Que o tempo dos viaxeiros lexendarios rematou para non voltar é evidente: un só coñece persoas que viaxaron a Zancíbar, a Ushuaia ou á China e que o contan como se viñesen de xantar no restaurante do lado.
Pero, aínda asumindo que a nosa viaxe ao outrora lexendario Estambul non tivo nada de heroica, atopar na bicha de Dolmabahçe unha colega do instituto con toda a familia, e por se fose pouco volvelos ver despois saíndo do restaurante onde xantamos, é para pensar en tirarse de cabeza ao paso dun tráiler.
Pero, aínda asumindo que a nosa viaxe ao outrora lexendario Estambul non tivo nada de heroica, atopar na bicha de Dolmabahçe unha colega do instituto con toda a familia, e por se fose pouco volvelos ver despois saíndo do restaurante onde xantamos, é para pensar en tirarse de cabeza ao paso dun tráiler.
Lonxe diso, Teddy e eu seguimos adiante, impertérritos: subimos no elevador até a praza de Taksim, remexemos nos discos e t-shirts polas tendas de Istiklal, tiramos fotos dos vendedores de simit e pitta, explicamos a un casal de portugas que Praza de Taksim non era o mesmo que praza dos taxis, xantamos estupendamente nun restaurante onde, a propósito das hojas de perra que segundo o menú recubrían os yaprak dolma, Teddy (moito máis aberto) socializou co encargado como se fosen vellos camaradas, e ao fin chegamos á Torre de Gálata, desde onde as vistas de Estambul e o Corno de Ouro son tan impresionantes que a un non lle resta outra que tentar roubalas coa cámara, para descubrir despois que en realidade non trouxo consigo case nada do que viu.