Comunidade

 Xoves houbo reunión de viciños.

A presidencia da comunidade caeu a dous andares do meu, discutimos derramas e redución de cotas pola baixada do fuel, como nenos boíños deixamos que o administrador nos levase da man polo labirinto das contas, e até houbo quen grallou alto e forte porque a da limpeza non nos limpa.

Eu, que nunca dou calado, chilrei dúas ou tres veces, pero só cando a nova directiva estivo elixida, por se acaso.

Desde o meu poleiro ao final da sala víase ben a desbandada: se na do ano pasado se acabaron as cadeiras e algúns quedaron de pé xunto á porta, na deste ano sobraban sitios apesar de asistiren, como se fosen ao teatro, varias parellas de brillantes alianzas e poucos anos. A crise ao parecer non causou estragos: de momento non só non se puxeron vivendas á venda nin hai recibos impagados, senón que até me crucei no ascensor con embarazadas diferentes da que xunto a min trinaba por unha arañeira do portal que, segundo ela, leva alí desde a Primavera.

O desencanto e a rutina instaláronse tanto entre nós que xa non parecemos encantados de nos termos coñecido. Pronto só irán (ou iremos) ás reunións uns poucos; aínda máis á medida que os nacementos vaian mudando a fisiognomía da comunidade.

E aí empezará a normalidade.

Feliz anuncio

Tal e como están as cousas, non me estrañaría nada que o vídeo que lles poño aí embaixo sexa politicamente incorrecto e até colonialista; por contra, á señorita Kaplan e a quen isto subscribe pareceunos, cando nos chegou por email, divertido e enxeñoso.

Dez cousas que NON fago

Confeso que xa tiña mono dun meme, abenzoado el, esa estupenda e baratísima maneira de psicoanalizarse un e ao mesmo tempo supervitaminar e mineralizar o blogue propio se anda de capa caída; desta tócame agradecerllo a Noe Pastor, que no seu Boquitas pintadas deixou aberta a porta a quen queira respostar o meme das dez cousas que non fago.
Como sei que de todo hai na viña do Señor, mesmo quen se alporice por ser metido en danza, non darei nomes e deixarei logo eu tamén aberta a porta do meme a quen quixer respostalo.

Asi pois, adiante.

1. NON bebo auga da traída. A da nosa cidade é tan mala que hai quen pensa que pode ser tóxica; eu nin bebo nin opino.
2. NON nado nada: non porque non teña traxe, senón porque non sei nadar.
3. NON collo nunca os papeis de propaganda que dan pola rúa.
4. NON tomo café despois das catro da tarde.
5. NON uso pixama para durmir, moito menos pingas dalgún perfume.
6. NON escoito a radio nin vexo a televisión na cama.

7. NON falo de fútbol nunca, e aínda menos no traballo.
8. NON rezo (como había de facelo, se son ateo desde a adolescencia).
9. NON ando nunca en bicicleta, e iso que teño unha, estupenda, hibernando no garaxe.
10. NON saio nunca da casa sen deixar a cama feita.

Inmune

(Grazas, Cam, pero contra esta xa estou vacinado)

Comunicado

A primeira baixa no acuario produciuse hoxe, e contra todo pronóstico non foi Carbón, o teléscópico negro, senón un sarasa chamado Cristal.
Hora da morte: entre as 12'30 da madrugada (cando fun para a cama ao final da película da TCM a vítima vivía e coleaba) e as 14'45, cando descubrín o corpo flotando boca arriba no acuario e sen sinais visibles de violencia.
Causa da morte: indeterminada.
A señorita Kaplan foi xa avisada, e o cadáver repousa a esta hora nun leito mortuorio de mondas de laranxa, pousos de café e restos de salada de onte.
D.E.P.

18-O

Pois si, penso quedar na casa, pero só porque sigo resfriado, coa voz seriamente tocada e o corpo como se me desen unha malleira.

Eu non irei, pero a señorita Kaplan irá con súa mai e, segundo me contou onte por teléfono, vai levar unha pancarta enorme xunto aos nenos da súa escola.

Da súa ilusión e compromiso pola defensa do que é noso deberían tomar boa nota os impresentables que nos gobernan.

O armario

Non subestimes nunca o poder dunha boa historia...!

Saldo

Escoitei na prensa ou lin pola radio hoxe á mañá, pode que fose onte, tal o meu aparvamento doente, que as cifras de nove días de Sanfro deixaron tras de si 900.000 visitantes, 18 millóns de euros, máis de mil cincocentas toneladas de lixo e abundantes desperfeitos no Parque.
O meu saldo é moito máis exiguo: viñeron os Haddock ao Domingo das Mozas e comemos o polbo nas casetas, entre os nativos, con explicacións teórica e práctica do ritual; fun comer o polbo outras dúas veces, unha coa familia e outra con Polis, e así non irei cos do traballo porque xa abonda; gastei seis euriños na lotaría e gañei trinta eurazos; cumpriume subir á noria tras tres décadas, pero desta vez para acompañar unha rapaza que é a miña filla; e por último pastoreei con Haddock as nosas fillas polos concertos, as barracas e entre os negros que vendían; comemos, bebemos e mesmo cantamos nas sobremesas (non na caseta, por deus); vimos cine de Oriente e cine de Occidente en familia; e imitamos até o colapso o riso gutural e fungón do Hamlet máis superhonrado de Valencia, mentres as nenas interactuaban e a nova señora Haddock facía, pacientemente, de tripas corazón.
As señoritas Haddock e Kaplan descubriron que a barraca dos seus soños non é a noria senón o portentoso simulador das seis dimensións, co que navegaron polo fondo dun proceloso mar e até se deslizaron por montañas rusas non aptas para cardíacos sen se ergueren das butacas móbiles e con aquelas gafas de ministro de Franco postas.
Por último, e ademais de runas da sorte, unha caixa de lata da Betty Boop, unha pulseira dos negros, unha mancha de tinto na camiseta favorita e un cadelo de penuxe, a señorita Kaplan conseguiu que lle crease a súa primeira conta de correo electrónico.
Houbo un tempo e que as nenas soñaban con seren princesas; agora queren ter un blog.

