luns, 30 de novembro de 2009

Hipocresía

As palabras son de monseñor Martínez Camino quen, ademais de mostrar uns niveis de hipocresía e desvergoña alarmantes, ao parecer non estudou Historia Contemporánea de España e América.



"Quitar la vida a un ser humano es contradictorio con la fe católica. Quien contribuya a ello está en la herejía y, por tanto, excomulgado".


"El mandato de no matarás no es un principio moral privado, sino un principio universal"



"Hay que educar para el amor. El Estado no puede imponer una mayoría moral a todos, ni aunque fuese la católica. El Estado no es el educador de la sociedad, ni puede imponer principios morales. Con esta reforma legal, se está violando el principio constitucional de la libertad de enseñanza".

domingo, 29 de novembro de 2009

Conspiración

Os que se asoman a Ithaca saben que afrontar os dous catros non me encheu precisamente de entusiasmo, pero a cousa foi a máis: vivo nun perpetuo non aniversario porque aínda me felicitan os anos a estas alturas os que esqueceron a data pero saben que anda por aquí.
Tras Polis, a señorita Kaplan, que me deu o seu debuxo aínda a semana pasada; a ela, Teddy, que me agasallou hai poucos días cuns bulbos de xacinto que agora xermolan en vasos.
Onte mesmo, na caixa do correo había o edulcorado postal dunha previsora amiga (cachorriños de gato xunto a un pastel), e a tía G. envioume por meu pai unha botella de coñá carísimo coa recomendación de usala contra a gripe; tamén para ela non nacín por San Carlos senón por Santo André.
Isto, que parece unha conspiración, a min empeza a terme un pouco queimado, ai!

sábado, 28 de novembro de 2009

Statu quo

A caza do home non deu aínda resultados: Polis segue desaparecido, e eu vou deixando un estro de sms, chamadas a fixo e móbil, e visitas estériles ao seu felpudo.
E nada, salvo unha mensaxe sen vogais prometendo pasar por aquí un día destes.
Non hai que preocuparse, supoño: cando veu a última vez para traerme o serodio agasallo dos meus anos, ese libro que el cre que é dos que lle mudan a un a vida e ese disco que efectivamente é dos que a min ma mudaron, non me pareceu que lle pasase nada; algo contei aquí tamén do diagnóstico que fixo sobre o meu perímetro, causticamente: téñenme comparado con moitas cousas e persoas ao longo da vida, pero nunca até ese día ninguén me dixera que, con estas lorzas e esta barba máis e máis cana, me vou parecendo ao señor Ministro de Xustiza.
Á terceira cervexa puxémonos a buscar pola cociña algo que picar, coma outras veces, e logo apalancamos no salón vendo, baixo densas nubes do seu tabaco (agora rubio), a película que Polis escolleu.
Á cuarta, a conversación era tan fluída que só os exorcismos desde a tele interrompían a crónica de embargos e EREs, o panorama lingüístico e educativo, a danza de alakranas e alacráns, o informe dos seus lentes, a historia do acuario e eu que sei que máis.
Así que, cando marchou, nin el me contara a min nada do seu cesamento da convivencia con E., nin eu a el tampouco dos meus cafés cunha muller que, sendo nena, tivo unha vez uns chicles pegados no pelo.

venres, 27 de novembro de 2009

Duques

A miña mai inventou, ela soíña, un chiste que lle combina con todo estes últimos días.
Collendo a cafeteira do lume, limpando unhas luras, vendo co meu pai a novela ou (supoño) cando está coas amigas, ela mete aínda que sexa de canto o comentario mordaz: primeiro foi un duque e agora alá vai o que nos quedaba; como sigamos así non vai haber nin pra fumar.
Logo esmendréllase, a tía.

sábado, 21 de novembro de 2009

Cesamento temporal

Ás veces a vida vai máis rápida que un blog, e, se un non é espelido e se descoida posteando, até pode que a realidade lle acabe pasando por riba, ferroviariamente e sen piedade.
Algo así debe pasar se o post inacabado de cando Domingo veu Polis traerme o agasallo dos funestos 44 xa está reseso e anticuado mesmo antes de publicarse.
Non importa agora se daquela falamos do libro, de que Polis volveu fumar e necesita gafas, ou de que as miñas lorzas claman por unha dieta; o que importa agora é que onte ao serán atopei casualmente a Encantador nos viños, e que me dixo que vai para un mes que os dous acordaron, civilizadamente, o cesamento temporal da convivencia.

domingo, 15 de novembro de 2009

Atracos

Onte a señorita Kaplan e eu fomos atracados, en poucas horas, tres veces, e con só nos achegarmos a un cine.
Primeiro, foron 13 euros por dúas entradas e a flagrante compobación de que tanto ela coma min estamos nunhas franxas de idade prematuras e pouco favorecidas: nin ela ten o desconto do carné xove, nin eu o desconto dos xubilados.
Como como a peli tiña un descanso de dez minutiños, e como destruír todo un planeta dá moita sede e algo de fame, no ambigú soltei 9'50 eurazos só por un botellín de auga, unha cocacola e un pacote de flocos de millo; supoño que foi unha sorte non pedir ademais unha bolsa de m&m ou tería que ter deixado a americana en prenda.
Por último, a terceira na frente: como o coche pasou tres horas no aparcamento do centro comercial en que está o cinema, a máquina, impertérrita, reclamoume 7'35 implacables euros, de maneira que a festa ascendeu a trinta euros menos quince céntimos.
Aínda ben que a película, que non marcará un fito na historia do cine por moito que ao final acabasen casando, foi divertida, e que a nena (e seu pai tamén) o pasou estupendamente vendo como o planeta ficaba patas arriba, pero tampouco demasiado.
(E até aquí podo ler).

mércores, 11 de novembro de 2009

Once do once

Hoxe, día de San Martiño, cúmprense vinte e catro meses desde que deixei de fumar (ou, o que vén sendo o mesmo, 14.620 cigarros non fumados e 1.827 eurazos gastados en cousas evidentemente ben máis sólidas que o fume).



