sábado, 30 de xaneiro de 2010

Números

Como en todas as empresas e traballos, onte no noso café falouse do retardo até os 67 da idade de xubilación; todos lembramos os famosos e estériles 400 eurazos, as prexubilacións, a corrupción dos políticos, a burbulla inmobiliaria, o cheque-bebé, a renda de emancipación para mozos e outras subvencións inverosímiles que nos fixeron soñar que vivíamos nun país diferente, para agora irmos acordando de sobresalto en sobresalto.
A opinión xeral é que de todos aqueles ventos viñeron estas tempestades á primeira crise, e mesmo o profesor de historia, oráculo do seu, proclamou que estaba claro que estes van perder as próximas eleccións, ao que a Nena-dos-Chicles-no-Pelo repuxo, lapidariamente, que até eles mesmos o saben, e a seguir engoliu un deses cruasáns de xoguete que nos poñen co café como se fose o propio Presidente, con traxe e todo.
Logo todos nos entregamos a cazar números e facer contas: a min réstanme daquela 23 anos, tres máis dos que xa levo traballados. Estou, pois, nel mezzo del cammin di nostra vita; un camiño que polo visto leva a un lugar que dá bastante medo.

luns, 25 de xaneiro de 2010

Estatua

Nos últimos días foron poucas as conversas en que alguén non me comentou que quitaran a ditosiña estatua, como se fose un ben moi prezado ou como se con ela se fose unha parte de nós que se resistía a marcharse.
Era unha estatua horrible dun home horrible, digna dun tempo tamén horrible que non damos borrado de nós, coma unha tinta negra e indeleble.
Para mostra, dous botóns: miña irmá xura e perxura que, cando íamos de cativos pasarmos os veráns a Brigantia, ela e as amigas xogaban ás casiñas á volta do adefesio, e que até lle pasaban por entre as pernas como se formasen unha porta, cousa toda esta que eu non lembro pero que, de ser certa, demostraría o valor da miña irmá e o moito que perdeu a Lexión por non aceptar mulleres, e é que a estatua era como para saír correndo.
O outro botón é de bragueta e débollo a Polis, ese gran entusiasta das historias inguinais, hai polo dúas décadas, nunha noite de farra brigantina: como o brutal modelo da estatua mutilada non só perdera no Rif un ollo e o brazo esquerdo senón tamén un testículo, Polis non sabía cal pero non importa, Celia Gámez, que foi recoñecida amante do xeneral moitos anos, coquetamente se refería a el como o meu perfumador.
Como soubo isto Polis nunca o cheguei a saber, ou se mo dixo xa non o lembro, pero a historia deu moito xogo aquela e outras noites.
Agora, ao mirar na foto que os xornais publicaron o vulto sinistro e fantasmal colgando dun guindastre, sorprende que un tipo que entrou na historia ao berro de Viva la Muerte! puidese ter un monumento nun país civilizado. Pero xa nos coñecemos.

venres, 22 de xaneiro de 2010

Reciclaxe

Mércores combinara xantar co Teddy. Adoitamos ir a unha grella do polígono que reúne boas condicións de aparcamento e prezo, que está ben situada para os dous, e onde a comida é boa; a min particularmente gústame o movemento de obreiros, camioneiros, viaxantes e executivos que hai no local, toda esa constante maquinaria de alimentar por quendas que parece que non se vai deter nunca; a muller que atende as mesas e toma nota trátanos cunha familiaridade moi agradable, e aí estamos nós, mentres uns toman o café e o solesombra do acabaren e outros aínda aparcan fóra porque non xantaron, escollendo os champiñóns con xamón e o churrasco con patacas. Bebemos auga, pero eu, ademais, quixen unha copa de tinto.
A conversación, que empeza na folga, desemboca media hora máis tarde no sexo, sen que en realidade a ningún dos dous acabe por importarnos se alguén escoita, algo ao que empezo a acostumarme desde que vexo a Calmo falar en público da súa zona inguinal ou do que sucede na súa cama como se estivese a dar unha clase.
Teddy é máis discreto: cun lacónico con Deni o de sempre, ben despacha a miña pregunta de cortesía, céntrase no grego e o alxeriano adquiridos ultimamente vía internet, e até me contaxia un pouco do seu entusiasmo por coñecer xente, desa curiosidade que lle digo que estou a perder como se levase ao lombo un saco de area furado. Despois, na casa fago café e fálolle de Calmo: de Rigoletto na cama, de como un arnés non é unha rebequita, de que cousas non se deben facer en lugares públicos, dalgunhas aventuras Delfos adiante, de que hortalizas cómpre ter na casa ou de por que aínda non vin a película que todo o mundo xa viu.
Cando Teddy se foi e eu me deitei para ler sobre a cama que unha vez máis non desfixemos, comprendín que está en marcha entre nós dous un proceso de reorganización e reciclaxe. A amizade, algo moito máis sólido, é a meta.

