En folga

Unha vez máis, e xa perdín a conta estes últimos tempos, vou á folga.

Opóñome rotundamente aos recortes en educación: denuncio a  non contratación do profesorado interino e substituto necesario e os apaños na distribución das asignaturas afíns, que frecuentemente acaban impartindo docentes doutras especialidades; protesto contra o aumento de horas lectivas e a atribución de funcións absurdas e impropias, como a de custodia; rexeito os ataques continuados ao ensino público co habitual desvío de fondos aos centros privados; acuso ás autoridades das diferentes administracións de poñeren intencionadamente en perigo os dous piares do noso benestar dos que máis orgullosos debemos sentirnos: a sanidade e a educación.  

Non é unha cuestión de crise, senón de boa administración e de visión de futuro.

Cando era pequeno...

Máis dunha vez teño pillado memes e preciosas ilustracións en  Librosfera, un estupendo blog sobre libros e bibliotecas que contén auténticos tesouros de todo tipo. Nesta ocasión escollo un meme (supoño que xa comezou a desbandada) que toma como pretexto e título Cando era pequeno...

...un compañeiro e eu escapamos da escola para ver as feras dun circo que se instalara nun solar enfrente. Ao voltarmos o portalón estaba pechado e unha señora que pasaba, aínda que nos viu co mandilón posto e a carteira na man, pensou que estábamos perdidos e levounos ao cuartel da policía municipal, onde nos botamos a chorar como dous descosidos. Tanta pena lle debemos dar ao garda que nos levou á casa que polo camiño nos comprou un xelado a cada un.

A aventura acabou ben: miña mai conta que levou tal susto ao abrir a porta e verme enzoufado de chocolate e collido da man do municipal que nin sequera me castigou.

...quería ser arqueólogo e ir escavar tumbas a Exipto. As miñas primeiras prácticas foron no solar do antigo cemiterio, onde hoxe se erguen o Gran Hotel, a Biblioteca e a casa da tía C.  Ao saírmos da escola aproveitábamos que meu avó se entretiña falando cos amigos para meternos entre os muros derrubados e pillar tesouros como anacos de mármore e cravos enferruxados. O día que atopamos un cráneo desdentado entre uns cachotes o xogo perdeu a graza e non voltamos máis. Xúroo.

...había poucos libros na casa, e sempre estaba relendo as mesmas cousas. O record absoluto teno A illa misteriosa de Xulio Verne, que lin nada menos que dez veces. As cousas melloraron cando me fixen socio da Biblioteca Pública aos doce anos e se ampliou a dieta.

...meu avó vivía connosco e os domingos en canto acordaba ía meterme na cama del. Un día atopeino coa boca aberta, e tan quieto estaba que pensei que estaba morto. Como non era cuestión de alvorotar a todos sen motivo, collín un espello pequeno do bolso da miña mai e achegueillo ao nariz, supoño que o vira facer no cine ou na tele. Repentinamente, daquela o avó abriu os ollos e os dous acabamos berrando co susto.

...íamos miña irmá e mais eu á misa cos avós paternos e a miña avoa sempre nos daba un peso para botarmos na cesta da colecta. A min aquilo non me parecía xusto, así que dentro do peto cambiaba de moeda e botaba unha peseta sen que ninguén se enteirase.

Teño moita curiosidade por saber que historias nos van contar Zeltia, Aldabra, Noe Pastor, Paideleo, X de Esmelle, Jorge, Sigrid de Thule e Chousa de Cando eles eran pequenos... pero se agora de adultos non queren respostar tampouco vai pasar nada

Carta

Querido Teddy:

Recibín a túa postal desde Soria, e efectivamente ten que ser un lugar maravilloso ao que hai tempo teño ganas de ir, aínda que xa sabes: moita Atenas, moita Estambul, pero o que temos máis perto é o que se nos vai quedando no tinteiro. Por suposto, encantaríame ir aló contigo, algún día será.

Entenderás que non che escribise antes cando che diga que o Mércores pasado morreu inesperadamente o meu tío H., aquel irmán da miña mai que quería ser enterrado ao son dunha gaita e sen curas; está claro que se non se cumpren os desexos dos reis máis poderosos tampouco se habían de cumprir os deste pobriño: as irmás montáronlle unha misa e até un responso no tanatorio, e do gaiteiro nunca máis se soubo.
O traxe e os zapatos novos que el tiña reservados foron finalmente para Cáritas, como toda a roupa, porque para a incineración cómpre un simple sudario, e se levou consigo a non coidada barba pondaliana foi porque, cando a miña mai se deu de conta, o corpo estaba xa amortallado e non era cousa de chamar por un barbeiro.

O tío H. tampouco descansa cos seus pais, como el pedira: os propietarios da sepultura escorreron o vulto cunha creatividade digna de mellor causa, creo eu, e a miña mai e a miña tía, infatigables, argallaron que un home tan deportista e tan amante dos animais estaría moito máis á vontade en plena natureza, entre ameneiros centenarios e plantas acuáticas, así que en canto nos deron a urna coas cinzas fomos espallalas no río, xunto ao Caneiro da Luz, o lugar en que ao meu tío lle gustaba nadar cando era mozo.  

Paradoxicamente, a morte do tío H., un dos homes máis bos que coñecín nunca, fixo da miña unha familia máis unida e menos belicosa. Até o punto de que, cando todos subíamos da ribeira despois de vaciar a urna, empecei a recear, querido Teddy, que alguén propuxese reencontrármonos nunha desas reunións familiares que ti tan ben coñeces.

