Ratiño

Directamente da bandexa do meu correo electrónico, este vídeo que me envía Haddock coa advertencia "Ver até acabar sem remorsos nem sentimentos encontrados, e nom desvelar a ninguém o final, sob pena de excomunhóm".
Pois iso: vexan, sufran e se lles parece ben, cando acabe, cóntenme.

Senil

Primeiro foron despistes, despois era que á tía O. lle patinaba cada vez máis o embrague, agora está claro que perdeu a cabeciña por completo.
Chama ás cinco da madrugada ás casas dos irmáns porque sente as conversas dos viciños conspirando contra elas dúas, e é que está convencida de que as queren botar da casa, unhas veces os caseiros e outras veces o banco. Sabe que ouve mal, pero só de perto: de lonxe entende todo e até distingue as voces de tal e de tal outro, e non repara en que algún deles leva xa anos morto.
A tía G. chora contándoo e di que non pode con ela, que os medicamentos non lle fan nada, e bótalle as culpas do que pasa aos programas da tele, que só saben falar de vellas asasinadas, bandas de albaneses, atracos en plena luz do día, cadáveres agachados e violadores en serie.
Da residencia en que pediron praza non hai noticia, e a tía O. pasa os días sentada nunha butaca cos ollos arroibados de chorar; cando lle pregunto como está, ela mira para as mans que retorcen o paniño e responde: bastante ben, tendo en conta o que nos está pasando.

Pesetas

Non sei se pola debilidade da moeda única a respecto do dólar, se polas oscilacións da bolsa, pero xuro que onte ao serán un dos mendigos que se emborrachan na porta do Carrefour Express me pediu, literalmente, que lle dese unhas pesetillas para poder mercar comida.

E eu non mentín cando lle dixen que non levaba.

Santa Rita, Rita, Rita...

Estes días dixéronme dúas cousas relativas ao meu traballo: a primeira, que Santa Rita, padroeira de imposibles, tamén o é dos funcionarios; polo menos dos funcionarios da administración local, pero aos sindicatos iso dálles igual e convocan e apoloxizan e protestan na data da súa santa como se estivésemos no nacionalcatolicismo (que ao mellor o estamos).
A segunda, dita através de contundentes argumentos que van directamente á carteira e á nómina, é que o meu traballo vale menos pois me/nos van rebaixar o soldo, ninguén sabe aínda até onde, por facer o mesmo, e aquí non pasa nada.
Que non vaia á folga convocada para Xuño non significa que non me indigne o fácil camiño do medio que toman estes para tentaren salvar os mobles; así e todo, fago titánicos esforzos para non emitir sentencias cebolletas sobre este mar de expolios e recortes tras tanto alegre despilfarro, cousas como que xa o dicía eu ou que estaba visto ou, como diría miña mai, que de noites de moito rir veñen mañás de moito chorar.

Crónicas de Boni

Cando a Boni veu vivir a este tobo eu supuxen que ser o macho alfa, o titular da hipoteca, o que trae o sustento e o primeiro en chegar terían algunha importancia á hora de organizar a vida aquí dentro. Nin moito menos.

Primeiro foi a señorita Kaplan a que caeu nas redes da cadela: a estas alturas, a nena segue a comportarse como diante do becerro de ouro, e eu xa estou a preguntarme algunha vez se tal adoración non será un sucedáneo da educación relixiosa que nunca lle demos.

Meus pais caeron no engado da Boni ao primeiro axotar da cauda fanada; agora, non só me cómpre ir xantar coa cadela cada día á casa deles senón que as comidas acaban nunha guerra civil: home, por un pouco de guiso... pero se son dous macarróns que quedaron de onte... a ver se lle gustan os calamares... Ás veces penso se aqueles dous amables anciáns que están a cebar na Boni non estarán suplantando os meus verdadeiros pais tras roubárenlles os corpos, como tantas veces no cine.

Como explicar daquela que unha muller que nunca quixo na casa máis animais que os que se podían comer limpe agora con verdadeira alegría e até con devoción as pociñas que vai deixando a cadela pola casa.