martes, 19 de xaneiro de 2010

Eu tamén pararei o 21

A plataforma Queremos Galego convoca as comunidades educativas para un paro xeral no ensino o 21 de xaneiro, como contestación ao decretazo contra o galego.

A agresión é histórica, sen dúbidas a máis forte contra o idioma propio en toda a etapa democrática. Por iso é tan importante que nos impliquemos todas as persoas con sensibilidade pola nosa cultura, independentemente da lingua que falemos no día a día, para facermos do 21 de xaneiro unha data tamén histórica na contestación social.

Por que rexeitamos este decretazo?

1) Porque non garante que os estudantes finalicen cada etapa educativa coas destrezas lingüísticas tamén en galego.
Todos os informes oficiais sinalan que hai un problema para conseguir que boa parte dos rapaces e das rapazas, sobre todo nas zonas urbanas, teñan fluidez comunicativa en galego. Diminuír a presenza da nosa lingua non fará máis que agravar a situación, vulnerando o dereito do alumnado a unha educación de calidade e pondo en perigo a pervivencia da nosa cultura.

2) Porque é unha proposta feita de costas á sociedade galega.
O presidente da Xunta sabe que non conta con ningún consenso do profesorado, o estudantado, as familias e da sociedade en xeral para este decretazo. Por iso o presentou na véspera de fin de ano, a última hora do serán, e sen que existise ningún proceso previo de diálogo nin contraste.

3) Porque a aplicación deste decreto suporá enfrontamentos nos centros.A Xunta fai deixadez das súas funcións e traslada o problema ao profesorado, ao estudantado e ás familias, que serán parcialmente consultadas (ben tendo en conta só o criterio da maioría, sen que se saiba que pasará coa minoría que se sinta perdedora; ben dando unha opinión cada catro anos, o que significa que uns pais darán a súa consideración sobre a educación das fillas e dos fillos doutros). A política lingüística e educativa non se pode limitar á opinión que poida ter a comunidade escolar, porque nos corresponde a todas as galegas e a todos os galegos. Hai que ter presentes criterios pedagóxicos e o dereito a unha educación en igualdade.

4) Porque a Xunta se burla da cidadanía cando di que se vai impartir un terzo das materias en inglés, cando sabe que iso é totalmente inviábel, e sen se preocupar do fracaso escolar.
O presidente da Xunta mente conscientemente cando fala de “plurilingüismo”, pois sabe que iso é imposíbel de aplicar. Só utiliza o inglés para camuflar propagandisticamente o ataque contra o galego. Na verdade, os departamento de inglés non teñen un reforzo real para mellorar a aprendizaxe desta lingua e mesmo se recortan os recursos para a formación do profesorado e se reduce o número de profesores/as das escolas oficiais de idiomas. O reforzo e mellora do ensino de inglés no sistema educativo galego debe facerse con máis profesorado específico, con máis recursos e con grupos máis reducidos.

5) Porque este decreto vulnera leis básicas aprobadas por consenso e tratados internacionais de dereitos lingüísticos.O decreto que o Goberno galego quere impor unilateralmente vulnera a letra e o espírito da Lei de normalización lingüística (arts. 12 e 13), así como da Carta europea de linguas rexionais ou minoritarias (art. 8). Un goberno serio, cívico e responsábel cumpre as leis e os tratados internacionais de dereitos humanos e de dereitos lingüísticos.

6) Porque é unha agresión á dignidade da nosa cultura que haxa un goberno da Xunta que ande ás patadas coa lingua propia do noso país.
Temos que erguer a nosa voz con claridade e exclamar que, independentemente do idioma que falemos no noso día a día, os galegos e as galegas amamos a nosa lingua propia e queremos que non haxa políticas para discriminala, senón ao contrario: que se promova nos diferentes ámbitos, garantindo a igualdade de dereitos.