Síntomas

Teño toda a sintomatoloxía dun resfriado: molestias na gorxa, a voz tocada, algo de moqueo, esbirros, aparvamento, cansazo, querencia pola cama, e unha certa dor de cabeza, así remota, coma un eco.
Fun traballar hoxe, e irei traballar mañá, cunha boa provisión de paracetamol no corpo e de panos de papel no peto, e o receo de ser mirado con temor e desconfianza por alumnos e colegas, principalmente os que comparten comigo o exiguo reduto do departamento.
Naturalmente, nin se me ocorrerá aparecer estes días pola casa da miña tía G.: sei que para ela non hai esbirrar contra o brazo no canto de poñer a man (como me di a señorita Kaplan que lle ensinaron a facer na escola), nin que a gripe común causa máis mortes, nin que o que teño é un simple resfriado e non un sabedeus.
Di a miña mai que a tía recuperou para o presente historias das gripes do pasado. Como cando o meu avó facía a mili polo 1918 e non daba durmido sentindo tusir nas outras camas do dormitorio común aos que pola mañá estarían mortos ou comidos pola febre.

Nobel

Aínda teño que correr moito para poñerme ao día, así que boto man da libreta de notas e empezo por dicir que non estou contento co nobel a Obama, que é todo falta de costume termos un home normal e decente a vivir na Casa Branca, que até a el mesmo lle deu vergoña.

Xa miña mai o dixo: se lle dan o nobel antes dun ano de presidente, cando o deixe dentro de sete terano que facer santo.

Coma

Voume deitar.
Que mañá madrugo, e estou tan canso que até me doe o Sanfroilán.

Peixes

Desde Sábado neste tobo xa vivimos cinco, sen contar a señorita Kaplan (que é itinerante, xa saben) e contando os catro inquilinos do acuario: as carpas Aquiles e Ulises, o sarasa (así lle chamou o señor da tenda, eu nin quito nin poño) Cristal, e un telescópico negro, que a nena chamou Carbón por motivos obvios.

Nin a bibliografía consultada sobre as bacterias, o amoníaco e o ciclo do nitróxeno (un folleto que me deu o vendedor dos peixes e a habitual morea de información contraditoria dos foros da Rede) nin o novo filtro, interior e supersilencioso, fixeron máis do que afastar un pouco a ameaza de tornárense as augas turvas e fedorentas.

E si, fico parvo véndoos nadar entre as ramiñas falsas, procurando os flocos de comida nos seixos ou mexendo as aletas á volta da Dama ibérica mergullada.

Si!

Chau, Negra

Mercedes Sosa, La Negra Sosa, in memoriam

Festa

Supoño que o bendito santo vela pola cidade en que naceu, e que iso inclúe as xestións pertinentes para que chova cando e como é debido.

Certo que os campos necesitaban auga, certo que Mouse Park daba pena con aqueles cauces secos e aquelas tonas verdes, pero tampouco era necesario que desabasen os ceos precisamente o día antes de comezaren oficialmente as festas do patrón, porque non son formas.

Tampouco ninguén ía poñerlle en dúbida a Froilán que era el quen mandaba a choiva, pero en fin, que estábamos a comprar os churros antes dun preguiceiro retorno á casa desde a feira cando comezaron as pingas a pintar puntos nas beirarrúas e no asfalto resequido e, corazonadas, pedinlle á señorita Kaplan agarrar ben os gorilas albinos que nos tocaran na tómbola e tirarmos para a casa a golpe de churro, por se as moscas; mesmo ela, que é novata meteoroloxicamente falando, comprobara ao serán como as bocas de esgotos das Cortiñas de San Román cheiraban a peido, aviso inequívoco de trevón para os de Ithaca.

Agora a nena está a durmir no seu cuarto e o diluvio segue a caer fóra: antes de se deitar, ceando, lembrou os barraqueiros, os vendedores negros de pulseiras e esculturas, a señora das améndoas e o algodón, a tómbola dos gorilas brancos, a noria en que montamos hoxe á tarde, os cabaliños de madeira en que xa montaba eu de cativo, as estatuas humanas, os peruanos das frautas de pan, o home das xerras de barro, o das caricaturas, a barraca do saltón, as polbeiras e que sei eu que máis cousas expostas á choiva baixo as árbores.

Río

Pódenme chamar traidor, metido, antipatriota, agonías olímpico, tolo, augafestas, fantoche, repunante, progre da merda, esquirol, antipático, augur de medio pelo, provocador ou tocapelotas, que non por iso deixarei de ter unha corazonada.

(E agora díganme... quen vai pagar todo isto?)