Catacumbas

Non me resisto a poñela.

A portada de Retranca axuda con enxeño a aliviar un trago que non por esperado se fai menos amargo: o flamante presidente da Xunta, entre as súas primeiras medidas, anuncia, significativamente na emblemática emisora da dereita máis rancia e montesía, o envío aos centros dunha circular con instrucións para garantir a «liberdade para elixir o idioma tanto ao profesorado como ao alumnado».

Ao parecer é tal a importancia da medida que nin sequera emana do conselleiro do ramo, senón do propio presidente; e é tanta a súa urxencia, que non pode esperar ao curso próximo nin á emisión da propia circular, senón que debe anunciarse pola radio, probablemente para levar a tranquilidade ás familias de tantos nenos e profesores perseguidos que sofren en silencio o acoso lingüístico, que até agora só na clandestinidade podían falar castellano.

Coma os mártires nas catacumbas.

Canis familiaris

Que curiosa é a memoria! A imaxe faime lembrar aquela delicada e democrática frase que o escuro personaxe dedicou aos que non o apoiaban, chamándonos eses cans que ladran o seu rencor polas esquinas. (Estoume a referir, naturalmente, ao que na foto leva camisa branca)

O que me pregunto agora, non sen medo á vista das mandíbulas dos dous, é como pensa acabar coa crise?

Axotando o can, talvez?

Tocata e fuga

Teño a sensación de que hai moito que non actualizo; tanto que ganas me dan de comezar este post remontándoo aos tempos da miña mocidade ou dalgunha outra. Comprobo no blog que en realidade non é para tanto: tan só unha semana que deu de si como dous meses, e que parece que vai terminar en fuga.

Mañá (por aquilo da montaña e Mahoma) serei eu quen vaia á Comarca para asomarme ao piso e á vida de Haddock, e a ese estraño proxecto de compartir piso e vida con quen non se comparte cama.

Segundo o que un destes días falamos atrapalladamente vía móbil, e como era de esperar, a volta ao mar está a ser moito máis dura do que pensaba o peixe, se se me permite a alegoría.

Veremos.

Petición

Comprendo que pode soar a intolerancia e a impaciencia inxustificable nun día coma este, coa que nos está a chover e á vista de como o seu predecesor no cargo habilmente descompuña e recompuña non xa só o idioma, senón até a propia linguaxe (do predecesor do predecesor mellor non falar), pero podería alguén informar ao flamante señor presidente de que en galego a palabra correcta non é crisi senón crise?

Compensará que llo expliquen e que el o asuma, pois sen dúbida á crise se ha de referir moitas veces, xa que teremos crise até quedarmos fartos.

E, oxalá me equivoque, presidente tamén.

Necrolóxica

Miña mai hai días que non levanta cabeza, coitada: primeiro foi Maritrini, que segundo uns morreu esta semana, e que segundo outros, entre os que me inclúo, o que fixo foi mudarse a una casa de lluvia, amor y fuego.E quen hoxe nos deixou foi a segunda autora máis lida en español após o mesmo Cervantes, a máis prolífica polo número de obras e páxinas escritas, quen foi á novela rosa o que Agatha Christie á novela negra, a que durante cinco décadas escribiu a un ritmo de dúas novelas semanais (para vergoña dos que, coma min, moitas semanas non dan escrito nin dúas entradas de blog), a que hoxe mesmo nunha vella entrevista na tele se laiaba de nunca ter recibido máis honores literarios que a admiración de Vargas Llosa e Cabrera Infante.

A vez que probei a ler unha novela de Corín Tellado que atopei pola casa, non pasei da metade; a acción situábase en Estados Unidos e os personaxes tiñan nomes coma os do cine, pero logo resultaba que, por exemplo, Liz e Molly atopaban a Frank ao baixaren pola 5ª avenida cando viñan de misa! e nese plan.

Non nego que fun cruel rebatendo os argumentos maternos con teorías coma esta ou como que alguén con tanta laca na cabeza non pode escribir nada que mereza a pena.