De min podo dicir que en tres semanas levo limpado máis merda da Boni que da señorita Kaplan nos dez anos que vai facer: desde hai uns días as cousas melloraron, é evidente, e salvo certos lamentables despistes a cadela vai facendo o que debe na rúa; o gran problema é que non a dou afastado de min, e acabei cedendo á chantaxe dos seus ganidos, choros e ladridos até converter a miña vida nun show no que actúo en exclusiva para a miña cadela ao longo do día: se coa Boni me deito e coa Boni me ergo, tamén a Boni está presente cando me visto e cando vou ao wc, cando actualizo este blog e cando poño a lavadora, cando vexo a tele e cando me ducho.

Como a Boni continúe a ladrar, como fai cada mañá cando vou para o traballo, acabarei por pedir permiso para levala comigo ao instituto. Iso ou solicitar unha excedencia.

Queremos galego!

Vivimos días moi tristes

Penúltimo

O mundo está revolto: a economía, a aviación e a xudicatura están patas arriba desde hai semanas, toda a xente o sabe.

Non sei se por causa das turbulencias bursátiles se polas cinzas islandesas ou por outro fenómeno inexplicable que ninguén investigará, o caso é que un dos peixes (esta vez o chamado Bond, James Bond) amenceu hoxe panza arriba.

O outro, coma unha viúva lexendaria, nada agora solitario e parece que tristemente na auga tolda, á volta das algas de plástico e o lidroso tótem ilicitano.

Actualización: Desde onte, 14 de Maio, o último peixe tampouco nada nada; acaba así a aventura das mascotas acuáticas.

Sangría

Un simple e-mail procedente da dirección ten o claustro alporizado nos últimos días; non é un e-mail calquera: non trae información sindical nin oferta material didáctico nin anuncia exposicións ou convocatorias.

O e-mail recolle con austeridade espartana a vida social do meu centro mostrando unha ferocidade recaudatoria para obsequios que non sei se indigna máis pola minuciosidade dos tramos contributivos ou pola imposible escapatoria á sangría: as xubilacións cotizan a 12'00 €, os casamentos a 10'00 €, os traslados a 8'00 € e os nacementos a 5'00 €.

Non hai que facer moitas contas para comprender que a xubilación, o traslado, as dúas bodas e mais o bebé que trouxeron estes meses me van deixar a carteira conmocionada e certo mal sabor de boca.

Conspiro polos departamentos botándolle leña ao lume e xurando non me deixar desplumar máis indo ao xantar-homenaxe previsto para Xuño e aínda non presupostado; non son o único que renega da sangría: mentres tomamos café no recreo, Erg até me pide en matrimonio por ver se o ano que vén recuperamos algo do que investimos este.

A idea, se ben se mira, non é mala pero non hai que tomala á lixeira, así que quedamos en que Luns lle darei a resposta.

Boni

Déixenme que llela presente: esta cadela con cariña de lástima vive connosco desde hai agora unha semana, transformándonos nunha manada un pouco patética (unha nena itinerante, dous peixes de cores e un servidor, a quen correspondeu ser o macho alfa) e poñendo patas arriba a vida no tobo.

Aí onde a ven, con ese ollar que parte a alma a un cosaco, non podo dar un paso sen que me veña atrás (agora mentres escribo aquí téñoa aos pés sobre a alfombra, latexante e durmida), e tanta dependencia convértese ás noites nun ruidoso problema que me ten os nervios coma cordas de guitarra; de deixala dentro da casa nin falar, polo menos mentres non controle os esfínteres, o que está a ser un noxento problema que me ten revoltos os dentros.

É certo que ter can mellora as relacións sociais, e que, paseando a cadela, nunha semana levo falado con máis descoñecidos que en todo un ano, pero aínda non acabo de verlle o beneficio a ter que escoitar pacientemente a vida de todo quisque mentres as nosas mascotas se ulen nun xardín.

A señorita Kaplan adora, literalmente, a Boni: acariña nela temerosamente, rífalle con mimo, levántalle as orellas, ofrécelle comida, ráñalle con coidado na barriga. A cadela vai superando o medo; a veterinaria non o puido dicir mellor: a maioría dos cans teñen o pánico nos ollos cando chegan pero esta pobriña desexaría, simplemente, desaparecer.