Look

Disque en tempos de tribulación non convén facer mudanza; e eu añado que tampouco hai mudanza sen tribulación.

Haverá quen diga que estou ocioso, pero vou mudar a habitual aparéncia escarola desta blog: como a roupa que se usa muito, a esta tamén lle saíron marcas, remendos e esgazaduras, e o seu verde está xa un pouco murcho.

Será, evidentemente, cambiá-lo todo con tal de que nada cámbie.

Cesariny

Domingo morreu en Lisboa o pintor e poeta surrealista Mário Cesariny de Vasconcelos aos 83 anos. O Presidente da República, que provavelmente non leu un só verso de tan incómodo señor, refere que o nome e a obra de Cesariny "ficarão na memória como um testemunho da liberdade que apaixonou a sua geração e que é condição essencial de toda a obra de arte", e blablá.

Na miña memória, por contra, ficará como autor dunha paródia belísima que eu adoitava recitar-lle á miña filla pequeniña cando non queria dormir, e que aqui cópio, en homenaxe.

Era hua vez dez meninas
de hua aldeia muito probe.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão nove.
Era hua vez nove meninas
que só comeam biscoito.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão oito.
Era hua vez oito meninas
em terras de dom Esparguete.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão sete.
Era hua vez sete meninas
lindas como outras não veis.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão seis.
Era hua vez seis meninas
em landas de Charles Quinto.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão cinco.
Era hua vez cinco meninas
em um triângulo equilatro.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão quatro.
Era hua vez quatro meninas
qu'avondavam só ao mês.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão três.
Era hua vez três meninas
em o paço de dom Fuas.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão duas.
Era hua vez duas meninas
ante um home todo espuma.
Deu o trangolomanglo nelas
transformaram-se em só uma.
Era hua vez uma menina
terrada em coval mui fundo.
Deu o trangolomanglo nela
voltaram as dez ao mundo.

De cine

O novo temporal cancelou-me a visita aos Haddock; como Deus sempre que fecha unha porta abre logo unha xanela, este finde estivo aqui Nican a facer-me saír para unhas cervexas; conseguiu-no Venres, e fixemos medrar a espuma dos vasos con proxectos e recordos mentres, fóra do local, Ithaca macerava no dilúvio.
Sábado, por contra, presentou-se Polis cunha botella de viño baixo o brazo e certa peliculísima alugada, ou de como unha mala novela pare un enxendro pésimo, por muito que haxa lista de espera para collé-la no videoclube.
Cando a lin hai dous anos, á mala novela recoñecin-lle polo menos que era capaz de entreter-me, pero Sábado, seguramente por mor do tinto e a manduca á base de queixos e patés, literalmente adormecin no sofá mentres Amélie e o pai do neno de Algo para recordar voavan no avión privado de Gandalf, e mentres ao meu lado Polis declarava fervorosamente que películas coma esta fan-o pensar a un.
Cando despertei Polis ainda estava ali, levando pratos á cociña e vaciando cinceiros, e a película acabara.
Non fixo falta preguntar se marchava ou ía quedar a dormir: poucos minutos máis tarde, estendidos un sobre o outro na miña cama, os dous escenificamos unha nova versión do home de Vitrúbio, esa que talvez non se atreve a dicer o nome.

Violéncia de xénero

Un dia só non basta...

Superlativo

Pregunto na aula cal pode ser o superlativo de nobre.
Tras un par de intentos frustrados dos seus colegas, unha aluna responde... rei!

Chaves

Vén pola casa Polis a concretarmos cousas da viaxe, pero en realidade é para provar-me as ginger cookies importadas coa colaboración de Tere Holmes que as comprou e de Vapin que as trouxo.
Nunha certa altura da conversación, que se move espesa dunha butaca á outra mentres na tele sen voz uns policias mudos perseguen criminais doutro tempo, Polis saca do peto unhas chaves que, con certeza, non son as do reino dos ceus: esta é a do piso e esta a do portal, ten-as ti por se un dia me pasase algo, que non haxa que botar a porta abaixo, di, e daquela a palavra soedade revoa sobre nós, ganindo como un páxaro negro e medoño.

Nazón de Breogán

A mellor compañía: un descafeinado e muita fantasia!

(imaxe: Aduaneiros sem fronteiras)

Cabodano

Cumpre-se estes dias o cabodano da mai de Polis, e acudo ao funeral no dia máis desolado deste Outono: orvalla pesadamente sobre Ithaca cando chego á igrexa, e ao entrar recebe-me unha calor húmeda e visguenta, como un alento animal.

Sento nos bancos do meio porque hai pouca xente: vexo a Polis diante, de negro, completamente só; entre el e eu conto 62 persoas, incluíndo os colegas do despacho, o mendigo de garda e o própio cura. Conto e reconto, e paso lista aos mortos coñecidos, e pinto sen éxito os círculos olímpicos no chao de madeira coa auga que escorre do paraugas mentres o cura reza e encomenda a alma de Merceditas, a quen chama serva del-Señor.

