domingo, 30 de decembro de 2007

Agasallos

Volveu como cada Nadal alterno desde que me divorciei, e deixou ao pé da árvore maxicamente acesa o lote de agasallos con que este ano nos sorprendeu.
Digo ben: case ningún deles (salvo a Barbie-princesa-dos-animais, a película e o globo terráqueo) figuraba na carta que a nena lle escribira con detalle, mesmo pegando algunhas fotos recortadas de catálogos, segura de que un home con tantos anos e tantas cousas na cabeza estes días había de trabucarse.
Irredutible, a mesma tarde de Nadal, a nena volveu escribir unha carta igual de detallada e meticulosa, esta vez ás Súas Maxestades de Oriente, que como son tres e teñen máis persoal probablemente terán tamén máis tino.
Hoxe todos os agasallos do día de Nadal están calados e tristes, como desamparados; algúns mesmo se botan diante dos pés cando paso, querendo chamar a atención.
Teranse que ir acostumando a que a nena, como agora sucede, non sempre vive nesta casa.

sábado, 29 de decembro de 2007

Pedrea

A felicitación de Nadal que Ambece me envía tarda 14 días en atravesar a Península de Sur a Norte.
Por iso, até onte non puiden saber que me tocara a lotaría.
Se Boabdil chega a usar o mesmo medio para os seus envíos (mellor fora que os mandase ao fondo do mar, matarile), probablemente a Reconquista aínda non tería acabado.

luns, 24 de decembro de 2007

Nadal


Desde Ithaca, cos meus máis sinceros e profundos desexos de paz e harmonía, para todo o mundo

UN MOI FELIZ NADAL!

domingo, 23 de decembro de 2007

Multa

Non sei se será unha nova estratexia de Tráfico se da propia Benemérita, esa amabilidade exacerbada contra os condutores multados para lles crear sentimentos de culpa contra os que nada vale.
A min tocoume sufrilos o outro día, camiño de Manderley coa nena atrás, cando nos parou a patrulla e un axente comezou a desculparse por nos teren dado o alto, que se por el fose non nos paraba, que o radar saltou, que tampouco era tanta a velocidade, e así seguiu a darme crema mentres rebusco na documentación para lle entregar o carné de conducir.
Cando regresa confirma o veredito: 200€ de multa e retirada de 3 puntos por circular a 121 km/h estando limitada a velocidade a 80, pero moito peor que a sanción foi que o axente tornase á empalagosidade das explicacións e as desculpas (el, a quen dá por supoñer que eu nunca faría loucuras levando comigo no coche esa nena á que mesmo fai tenros e cariñosos acenos pola xanela).

Logo, cando dei marchado, mentres vía a figura do axente reflectida no retrovisor, en vez de odialo acordándome de tópicos e antecesores no Corpo, funme sentindo tan mal como de neno cando me pillaban nunha mentira ou escondía a merenda ou traía malas notas para a casa.

luns, 17 de decembro de 2007

Frío



Así se vía hoxe o mundo (esa parte del que chaman Mouse Park) con 4 graos baixo cero.

xoves, 13 de decembro de 2007

E la nave va...

Este blogue cumpre o primeiro trienio.
Cun lastro de 529 entradas e 2.971 comentarios, unha pasaxe exigua pero teimosamente fiel, un timoneiro máis ben desidioso e trapalleiro, tras unha travesía algo accidentada de Atenas a Ithaca (tres tobos, dúas hipotecas, dous ordenadores, máis de 20.000 cigarros), e un historial de abandonos, mudanzas, encerramentos por vacacións e lock-out diversos.
Eppur si muove...!

sábado, 8 de decembro de 2007

Mouse Park

Promedio comprobado: entre o portal da miña casa e o punto que marca o final dos meus paseos por Mouse Park (pasada a fervenza) hai exactamente un Cántico Espiritual completo, ou o que é o mesmo, 45 minutos e dous caramelos sen azúcar.

venres, 7 de decembro de 2007

De pós e pés

Se o outro ten un primo físico que lle fai desconfiar do cambio climático, eu teño un cuñado castellano que me fai acreditar nel a pies justillos, como el mesmo diría.
Por riba do que se conta por aí da aparición de doenzas tropicais onde nunca antes se tiñan visto, dos osos que xa non hibernan, da supervivencia de mosquitos e moscas fóra de temporada, ou das plantas que botan flores cando non corresponde, o meu cuñado desvélanos durante o xantar unha evidencia indiscutible.
A estas alturas de Decembro aínda está a usar os pós desodorizantes para os pés, afirma, como se estivese nos tórridos días do pleno Agosto.

mércores, 5 de decembro de 2007

Breves

Tere Holmes, ociosa herdeira dunha implacable estirpe de sabuxos, deu novamente con esta blogue a semana pasada. Decididamente, íamos camiño de converternos nunha das parellas cómicas máis tediosas do blogomillo.
Sen embargo, o corre corre que te pillo acabou: esta vez será a última que me descobre, que fecho a blogue, que restrinxo ningún acceso, que mudo o enderezo, que lle conto unha milonga a ninguén para poder postar en paz.

xoves, 29 de novembro de 2007

Aceite

O profesor fai unha das súas extravagantes preguntas, a saber: quen nos pode dicir que tipos hai de aceite de oliva? Os alumnos míranse entre eles, até que por fin un responde: Koipe, Carbonell, Giralda...
O profesor, encaixando a sorpresa, indica que eses non son tipos de aceite de oliva senón marcas comerciais. A ver, repite teimosamente, pensade: tipos de aceite, clases de aceite de oliva...
Si, eu eu eu, levanta impaciente un dos alumnos a man: seino eu, profe, aceite de oliva e aceite de xirasol, profe...

venres, 23 de novembro de 2007

Test das 8 cousas

A 38 días do ano novo parece que cómpre ir facendo balance para cebar a neura, e de camiño dar satisfacción aos que me ensarillaron no meme das oito cousas, as que máis marcaron este ano:

1. Casa: Está claro, instalarme aquí implica o final da etapa nómada e o inicio do sedentarismo; hai tempo que deixei de ser un depredador, polo que un destes días será mester que descubra aínda máis a agricultura e o comercio, eclosione o neolítico e dea comezo a nova civilización.

2. Distanciamento: Os que seguen esta blogue xa o terán notado, seguro. Varios nomes clásicos desapareceron dela máis ou menos bruscamente, dunha maneira similar a como os seus propietarios desapareceron da miña vida, da miña cama, e nalgún caso mesmo do meu móbil.
Nisto de vivir é importante aprender que un nunca se baña dúas veces no mesmo río de nomes, ese que pasa e sempre queda.

3. Viaxes: Este terá sido o menos viaxeiro ou viaxado, probablemente en décadas; non quero facer moito reconto por non acabar argallando unha escapada ás tolas ou algo peor, pero estou certo de que, coas excepcións da Comarca e Celanova, nunca estiven este ano a máis de cen quilómetros de Ithaca. Algo haberá que facer o próximo, está claro.

4. Tabaco: O que a ministra coa súa exigua lei non conseguiu parece que vai camiño de logralo a banca con esta hipoteca que me oprime, me comprime e me reprime; tras 12 días sen fumar teño 28'80€ máis no petiño, e tan pouca memoria de que algunha vez fumei, que até concibo esperanzas de que desta a cousa vaia adiante. Vaise vendo.

5. Lecturas: Sinto envexa cando escoito ou leo ne rede o que contan os grandes lectores que frecuento; eu, por contra, cada vez máis inconstante ou máis preguizoso ou máis repunante, arrumo libros na mesa de noite, no sofá do estudio, aquí ao lado do ordenador, libros que volven para a biblioteca cando vence o prazo ou que simplemente fermentan enchéndose de pó con só 10, 20 páxinas lidas. O último stop, a catástrofe da Moure.

6. Películas: Se consulto o caderniño de marras conto 83 vistas no que vai de ano, de Blade runner a Harry Potter, en cor e en branco e negro, en VHS ou DVD, compradas, prestadas ou alugadas, canónicas ou pirateadas, infantís ou para adultos, pero ningunha delas foi vista en cine (o certo é que xa non sei canto custa unha entrada).

7. Sexo: Baixou moito o número de parellas, que este ano ademais foron exclusivamente masculinas, pero subiu o de encontros, e en xeral a súa intensidade e interés. Se fago reconto (aquí non hai xa caderniño de marras), lembro só 4 varóns coñecidos biblicamente este ano, un deles Teddy, o primeiro do ranking, aquel que agora me enche a cabeciña moitos días e a cama moitas noites.

