Diáspora

May vai pasar medio Xullo acompañando a súa amiga Pía en non sei que cursiño de astronomía; percorrerán despois o Languedoc e a Cerdanya, e acabará o resto das vacacións na casa de súa mai, viúva hai pouco.

Haddock propoñíame Andalucía, unhas vacacións familiares con el, a súa noiva, a súa filla e a miña filla, pero algo coma o instinto dos raposos vellos fíxome dicirlle a Haddock, amablemente, que non, horrorizado perante a certeza de pasar as vacacións convertido en canguro.

A idea de viaxar por Asia, con Polis e Encantador facendo permanentemente o número de Hernández e Fernández por Bombai e Bangkok, fíxome perder o sono un par de noites, as anteriores a dicirlle a Polis, amablemente, que non.

Partindo de que estes últimos catro anos sen vacacións foran socialmente demoledores deixei os sondeos para demoscopia e, como contei aquí, unha boa tarde volvín para a casa cun Mp3, unha tarxeta de memoria e un billete de avión para unha fuga en solitario.

Así estaban as cousas cando Teddy entrou en escena. Efectivamente, é certo que me tiña dito que lle gustaría que fixésemos unha viaxe, con Deni ou sen Deni, con praia ou sen praia, e tamén o é que sempre pensei que, se dous ás veces son multitude para tres aínda non se inventou a palabra, así que lle dixen que si, que un Vrao destes, e desentendinme tanto que até lle contei nun email cheo de lamentos de fin de curso que comprara un billete de avión e que me ía, só, por aí.

Varias chamadas perdidas e varias mensaxes de móbil despois, Teddy telefona e pon por diante que Deni non virá porque non ten vacacións, e que por contra el pode librar así e así e cambiar con este a quenda para librar tal día, e aínda que me perdo nos seus cálculos e estupidamente digo que igual non hai billetes, a el non lle valen argumentos: Teddy está tan decidido a vir que faría falta un cataclismo para impedirllo.

Ou unha mentira enorme que non estou disposto a argallar porque en realidade estou contento de non ir só, pero, e sobretodo, de que veña Teddy comigo.

Torre de Hércules

Parabéns a todos: se antes foi a nosa muralla, agora é o noso faro o que deixa de ser noso para ser de toda a humanidade.

Ídolos

Hoxe soubemos que Michael Jackson, o negro que tiña a cara branca, morreu na súa mansión en circunstancias aínda pouco claras; os xornais, as televisións, as radios, os blogues e até os meus colegas do instituto, informaban esta mañá amplamente do deceso.

Moito máis discretamente, case con desgana, só algún xornal informaba ademais da morte de Farrath Fawcett-Major, o máis loiro, infatigable e deslumbrante anxo de que dispuxo Charlie, e tamén o único que, nun poster de Lecturas ou de Semana, desde unha das catro esquiniñas da miña cama (des)velaba a miña puberdade e gardaba a miña alma (ou ma condenaba, segundo como se mire).

Os ídolos caen, antes ou despois, engulidos polo tempo: se nos conmovemos coa súa desaparición é porque con eles se vai tamén unha parte de nós mesmos; talvez con eles morremos nós tamén un pouco.

Descansen en paz. Os dous.

Peticións

Meus pais van en Lourdes.

Como as outras, desta tamén nos preguntan que pedimos á Virxe e aproveitamos a ocasión para pedir a miña irmá cobrar unhas facturas pendentes, a miña sobriña que lle medren dunha vez as tetas, a señorita Kaplan, entusiasmada co agasallo dun Barbie macho, completar a familia, pero non me atende: prefire unha Barbie embarazada antes do que unha Barbie divorciada coma a do chiste, que traia de serie a casa de Ken, o coche de Ken, a moto de Ken; para cando eu pido un coche novo e o bote da primitiva a miña pobre mai está xa dos nervios, di que non temos respecto e acaba ameazando con que vai pedir para nós o que a ela lle pareza que nos convén máis.

Non hai dúbida de que o fará; como cando pedíamos aos Reis Magos o madelman, o coche de bombeiros con luces e serea, o cinexín ou a colección completa do Capitán Trueno, e o que deixaban eran sobre todo xerseis, pixamas e roupa interior.