Ao acabar todo espero por Polis baixo o paraugas; cando termina de dar a mao e receber abrazos, e se achega a min, podo ver como unha pinga inoportuna de choiva lle esvara pola meixela: Saca-me pronto daqui.

Miliário

Coma un ponto kilométrico ou un miliário:

fan-se, aqui, os 400 posts

ab urbe condita

Descafeinado

Unha cousa é a fórmula do café para todos.

E outra que para nós sexa descafeinado.

Eis o que opino da nazón de Breogán.

Pois non, grazas!

O inverno sobre Ithaca

Un pouco ao xeito da Rayuela de Cortázar, esta blog é sobretodo tres blogues: a primeira nasceu hai tres anos, como cariñosamente lembra X, e en tempos duros. Desorientado e atónito, naquela primeira bitácora procurei o fio para saír do labirinto, pero foi fragmentária e tatexante; máis de un ano despois abrin en Blogger outra co mesmo título, O inverno sobre Ithaca, e a ela incorporei os vellos post tatexantes e fragmentários da sua pre-história.

Os meses mudaron-lle o nome, pero 398 posts, tres migracións, duas casas e dous ordenadores máis tarde, a intención segue a ser a mesma: é o espello en que me miro e me recoñezo, o manual de instrucións para manexar-me, o retrato dos que me importan, o inventário das miñas neuras, erros e alegrias, o livro de visitas de amigos que non coñezo pero que manteñen a esta crónica unha fidelidade comovedora, o recanto en que uns poucos gostan de axexar non sei ben por que a banalidade dunha vida bastante mediocre.

Aceito

Vemo-nos en Roma.
Aceito sen condicións, pero sen as ter todas comigo. E agora Polis tampouco: rosma do outro lado do móbil cando o chamo á saída de inglés, mentres me van rodeando a névoa e o frio.
De regreso na casa, escrevo na primeira folla do caderno o seu nome e o meu.

Presente

O presente de Polis non foi unha Bíblia, como pode parecer pola ilustración da esquerda, senón un caderno de notas con follas raiadas e firmemente cosidas a unhas tapas de hule: o meu primeiro Moleskine, da estirpe daqueles fecundos cadernos que serviron a Picasso, a Chatwin ou a Hemingway.
Mentres Polis persegue cos pauíños as talladas de porco no seu prato e me mira aos poucos, abro a goma e descubro que ademais de follas en branco hai mapas e planos despregáveis, porque é un caderno de viaxe do que cai, sobre os papeis do embrullo que teño no colo, un billete de avión para primeiros de Decembro: É para ti enchere-lo coa crónica da viaxe dos dous.
Fico tan desconcertado que cámbio de opinión várias veces e ao final discutimos porque insisto en pagar a miña parte; os líchis quedan na tarrina de alumínio e Polis vai para a cociña cos pratos, e eu sigo-o e sento e meto a Colacao e a Tadsio no asunto, e Polis enfada-se porque non hai auga quente, e eu saio a acender o quentador e cando volto seguimos a dar-lle mecha, e ao pouco os dous ficamos calados, como se o ruído da louza que frega Polis nos interesase muito.
E o siléncio non se rompeu despois, excepto co fechar da porta cando el marchou, e asi estamos hoxe: os líchis esmorecendo na neveira, o billete sobre a mesa da sala e o teléfono inerte nas duas direccións.

Automedicación

Adverténcia: automedicar-se pode traer graves complicacións. Non se automedique!

Dito isto, engadirei que, como un non pode enfermar en Domingo ou terá que ir ás urxéncias, levo todo o dia sendo automedicado polo meu amigo Polis, que non é médico nen fruteiro senón avogado.
Levava sen ve-lo desde que eu tiña ainda 40 anos, pero ao saber hoxe os meus quebrantos apareceu cuns supositórios que a el lle foron excelentes, unha crema, un blister de nolotis e unha pequena manta eléctrica. Non houvo resisténcia que valese: puxen o supositório, mentolei a zona, e a calor, a butaca e un par de cápsulas fixeron o resto.
Como era mellor non saír, Polis encargou-se do xantar, ou máis precisamente de que no-lo trouxesen dun chinés, e entre o pan de gambas, o chop-suey, o arroz tres delícias e o resto, entregou-me o seu regalo.
O último que recibirei, e o que máis me vai dar que pensar.

Lumbálxia

Unha amiga miña afirma que, pasados os 40, se unha mañá ao te ergueres non che doe nada, daquela é que estás morto.
Como quen o di é unha enfermeira, supoño que debo agradecer ao Altísimo que hoxe amencín cunha lumbalxia que me cinxe os cadrís con arame de espiñas.
Pola xanela vexo que a néboa cobre a cidade, sinto por primeira vez as maos frías, e, dolorosamente, recoñezo que esta Primavera interminable está chegando ao seu final.
Brrrrrr.