8. Natureza: Tal vez por Teddy, que coñece os nomes e os segredos de árbores e arbustos, e fala dos froitos e enxertos e árbores primixenias que me vai mostrando nas camiñadas pola súa montaña, vou reparando en que existe unha natureza real e viva, alén das fotos e as pinturas, do simple léxico vacío que ensinan os libros de texto, do mundo campesiño de fame e traballo do que fuxiron os meus avós hai máis de 80 anos, ao viren para a cidade.
Na madurez inicio, pois, a reconciliación coa natureza.

sábado, 10 de novembro de 2007

Tizona

E onte, tamén inesperadamente, o que me regalaron foi unha espada.
A estas alturas non me pasou aínda o que sexa que me deu onte á noite cando Polis e Encantador me fixeron entrega desta auténtica réplica da folla do Cid, un complemento que non debe faltar en ningunha casa hoxendía.
Ignoro que pasou polas mentes de sir Lancelot ou do rei Artur en tal trance, pero, ataviado cun mandil luxado de bechamel e mollo de tomate, a min fraqueáronme as pernas e a piques estiven de deixar caer as copas que levaba para a mesa redonda do comedor.
Como desboto baterme en duelo co meu cuñado, medindo o meu aceiro coa katana que el conseguíu cos puntos do restaurante chino, e como iso de Sangue, suor e pó, Kaplan cabalga non mola nada, tampouco se me ocorre que facer coa xenuína Tizona falsificada que polo de agora intima cos paraugas, no roupeiro.
Admítense, pois, suxestións.

xoves, 8 de novembro de 2007

Poema

Onte, inesperadamente, regaláronme un poema.

xoves, 1 de novembro de 2007

Gananciais

Prometo non falar máis do divorcio de Haddock nin das súas secuelas, pero non podo resistirme a escribir aquí unha pequena historia de terror, aproveitando as datas.
Estábamos onte á noite cos cafés, tras a cea na casa de Polis, e a conversación esmorecía cando comentei que Haddock se está a divorciar; dicir algo así nunha cea con avogados foi como abrir a porta da xurisprudencia, e o eminente letrado amigo de Polis fixo memoria dalgúns casos chamativos.
O máis espeluznante, sen dúbida o da esposa que literalmente levou consigo a metade de todos os bens gananciais: non só do diñeiro do banco, da venda do piso ou a metade dos electrodomésticos e o mobiliario, senón tamén a metade das culleres, dos garfos, dos coitelos, dos pratos das vaixelas, e até os tomos impares da larousse comprada a prazos.

domingo, 28 de outubro de 2007

Galician beauty

Lester Burnham, un día o meu amigo Haddock decátase de que a muller coa que convive é tan predicible como unha película vista moitas veces.
Percibe tamén que o seu matrimonio se fora convertendo, non sabía desde cando nin como, nun guión ben aprendido, con metas que hai que conquistar porque si: un piso propio, un piso propio no centro, un apartamento para as vacacións; as aulas de violín e piano para a nena, comprarlle á nena o piano para que practique ou perpetre, matriculala en inglés e tenis, que ela odia; comprar un coche, un coche grande, un coche máis grande, que xa non comprarán.
Logo descubre que está a vivir a vida doutro, xunto a unha muller que en realidade hai moito que deixou de interesarlle; primeiro horrorízase; despois xa non.
As nenas xogan no cuarto da miña mentres Haddock me conta que os amigos xa non o chaman para os viños, que acabaron as partidas de rol; que o apartamento en que vive agora é un zulo, un piso de estudantes, pero que lle dá igual; que na cociña só limpou os armarios de arriba e como se hai leóns nos de abaixo; que vive como nos 70: sen teléfono, sen ordenador, sen lavapratos, sen dvd, sen garaxe e sen diñeiro, pero que volveu tomar conta da súa vida.
E que está contento.

sábado, 27 de outubro de 2007

Tía María

A visita pangalaica, tan minuciosamente programada con Teddy na súa cama, salta polos aires por un motivo que soa a típica escusa, a mentira mal argallada, e hai que adiala sine die.
A noticia de que morreu a tía máis que centenaria de meu pai, a vella matriarca que un día cedera a pasaxe da emigración americana para que o irmán máis novo se librase da guerra do Rif, sobresalta a familia e revírame de suroeste a noroeste a proa para levar ao enterro a meus pais e dúas tías que, apretadiños, van facendo memoria no coche.
Do que vou escoitando no camiño, tiro a conclusión de que o sobresalto familiar chega, non da morte da pobre tía María, senón do feito que aínda estivese viva.

mércores, 24 de outubro de 2007

Montaña

Visito a Teddy na lexendaria vila onde traballa.
O coche avanza moi lentamente montaña arriba, entre a néboa, engulindo sen elegancia todas as curvas que Teddy me describiu a véspera e outras mil máis; a néboa é tan densa que non vexo máis alá das luces dos que me adiantan. Repentinamente, nunha volta, a néboa racha e desaparece, e podo contemplar unha beleza agreste que até me emociona: ningunha presenza humana en centos de kilómetros arredor de vales, corgas, montes e fragas, como non sexa a propia estrada que vou pisando.
Cando chego, Teddy está a clasificar fotos no ordenador; é a primeira vez que o visito no seu tobo de montaña, unha casa de dous andares, con teitos baixos e paredes macizas, compacta, fría, con pouco encanto. Nótase ao percorrer os cuartos invadidos polo silencio e o aire fresco da mañá que o inquilino pára pouco nela; aínda máis, co seu proxecto de instalarse en Ithaca, Teddy dime que xa só ordena e limpa o indispensable.
Vemos as fotos das vacacións en Portugal, que el comenta aos poucos: hai praias enormes, furgonetas de refrescos, monumentos, casas modernistas, bater das ondas contra as rochas, arrastradas e milagrosas plantas sobre as dunas, vilas decimonónicas, monumentos, solpores, postiños de carapaus, eléctricos, monumentos, pero o cursor detense unha e outra vez nas mesmas fotos: Dani adormecido no coche, Dani sobre un penedo, Dani fumando, Dani a camiñar na praia nudista, Dani abrazado a unha estatua, Dani mexando nunha duna, Dani mirando un mapa, Dani.
Imos para o dormitorio e facemos a cama entre os dous; despímonos con rapidez e Teddy ten a xentileza de entrar el primeiro na cama para caldeala algo, o que lle agradezo, porque sinto tanto frío que mesmo se podería cortar un cristal cos meus mamilos. Aí obteño caricias e risos, as dúas cousas que vin buscar á súa montaña neste día de Outono, das que Teddy me fornece xenerosamente mentres os corpos se acoplan sen que o edredón esvare, e os dous nos prometemos infidelidade eterna.
Teremos que facer que dure.

martes, 23 de outubro de 2007

Xa

Teño tanto que actualizar esta blogue que non sei por onde empezar: nun caderno de todo, entre números de teléfono e números de diñeiro que gastei e números que non sei que son, fun tomando notas de cousas que agora me parecen sen interese ou que quedaron atrás porque o tren dos acontecementos as deixou na estación, entre a néboa dun Outono que por fin entrou, coas grises barbas pingando.
Verei que fago, aínda que para poder explicar o presente desde o pasado supoño que terei que postear unhas veces en diferido (non sería a primeira vez) e outras non, pero o que si podo asegurar é que nesta ocasión non se me pasou pola cabeza fechar Ithaca.
Aínda que a pobre xacese tantos días, abandonada como un corpo á intempérie.

mércores, 17 de outubro de 2007

Calmo

Luns chega unha mensaxe de despedida de Calmo, que marcha xa para Italia; é unha mensaxe colectiva e xeral para todos os amigos da súa lista telefónica, esa na que sigo desde hai dous Domingos e varias tórridas mensaxes nas dúas direccións.
Lonxe de decepcionarme, éncheme de optimismo. Quero pensar que iso que se di de que deus escribe dereito por liñas tortas é certo, e que foron para ben todos os obstáculos e sarillos do primeiro encontro en Delfos rodeados de maletas e eu con présa por non voltar a Ithaca con noite, e a falta das chaves que Calmo busca na maleta aberta, axoellado diante do portal, remexendo entre roupa sucia, películas, libros e eses cadernos con partituras que me fan pensar nas pedras con que un bate dúas veces: outro lánguido profesor de música ateniense, con máis kilos e menos pelo, pero idéntico despiste e idéntico modo de abrazarse a min ao fin de todo, como se a cama á que por último demos chegado fose río abaixo ou que sei eu.
Pero antes foi que as malditas chaves non aparecesen e a forzada despedida, con intercambio de números de móbil máis por cortesía que por convición, e non dar eu co coche porque en realidade estaba aparcado noutro sitio, e a sorpresa das malditas chaves no asento do acompañante, e volver para darllas e remediarlle a angustia (decididamente un Domingo non é un bo día para perder chaves), e aparcar de novo tras aceptarlle subir, agora mirando ben onde deixaba o coche.
Despois das duchas recíprocas, de velo ir e vir con toda a calma, de esperalo nu sobre o edredón (con lentelliñas como espellos) para velo aparecer envolto nun toallón indo ao baño lavar os dentes, de verlle dispoñer isto e aquilo sobre a mesiña con parsimonia de reloxeiro, para o meu asombro Calmo iniciou tocata e fuga e durou menos que o suspiro con que exaculou, pero volveu a calma e esperou por min con paciencia.
Con ela lle correspondín eu: deixei que me atase cos brazos e as pernas, co corpo sobre o meu, facendo planos e prometendo cousas, e, mentres, a noite escurecía o cuarto e a estrada chamaba por min.