Fronte á imposición unilateral de Alberto Núñez Feijóo, as comunidades educativas e o conxunto da sociedade galega reclamamos que se escoite a nosa voz. O presidente da Xunta debería lembrar que o decreto aínda en vigor contou co respaldo dos sindicatos que representan ao 90% do profesorado, a inmensa maioría das ANPAs, todas as organizacións estudantís e todos os movementos de renovación pedagóxica con actuación en Galiza. O seu decreto contra o galego, ao contrario, non xera máis que rexeitamento e preocupación.


O 21 DE XANEIRO PARAMOS O ENSINO
EN DEFENSA DA CONVIVENCIA E DO GALEGO

MANIFESTACIÓN NACIONAL EN SANTIAGO DE COMPOSTELA
11.30 DA MAÑÁ NA ALAMEDA

luns, 18 de xaneiro de 2010

Enigma

Nunca quedan misterios sen resolver, e antes ou despois até os máis desconcertantes enigmas domésticos atopan resolución.
Os meus viciños da frente este fin de semana aínda non quitaran da porta a espléndida rodela de flores secas e purpurina cen por cen Pórtico con que hai un mes saudaran o Nadal.
Como explicar isto nunha parella nova, atraente, acomodada e á espera do primeiro fillo? Sería descoido, saudade, abandono, teimosía, olvido ou algún anovador rito natalicio? Que podería significar que a luz da porta deles levase acesa noite e día desde o Xoves?
Que a pechadura non estivese forzada e o felpudo seguise no seu complicaban a teoría do asalto con violencia pero non a dos accidentes domésticos, vai ti saber, así que cando nas profundidades do subconsciente a miña alma de porteira empezaba a rebelarse, hoxe mesmo batín no portal coa realidade máis optimista de todas.
Á comunidade chegou prematuramente un viciño novo; os flamantes pais facían prácticas de condución mentres el, alleo a todo, mesmo ao seu histórico primeiro paseo por Ithaca, durmía dentro do cuco.

sábado, 16 de xaneiro de 2010

Tías

A familia anda revolucionada e remordida: as irmás máis vellas de meu pai, altamente octoxenarias, anunciaron o Domingo que van deixar a casa para írense a unha residencia xeriátrica. Atrás quedan caídas, alarmas de madrugada, falsos mobbing, noites en branco e outros sobresaltos.
Non vai ser unha mudanza inmediata, porque non hai motivo de urxencia nin prazas vacantes, pero as miñas tías fixeron xa a petición, soltaron a bomba, e aquel agónico modelo de familia tradicional, que aínda sacode os tentáculos no fondo de todos, percutiu en cada casa como se as tías en verdade solicitasen a deportación para un campo de exterminio.
Meu pai cala e miña mai di que fan as coitadas de tripas corazón, que se autoconvencen pasando lista ás amigas que foron para alí ultimamente, dicindo o estupendo que é teren perruquería e salón de xogos, e ningunha falta de iren ao súper ou de faceren de comer cada día.
Mesmo a tía G., a muller máis negativa e pesimista deste mundo, empeza a crer nas vantaxes de se mudaren á residencia, apesar dos vellos, agora que lle aseguraron que poderá levar o novo televisor de 40' para ver no seu cuarto gayosos e novelas mentres a tía O. xoga abaixo á brisca e practica tai-chi.

mércores, 13 de xaneiro de 2010

Haiti


Un sismo de magnitude 7 devastou onte Haiti, un dos países máis pobres e desafortunados do mundo, como non deixan de repetir os xornais e informativos que ofrecen imaxes terribles da traxedia. Se xa pouco tiñan, agora non lles resta máis que a nosa solidariedade; mira nesta listaxe e colabora.

luns, 11 de xaneiro de 2010

Un semestre de cine

Seguimos de reconto e inventario; agora tócalle ao cine dos últimos seis meses (e como en botica, hai de todo)




sábado, 9 de xaneiro de 2010

Definición

Normalidade. s.f. Forza poderosa que cada Xaneiro nos fai desmontar a estraña e ridícula árbore de plástico que durante un mes, cargada de cousas brillantes, presidiu a nosa vida desde un ángulo destacado do salón.

venres, 8 de xaneiro de 2010

Neve


 Efectivamente, non se enganaron as predicións e hoxe Ithaca amenceu así de branca.