(Aqueles slips e, o peor do peor, aquelas camisetas de tirantes con furadiños, arghhh!)

Nove anos

Unha noite coma esta de hai exactamente nove anos, un bichiño diminuto que tiña tanta présa por coñecer o mundo que se presentou un mes antes do previsto, con pouco peso e sen forzas nin para chorar, situouse exactamente no centro da miña vida.

Desde aquela xiro á volta da súa luz, orbito concentricamente na súa risa, gravito na súa alegría, e até me eclipso cando se enferma ou está triste, coma un satélite venturoso e ufano.

E cada ano pido para ela o mesmo desexo: que viva moitos anos moi felices.

Millennium 3

Polis coñece un tipo que está casado coa irmá dunha muller que ten un bar no centro onde serve cafés e bocatas un inmigrante sudamericano que ten un irmán que é amigo dun fulano que pinta casas, e que non importaría nesta estúpida cadea se non fose porque está casado cunha tal Carme, ou Menchu, que traballa nunha perruquería onde tamén traballa a cuñada dun libreiro que lle conseguiu a Polis un exemplar do terceiro libro da triloxía de Larsson dous días antes de que se poña á venda.

Ao mellor entendín mal porque estaba sumando notas, e pode que en realidade Menchu sexa unha inmigrante que é cuñada dunha muller que pinta casas, ou que serve sudamericanos e cafés nunha libraría; dá o mesmo: molestar medio censo por ser o primeiro en ter o libro que todo o mundo comprará desde mañá é unha das más grandes frikeces que lle coñecín a Polis (e coñecinlle moitas).

E tamén a demostración de que esa teoría de que, no mundo da globalización, todos estamos a seis pasos de calquera outra persoa viva, é clamorosamente falsa.

Gastos

Hoxe, patrioticamente, inxectei liquidez na economía do país; xa anunciei que era cuestión de tempo meterlle o dente á devolución do IRPF, así que ao serán voltei para o tobo cun billete de avión, un mp3 bastante molón, unha tarxeta de memoria para a cámara, un par de camisas de verán, unha caixa de paracetamol 1 gramo, e un sorriso de les a les que non deron apagado os dous quilos de exames que aínda fermentan sobre a mesa.

Ademais, aprendín unha cousa: se cargo na tarxeta por riba dos 600 eurazos, a miña conta emite un S.O.S. inmediato en forma de mensaxe de móbil.

Isto, en case dous anos, é a primeira vez que sucede.

Robinson's bird house

Outro robinson (este con máis pluma) voltando á casa tras unha dura xornada; o inimigo público aviar nº 1 do telexornal e o cuco do reloxio non teñen prezo.

Exames

É un feito cientificamente demostrado que os exames se reproducen sobre as mesas dos docentes en determinadas circustancias.

No meu caso non as hai mellores: coa repentina suba das temperaturas, co sol que os agarima unha vez que a néboa levanta pola mañá, coa sensación de que está todo o peixe vendido e as vacacións xa se tocan coa punta dos dedos, o monte de exames non só non desce senón que inexplicablemente aumenta, coma as tentacións e os malos pensamentos e os desexos impuros.

Renego de min, que nunca aprenderei a poñer exames curtos e rápidos de corrixir, sota, cabalo, rei, e vía. Paso o boli, vermello, sobre os folios como un arado por un campo en barbeito e fantaseo con aquela lenda dos profesores que guindan cos exames a un corredor e dan a nota máis alta ao que máis lonxe chega; podería dicir que os perdín, que mos roubaron do coche cos cedés de Ana Kiro e uns klínex, que alguén mos levou da barra do bar cando almorzaba, que fixen limpeza e os tirei por despiste; podería poñerme enfermo, sufrir un accidente, unha apoplexía, unha insolación, a gripe... para que os corrixa outro.

Prometo que me flaxelarei despois como castigo, pero polo de agora só podo coller outra vez o boli e seguir arando neste ermo.

Reflexión

 Así estou hoxe eu, debaténdome entre o deber e o desencanto: a Europa na que creo non ten nada que ver coa que vexo nos medios de comunicación, nos discursos dos políticos, nese parlamento etéreo e bizantino en que vexetan o seu retiro dourado dinosaurios e vellas glorias.