xoves, 11 de outubro de 2007

Conexión

Sigo sen conexión: As promesas incumpridas dun operador dan paso á impaciencia e ao enfado, e finalmente un regresa, de orellas abaixadas e rabo entre as pernas, ao desesperante seo do milcatro.

luns, 17 de setembro de 2007

Oda triunfal

Sigo sen liña telefónica na casa e, por tanto, sen internet. Todo o demais está xa ou instalado ou en camiño de estalo, e o tobo vai ficando cada día que pasa máis confortable. Pero que veñan visitas a tomar café ou pasar a tarde non quere dicir que non sigan aparecendo operarios a remataren algún armario ou a colgaren os toalleiros.
Desde a miña atalaia de viciño decano contemplo como o predio se converte cada mañá nunha colmea chea de actividade: alternan os obreiros de diferentes oficios e empresas botando un pito na beirarrúa ou nas escaleiras cos mobles atrancando o paso; no ascensor, cando funciona, pode un subir con asépticos ikeas e baixar con orixinais decapados; unha radial corta durante horas no portal pezas de armario de cociña; a porta do garaxe sobe e desce cunha harmonía maxestosa e imperturbable.
Presidíndoo todo, atravesa paredes e tímpanos a vibración do trade como unha voz profunda que me enche de onomatopeas os cuartos; é como terse mudado a unha oda de Álvaro de Campos, a un cadro de Kandinski, a un manifesto de Marinetti.
Por iso é que, en canto comezan estes acordes da grande melodía da creación, fuxo da casa a correr para non acabar tolo.

luns, 3 de setembro de 2007

Penuria

Veño até a Ciberalia, onde morro co frío baixo un esaxerado aire condicionado, tan só para contar aos meus preocupados amigos blogueiros que vou estando cada vez máis instalado no tobo recén estreado, que sobrevivín a aquela primeira noite que foi como durmir nunha catedral, entre o frío, a humidade e o eco, que pasei indemne aquelas primeiras noites de trevoadas góticas sen que o faroliño sentinela da miña luz deixase de proclamar que xa había xente a vivir no predio inhóspito.
A estas alturas, dez días despois da mudanza, algunhas outras luces acompañan a miña e outras pegadas borran as marcas dos meus pasos sobre o pó de cal que cobre as escaleiras, e non hai día que unha furgoneta non descargue mobiliario na rúa, ou que un non atope operarios instalando contadores, retocando paredes ou subindo mamparas de ducha.
Para tranquilidade de todos, anuncio que teño auga desde o serán do primeiro día, e auga quente desde hai unha semana, pero aínda así a penuria dura: o ascensor só funciona (baixo corda, advertíronnos) Martes e Mércores; antes de fin de Setembro non terei teléfono (nin internet: o pior de todo); e polo momento non hai pistas sobre cando nos serán entregues os mandos para abrir o garaxe con máis comodidade e dignidade do que até agora.
A pose de Atlas a puxar arriba o pesado portón non só non me favorece nada senón que me fai temer unha hernia nalgún lugar, coñecido ou non, do meu corpo.

luns, 20 de agosto de 2007

Náufrago

Máis robinson que nunca, desde Venres afronto unha existencia de náufrago. Coa mudanza contratada, chéganme noticias de que polo menos durante unha semana carecerei de teléfono, internet, ascensor e auga.
É evidente que en piores campos teño batallado, pero cos anos, un acaba volvéndose un pouco cómodo e até pode botar de menos unha ducha matinal, dar un paseo polas blogs amigas ou recear subir 4 pisos coa bolsa do super ao lombo.
Ilu tiña razón: estou aburguesado! (snifff)

venres, 17 de agosto de 2007

Atenas

De Atenas veño cunha botella de viño (regalo de Ambece), un chavín para a chave da casa nova (regalo de Ilu) e 50 euros menos, os que me custou invitalas a xantar nun italiano moi ben decorado pero de comida máis ben regular, con longos intervalos entre prato e prato que nós enchemos con retallos das nosas vidas, presentes e pasadas.
Todo era igual que sempre: empecei a darme de conta onde os camiños se bifurcan e o coche, en vez de seguir para Delfos como agora costuma, seguiu para Atenas ventando carballeiras vellas e castiñeiros en flor.
Por non mudar nada, Ambece chegou media hora tarde, empoleirada nos tradicionais tacóns de dous metros, e empezamos o reconto de dous anos sen vérmonos; logo chegou Ilu, exactamente ao contrario: alpargatas planas e blusa pulcramente abotonada até arriba.
Dixémonos uns a outros que non cambiáramos, ou que cambiáramos para mellor, que estábamos igual, tal vez máis delgados; por suposto, tamén falamos de casas, de vendas, de mudanzas, de hipotecas, o tema de conversación nacional. Asomaron por alí os excónxuxes (véxote moi ben, pero con moitas enrugas tendo en conta o que te coidas, conta Ambece que lle dixo o seu ex marido ao recoller os nenos), os vellos colegas do instituto (inventario de xubilacións, rupturas, partes de saúde, rotinas), os nosos fillos (como o fillo de Ilu pasou fame aprendendo inglés cunha familia americana que só comía porcarías, ou como o fillo máis vello de Ambece, de 11 anos, aprendeu no campamento a facerse peras: ao pobre, como é pequeno, parece que só lle sae unha gota, pero contaba que os outros botaban isto ou aquilo, e había un que era o campión e blablablá, e Ilu e eu ficamos tan pampos que non sabemos se rir ou cambiar de tema á vista do relato).
Sae por fin o sol entre as nubes cando tomamos café na terraza de Santa Eufemia, case ao pé da torre da Catedral; un par de gaivotas preguizosas revoan sobre nós á media tarde; lembro que hei de volver para a casa, onde a miña filla espera cos seus avós.
Camiñando como tantas veces antes pola rúa do Paseo, teño que facer un esforzo para non baixar en dirección ao Couto, onde xa non vivo hai dous anos.

luns, 13 de agosto de 2007

Dispersión

Se algo está a caracterizar estes días é a total dispersión; vou dun lado para outro atendendo ducias de cousas de pequeno calibre que só máis tarde encaixarán como as pezas dun puzzle: a miña vida no novo tobo, no novo Outono, no novo curso.
Pago unha cociña en que apenas cociñarei, compro un enorme espello para o baño do que a miña filla xa se apropiou, meto présa ao ebanista co armario do meu cuarto, dou xabón ao meu cuñado para que non esqueza que a auga ten que correr por canos, cóbados e billas que aínda non instalou, espero resignado que Setembro traia consigo a libraría do salón que pasa as vacacións nalgún lugar do Mediterráneo, mido e calculo espazos onde situar os mobles que levo anos arrastro, coma unha biografía.

sábado, 11 de agosto de 2007

Semana

Vivo nun deserto, e non só pola calor: os amigos aparecen brevemente no horizonte como oasis coa forma de mensaxes de móbil, tórridas ceas de despedida, visitas repentinas ou citas en lugares inesperados.
Martes tomei o chá con Tere Holmes na casa dos seus pais no canto de xantar con ela; estando comigo a nena prefiro non faltar ás comidas. Falamos das respectivas mudanzas mentres na televisión poñen a novela á que está enganchado todo cristo menos eu; non tocamos certos temas, pero dime que ten reservado un barriliño de cervexa para cando a inauguración do tobo, algo que non sucederá, pero que non lle digo.
De regreso, vexo a Ti rodeada de familia nas Cortiñas de San Romao; segunda vez que nos vemos en meses, os que levo afastado do endogámico grupo polo que non inaugurarei con festexos: temo como o lume que algunha me pote no sofá ou que Estridente me taconee subida na mesa do comedor e con perigo de ser degolada polas aspas do ventilador do teito. Por suposto, nada disto comento con Ti, que tras a crónica de obras e reformas aínda me arranca a promesa irmos comer o cocido con Tere Holmes no de sempre.
Mércores foi Teddy quen chamou para un dejà vu de café escaso.
Xoves, inesperadamente, Ambece chama para dicir que fai o Camiño de Compostela ao mar, que ao día seguinte chega a Fisterra, que estará uns días en Atenas antes de regresar ao Sul, e que non regresará sen que nos vexamos.

