Españistán

Seguramente xa o viron. É o vídeo de moda que percorre a Rede de blog en blog, e que aparece na bandexa do correo un día si e outro tamén: Españistán, da Burbulla Inmobiliaria á Crise, de Aleix Saló. Debuxos animados, linguaxe directa, claridade expositiva e algo de colorín para explicar a orixe da crise que nos come a nenos de dez anos.

Ou o que é case o mesmo, aos que éramos hai menos de un lustro.

70 anos e un día

Os que cumpre Bob Dylan, poeta, pintor e músico, alma libre onde as haxa. Andei buscando por aí algo menos obvio, pero acabei escollendo o Blowing in the wind nesta gravación simple e sen artificios, como era habitual na tele da época: aquí non atoparán colorantes, conservantes, edulcorantes ou antioxidantes, e maldita a falta que fan.

Escoitando esta voz, desde logo non hai tristeza que dure.

How many roads must a man walk down	Cantas estradas debe percorrer un home
Before you call him a man?	Antes de que o chames home?
How many seas must a white dove sail	Cantos mares debe sucar unha pomba
Before she sleeps in the sand?	Antes de durmir na area?
How many times must the cannonballs fly	Cantas veces deben voar as balas de cañón
Before they are forever banned?	Antes de seren prohibidas para sempre?
The answer, my friend, is blowing in the wind	A resposta, meu amigo, está a asubiar no vento
The answer is blowing in the wind	A resposta está a asubiar no vento
How many years can a mountain exist	Cantos anos pode existir una montaña
Before it is washed to the sea?	Antes de ser varrida polo mar?
How many years can some people exist	Cantos anos pode un pobo existir
Before they're allowed to be free?	Antes de se lle permitir ser libre?
How many times can a man turn his head	Cantas veces pode un home xirar a cabeza
And pretend that he just doesn't see?	E finxir que simplemente non ve?
The answer, my friend, is blowing in the wind	A resposta, meu amigo, está a asubiar no vento
The answer is blowing in the wind	A resposta está a asubiar no vento
How many times must a man look up	Cantas veces debe un home mirar enriba
Before he can see the sky?	Antes de poder ver o ceo?
How many ears must one man have	Cantas orellas debe ter un home
Before he can hear people cry?	Antes de poder oír chorar a xente?
How many deaths will it take till he knows	Cantas mortes lle cumprirán para saber
That too many people have died?	Que morreu demasiada xente?
The answer, my friend, is blowing in the wind	A resposta, meu amigo, está a asubiar no vento
The answer is blowing in the wind	A resposta está a asubiar no vento

Xornada de reflexión

Levo días sen actualizar, pero non foi por terme instalado nas Cortiñas de San Román esquecendo o portátil no tobo, como agudamente insinúa a amiga de Esmelle.
A miña xornada de reflexión (posto que xa teño decidido que votarei mañá) consistiu basicamente en atopar pretextos para non poñerme a corrixir os exames de sintaxe que me fermentan aquí ao lado, sobre a mesa.
Non sei canto me vai durar o entusiasmo pero estou completamente enganchado á novela negra nórdica, e teño o vento a favor: na Biblioteca Pública dei cunha mina de títulos dos que extraio os crimes con que me durmo polas  noites, entre fiordos, ventiscas e auroras boreais.

Despois do iniciático Mankell e despois dos Larsson, Stieg e Asa (apesar do último libro, un pouco coxo, desta última), pola miña cama agora van pasando sucesivamente autores e detectives de nomes impronunciables: o noruegués Jo Nesbo co inspector  Harry Hole, o matrimonio sueco Sjowall/Wahlöö, pioneiros nos 60 e redescubertos agora, co inspector Martin Beck, e, neste día de reflexión, o islandés Arnaldur Indridason co seu inspector Erlendur Sveinsson, túzaro entre os túzaros, e acosado por un pasado turbulento. Con el movinme polo Reikiavik do presente e o Leipzig da guerra fría sen percorrer máis distancia que a que vai da butaca á miña cama.
Vendo o telediario, faime sorrir que os indignados mudasen o nome dun sector da Praza de Cataluña en que están concentrados polo máis simbólico de Praza de Islandia. As imaxes impresionan e conmoven, e un comprende que, máis alá da inxenuidade organizativa dos campamentos, que lembran unha comuna hippy ou un campamento de escolares en colonias, ninguén con dous dedos de frente pode dubidar de estarmos diante dunha cousa completamente nova, inaudita e fermosísima.
Próeme a curiosidade: quero saber como evoluirá o movemento, como seguirán adiante, sen líderes, sen nomes nin siglas, e, sobretodo, sen se contaminaren co que combaten.