Se lles fixen compartir post foi só pola coincidencia das datas; é certo que as dúas empregaron o amor como materia prima, pero os resultados distan anos luz.

Para miña mai, sen embargo, estas noveliñas foron tan só unha maneira de se entreter cando era máis nova, cando non era fácil chegar aos libros, e os tebeos e as novelas se cambiaban nos quioscos, ou despois, cando éramos pequenos, mentres facíamos castelos e nos rebozábamos estupidamente na area, e miña mai mataba o tempo lendo até que era hora do baño ou da merenda.

Enquisas

Se hai algo que á señorita Kaplan lle gusta máis que os debuxos animados, os libros de Kika Superbruxa, as patacas fritas ou os chicles de melón (pode mesmo que máis que comer cos dedos) iso é, sen dúbida ningunha, responder as enquisas dos xornais.

Así que estes días cando a chamaba para algo podía ser que viñese ou non, como sempre, segundo o que estivese a facer ou o vento que zoase; pero bastaba con berrar Enquisa! e nun segundo estaba a nena na porta do estudio como se tivese o software programado.

Pouco importaba que a pregunta fose sobre as cámaras na rúa, unha retirada de tropas ou se estaría ela disposta a consumir produtos caducados: a señorita Kaplan respondía sempre cunha seguranza, unha afouteza e unha apertura de horizontes que xa quixera eu para min.

Ríos

Sigo un ano máis de garda.

Sen vacacións por aí fóra, as vacacións aquí dentro convértenme nunha especie de retén que non pode cometer a indelicadeza de impoñer prazos, horarios ou citas aos que teñen un pé na rutina e o outro nalgún apetecible recanto do planeta, preferentemente con vistas fluviais, que é o que se leva este ano.

Como non, se o outro día, no vestíbulo do auditorio, Polis me falaba dunha viaxe que a crise mellorou, e en que a única dúbida era se facer primeiro o cruceiro polo río ou viceversa.

Como non, se Teddy desde Sábado atravesa con Deni outros horizontes e outras ribeiras menos milenarias pero moito máis etílicas.

Como non, se May explora o Devonshire procurando demostrar que o río que pasa por Totnes non é máis belo que o río que pasa pola súa aldea.

Como non, se até a miña ex me pediu fixar o check-point-charly na mesma sala de espera do aeroporto porque mañá regresa do Bósforo cos ollos asolagados de solpores e a bagaxe a rebentar con agasallos para a nosa filla, quen precisamente hoxe no almorzo me fixo prometer que, cando chegue o Verán, nos volveremos bañar no noso humílimo e discreto río, como non, ese que sempre pasa e sempre queda.

Sete décadas

O primeiro de Abril de 1939, coa lectura através de Radio Nacional do último parte de guerra, dábase por oficialmente terminada a máis sangrenta contenda civil de toda a nosa historia, que non é breve nin escasa en enfrontamentos fratricidas.

Aquel Sábado xélido, do que hoxe se cumpren 70 anos, empezaba tamén oficialmente unha durísima postguerra que para moitos comezara semanas ou meses antes, coa fuxida en lamentables condicións a un exilio que a hipócrita neutralidade europea primeiro, e a guerra mundial despois, convertería nun inferno.

Para outros millóns que quedaron no país, esta data só significou o cárcere, a persecución, a continuación da loita desde a guerrilla e o maquis, a clandestinidade, os xuízos sumarísimos sen garantías, a fragmentación familiar, as represalias, a denuncia, a fame que sustentaba o racionamento, o estraperlo, a uniformización sindical, lingüística e relixiosa, a miseria económica e moral, a mentira e a ocultación da verdade.

Certo é que transcorreron sete décadas, pero non esquezamos que mentres siga a haber símbolos da ominosa ditadura que manchen as nosas rúas e a dignidade dos nosos edificios públicos, mentres o xeneral e os seus sicarios conserven honores nas institucións, mentres siga a haber quen se estrañe de que queiramos dar sepultura aos corpos dos miles de asasinados que aínda xacen soterrados en montes e beiras de camiños, anonimamente, non se poderá dicir que a postguerra terminase.