venres, 10 de agosto de 2007

Pioneiros

Dixéronmo esta mañá na caixa cando facía a transferencia para pagar a cociña, e a miña filla ao lado, pero en realidade moi lonxe, devoraba un conto: hai polo menos unha familia vivindo no edificio, baixo mínimos, sen auga quente e con luz e auga de obra, alucina.
Mentres asino o papel e actualizo a cartilla, alucino; sinto que me empeza a subir a presión e que un turbillón de ideas me corre pola cabeza: coa chave do piso no peto, a cociña montada (e agora paga), auga e luz de obra, vinte días para o comezo dos exames, auga quente e lavadora na casa da miña mai, a dona deste piso xa medio avisada, e a posibilidade de aforrar o aluguer de Setembro, parece estúpido non aceitar o reto e deixar esa pobre familia de pioneiros naquela soedade dos ascensores desconectados e os chanzos sucios de cal e plásticos.
Así que maos á obra: entre mañá e Luns, dous empresarios de mudanzas visitarán este tobo, farán inventario, presupostarán o traslado e, con algo de sorte, para o San Ramón outra luz acesa, coma un faro, indicará aos viciños que está viva aquela casa.

sábado, 4 de agosto de 2007

Encantador

Por fin fun cear na casa de Encantador, un estupendo ático con vistas á Catedral e teitos en mansarda: como as casas de París, comentou devotamente Polis mentres curioseábamos polas estantes ateigadas e o ventilador teimaba en baixar a temperatura que nos debuxaba bonitos círculos na camisa.
Polis pasara a recollerme no batmóbil, o que lle agradecín por non cargar coa torta de amorodos polas ardentes rúas de Ithaca, aínda que logo deu igual, porque deixamos o coche nun subterráneo a varias millas do obxectivo.
Mentres Encantador viña e non viña do ximnasio, Polis fixo de anfitrión: abríu coa súa chave, gardamos o pastel na neveira e, lata en man, pasamos revista ás coleccións de cómics, vinilos, bolas de neve, coches de folla de lata, monicreques pendurados nos cantos do salón e na barra da cortina, os madelman en formación (dos auténticos, remacharía despois Encantador, que os compra na rede por un ollo da cara) e todo aquel paraíso de infancias conxeladas e bastante pó en que o mazinger parecía reinar.
Durante a cea falamos do prezo das casas; Encantador, que traballa nunha caixa de aforros, aseguroume que os xuros aínda subirán este ano e, entre prato e prato, tentou venderme unha hipoteca. Pero do que máis se falou foi de vacacións, esas que os dous collen agora e pasarán nunha casiña alugada perto do mar, e tamén desoutras que Encantador (tras nos ameazar varias veces con ir pola caixa das fotos) pasou por medio mundo nos últimos 35 anos e que nos foi referindo co acento épico dun Stanley ou un Marcopolo de hoxendía: daquela Berlín era unha cidade ocupada, pasamos a Tánxer na furgona duns contrabandistas, vimos porno en Montpellier cando aquí todo estaba prohibido, e nese plan.

Pasaba da media noite cando marchei; Polis baixou comigo a sacar o batmóbil do aparcadoiro e ofreceu levarme á casa; rexeitei: a noite estaba tan fermosa e estrelecida que ir en coche sería pecado.

xoves, 2 de agosto de 2007

Copias

Nunca máis soñarei que regreso a Manderley


Nunca máis soñarei que regreso a Manderley


Nunca máis soñarei que regreso...


(Copiar 100 veces)

domingo, 29 de xullo de 2007

Octo-meme

Recibín de Peke hai algúns días a invitación para responder a un teste algo excéntrico, que consiste en escribir, xunto coas regras de xogo, oito cousas de min mesmo que non se saiban, así como invitar outros oito a que respondan; sobre isto, escollan os meus amigos blogueiros e visitantes se responden ou non. Á súa vontade.
  1. Son un auténtico inútil en todo o que teña que ver coa bricolaxe e os traballos manuais; admiro os fontaneiros, alvaneis, electricistas cando os vexo traballar, improvisar unha solución a un problema, cortar, soldar, unir, manexar as ferramentas para construír ou reparar algo na seguridade de eu non ser quen a facelo. Anos de fracasos me levan xa a renunciar directamente a todo intento.
  2. Se o anterior é bastante coñecido entre os meus coñecidos, o que vou contar agora é, máis que un segredo, un segredo vergoñento: non teño as mínimas nocións de cálculo; non só falo de todo aquilo que nos ensinaban na escola sobre as lousas necesarias para cubrir un chan de tanto por tanto, ou o que tardan dous trens en cruzarse tendo en conta velocidades e distancia do punto de partida, ou os litros precisos para encher unha bañeira á que inexplicablemente alguén fixo furados no fondo.
  3. Todo iso tería tal vez un pase; pero eu refírome a algo máis dramático: tampouco sei operar con decimais. Temín secretamente a chegada do euro; agora sei que podo sobrevivir cunha calculadora á man; volvo temer agora, sen embargo, o día en que a miña filla veña con aquelas diabólicas contas que me amargaron a infancia; ese día, supoño, caerá para ela un mito.
  4. Despois desta confesión non será mester explicar que fun un estudante irregular: nunca tiven demasiados problemas nas linguas, a literatura ou a historia, pero fun sempre cambaleando nas matemáticas ou na física, entre outras cousas porque como non as daba entendido tampouco as estudaba. Era posible verme entre libros sobre a guerra civil a véspera dun exame de álxebra, por exemplo; logo sucedía que o profesor era compasivo, que algún amigo me explicaba as catro cousas indispensables para a repesca ou que o dedo de deus me sinalaba, non sei, e acababa aprobando.
  5. Non deixo nunca de lembralo cando poño as notas dos meus alumnos: tal vez por iso suspendo poucos, pero esta é outra historia.
  6. Sigo sendo tímido, pero até despois da adolescencia a miña timidez era case patolóxica: falar con estraños, entrar onde houbese máis xente ou saír ao encerado poñíanme a cara e as orellas en estado de ignición e acababa tatexando.
  7. Un vello profesor de matemáticas que xa fora profesor de meu pai, cando terminaba de ditarnos os problemas advertía que o último en resolvelos sairía á lousa; e engadía: señor Kaplan, estou pensando en usté, vaia preparándose. Daquela volvíame incandescente e xa non daba xa pé con bóla.
  8. Sigo sendo tímido e irregular, o que nunca se interpuxo demasiado na miña vida: tiven e teño grandes amizades, amei e fun amado, sufrín alegrías e decepcións das que sobrevivo creo que sen acomodarme demasiado, sen perder de todo esa sensación de cambio e provisionalidade de cando era rapaz e o tempo corría devagar. Agora afronto a madurez coa mesma decisión que outras etapas anteriores e sen sentirme por dentro moi diferente; en realidade, sinto curiosidade perante o futuro.

xoves, 26 de xullo de 2007

Babel


Moi poucas veces o ancho mundo colle nunha cousa tan pequena como unha película, aínda que esta sexa muito máis que unha simple historia porque nela hai todo o bon e todo o malo, toda a grandeza e toda a miseria do que somos.
O mundo non é xa tan enorme pero segue a ser igual de escuro e terriblemente fermoso.

(Pasan as horas e eu sigo emocionado)

martes, 24 de xullo de 2007

Teorías


A día de hoxe non deixo de pensar nos Haddock; ben se encargan a miña mai e a miña filla de lembrarmos.
A primeira, coa súa innovadora teoría do efecto chamada, segundo a cal Haddock sucumbiu pouco a pouco, en cada visita, ao engado da miña apaixoante vida de divorciado.
A segunda, desacougándome o Domingo, cando con toda cautela comecei a explicarlle que Salce e Haddock se separaban e ela xa me cortou con que o sabía, que llo dixera a filla deles mentres paseábamos precisamente pola Muralla, pero que esperaba un bon momento para contarmo por se me poñía triste.

luns, 23 de xullo de 2007

Amargo

Como estaba previsto, de Mércores a Sábado visitáronnos tan só dous terzos da familia Haddock; por teléfono xa Henri me advertira de que tamén Salce aprobara a oposición e estaba agotada, que tiña que entregar papeis e tramitar cousas.
Logo a realidade, que resultou ser outra, presentouse mentres as nenas xogaban e reloucaban no cuarto da miña, e o café que tomábamos virou de súpeto máis negro e máis amargo.
Sen que ninguén me diga nada, sei con certeza que Salce espera desde a Comarca que o convenza como outras veces, pero sinto que esta vez non é coma o ano pasado nin as outras veces; as fendas serán quizá as mesmas, pero agora Haddock está decidido e, vendo correr diante de nós as nosas fillas mentres paseamos polo adarve, recibe as ofertas de apartamentos que lle fan polo móbil cun sosego que non deixa lugar a dúbidas nin zurcidos de ningunha caste.
Para unirse a alguén non é necesario dar razóns; en todo caso, basta con enarborar o amor, esa poderosa quimera. Sen embargo, cando sobrevén a ruptura, as razóns parecen sempre estúpidas e insuficientes, aínda máis tras 18 anos e medio, unha linda filla de dez, unha casa xeitosa no centro da Comarca.