(Pero ás veces canto te boto de menos, cabrón!)

luns, 9 de novembro de 2009

20 anos


Pasaron 20 anos, como de case todo.
Tamén daquela noite en que celebramos a caída do muro, non en Berlín e rodeados de alemáns, senón rodeados de alemáns no máis ruinoso e desconxuntado andar de Alfama, onde vivía unha das miñas colegas alemás de turma.
A loira chamábase Kirsten, e a historia pillounos tan sen previo aviso que alí non había máis que viño maduro e cervexa para brindar diante da tele en branco e negro, mentres o teléfono non deixaba de soar e pola porta aberta seguía a entrar xente, como no camarote dos Marx.
Naquela sala húmida e balorenta en que M. e eu estábamos por primeira vez, e da que sacábamos os mobles anticuados, repartíndoos por cuartos e escaleiras para facer sitio, europeos dos catro puntos cardinais, franceses, italianos, suízos, polacos, británicos, belgas, dicíamos adeus a aquela Europa absurda e traumatizada dos nosos avós e dos nosos pais, e dábamos a benvinda aínda non sabíamos a que.
Quero pensar, pero non estou seguro e probablemente non foi nin daquela nin alí, que esa noite e nesa húmida e balorenta sala ateigada de xente entusiasmada, biquei por primeira vez a M.
E pasaron 20 anos, como de case todo.

sábado, 7 de novembro de 2009

O Protocolo Pandemia

Como temos algún caso confirmado de gripe A, e como para finais deste mes se espera o punto álxido dos contaxios, no meu instituto aprobouse o chamado Protocolo Pandemia, nome que parece collido dunha peli da guerra fría, e que encollería o ánimo de calquera de non ser porque non estamos dispostos a nos contaxiar tamén de medo.
Pasamos lista cada mañá ao entrar, e entregamos a notificación das presuntas baixas a un coordenador de pandemias que se encarga de investigalas e confirmalas.
Sobre a mesa do profesor hai días apareceu un misterioso frasco de solución alcólica, e agora sabemos para que: obrigatoriamente, os alumnos han de facer as súas ablucións ao entraren pola mañá, ao viren do patio e do retrete e, especialmente, antes de iren e sempre que voltaren da aula de informática, porque de todos é sabido que os teclados son o paraíso de bacterias e virus patóxenos sen conto.
No protocolo nada se di das bebidas e os bocatas compartidos ou do material emprestado; tampouco do contacto físico nin dos bicos, que proliferan como sempre: haberá amor máis grande que contaxiar ou ser contaxiado pola persoa amada?
Non sei, pero do que estou seguro é de que este Inverno e os seus ingredientes darán para moitas historias, verdadeira ou falsas, e durante anos.
Ao tempo.

mércores, 4 de novembro de 2009

Dous catros

Ninguén mo vai acreditar, pero prometo que esquecín que hoxe tiña unha cita con dous catros.
Alzheimer, os anos que non perdoan? Por acaso o subconsciente, esa teima de pensar que o que non se afronta non sucede? Todo o que sei é que me erguín como cada día, e que fun para o traballo cargadiño de frases nominais e poemas épicos. Como á tarde había sesión continua, arranxamos xantar de bocatas de tortilla e cocacolas light, sobremesa de preavaliacións e posterior merenda claustral, con protocolo antipandemia incluído.
Só cando emprendín camiño a Ithaca, e no asento do lado o móbil deu en trinar a ducia de avisos sms, lembrei que algo grave me ocorrera hoxe.
Polos cravos de Cristo, que feo é este número!

martes, 3 de novembro de 2009

Post-it

Acumúlanseme na cortiza.
E todos na mesma dirección: chamar a May para ver se lle quitaron o xeso; chamar a Erg para saber como está e se lle renovan (ou non) a baixa; chamar a Cam para ver se está mellor da catarreira; chamar a Polis (discreto) para ver se lle vai mellor co del.
Chamar a Teddy (que non está enfermo), só por ver se está.

domingo, 1 de novembro de 2009

Novembro

No refrán ("Bendito mes, que empeza con Todos os Santos e acaba con Santo André") non collen Halloween ou o dulcificado Samaín nin dándolles vaselina, pero aí anda a señorita Kaplan toleando cos contos de medo e os calacús que compraron e a teima de ir pedir larpeiradas aos viciños, segundo me contaba onte por teléfono.
Non foi casualidade que a maioría das televisións emitisen onte cine de terror, nin que desde hai días haxa cabazas con dentes pintados nas froitarías e disfraces nalgunhas tendas, nin que até o viciño de diante colgase unha bruxiña de farrapo na porta.
Será que envellezo, pero a min estas tradicións de ida e volta, que lle queren, non me parecen senón unha americanización en toda regra, un produto indesexable da globalización; se tivésemos un presidente como Deus manda, ben máis se debía preocupar por esta vaga alienadora que por derrogar decretos ou atacar a lingua daquela desvergonzada maneira que lle coñecemos.
Non dubido xa que, ao paso que levamos, antes de morrer aínda me tocará ver como os meus netos celebran o día de Acción de Grazas.