Quero ser coma el

Atopo por aí unha entrevista no diario Público a José Luís Sampedro, un dos que nos chaman a revoltarnos até lograrmos unha democracia efectiva. Como non admirar este home lúcido, honesto e rebelde que ergue a voz contra un sistema caduco e enfermo, e que entre outras cousas afirma denuncia:

Que fai Europa nestes momentos? Nada. Non estamos xa en mans dos financeiros senón nas de tres ou catro grandes empresas de valoración da confianza. Que fixeron os gobernos? Suprimiron os paraísos fiscais? Corrixiron a conduta dos bancos? Non! Os bancos que crearon a crise en 2008 hai tempo que se repuxeron tranquilamente e anuncian os seus beneficios mentres os parados seguen parados. Chámense como se chamen, todos os gobernos actúan obedecendo aos intereses do capital.

Democracia real xa!

Se queres máis información, mira aquí; para o  Manifesto, aquí

Post serodio

Vénceme a preguiza e o blog anda como anda: cando teño algo que contar fáltanme as ganas de contalo, e cando me obrigo a sentar para contar algo ou me falla a conexión ou os fontaneiros pechan o choio, desta vez por obras.

Así que, por unhas ou por outras, trece días despois nin puxen as fotos nin contei aínda que o primeiro de maio fun, como estaba previsto, á Comarca: 30 horas na compaña de Haddock repasando as vidas dos dous á procura de puntos de fuga, de remaches soltos, de bisagras e de non sei que cousas que nos permitan reinventarnos para comezar de novo.

Que a vida ía en serio, como dicía o outro, é evidente: tantos anos, parellas, destinos, casas, tantas vidas máis tarde, Haddock e eu corremos ao medio século sen ganas de asumir que en realidade estamos case onde comezamos.
Como hai vinte e tantos anos, cando nos fixemos amigos, seguimos sen parella estable, soñamos con escribir un libro que mereza a pena, queixámonos da limpeza da casa ou buscamos trucos para non pasar o ferro á roupa; a novidade é que agora Haddock campa polas salas de chat e o facebook cun entusiasmo adolescente que me fai torcer o bico.

No serán do Sábado xuntóusenos A., un dos homes máis calados que coñezo e o único maqueiro: da man del viñeron á conversa os iPods, o gaélico, Tolkien, os causantes da crise e, detrás, todas as filias e fobias que nos collían nos vasos. E entre cervexas e licor café, non houbo moza ou muller menor de 30 á que non tomásemos a medida mentres percorríamos freneticamente os antros aínda abertos, como se algún bucle espacio-temporal nos conducise inexplicablemente á compostelanidade.

E todo para descubrir que agora, corentóns e talvez un pouco correosos, nos volvéramos completamente invisibles para elas.

Voltamos para a casa moi moi tarde. Ou moi cedo, se ben se mira, pois aínda non pasaran as leiteiras. Cando amañecese chantarían os maios na Ferraría pero nós só resucitamos algo do coma ben pasado o mediodía, cando xa cantaran as coplas e aquilo estaba para se desfacer. Ao paso tirei as prometidas fotos de testemuño, moi malas, antes de irmos sentar nunha terraza ao soliño.

Musgo

O proceloso asunto do contrabando de musgo solucionouse metendo no allo a Herg, que xentilmente se ofreceu a traerme algún do que lle medra no muro da parcela; o substituto de Ciencias, que casualmente escoitou o complot criminal, debullou para nós unha interminable listaxe de plantas, réptiles, anfibios, insectos e outras cousas protexidas, máis ou menos repugnantes, sen que polo momento nos teña denunciado.

Así que, desde este fin de semana, o bonsai, que sobreviviu á mudanza e aínda se repón do trauma, luce xa unha vistosa alfombra de estraperlo e saúda timidamente a primavera con broches de folliñas verde claro.

Osama

Varios factores, como almorzar sen radio precisamente hoxe, ir no coche ao traballo escoitando un vello disco de tangos, casualmente non pasar pola sala de profesores nin pola biblioteca, onde están os xornais, e que tampouco hoxe  houbese conexión posible no instituto para lelos on line como fago habitualmente, convertéronme no último cidadán de Occidente en coñecer a noticia do día.

Se ben non creo que a morte deste fulano faga do mundo un lugar mellor, tampouco sentín por el peniña ningunha.