domingo, 22 de xullo de 2007

Un Outono estival

Ser consecuente é unha lata: empezo a fartarme de atravesar de sandalias e manga curta, pero con paraugas e carne de galiña, este Outono estival, tan só por coherencia, e por serlle fiel a un calendario absurdo.
A miña filla ao lado vai dicindo Non te enfades co tempo papá, mentres sobe a carapucha e abotoa até arriba o impermeable.

martes, 17 de xullo de 2007

Oposicións

En resposta á miña mensaxe de móbil, Tere Holmes chama nun mar de lágrimas: por fin o conseguiu, pero está tan afectada que himpa, chora e repite varias veces que isto lle vai cambiar a vida. Doulle unha vez máis os parabéns e colgo para que poida seguir chamando a todo o mundo, contarlles que vén para aquí, que a mala racha terminou, que se acabaron os destinos na periferia de Madrid, de aquí para aló coma unha correspondente de guerra.
Adeus Paracuellos e Guadarrama, adeus Boadilla e Brunete: Tere Holmes volve á retagarda.

sábado, 14 de xullo de 2007

Entregas

Espero polo amargado da construtora diante do portal para facermos xuntos unha inspección visual do tobo; como todo está en orde (paredes, enchufes, mandos, persianas) imos no seu coche á oficina para que me entregue as chaves, non sen que antes lle asine un papeliño con faltas de ortografía que laboriosamente escribíu no ordenador.
21'40. Segunda entrega.
Polis espera por min, que chego con retraso, nunha terraza do Campo Castelo. Mentres me pon ao día, coloco as chaves del sobre a mesa xunto á cestiña das patacas fritas; Polis recoñéceas ao instante pero segue a falar, coma unha locomotora desbocada, da casiña que alugaron para as vacacións, dos últimos sucesos, da xente que non para de preguntarlle por min e do pouco que me deixo ver ultimamente. Como Encantador vai nunha boda este finde, Polis acaba convencéndome para xantarmos hoxe.
Marchamos pronto; coas voltas que recolle do pratiño de plástico, as chaves van para o peto.

venres, 13 de xullo de 2007

Celanova

Non direi que non o teña, que non sexa peleriñante, ou que non vaia e veña, ou mesmo que máis que vento non sexa un teimoso roncón, pero o certo é que onte se fora de vacacións, e o sol caía biblicamente sobre nós mentres Teddy me facía de guía, de anfitrión, nese verxel onde o mundo se chama Celanova.
A visita organizouse inesperadamente, un pouco ao chou, para atenuarme as longas vacacións que sempre me reprocha, e antes do regreso da miña filla e a visita dos Haddock a próxima semana, pero só no último momento, vía móbil, souben que xantaríamos coa irmá del.
Ao darlle o toque cando cheguei (se te dás volta xa me ves) vino vir cara min atravesando a rúa como me gusta velo: sólido, estable, compacto, e ao tempo vivaz e áxil, coa cámara na man, o sorriso despregado.
Curioseamos entre os postos da feira antes de perdérmonos nos claustros imponentes, na basílica desmedida, na humilde capeliña mozárabe. Fíxonos graza sermos tomados por acompañantes leigos dos frades e freiras bieitos que espesaban, ateigando as naves e a sancristía, no xubileo de Rudesindus, o venerable.
Sesenta fotos máis tarde reuníamonos coa irmá de Teddy na fonda en que logo xantamos: falamos de políticas locais, da orixe da gheada, do bilingüísmo harmónico (ese enxendro), da miña filla, mentres a moza traía e levaba pratos e eu me sentía tan á vontade como se coñecese os dous de moitos anos. Tal vez por iso non preguntei a Teddy daquela nen despois, xa os dous sós na longa conversa no bar do muíño, cousas obvias que logo camiño a Ithaca me foron surxindo.

luns, 9 de xullo de 2007

Tobo

Fun un destes días coa nena (que pasou aquí a semana toda) visitar a nova casa. Entramos ao garaxe chimpando por riba da zanxa pola que os obreiros meten a toda présa tubos como artérias para auga e luz: revisamos a praza que nos corresponde e o rocho, hoxe vestiário de pintores. Vimos o portal, recuberto de madeira coma un camarote, cunha das paredes pintada de colorado, onde locen as arcas do correo e o espello marcado con dedos proletarios.
Cruzamos electricistas e pintores cando subíamos polas escaleiras, enfariñando o calzado co pó branco que cubría os chanzos, até chegarmos á decepción da porta fechada do piso, algo co que non contábamos. A nena propón, mentres collemos aire, que chamemos ao timbre, a ver que pasa.
Ao mellor saímos nós mesmos a abrir, dígolle, e ela xa está a poñerme á raia (Papá...!) cando un operario un pouco punkie abre a porta e nos deixa inspeccionar os cuartos terminados; a diferenza das outras veces, a nena non bota a correr tolamente senón que percorre un por un devagar até chegar ao dela (o meu non lle interesa o máis mínimo); véxoa moverse por el e xirar e ir un par de veces á xanela e fechar a porta, mentres chega o veredito: é o cuarto máis bonito do mundo, di finalmente.
Saímos á rúa cargados de interrogantes que só as semanas se ocuparán de resolver.

domingo, 1 de xullo de 2007

Funeral

A segunda invitación chegou onte á noite.
A casualidade quere que mentres vexo The Queen, unha comisión de viciños coa inefable Pepe Blanco á frente chame á porta para contarme que ao señor do A lle deu unha cousa pola mañá e que morreu na Residencia pola tarde, que o funeral será o Luns, e que andan recadando fondos polos pisos para mandar unha coroa.
Dígolles que irei ao funeral e que me apunten para as flores, e volvo para o salón a terminar a película; daquela lembro que o Xoves pasado subín co pobre señor A, que se queixou do tempo e, mentres esperábamos polo ascensor, de que as plantas do portal estaban secas, que era mellor poñer unhas de plástico, que non había que regalas e que duraban para sempre.Vaites...

Comuñón

Onte recibín dúas invitacións.
Pola mañá chama a prima da miña filla; chea de timidez, invítame á súa primeira comuñón o Domingo próximo, e eu alego unha falsa viaxe para non ir.
Excepto o de pai, que naturalmente trouxen comigo, cando marchei de Manderley deixei atrás os títulos de marido, xenro, tío, cuñado, padriño e os vínculos que conlevan, como quen se libera dunha pel, e os que antes eran familiares meus sonme agora e para sempre alleos.
Sei que esta nena de 8 anos que un día apadriñei, e que de cando en vez nos visita en Ithaca invitada pola miña filla, non comprende que os matrimonios se rompen e que as familias se disolven e que o tempo se encarga do resto; son cousas de adultos que, ao parecer, os adultos non souberon explicarlle, e por iso a nena chama e invítame, e eu non irei porque a distancia que vai de Manderley a Ithaca é cósmica e insalvable.

domingo, 24 de xuño de 2007

Xubilación

O mundo sorrí para min, amable e como domesticado: ao final de curso e o aprobado en inglés (a estas alturas, un aprobado rodeado de aprobados adolescentes sabe a gloria bendita) súmase a vindeira entrega do tobo, impecablemente pintado, segundo os cuartos, de amarelo, azul claro e violeta (Polis diría pexego, azul ceo e lila).
Incluso máis: o proxecto do Goberno de recoñecer a prestación social como un ano de cotización á Seguridade Social faime soñar uns minutos con que só me restan 12 anos para poderme xubilar anticipadamente.
O entusiasmo dura xusto até que me decato do moito que empezo a parecerme ao meu pai e ao meu avó cando releaban coas porcentaxes da pensión e os anos cotizados, e descubro que en canto me descoide darei en pensar que só me falta comprar unha boina e ir botar a partida, e intercambiar píldoras cos meus amigos durante o café, e falar dos nosos anos non polo nacemento senón polo ano das quintas.
Brrrrr!

venres, 22 de xuño de 2007

Sete anos

Novamente floriu a lavanda que recollerei mañá...
Hoxe, exactamente a esta hora, a miña filla cumpre 7 anos.