Xantar

Celebro con Ti os meus 41 cunha enchedola proletária e case repentina: de antonte para onte propoño-lle invitá-la a xantar onde ela queira, de onte para hoxe propón ela que vaiamos a unha casa de comidas da Rua Nova que pervive reciclada pero sen perder carácter: vellas fotos sépia lle adornan as paredes de cando as casas furavan ainda a muralla de Ithaca á procura de acubillo, de cando as mulleres ían por auga á fonte das Cortiñas de San Romao con sellas na cabeza, de cando na festa do santo padroeiro se feirava con mansas rúbias que pacian na erva do que hoxe son xardins. Para lembrar-nos ainda quen somos e donde vimos, presiden o comedor a imaxe da fonda en 1956 e vários retratos de gañadores pecuários.

O menu é case a tiro fixo: deliciosa empanada de polvo para comezarmos, e para seguir, os callos que dan sona á casa, ou de como viandas tan humildes axudan a apreixar a glória. Para completá-la, un barrantes escuro como sangue de touro recén matado, asi é como Ti conta que diria seu pai se vise aquel viño mesto que nos tinta as tazas en que o bebemos: Teñan-me conta do viño, que ben saben o que mancha, e a muller pousa a branca xerra de louza sobre un prato no centro da mesa.

Connosco xantan, xantavan ou xantaron obreiros, vellos matrimónios, turistas, bancários, estudantes... pero faltavan sen embargo, hoxe que é Venres e mercado, moinantes, pegureiros e revendedeiras.

Bush

O rostro deste inepto é tamén o rostro da morte

Congratulations, Mr. President!

Morralla

Hai dous ou tres meses que vive no piso do lado un home delgado, cargado de ouro e vestido con roupa impecável de marca, con quen coincido algunha vez no portal ou no ascensor e con quen intercámbio frases banais mentres intento sobreviver á nuve aromática que desprende o home máis perfumado a esta beira da realidade.

Na nosa planta, no piso D, vive cun pequinés o clon de José Blanco: unha muller madura idéntica a el como un ovo se parece a outro ovo. Hoxe coincidin con ela no portal e, cando pensei que me ía falar dun tripartito deu en interrogar-me sobre Patrick Süskind, o do perfume, ao tempo que o can me repasa as botas. Queria saber se tamén sinto a música a desoras, se escuito discusións ou berros, se vexo xente estraña a saír e entrar, se me fixei en todas esas colombianas que ten aí metidas, finalmente se asinarei un escrito da comunidade para que esa morralla de negros se largue daqui.

Chegamos á nosa planta cando lle digo á Pepeblanco que é a primeira notícia que teño de todo o que me di, que non ouvin música a desoras nen ruídos nen discusións nen vin xente estraña a saír e entrar nen muito menos colombianas ou mulleres de calquer nacionalidade, e que portanto non asinarei nengun papel.

Ao volver-me, ainda lle escuito dicer ti verás, e a seguir o bater seco da porta a fechar-se.

O máis sorprendente é que, por primeira vez, precisamente agora me atuase.

Folga II

Folga

Porque é de xustiza exixir que se cumpra a Lei!

Final

Hai que asumi-lo: teño por diante unha longa travesia. Cómpre gardar axiña os 41 na mochila, dar sebo ás botas, recobrir a pel dunha couraza flexível e resistente, converter o tobo en bunker, desbotar propósitos de emenda e perdón dos pecados, romper fios e cadeas (tamén as finas membranas invisíveis), airear os cuartos e acender as luces.

Cómpre quebrar os soños e atender ás realidades certas, evidentes, polas que o mundo existe e vale a pena viver. Cómpre, pois, abandonar os lastros, deixar de andar en círculos e mirar desde agora para adiante.

Cincuentenários

En 1956, e nun intervalo de poucas semanas, floreceu e foi duramente reprimida en Hungria unha revolución antisoviética; morreu Baroja, e J.R.Jiménez, no exílio, obtivo o Nobel; Israel invadiu o Sinaí mentres Nasser nacionalizava Suez, e franceses e ingleses bombardeavan Exipto; Castro e o Che preparavan-se para desembarcar en Cuba; a televisión iniciava en España as primeiras emisións; Eisenhower vencia por segunda vez nas presidenciais, e as miñas amigas Ti e Maite, que seguen sen coñecer-se, nacian o mesmo dia pero separadas por 303 km.
Ademais, tal dia coma hoxe de hai cincuenta anos, meus pais falaron-se por primeira vez: que se dixeron importa pouco, pero sen o maldito tacón preso nunha regandixa do chao da catedral, provavelmente Kaplan nunca teria nascido en Ithaca.
E, naturalmente, vostede tampouco estaria a ler agora esta blog.