enderezo en Facenda; tamén me faltan papeis da venda do tobo de Atenas, e alguns certificados para o próximo concurso de traslados.

Bicicleta: Desta non pasa. Hei de recuperá-la das profundidades da casa da miña ex antes de que bote raíces aló.

Vida social: Por unha ou outra razón, este ano Ithaca presenta overbooking; as terrazas agardan por nós como eu agardo polas noites cálidas e a conversación fluída e sosegada de non ter mañá que madrugar.

Non gratus

(www.jonotespere.org)

Família

www.jonotespere.org

Invitada

Está connosco desde onte a mellor amiga da miña filla, a sua prima E. de oito anos, sobriña da miña ex-muller, que foi quen a trouxo e me advertiu: É a primeira vez que dorme lonxe da casa.
Pola noite, cando entrei para tapá-las, vin que E. quedara durmida coa foto da família (o pai, a mai, a irmá, ela) na mao.

Supoño

Supoño que non somos conscientes, pero unha nova forma de saúdo se abre paso en Ithaca.

Após os tradicionais ola ou que hai ou como estás, da boca dos meus amigos e da miña imediatamente sai unha pregunta cando nos vemos, e é que tal teus pais?

Supoño que últimos meses non foron bons: deixaron tristes presentes ás nosas portas: unha cadeira de rodas para o pai de Ti, máis quimioterápia para o de Vapin, unha nova cadeira que non vai ben para a mai de Nican e unha operación nos ollos para a miña.

E supoño tamén que, en realidade, o que en todas todas todas as portas estes meses deixaron foi un ano máis e outro en camiño.

Felicidade

Desde que chegou o pasado Luns, non volvin ver un só informativo porque a televisión, cando está acesa, só dá paso a debuxos animados e programas afins; ademais, tampouco os meus novos horários coinciden cos antigos, e asi voan as séries que me interesan.
Antes das 9 da mañá xa a sinto remexer no seu cuarto, e dali a un pouco aparece para encher-me a cama con livros, puzzles, debuxos, ceras ou a boneca Uxia cos ollos cheos de lagañas.
Logo vén a cerimónia do almorzo, e a pequena guerra de vesti-la, lavar-lle a cara e organizar-lle coletas ou diadema.
Damos longos paseos por Ithaca: facemos a compra, visitamos algunha exposición, cobramos-lle a Vapin o tributo da piruleta, lemos cousas que nos interesan na biblioteca ou nas livrarias, tomamos algo nunha terraza, vamos atopando xente...
O parque é a nosa segunda casa (a terceira, se contarmos a de meus pais, onde xantamos muitos dias). Onte á tarde, mentres ela voava tan alto no colúmpio que dava co pé no cimo dos cedros máis altos, eu pensava que a felicidade se consegue con ben pouco: ás veces basta con tender unhas pezas pequeniñas da sua roupa, ou poñermos xuntos a mesa mentres se fai a cea, ou desenfundar o bocata de nocilla que ela comerá uns segundos despois.
Chamei-na entón para merendar. Detrás de min, os pavos reais ganiron, seguramente con envexa.