Manifestación

Durante todos estes anos eu non vivín por riba das miñas

posibilidades: teño unha hipoteca que pago devotamente cada mes e amortizo sempre que podo (este ano será menos porque, como é sabido, non me pagarán a extra de Nadal); non teño ningunha outra débeda porque nin compro a prazos nin uso tarxeta de crédito; non son moroso e nunca pedín un adianto nin recibín diñeiro inxusta ou ilicitamente; non maquino para eludir impostos e aboo puntualmente a pensión establecida para a crianza da señorita Kaplan; colaboro regularmente con dúas ONG e até separo o lixo para a súa reciclaxe.

Aínda así, son consciente de que pola avaricia de moitos e a incompetencia (cando non complicidade e aquiescencia) doutros, o noso país está a vivir algo máis que a resaca de tanta festa e tanto dispendio.
Hai dez días Ilu e eu comentábamolo durante o xantar en Atenas, naquel restaurante favorito noso da avenida da Habana: o fantasma dos anos 30 aparécese cada día nas noticias que nos chegan. Sendo certo que a Historia é cíclica, isto que estamos a vivir será para nós o que a guerra civil e a posguerra supuxo para os nosos avós; claro está que sen sangue nin bombardeamentos nin a horrible represión, agora asistimos atónitos ao final dunha época, e empezamos a sentir pánico do que está por vir, sabendo como sabemos, ademais, que será para peor.

Se onte saín á rúa xunto a tantos miles, non foi pola paga extra, aínda que tamén, nin siquera por considerar deslexitimado un goberno que incumpre sistematicamente todo o seu programa electoral.

Reclamo que se persiga o despilfarro e os despilfarradores, presentes e pasados, que se persiga a fraude fiscal con rigor e sen amnistías, que as grandes fortunas aumenten significativamente a súa contribución á caixa común, que se reorganice cabalmente a administración do Estado e se eviten os cotos privilexiados de poder e influencia dos partidos, e que se preserven ante todo a sanidade e a educación como bases irrenunciables de progreso e futuro.

É pedir demasiado? Polo visto, si.

Nada

Marchou a señorita Kaplan, despois dunha semana aquí, pero voltará o Sábado; no intervalo aproveito para lavar cortinas e liberar cristais e xanelas da cotra anual que, por dicilo finamente, os vela e recobre coma unha pátina; o branco gato persa dos viciños, estomballado baixo a calor, revira de cando en vez a cabeza como se vixiase o meu traballo; ao pouco, aborrece, despreguízase e marcha.

Abafado e sen público, aborrezo, despreguízome e marcho tamén eu, seguro de que a prima de risco ha de seguir polas nuves por moitos cristais que limpe, por moitas cortinas que lave.

Error 0036

A min, que queren que lles diga, esta curta que chegou hai días á miña caixa de correo electrónico paréceme a versión actualizada, aséptica e dixital  daquela película de Mercero, La cabina, tan analóxica, que sigue instalada na memoria colectiva de todo o país.

Pode que a angustia sexa aquí maior porque o inimigo está dentro do tobo, e porque todos xa temos batallado máis dunha vez teléfono por medio.

Poden velo aquí.

Chuvasco

Onte, o primeiro paseo en meses por Mouse Park acabou en diluvio e eu, á mesma considerable distancia do coche que da casa, sen paraugas nin botas pola precipitación da camiñada, acabei pillando unha molleira máis que razoable.

A cuestión é que facía eu co coche por alí: pois viña de deixar os pais na casa deles despois dunha visita á tía G. na residencia, a máis breve da historia, apenas dez minutos, porque cando a demos localizado despois das voltas habituais por ascensores, corredores e salas de televisión ateigadas de vellos hipnotizados coa vida dos Thyssen e outros culebróns, a miña tía estaba na bicha do practicante (así lle chamou ela) para que lle axustasen o novo audífono, co que toda comunicación era imposible.

De volta para Ithaca, a miña mai volveu expresar a súa admiración pola tía G., a quen describe xa como unha robinsona da terceira idade: a catro meses da morte da tía O., nun novo cuarto e cunha compañeira de habitación inseparable que a leva a pasear polo xardín cando o día o permite, a miña tía refixo a súa vida e reparte o tempo entre visitas á perrucaría, o podólogo, o médico, a bicha dos medicamentos, as novelas da tarde, a bicha da tensión, a sesta da sobremesa e as misas dominicais, impecablemente vestida e calzada, e sen repetir modelo, recalca miña mai por último.

En canto os deixo soa o móbil: Tere Holmes, con quen tiña previsto xantar un día destes, pregúntame se estou de acordo en quedarmos venres por non sei que imprevisto; a min venme ben porque xa me estaba tentando ir a Mouse Park e comprobar se as últimas choivas se deixaran sentir e o río fluía e corría a auga pola seimeira.

Esquecín, sen embargo, que o tempo está voluble e que en plena ruta de volta ao coche me había de sorprender un chuvasco mecanógrafo contra o que de pouco valeron os zapatos e a roupa que levaba, por moito que tentei gorecerme ao abeiro dunha ponte.

Os libros do semestre

Non teño aínda moi claro se este vai ser un novo retorno ou unha simple saída á miña teima polas listaxes e os inventarios. Haberá que ir vendo que pode máis, se a ampla chaira de dous meses por diante tentando fuxir do tedio, ou a preguiza de poñer ao día esta haxiografía no medio hostil en que se ten transformado o escritorio do blog.

1. Las alas de la esfinge, de Andrea Camilleri.
2. 2. Donde nadie te encuentre, de Alicia Giménez Bartlett.
3. 3. Más allá del espejo, de John Connolly.
4. 4. Elling, de Ingvar Ambjørnsen.
5. 5. El campo del alfarero, de Andrea Camilleri.
6. 6. Skugga-Baldur, de Sjón.
7. 7. El olor de la noche, de Andrea Camilleri.
8. 8. La historia de Edgar Sawtelle, de David Wroblewski.
9. 9. El policía que ríe, de Maj Sjöwall e Per Wahlöö.
10. 10. Lamentaciones de un prepucio, de Shalom Auslander.
11. 11. La luna de papel, de Andrea Camilleri.
12. 12. Asuntos internos, de Ian Rankin.
13. 13. La voz del violín, de Andrea Camilleri.
14. 14. Espectros en Breslau, de Marek Krajewski.
15. 15. Cuando pase tu ira, de Åsa Larsson.
16. 16. Sunset Park, de Paul Auster.
17. 17. Oliver Twist, de Charles Dickens.
18. 18. El primer caso de Montalbano, de Andrea Camilleri.
19. 19. Cinco contos sobre Velázquez.
20. 20. La excursión a Tindari, de Andrea Camilleri.