Clave

Merezo ser flaxelado en praza pública, tal vez lapidado, exposto a escarnio e entregado a suplicio.
Tantos anos ás voltas coa Rede para finalmente cometer un erro de novato: esquecín a clave para entrar na miña conta de fotos. Sei que parece imposible, absurdo, pero precisamente por iso merezo ser atormentado e levar grillóns unha boa tempada.
Salvo a data de nacemento, que coincidía coa real, todo o demais fallou; mesmo non souben dar resposta á pregunta de seguranza, así que nen sei cal é o meu pasatempo favorito, pero desde logo non é ler, facer crucigramas, o sexo, o cine, nen tampouco tocar os c... entre outros que probei, por se acaso.
Canso de dar voltas polo labirinto que fun tecendo cos meus intentos, tomo a decisión de crear unha nova conta e ir subindo a ela, unha por unha, todas as fotos habidas e por haber, aínda que iso supoña horas e paciéncia. Eis o meu castigo.
O máis triste, sen embargo, é perder os comentarios que unha amiga fixera nas súas fotos favoritas.
Implorando desde aquí as súas desculpas, téndolle o látego para que se resarza á vontade.

luns, 18 de xuño de 2007

Mancha 2


A mancha australiana do meu teito transformouse nun gris e húmido continente africano á inversa (sen Madagascar) que avanza polo Norte en dirección á lámpada.
Á aprensión desta noite sucederon os contactos e as negociacións que están a converter o meu cuarto non sei moi ben se nun museo se nunha capela ardente; até agora, por aquí pasaron xa os viciños do quinto B (os donos) e os do quinto C (os colaterais), a presidenta da comunidade, a dona da casa, dous fontaneiros, e até a Pepiño Blanco, supoño que para levantar acta, co cadelo no colo.
Diagnóstico: unha fenda no piso da terraza que a ninguén prexudica salvo a min. Mañá virá o perito do seguro.
Tamén é mala sorte: despois de case dous anos vaise abrir esta fenda precisamente cando só me restan unhas poucas semanas de vivir aquí.

domingo, 17 de xuño de 2007

Mancha



O día amence líquido: acórdame cedo a cifra da choiva contra os cristais do dormitorio; cando porfin abro os ollos e son quen de fixalos nas cousas, delimítanme no teito, xusto sobre a cama e sobre min, unha grande mancha húmida.
A boa noticia é que ten a forma de Australia (Tasmania incluída).

A mala, que os viciños do quinto non están.

sábado, 16 de xuño de 2007

1977

Como case todo o mundo, vivo estes días a grande vaga de saudade pola conmemoración das tres décadas (deus!) das primeiras eleccións; a televisión ben que se ocupa de botarlle leña a ese lume, e así o Xoves inexplicablemente quedei callado até as tantas diante da pantalla, os exames fermentando mentres, para ver tristes imaxes en branco e negro de políticos hoxe inverosímiles con aquelas gafas de pasta, os traxes raiados, o bigotiño, a breve liña branca do pano no peto xunto á lapela.
Daquela tiña once anos; o curso, 6º de EXB, achegábase ao final como se achega este, e eu manobraba para que me comprasen a BH de carreiras que sustituíse a oxidada bici herdada do meu primo; así sería en parte, porque non foi de carreiras senón unha de paseo sen marchas para compartir coa miña irmá.
Das semanas previas lembro discusións na mesa e os libros de texto tatuados con adhesivos da propaganda electoral que íamos pedir nas sedes dos partidos ou que cambiábamos como se fosen cromos; mesmo conseguín un cartaz xigantesco, este que ilustra o post, para a parede do meu cuarto.
Do día da votación, a vergoña que sentín cando meu avó saltou a bicha dicindo que estaba poñéndose malo e que non podía respirar, o que nos obrigou a saír a fume de carozo, despois de meter os sobres nas urnas, para que non lle pedisen unha ambulancia.
Media hora máis tarde, tomando o chiquito cos amigos no Bodegón El Orensano (fronte á Catedral, hoxe alí hai un local de copas), afirmaría que levaba 41 anos esperando votar outra vez aos socialistas e que xa estaba vello para perder a mañá parado nunha bicha.

venres, 15 de xuño de 2007

Vivo

Á vista do clamor popular, é mester dar noticias antes de que alguén pense que morreu novamente o blog ou que morrín eu mesmo e me envíen axuda á casa.
Ando tan abafado de traballo que non teño vagar suficiente para poñerme a facer posts, non sei moi ben onde teño a cabeza, ando canso todo o día, pero sigo vivo.
Iso si, nun mundo proceloso e aborrecido: mentres agardo pola nota que me darán en inglés vexo medrar e multiplicarse sobre a miña mesa e dentro do cartafolio, como seguindo unha orde divina, os exames que corrixo en tardes interminables. Repaso e axudo a corrixir unidades didácticas a compañeiras que van á oposición, descubrindo cada día cousas inauditas sobre a lactose, a tundra ou o ablativo absoluto.
Por se non bastase, o futuro tobo está case terminado: os obreiros afánanse agora en pintar o garaxe e retocar o portal, unha vez que as vivendas están xa listas; cómpre, pois, preparar os papeis e buscar a máis guapa moza do baile.

Mentres, o tempo volveu mudar: diluvia sobre Ithaca como no Inverno, e Teddy, desde a súa terra, chama para dicir que está na cama con gripe, esa zorra.

martes, 5 de xuño de 2007

Uns e outros estarán satisfeitos, pero o día non pode ser máis triste.

sábado, 2 de xuño de 2007

Escapo!

Acábanseme os víveres. Teño a neveira que dá pena, pero o peor é que estou farto de dar voltas no tobo, vestido de chándal, como se fose poñer un ovo. O móbil está mudo hai horas. A miña filla, contaxiada telepaticamente de amigdalite, non veu este finde. O cesto de roupa para pasar o ferro fai sinais como un náufrago. A butaca, tras tantas horas sentado nela, repéleme como o asento dun fakir...
Antes que tomar dun golpe os sete sobres de augmentine que me restan ou abrir a chave do gas ou bañarme co secador de pelo conectado, fago memoria de como se viste unha persoa normal, de como se acende un coche, e entón decídome...
... e escapo!

venres, 1 de xuño de 2007

Friquis

Contei xa que Encantador, o mozo de Polis, é unha especie de neno grande e peludo, diríase todo de algodón, que non ten ósos, cun piso intramuros polo que aínda non pasei ateigado de xogos e tebeos, e que colecciona antigos xoguetes de lata. Todo isto resulta inaudito nun home habituado a entreter as súas mañás en hipotecas, créditos e fondos de investimento, non sendo que tamén lles atope ese lado lúdico que está claro terán por algún sitio; a gravata e a americana fan o resto.
O que non dixen é que se trata dun friki que lentamente está convertendo ao meu amigo; teño probas do que digo. Hoxe, mentres tomábamos aquí café (el só e eu con augmentine), contoume que están de cumpremés: tres meses levan xuntos, e para celebralo foron cear por aí e logo na intimidade entregáronse os presentes.
Que se regalaron?
Pois Encantador a Polis unha desas maravillosas e utilísimas máquinas para cervexa a presión que non deben faltar en ningunha casa. Como xa antes lle tiña regalado unha máquina de bolas de chicle, imaxino que as expendedoras de tabaco e condóns estarán xa en camiño.
E Polis a Encantador?
Un decorativo Mazinger Z de un metro e pico, en resina de alta calidade e con todos os detalles, que ao parecer lle custou unha gónada atopalo porque está esgotado, pero que ninguén dubide de que valeu a pena porque é un pasote. House, House, que te pasas...

Con tantas emocións, en canto Polis marchou decateime de que outra vez esquecera volverlle as chaves.

xoves, 31 de maio de 2007

De baixa

As maniotas non eran outra cousa que heraldos da gripe: levo catro días encerrado, os dous primeiros practicamente sen me erguer da cama, ateigándome de antibióticos e paracetamol, e cun humor baixo cero que pareceu mellorar hoxe cando me vestín para ir pedir a alta.
Non ma deron, como supuña: desapareceron a febre e o malestar, pero case tamén a voz.
Laméntome na consulta de que ao seren as baixas de cinco en cinco días non me mandarán substituto; a médica, mentres me visto, respóndeme un pouco friamente que do que ela entende é de medicina, non de burocracia.

martes, 29 de maio de 2007

Esmelle

Ben pronto o seu blogue estará de aniversario, pero hoxe hai xusto un ano que a Dama de Esmelle descubriu o camiño a Ithaca, e desde aquela non deixou de asomarse a esta illa-tobo para axexar desde ela o horizonte como eu o vexo.
Como declaración de intencións definiuse logo, sen errar, como unha rubideira teimuda; o tempo encargouse de demostralo: a sua curiosidade segue a lucir vizosa e firme, e eu do seu blogue aprendo cada día.
Oxalá os camiños abertos nesa Selva sexan longos e fecundos, e infinitas as mañás de estío que os alumen.