Que irei votar é seguro, porque está comigo a señorita Kaplan e non quero que unha cousa sexa predicar e outra dar trigo; pero se votarei en branco ou aos de sempre está aínda por decidir.

A miña xornada de reflexión aboia, pois, entre a apatía e a náusea.

Doutores e doentes

1. Ambece mándame unha mensaxe de móbil para anunciar que xa leu a tese, que xa é doutora. Sei que é en Pedagoxía, pero non me resisto, e na resposta cos parabéns dígolle que meu pai ten gripe, que lle receite algo.

Dez minutos despois, nun sms dime por onde me podo meter o móbil e pregunta que planos teño para este Verán.

Apago o móbil e non resposto.

2. Eu non o sabía daquela, pero efectivamente meu pai ten catarro e está dun humor pésimo; supoño que é normal despois de que todo o mundo lle preguntase se tiña a gripe porcina. A vantaxe de ser o último en meterme con el é que xa nin se molestou en respostarme; simplemente me ignorou, e seguiu xantando.

3. M., probablemente a mellor adquisición para o claustro este último curso, cumpriu a súa promesa e a semana pasada avisoume de que volvía a miña serie favorita viva. Agora eu non sei se contarlle o que miña irmá, que ten cadeas temáticas e leva varios capítulos de adianto, me contou a min hoxe.

En tempos, se non lle dabas propina ao acomodador, podía contarche que o asasino era o mordomo; agora, por moito menos, pode que che digan como morre unha doutora á que hai que matar porque ten un papel noutra serie.

Visítame Polis

Onte veu polo tobo Polis, a deixarme sen provisións de patacas fritas e cervexa, a dicirme que teño que volver á dieta porque me estou a poñer coma un pote (como se un non tivese roupa que llo recorde cada día), e a ver no meu sofá e de patas na mesa a que, segundo el mesmo me di, é con moito a súa peli favorita: Sexo en Nova York, the movie. Non era a primeira vez que a vía, nin moito menos: foina ver ao cine dúas veces, con Encantador e sen Encantador; e desde que a comprou en dvd xa non a saca da máquina: así ve partes soltas, inconexas, e sempre descubre algo novo, di Polis mentres as catro mozas corren 5ª Avenida adiante do hard ao pen-drive. Logo entretense na inspección dos títulos e na louvanza da cantidade e calidade do almacenado na cova do tesouro; tamén el cre que ao paraíso lle resta pouco, o que, vindo dun avogado, é para ser tido en conta.

Había meses, practicamente desde Semana Santa, que non nos víamos; por iso eu non sabía do esmagador problema que afoga a Polis, unha vez que as dores que o atormentaban desapareceron como viñeran: B., a asistenta que herdou de súa mai e que hai catro décadas lle limpa a casa e lle pasa o ferro ás impecables camisas, a que lle limpaba os mocos e outras cousas de pequeno, a que lle segue a facer filloas de sangue cada matanza, cumpre 65 anos o mes que vén e non quere nin ouvir falar de retardar a xubilación. Naturalmente, meter a estas alturas unha estraña na casa, e escollela antes, e ensinarlle que debe facer e como, é algo que supera a Polis e lle pon os pelos de punta; a candidata ideal está na película, baixo a férula de Carrie, e el, sinalándoma co cigarro que vai acender, di que sería capaz de roubala sen remorsos: sabe facer as cousas da casa, programar e é estilosa e espelida sen excesos; a única chata que lle vemos é que non ten pinta ningunha de darse xeito coas filloas de sangue.

Seguimos ás catro por unha selva de divorcios, matrimonios, rupturas e reconciliacións, hai que darlle ao pause a cada pouco para que Polis se acorde de que ten a billa do bidé avariada e que se agora verás que riquiños os cadelos da Charlotte e que se agora mira que fai a Samantha co sushi; eu mírolle a Polis de esguello o escintilar de Nova York nas gafas, e, rezando para que non me rebente o final da peli, volvo darlle ao play. unha vez tras outra.

Cando deu marchado era xa moi tarde.