[...]

Cariñosamente, etc.

Curso

Nada como a música para empezar o fin de semana, aínda que nos recorde que en poucas horas voltaremos ao traballo. A señorita Kaplan comezou hai uns días e eu tiven hoxe a presentación; de momento empezamos sen listados, sen libro de texto, sen demasiado entusiasmo e cun horario a imaxe e semellanza do do curso pasado. A novidade é a redución de profesorado e o descontento xeral do claustro, que apuntou xa a eliminación de actividades extraescolares e pospuxo decisións para unha nova reunión.

Xa veremos.

11-S

Pasaban poucos minutos das tres da tarde e íamos tomar o café. Xantáramos como cada día no porche e, despois de recoller os cacharros, a miña muller poñía a cafeteira ao lume.

A nena ten catorce meses e está no meu colo ou pode que a leve collida polos brazos mentres persegue unha vez máis ao pobre pato Saturnino, a mascota furibunda que cagaba por todos os recantos e acabaríamos papando sen remorso na cea de Noiteboa.

De repente, a miña sogra saíu da casa deles e empezou a dar voces pola horta; tan repentinamente como saíra desapareceu, e a nena e eu fomos polo caminiño de grava a ver que pasara: non morrera ningún coñecido nin fallara a neveira nin volvera casar a Ordóñez nin entrara outra vez o raposo no galiñeiro. No telediario vimos como ardía unha das Torres; pouco despois, un segundo avión batía contra a outra e chegaban noticias dun terceiro que se esnafrara contra o Pentágono. Senteime coa nena xunto ao meu sogro; veu a miña muller, baixou a miña cuñada, chegou unha viciña, a miña sogra deixou de dar voltas pola casa.

Todos sentamos á volta daquela mesa sen recoller, atónitos, atentos ás noticias mentres o pato Saturnino, indiferente, deixaba un dos seus agasallos na porta da cociña.

Sunshine Award

Todos os que me len o blog saben que os testes me gustan máis que a un parvo un rotulador; sen embargo  hai algo aínda mellor, e é cando a un lle dan un premio.

Neste caso non me caeu nin a primitiva nin os cegos nin terei que desprazarme proximamente a Oviedo: a imprescindible e grata Zeltia tivo a ben concederme o Sunshine Award, premio cun nome de tan exóticas reminiscencias, coa condición de concederllo á miña vez a outros doce blogues.

Que escollín entre os que manteñen relacións con Ithaca á medida que se me viñan á memoria, e por ningunha outra razón; como só entraba unha ducia, e a memoria non dá para máis, despois de descartar os que xa estaban na listaxe de Zeltia, eis os que quedaron.

1. Paradela de Coles.
2. Selva de Esmelle.
3. Boquitas pintadas.
4. Anchoas y tigretones.
5. Cómputo de fantasmas.
6. Pé de meia.
7. Desde a gaiola.
8. O pergamiño de Xan.
9. O mundo de Magdalena Malungo.
10. Congo y yo.
11. Gradicela.
12. Efecto bolboreta.

As freiras

Contra o que poidan pensar algúns, ás veces a axuda divina non basta e cómpre buscar solucións prácticas, modernas e radicais. Outra cousa é cando o demo anda ao axexo.

Paseando a Miss Kaplan

Se por ela fose pasaríamos a maior parte do día estomballados no sofá do salón diante do altarciño doméstico, con interminables partidas de wii, os vídeos de Cosmos de Carl Sagan, os capítulos de Friends e algunhas pelis, a ser posible de misterio.

Aínda que o anterior non está nada mal, principalmente en días morriñentos ou chuviosos, está claro que facer corpo co sofá non é plan, de xeito que o proceloso espazo que vai do parchís coa miña mai na sobremesa á cea dos dous aquí cómpre amoblalo convenientemente con tardes de cine, visitas á parentela, expedicións ao supermercado, camiñadas pola muralla ou por Mouse Park e algunha outra cousa.

Talvez como docente non debería dicilo, pero aborréceme poñer a nena a localizar adverbios, formar plurais ou identificar hiatos, aínda que o outro día mentres ceábamos me gañou 18 céntimos xogando a acertar as capitais de Europa; ao que me nego en redondo é a poñerlle contas, principalmente porque creo que as fai mellor e máis rápido ca min.
De cando en vez fugámonos e facemos expedicións. O outro día fomos até o pedregal de Irimia, berce primario e demostrado do río Miño, que se ve nacer, entre rochas e grellas para churrasco, como un regato inverosímil ou mexada de burra, valería dicir, que a estrada corta antes de desaparecer da vista entre a vexetación.

Visitamos tamén a adormecida vila de Meira e por último o nacemento principal do Miño, a lagoa de Fonmiñá, que se nos presentou, apesar de certas obras de acondicionamento e posta en valor, elegante e umbrosa, chea de misterio.

A escapada de onte ao castro de Viladonga resultou sen embargo accidentada: primeiro foi que non atopábamos a pista que leva ao xacemento e museo, e fixemos tantos kilómetros estrada arriba e abaixo que ben daríamos chegado a calquera outro castro dentro ou fóra do país; despois, mentres estábamos dentro do museo premendo botóns na maqueta e tirando fotos de aras e de peixes gravados en laxes, veu a trevoada, e o diluvio consecuente impediunos chegar ao coche no aparcamento, canto máis gavear polas lombas e os muros do castro á intemperie.

Chegou Setembro e aínda non fomos nin ao castelo de Pambre nin á praia das Catedrais.