sábado, 26 de maio de 2007

Reflexión

Para cumprir coa miña promesa de visitar a Nican antes de fin de curso, collo duas horas no traballo e tiro cara ao norte por unha estrada en que medraron muíños como xigantes, e en que enormes máquinas furan nas entrañas dos montes para acurtar uns poucos minutos o traxecto ao mar. Envergoñada, a montaña antano belísima recíbeme tapando as chagas na brétema espesa que me acompañará todo o día, mesmo cando ao serán retorne por outras estradas e por outras montañas diferentes.
Até que chego non comprendo que volver ao lugar do inicio, tras sete anos fóra, supón volver a unha cidade medrada que me é allea até non dar apenas recoñecido as casas en que vivín ou o edificio en que neses anos comentei centos de textos literarios e analicei miles de cláusulas e cualifiquei a decenas e decenas de alumnos.
Do que sabe deles fálame B. mentres xantamos e Nican dirixe a campaña via móbil desde a mesa en que fumegan os pratos: do que casou na terra da cervexa, do que publicou un libro de poemas (ese que teño na miña mesa de noite), do que fai performances e videoarte, da que abriu unha pousada rural non lonxe de onde estamos, dos que van nas listas dos principais partidos estas eleccións, da que está toliña de todo e chama de cando en vez para preguntar por nós, do que agora ocupa a nosa praza no instituto...
Falamos dos nosos: a última vez que nos vimos, o fillo máis vello de B. e C. tiña a idade da miña filla hoxe, e a miña filla aínda tomaba peito e ollaba asombrada para as rúas daquela Atenas en que acabábamos de instalarnos. Logo aínda virían o fillo máis novo deles, o devir político de Nican, o meu divorcio e o traslado, e os sete anos convértense nunhas poucas palabras vestidas de certa melancolía.
Mentres deglutimos postres gorentosos e hipercalóricos, B. cóntame unha historia de heranzas e partillas que leva directamente a unha casa de pedra á que nos levará Nican despois no seu coche, unha casa que ao parecer non se dá terminado nunca e que percorremos inteira, do garaxe á penumbra do faio, dos dormitórios pintados pero aínda sen tarima á cociña con aceiros e portas decapadas.

Ás 6 emprendo o regreso: mentres o coche corría na estrada mollada, a brétema húmida ía fechando de novo, púdica e dignamente, o camiño atrás.

venres, 25 de maio de 2007

Maniotas

Teño maniotas nos cadrís e polas pernas.
O que non sei é a que se deben: se a que estivo aquí Teddy onte pola tarde, ou a que hoxe pasei o día conducindo.

xoves, 24 de maio de 2007

Ira

Presenciei un día desta semana, no instituto, un arrebato de ira.
Estou no corredor cando o profesor de física, cargado con libros e carpetas, pasa cara ao seu departamento sen verme. Diante da porta realiza unha danza estraña para localizar dentro do peto e meter na fechadura, sen que lle caia a impedimenta, unha chave que finalmente non dá aberto aquela porta, outra vez, seguramente por décima ou por centésima ou por milésima vez, e aí o habitualmente manso e pusilánime profesor perde os nervios, guinda cos libros e carpetas, e bate na porta atrancada como se fose a causa de todos os problemas.
Daquela sentín vergoña, e se me acheguei para ofrecerlle axuda foi sobre todo para que soubese que non estaba só, que alguén máis o estaba a ver.

domingo, 20 de maio de 2007

Temperatura

De acordo que a Primavera é de seu volúbel, pero en catro días de Maio viñéronnos visitar cos seus rigores Agosto e Novembro.
Se isto non é cousa do cambio climático de marras, baixe Deus a velo.

luns, 14 de maio de 2007

Intimidade

Despois do incidente do coro, e aínda que canso de vagar pola tarde desalmada que agoiraba mudanza meteorolóxica, sen embargo non estaba polo labor de volver para a casa; para que a tarde non fose perdida, aínda tirei algunhas fotos arredor da Catedral, pero resistín o impulso de telefonar a Teddy (de quen falarei un destes dias) porque tampouco daba sinais de vida.
Quen si telefonou foi Polis, que me argalla un serán caseiro e eurovisivo con el e con Encantador, e do que esta vez non me é posíbel escapar. E así adentreime na intimidade daquela casa cuxa reconstrución seguín paso a paso non hai moito pero sen vela nunca completa.
Agora parece estalo: apenas unhas poucas cousas máis na repisa sobre a pía, dous pares de chinelas a pisaren a tarima, dous albornoces idénticos colgados tras a porta do baño, e a voz profunda dun home que desde a cociña pregunta suavemente que pratos poñer a outro que, sentado sobre a mesa de wengué onde brillan tres copas de viño, me dá conversación mentres se asa a cea na cociña.
A vida corre; o resto é melancolia.

domingo, 13 de maio de 2007

Anxos

Pasei a tarde do Sábado camiñando por Ithaca á procura de cousas que retratar, a miña máis recente inutilidade; seguindo o costume, converto a Catedral no meu, digamos, teatro de operacións: hai certo rebulizo no Bon Xesús, onde avían para unha boda, así que o altar maior adormece arrolado por besbellos de beata.
O meu obxectivo son os anxos de mármore que custodian o viril, e cara eles avanzo con andares de felino para fotografalos agora de perto; cando vou rebasar o cordón con borla que fecha o camiño, a voz enérxica dun sancristán surxido de non sei onde fai que desista.
Con cen ollares reprobatorios de beata no lombo e na caluga, vou para o coro: aínda ben non dou subido ao cadeiral alto, unha velluca vestida de negro e cun pano na cabeza, talvez a reencarnación da señora Bates, aparece de súpeto e espántame dalí facendo aspaventos cunha vasoira.
Por aparicións e sobresaltos coma estes, sendo neno a Catedral foi para min, durante anos, un territorio vedado.
Ben o di miña mai: o medo garda a viña.

mércores, 9 de maio de 2007

Cuestionário Proust

Como en Fuenteovejunha (todos á unha!), o blogomillo e arredores anda inzado do cuestionário de marras, asi que me autorreto, e a respondelo me entrego por non ficar fóra. Eis as miñas respostas:
  • O principal trazo do meu carácter?
    A impulsividade, está clarísimo.
  • A calidade que prefiro nun home?
    A paciéncia, a dignidade e o sentido do humor.
  • A calidade que prefiro nunha muller?
    As mesmas que prefiro nun home.
  • O que máis aprezo nos meus amigos?
    A lealdade e a tenrura.
  • O meu principal defecto?
    O orgullo.
  • A miña ocupación favorita?
    Pasar o tempo en mil cousas inútiles: ver unha boa película, ler un bon libro, argallar nesta blogue ou navegar pola Rede. Ultimamente incluso fago fotos.
  • O meu soño de dita?
    Vivir en paz.
  • Cal seria a miña maior desgraza?
    Non valerme por min mesmo: Física, mental, economicamente.
  • Que quereria ser?
    Un bon pai para a miña filla.
  • Onde desexaria vivir?
    Nunha casa da que non me fose en moitos anos. A ver se desta vai.
  • A cor que prefiro?
    O azul intenso.
  • A flor que prefiro?
    O íris, a papoula e o xirasol.
  • O paxaro que prefiro?
    As cegoñas, que tras moitos anos voltaron de novo ás campiñas de Ithaca como unha promesa de futuro (ainda que iso, á vista do que se nos bota enriba, non sei se será un bon indício).
  • Os meus autores preferidos en prosa?
  • Todos os que me saben entreter: Cortázar, Bolaño, Proust, Baroja, os novelistas do XIX (Eça, Clarin, Dumas, Tolstoi, Dostoievski), Faulkner... O último descubrimento, Pamuk.
  • Os meus poetas preferidos?
    Álvaro de Campos, Cunqueiro, San Juan de la Cruz, Neruda, Whitman.
  • Os meus heroes de ficción?
    Héctor. Tintin. Atticus Finch.
  • As miñas heroínas de ficción?
    A tenente Ripley. Dorothy.
  • Os meus compositores preferidos?
    De Satie a Bruce Springsteen, moitos.
  • Os meus pintores predilectos?
    Os impresionistas, con Monet e van Gogh á frente; Caravaggio, o Bosco, Vermeer.
    Os meus heroes da vida real?
  • Os inmigrantes que cada dia chegan á nosa costa á procura dun soño.
  • As miñas heroínas históricas?
    Rosa Parks e todas as que, coma ela, fan dia a dia que o mundo non sexa un inferno.
  • Os meus nomes favoritos?
    Para home, Ulises; para muller, o da miña filla.
  • Que detesto máis que nada?
    A cobiza, a envexa, o oportunismo.
  • Que caracteres históricos desprezo máis?
    Os tiranos, as tiranias e a miséria que provocan.
  • Que feito militar admiro máis?
    Que tal se digo a guerra de Troia?
  • Que reforma admiro máis?
    Calquera que nos faga máis libres e máis honestos.
  • Que dons naturais quixera ter?
    Unha paciéncia infinita.
  • Como me gustaría morrer?
    Consciente, tranquilo e dunha forma rápida, a ser posible sen dor.
  • Estado presente do meu espírito?
    Asténico e máis ben inconsistente.
  • Feitos que me inspiran máis indulxéncia?
    Aqueles que se cometen por medo ou covardia.
  • O meu lema?
    Vive sen vivir en ti.

