De peixes e mentiras

Está visto que se colle antes a un mentiroso que a un coxo, como di o refrán.

Hai uns días (non foi polo dó que non postei, non crean) volveu darse no acuario o que os forenses chaman un escenario incompatible coa vida; como foi despois dunha limpeza integral, hai quen opina que o exterminio se debeu ao Ph da auga, outros que á temperatura, o caso é que os ciprínidos Menelao e Penélope acabaron reuníndose cos seus tocaios homéricos e deixándome a min co problema de como contarllo á señorita Kaplan sen amargarlle/me/nos o día do pai.
O que argallei foi calar coma unha tumba e substituír sen remorsos os finados por outros idénticos; como ademais a psicoloxía das carpas non é precisamente calidoscópica nin profunda, era de esperar que a señorita Kaplan non notase a menor diferenza.

Non contaba eu daquela con que na tenda onde comprei os outros decidisen arranxar o acuario porque vertía e non terán até o mes que vén; con que na outra tenda tradicional de mascotas onde nunca comprei non teñan peixes á venda; con que na do novo centro comercial só os tivesen polo de agora tropicais; e, por último, con que na do vello centro comercial os que tiñan estaban co punto blanco, que non sei o que é pero requere antibióticos. Non me restou outra que confesar.

Desde antonte dous novos peixes nadan á volta da Dama d' Elx, esperemos que con máis fortuna e vidas. Terminou o tempo dos clásicos mortais e comezou o dos modernos inmortais: dúas carpas de acción que se chaman, respectivamente, James [Bond] e Moneypenny.

Fe de vida

Entre libros, apontamentos, cursiños, máis libros, exames, avaliacións, notas. Por aí, rodeado de letras e palabras e follas de papel impresas ou manuscritas anda un servidor, que nin está desaparecido nin moito menos morto.

Déanme un nada e actualizo.

Cheiros

Débolle a X da Selva resposta a un meme de escuro arume arpado, e eu, que non gosto de débedas, métome xa en fariña para enumerar dez cheiros predilectos.

1. O de certos produtos químicos, nada glamourosos por certo: betume de zapatos, pintura, tinta, augarrás, cola, piche.
2. O do chocolate e mais o do café cando é moído.
3. Dos froitos escollo o dos cítricos, o do morango, o do coco, o da mazá, o do ananás, o do plátano, o do marmelo.
4. O dalgunhas madeiras a arderen, como a figueira, o cedro e o loureiro.
5. O da herba: recén segada, baixo o sol, tras a tormenta...
6. O de cociñar algunhas cousas: rustrir cebola, fritir pementos, asar lacón no forno, etc.
7. O de herbas e especiarías como a alfádega, o fiúncho, a canela, a menta, o ourego, a lavanda.
8. O do xabrón daquí da casa, un clásico de toda a vida que nunca deixei de usar.
9. O da única auga de colonia que aturo para min.
10. O do pelo recén lavado da señorita Kaplan.

Sinto curiosidade polas preferencias de moitos e moitas, e aínda que invito a todos a respostaren, só lles encalomarei o meme ás sempre afoutas e contemos que agora ben dispostas Ra, Paradela, Sun e Princesa Sigrid.

Semana

Ao paso que levamos, a miña ignorancia en materia musical vai ter remedio: visita a visita, e orgasmo a orgasmo, un vai percorrendo da man de Calmo o amplo panorama da música sinfónica.

Nesta ocasión, despois de xantarmos un gorentoso codillo asado nun mesón alí ao lado, a cama de Calmo navegou entre os compases de La Bohème con nós dentro.

Luns: Por fin me repintaron o teito do baño. Á primeira hora da tarde veu o xefe taxar a obra e reñerme por non estar na casa pola mañá, algo que seica lle supuxo reorganizar o planning semanal e poñer en perigo toda a civilización occidental. Media hora despois un inmigrante de bronce, manso e silencioso, entraba coa esqueira e os caldeiros. Cando marchou el aínda volveu o patrón para que lle asinase o conforme, e máis tarde os viciños a comprobaren que todo estaba en orde; tamén meus pais pasaron revista á cúpula de volta do Círculo, e mesmo a miña sobriña, que veu pedir unha película.

Con tanta visita mirando o alto máis parecía aquilo a UNESCO que un humilde retrete restaurado

Martes: Asa Larsson é a Stieg o que Cameron é a Marujita; desde hoxe Aurora boreal acompáñame cada noite até que adormezo.

Mércores: Rexeito rotundamente unha viaxe a París; se cando era un docente novo viaxei de excursión cos meus alumnos por media España, non iría con eles agora máis aló da Biblioteca do instituto. Para vivir pesadelos, persecucións e aventuras variadas quero mellor ir ao cine.

Xoves: Como este ano non son titor teño a sorte de entrevistarme con poucos pais, pero algún aparece, principalmente agora que estamos con exames e coa segunda avaliación á vista. Hoxe, unha mamá que veu para coñecerme marchou toda contenta: ao parecer non son ningún ogro e a nena (a quen, por aquilo de aclarar as cousas, non dei pescado aínda) estaba rematadamente trabucada. Un alivio para todos.

Baile

Un aspecto interesantísimo das rupturas é analizar os comportamentos subseguintes de cada unha das partes; case todos os divorciados emprenden unha actividade nova que lles fai sentir que teñen o control ou que hai vida fóra daquela illa que ficou atrás; algúns desfanse de todo canto hai no armario para comezar de cero, renovando do perfume ás medias (Ambece) mentres a outra parte inicia vida a toda velocidade adquirindo un coche enorme; hai quen vende o antigo domicilio familiar (Mirinda) e quen se pon a dieta, quen se abandona ás latas e á comida conxelada e quen se atreve co pilates, quen aprende cousas inverosímiles e até quen abre un blog para contalo.

Saberán desculparme tanta enumeración para contar que Erg, amiga e colega do instituto, vai desde hai unhas semanas practicar bailes de salón; agora que por fin podo, engade mentres tomamos café. Leva separada desde o curso pasado: dixéramo ela mesma nunha garda, ese terrible momento de facelo público porque antes ou despois se vai saber e prefiro contarcho eu, e desde aquela a discreción ou o que fose non permitiu máis revelacións nin botou máis luz sobre a súa vida privada.

Agora fálame, café por medio, de bachatas e tangos e da rara sensación de ir e vir libremente, pero tamén dunha persoa que Erg sabe que eu coñezo porque algunha vez nos viu xuntos na rúa e que, a dicir dela, é o novo Fred Astaire, o rei da academia de danza, o imán de todas as ociosas asistentes.
Teño que pasar lista entre os amigos á procura de candidatos mentres Erg colabora dando pistas, como cando nas películas a policía elabora o retrato robot dun sospeitoso: alto coma min ou máis, fraco, con mosca no queixo, leva gravata que tira en canto chega e americana, sport pero formal, como se fose avogado ou de banca ou así.

Para sorpresa miña, descubro daquela que o mundo non é un val de lágrimas senón unha academia de bailes de salón onde Polis, dúas veces por semana, fai por superar secretamente o del a ritmo de salsa.

Futuro

Nin carteira nin escritora nin bibliotecaria nin científica nin xornalista nin veterinaria nun zoo nin moito menos profesora; a señorita Kaplan chamou onte á noite ex profeso para anunciar que, desde agora, o que ela verdadeiramente quere ser de maior é...

...xeógrafa!