Había unha procuradora dos tribunais, un pediatra, un funcionario de xustiza con moita pluma, un perruqueiro en paro e dous avogados, toneladas de comida de catering, oceanos de
alcol e unha torta riquísima cun 45 desafiante chantado no centro, pero nin rastro de Encantador: nin xorna nin crónicas de viaxes en
Diane 6 nin palabrines en bable nin can que lle ladrase. Por non estar, nin estaba o
mazinger no recanto do salón nin a máquina de bolas de chicle xunto á tele.
Polis abría a porta e procesaba os abrigos, recibía os agasallos con esa alegría un pouco excesiva e un pouco infantil a partes iguais que mantén intacta desde EXB, e facía que alguén che servise unha copa de
viño ou algo mentres dun rebulizo de papeis rachados e celofán ían aparecendo, que eu vise, un libro de
arquitectura, unha bufanda e unhas chinelas, un xogo de copas, unha auténtica ánfora romana de imitación, un xadrez de metacrilato e dous discos.
E é que non fun o único que acertou con
Raphael: a procuradora chegou antes e o disco xa soaba no salón cando cheguei eu, así que, para que cambie o meu Raphael por outra cousa, prometín levarlle un día destes a Polis o meu tique de compra no que figuran impresos o leite, o pan integral, a leituga, os tortelini frescos, a auga embotellada, o deterxente da lavadora, uns coxotes de polo e as mandarinas.
Como era de esperar, non preguntei por Encantador en toda a noite: o alvariño primeiro, os chistes do pediatra despois, e o
cardhu na sobremesa, acabaron por levar a velada a un terreo mooooito máis superficial no que xa daba igual que ao perruqueiro lle restase un mes de paro ou que á procuradora lle rompese o tacón do zapato vindo do baño e tivese despois que ir para a casa en taxi.
Pasadas as dúas marchei cun dos avogados, que me acompañou até San Pedro, sen esperar a ver se entre os últimos a abandonaren o barco había algún que se quedaba toda a noite.
Cando me deitei na miña cama tiña un terzo de alcol en sangue a circularme polo corpo, o estómago a rebentar, e unha enorme angustia ao pensar que non ía poder durmir nin cinco horas antes de erguerme para ir traballar.