 Arriba, con guindastres ao fondo, a Tinería; abaixo, os xardíns da Deputación desde a Muralla.



Arriba, Praza de Pío XII (Adro da Catedral); abaixo, a Praza Maior.


mércores, 6 de xaneiro de 2010

Western Spaghetti

Á señorita Kaplan unha peli, dous libros, dous ovos de dinosaurio con dinosaurio dentro para armar, unha toalla molona, unha luva de baño e unha cámara de fotos das de verdade.
A un servidor, unha bonita xerra negra daquelas de Gundivós para a colección, e a serie completa de marras.O saldo, positivo apesar da crise, parece indicar que os Kaplan aínda foron boíños o ano pasado a ollos das SS.MM. de Oriente, e iso cómpre sempre celebralo na cociña e con animación.
Que aproveite!

martes, 5 de xaneiro de 2010

luns, 4 de xaneiro de 2010

Andamos

  1. No acuario nadan xa dous novos peixiños, brillantes, dourados, totalmente ignorantes da existencia e o final de inquilinos anteriores, e que polo momento non teñen nome; aquela tradición dos nomes homéricos está en perigo despois de que a señorita Kaplan, nun inexplicable arrebato de saudade, propuxese chamarlles Laa-Laa e Tinki-Winki (ou como queira que se escriban). As negociacións están abertas.
  2. Da visita a Delfos traio a promesa de recuncar e a evidencia de que (talvez) non sempre segundas partes foron malas: longas conversas sobre cine e música, unha carreira baixo o diluvio para chegarmos a tempo a unha película de pouco fiar que ao final acabou gustándonos, unha cea de deseño e un almorzo de churrería (Calmo é dos que teñen a neveira vacía), e, entre medias, unha dinámica case bélica de escaramuzas e combates onde pille, á boa de Deus.
  3. Dar dá a impresión de nos agacharmos un do outro tras un tecido de mensaxes, chamadas perdidas e emails nadalencos, pero hoxe mesmo tentarei devolverlle a Tere Holmes os libros de marras, non sendo o Ourizo, a quen darei unha oportunidade pouco esperanzada: o máis probable é que a película me gustase por eliminar toda a follarada que fai a novela irrespirable, sota, cabalo e rei, sen esa sobrecarga de neurose adolescente, repelentes burgueses á francesa e demais.
  4. A limpeza no rocho é imparable; meu pai está tan disposto como se do outro lado da porta, en vez de colchóns e caixas de inutilidades e porcarías, o que hai fose o tesouro dun faraón. Atopei, sen embargo, a desculpa perfecta: ten nove anos e medio e seguirá comigo aínda unha semana.
  5. A señorita Kaplan non cre xa nos Reis Magos. Eu supuña que isto redefinía o statu quo, pero estaba ben errado: se ben aceitou de mala gana vir comigo comprar os agasallos para o resto da familia, que imos colocando baixo a árbore, négase por completo a facer o mesmo cos dela. É máis, á miña pregunta de que che parece poñermos tamén os teus agasallos baixo a árbore para abrilos o día de Reis pola mañá, a señorita Kaplan respondeu laconicamente: Decepcionante.

sábado, 2 de xaneiro de 2010

Lecturas

En días de balances e inventarios, desde logo non podía faltar esta listaxe: a dos libros lidos (e non abandonados) deste último semestre. Todo un clásico.

1. La soledad del manager, de M. Vázquez Montalbán.
2. El hombre sonriente, de Henning Mankell.
3. Ojo de nube, de Ricardo Gómez.
4. A praia dos afogados, de Domingo Villar.
5. La muerte de Amalia Sacerdote, de Andrea Camilleri.
6. Guárdate de los idus, de Lola Gándara.
7. Muerte en la Fenice, de Donna Leon.
8. Edipo Rei, de Sófocles.
9. Con D de deuda, de Sue Grafton.
10. Un extraño suceso en la vida de Schalken el pintor y otros relatos, de Joseph Sheridan Le Fanu.
11. El corazón perdido y otros relatos, de Emilia Pardo Bazán
12. O símbolo perdido, de Dan Brown (que é o que estou a ler agora, de xeito que ninguén leve as man á cabeza se un día destes anuncio que rompemos relacións)