Crispación

Primavera

Así se vía Mouse Park hoxe, despois das (poucas) choivas destes días: innegablemente, a Primavera asoma xa nos bicos das pólas dos (meus) salgueiros; nas solas e bicos das miñas botas, pola contra, a branda lama primixenia reivindicaba aínda o máis insólito dos Invernos.

Kosovo

Ao día seguinte de declarar Kosovo a súa independencia, o presentador das noticias explicaba que por agora non está claro se o novo país se chamará Kósovo ou Kosovo, que a posición do acento depende de cal sexa a minoría étnica que o pronuncie.

Ao escoitalo mentres ceaba, por unha desas estrañas asociacións do subconsciente, acordeime de que curiosamente tamén a nosa terra ten dous nomes, ideoloxicamente falando.

Por fortuna, a cousa só durou uns segundos, e seguín a cear sen preocuparme dos meus propios serbios (os que foren).

100

Se non ando errado, son tres meses e algo máis de unha semana sen tabaco e unha sensación máis que divina, física e economicamente. Cen días en total. Ou o que sería o mesmo: 2000 cigarros, un botín de 240 eurazos.

(Suma e segue)

Chatwin

Terminei onte Colina negra, de Bruce Chatwin, que comezara entre antibióticos nos primeiros días do ano.

A máis sedentaria novela do que fora autor imprescindible hai cinco anos (os que levaba perdida polos estantes da casa, só agora reaparecida cando tento reorganizalos) soubo atraparme logo da desesperante, vacía, impertinente e innecesaria verborrea da catastrófica Moure: a prosa de Chatwin, sen embargo tan chea de detalles, tan precisa (todas esas descricións da natureza, o léxico de plantas e animais, mesmo de utillaxe agrícola, nunha tradución moi coidada) non impacienta en absoluto.

Ao contrario; de modo que non saltar parágrafos, follas e até capítulos inteiros acaba sendo, unha vez máis, garantía de excelencia.

O resto non é máis do que tedio e horror vacui. Bla bla bla.

Ubi sunt

Cañete, o outrora ministro, agora casposo candidato, refunde e actualiza o tópico evocando "aquellos camareros que teníamos que les pedíamos un cortado, una tostada con crema, una con manteca colorada, de cerdo, una de boquerones en vinagre y te lo traían todo con una enorme eficacia".

(O de como está o servizo! xa o dixeron antes ca el, pero era nunha película de humor)

Orientación

Mira que teño mala sorte: días e días sen ir tomar café no recreo, e hoxe que vou apúntase tamén o paquistaní e comeza a debullar para os profesores que o rodeamos algunhas revolucionarias teorías educativas que, sucesivamente, se nos van diluíndo no café como a sacarina pouco antes.

A máis exasperante, a do rotulador vermello, aínda me proe: o que se leva esta temporada primavera/verán nas altas alturas da pedagoxía moderna é corrixir os exames con tinta que non sexa vermella; en verde por exemplo, que dá seguridade, en laranxa, unha cor tan positiva, ou nesa gama de elegantes morados fosforescentes que o ano pasado prohibín terminantemente usar, calquera cor serve menos a vermella, que os alumnos e alumnas poderían asociar a prohibición, tabú, castigo ou perigo e desmotivarse ou algo peor.

Ficamos primeiro silenciosos, atónitos, e logo prodúcese como un estalo de palabras, todos á vez.

Á miña compañeira ao lado escóitolle dicir que está encantada de se xubilar o vindeiro curso porque hai cousas que non lle collen na cabeza; pero o paquistaní, apóstol da estulticia, segue a anunciar a nova fe, a terra de promisión dos alumnos e alumnas felices, seguros e seguras deles e delas mesmos e mesmas.

Desta, penso eu mentres voltamos para as clases, acábase co fracaso escolar dunha puta vez, fixo.

Moa

Cando entre cava e turrón formulei os meus desexos para o ano novo, debín esquecer a saúde; só isto explica o desastre continuado en que sobrevivo: non ben termino o tratamento antibiótico por mor da bacteria asasina volvo a el por unha infección nunha moa, de xeito que consumo decote augmentines e ibuprofenos (tamén) como outros consumen cervexas ou cafés.

Martes a dor era tan insoportable que, após unha noite toledana e fantasmal, vagando pola casa sen saber que facer, chamei ao traballo e fun ao dentista: canto traballo, canta dor por algo tan insignificante e fráxil; van xa dúas sesións de curas e, antes de que Luns o dentista faga a endodoncia, 30 euros.

Porque, aínda que á enfermeira lle entendín a cura non cha cobra, en realidade o que ela dixo foi a cura non cha cobre (o seguro), como rapidamente se encargou de aclararme en voz máis alta, interrompendo así as miñas reverencias e xenuflexións de agradecemento.