martes, 8 de maio de 2007

Mia senhor

Pregunto no exame de literatura medieval como chamaba o trovador á muller amada nas cantigas de amor; basta con escribir duas palabras para contestar, aclarei.
Hoxe ao corrixir vin que un alumno respondera, efectivamente con duas palabras, Mari Carmen.

domingo, 6 de maio de 2007

Reinício

Non fora senón un até logo. E aqui estou de novo tras a espantada e o siléncio, pero agochado a ver esta vez por canto tempo.
Cando hai dous meses marchei repentinamente, fixen-o abafado e aborrecido, sentindo-me acosado, farto principalmente de non poder contar aqui determinadas cousas porque habian de ser lidas tarde ou cedo pola miña amiga no exílio: estaba a construír un castelo arredor da miña vida, e por contra deixaba unha porta aberta pola que se podia axexar dentro.
Ao longo deste Inverno fun reorganizando e acondicionando o entorno: talvez máis solitário que nunca, rodean-me agora unicamente a miña filla e o resto da família, os meus amigos do traballo, e pouco máis, porque os outros, os de sempre, parecen estar agora máis lonxe que nunca.

domingo, 11 de marzo de 2007

Epílogo

Creo que ás veces hai que soltar lastro, ainda que se trate dalgo que nos acompañou intimamente durante 27 meses, 455 post e muitos comentários. Desde hai unhas semanas, esta blogue está desatendida porque o meu pensamento está lonxe dela, e se a ela volvia ultimamente era só por non faltar a un dever contraído, e porque sempre reneguei daqueles que abandonavan, coma un corpo no campo, a sua blogue á intempérie.
Por iso volvia, pero xa non: Desde hoxe non actualizarei máis; emprendo a aventura en solitário (vaia, é un falar) e sen crónica, e esta blogue vai sen pena nen glória para o limbo das blogues, a reunir-se cos saudosos Cláudio Bueno, señor Pito, Catapulta, Aqui e outros que dormen o sono de paz virtual dos xustos.
Os meus mellores desexos para quen me acompañou no longo e por veces duro camiño a Ithaca, que aqui e agora termina: o mártir Rambaut, Morgana, Alfama, Arín, o señor Pito, X, Cláudio, Willy, Laurindinha, Sara Jess, Nona, Tz, Kiko, o cadelo Cambote, Cesare, Opaco, Alberte, Agripina Roxo, Queue bleue, Levantador, Neofisiologus, Velis, i.a., Leco, Plattdorf, Lúa, Pawley, Paideleo, Randeeira, Peke, Artipractor, Laranxa, Regueifeiro, Raíña Vermella, Ceryle, Aquí, Dolphins, Xanfarín, Gatina e tod@s @s que xunto a Kaplan formaron a fecunda irmandade virtual que por Ithaca transitava.
Até máis ver.

luns, 5 de marzo de 2007

Pelos

Eu sonlles coma o cadeliño das merendas: Domingo ao mediodía paso pola de miña irmá a levarlles unhas cousas, e meu cuñado empéñase en que lles tome un vermú e unhas olivas; despois vou xantar na de meus pais, seguindo aquel costume ancestral; e por último, ás 4'30 estou no felpudo de Polis chamando na porta para tomar o café comprometido, cumprir e marchar canto antes.
O que non será posible até despois das 7, como se verá.
Cando chego, Polis e o seu encantador amigo aínda están á mesa, felices e comendo perdices; literalmente, perdices: en escabeche, que o amigo encantador e gourmet preparou coas suas propias mans e levara alí a véspera nunha tarteira de barro que ocupa a metade da mesa en que xantan e se desculpan porque se deitaron ás mil e acordaron tarde e tal.
Afortunadamente, están duchados e vestidos, e eu sento xunto a eles a verlles roer os ósos diminutos dos paxariños e chuchar os dedos e engulir follas de leituga, e empezo (non vou dicir que non) a miña análise mentres conversamos cun fondo de música chill-out da que gosta o anfitrión.
Vou averiguando que Encantador ten 55 anos, que como el mesmo di non os aparenta porque fai exercício cada día e só fuma socialmente, que estudou pero non terminou arquitectura, que traballa nunha caixa de aforros, que coñeceu a Polis hai dous anos no tai-chi, que le best-sellers de novela histórica, e que é tan peludo que algún día pensa acudir ao laser.
Como non bastaba coas cellas e os brazos, a instancias de Polis, que ía e viña levando cacharros, Encantador tirou de si a camisa e fixo unha demostración dos pectorais encanecidos e o lombo, das axilas e do ventre, e podo asegurar que á vista daquela capa pilosa non entendo como hai quen aínda dubide da teoria da evolución, principalmente cando soltou o cinto e baixou un anaco por atrás o pantalón para mostrar o lugar en que tiña o pelo máis negro.
Para daquela Pois e eu estábamos sentados no sofá, e os grandes espellos dourados multiplicaron a imaxe como de oso redondeado e satisfeito, contador de chistes, incansable despois xogando ao trívial, e un neno grande cada vez que gañaba queixiño e aplaudia como se gañase o ceu.
Despois de tres partidas descubrín que se fixera tarde e, sen podelo evitar, deixei que Encantador me acompañase até a Ronda e me arrincase o compromiso de cearmos os tres, un día destes, na súa casa.

domingo, 4 de marzo de 2007

Porta Falsa

Da visita onte a unha tenda de mobiliário do Pacífico traio comigo tres cousas:
Unha información: a butaca de coiro negro que me interesa custa 411 euros, e por agora terá que esperar.

Un desengano: fuxir dunha tarde gris de Sábado metendo-se nun lugar ateigado de noivos e recén casados a escolleren ambientes coloniais para o salón non é unha boa idea.

Unha invitación: hoxe sen falta pasarei a tomar café na casa de Polis, con el e o seu amigo, a quen me presenta entre a zona das alfombras e a dos comedores de Índias.

venres, 2 de marzo de 2007

Pesadelos

Hai semanas que os informativos me son odiosos e, se despois de zapear polas televisións me decido por algun, frecuentemente acabo indo por algo que esquecin na cociña, ou mirando unha revista atrasada, ou directamente cambiando para algun programa que requira menos sacrifícios.
Cando non me abafan a aridez dun xuízo inintelixível ou a crónica da opa de nunca acabar, angústian-me os testimuños sangrentos de guerras indecentes, e dia a dia sinto noxo polos habituais insultos e espantadas dunha oposición montaraz e desvergoñada, que me aterroriza coa idea de que o país se rompe balcanicamente por momentos e até me fai temer que algunha desas fendas antiespañolas se estea a abrir baixo a miña própia cama.
Unha cousa parecia mellorar: cando Xoves lle foi concedida a prisión atenuada, pensei que aquela espécie de mómia malencarada que ás veces asomava en calzóns á pantalla deixaria de amargar-me as ceas.
Que equivocado estava: era só o final da primeira parte; agora veñen as manifestacións e comunicados dun e doutro lado, e mesmo nos informativos nos facilitan o menu que inxere ese antipático señor.

martes, 27 de febreiro de 2007

Morangos

Os primeiros chegaron xa hai semanas aos expositores das tendas e ás portas das froitarias, alegres e tentadores, como sempre, coa colorada forma dun corazón.
E ainda que regalar morangos no fin do Inverno non é máis do que regalar morangos, sei perfectamente que ninguén mos vai regalar este ano.

venres, 9 de febreiro de 2007

Auséncias

Non puido ser. A viciña clónica sai a pasear o cadeliño vestido cun abrigo de cadros escoceses e pára-me intrigada: quere saber como lle vai á Blu, agora que non a sente ganir con desespero durante as mañás.
Repito-lle a floreada história que empecei a contar hai dias aos outros viciños, cando a cadela deu en laiar-se cada vez que eu marchava para o traballo e facia acordar antes de tempo as colombianas de Patrick Suskind, e encollia o corazón do matrimónio de abaixo, e poñia en pé de guerra o can escocés que agora mira para min con ollos desorbitados.
Non é certo que a Blu volvese co seu amo, que se fora seguramente de viaxe e talvez regresou un dia destes á sua casa no campo, esa en cuxo xardin pode unha cadela coma esta correr até perder o alento, cozar co pelello mollado contra as árvores e desabafar a impaciéncia pola falta do amo perseguindo os gatos e os esquios.
Tampouco é certo que vaia volver á estreiteza desta vivenda, dos horários e auséncias ás que nunca se deu afeito.
Por consello do veterinário, a pobre Blu volveu á protectora, a soñar outra vez o seu destino, unha casa no campo e unha família que nunca máis a deixará soíña.