xoves, 28 de xullo de 2016

Sicilia (e III): Agrigento

A visita ao Val dos Templos no sul da illa tivo bastante de épico: ómnibus que non saían de onde se esperaba, case dúas horas por unha estrada en obras, e aquela lexendaria desorganización latina gobernando unha estación de autobuses, a de Agrigento, sen billeteiras, con retretes pechados, camareiros amargados e condutores berróns a poñeren a proba a paciencia dos viaxeiros. 
Lambendo algunha que outra ferida no amor propio e xa coas roupas pegadas ao corpo, Venres e eu entramos no recinto, moi semellante ao cabo a tantos outros visitados antes: como en Pompeia, Delfos ou Mérida, o sol cae a chumbo sobre nós e sobre a terra requeimada en que medran adelfas, agaves e oliveiras seculares; botei de menos inicialmente o coro das chicharras, pero só foi un instante, o tempo que nos levou chegar á primeira vexetación, e entón xa non nos abandonaría, desesperado, abouxante, interminable.
Di o folleto que nos deron ao entrarmos que o nome do lugar é equívoco xa que máis do que nun val as construcións se asentan nunha crista nas montañas que rodeaban polo sul a cidade; non nos advirten, por contra, de que o xacemento é enorme. Miramos o plano e lemos en voz alta os nomes dos templos, que en italiano resplandecen e resoan: Santuario delle Divinità Ctone, tempio di Castore e Polluce, tempio di Giove, tempio di Ercole, tempio della Concordia, tempio de Giunone.  Ao lado de cada un, Venres desprega o ritual do selfie ao que me someto resignado; quid pro quo: Venres mira sen protestar como roubo coa cámara columnas, rebentadas tumbas paleocristiás, colosos en ruínas, fermosos Ícaros caídos e até unhas cabras pacendo ao pé dunha sobreira.

martes, 26 de xullo de 2016

domingo, 24 de xullo de 2016

Sicilia (I)

Á vista do que nos preguntan desde que chegamos, o verdadeiro interés dos nosos amigos e parentes non está no que puidemos ver en Sicilia senón na calor que debemos pasar e, sobretodo, en se tivemos retrasos ou cancelacións por culpa da compañía aérea.
Tentei contar como a nosa primeira visita en Palermo foi ás plateas e salóns do Teatro Massimo, levados por esa teima de Venres de visitar edificios nos que o esplendor se mide a golpe de capiteis corintios sobredourados, arañas de bohemia e boatos principescos; foron inevitables os selfies no palco onde Michael Corleone asistiu á tráxica representación ao final da terceira parte d'O Padriño e nas escaleiras en que todo termina após o tiroteo. Dentro polo menos estariades ao fresco, respostan os amigos, máis dispostos a ouviren como efectivamente se nos pegaba a camisola ao corpo e luciamos espléndidos camachos nas axilas polo labirinto de vias, piazzas e corsos á procura dos esplendores bizantinos da Cappella Palatina, a Catedral ou o Orto Botanico, en que por certo estaban á nosa espera todos os mosquitos da illa.
Un por outro e a casa sen varrer: o caso é que por algunha razón non iamos debidamente informados; o dicionario de italiano para turistas que Venres comprou para a ocasión quedoulle na casa, a min quedoume a guía do trotamundos, e o bañador de 5'00 euriños que comprei resultou completamente innecesario porque, vergoña dá contalo, Palermo non ten praia, segundo nos explicou pacientemente a recepcionista do hotel; a frustración de Venres, cargado de entusiasmo e cremas solares factor 30 de Mercadona, subiría a niveis alarmantes cando ao día seguinte visitamos Cefalù e, cos dourados mosaicos do seu Duomo refulxíndonos aínda nas retinas, exploramos a pequena vila costeira e gozamos da praia desde o bar por non levarmos nin cremas nin bañador. 
De pouco valeron a cervexas frías: Venres perdía o ollar no horizonte, alén dos bañistas e os patíns de auga.

Praia de Cefalù, escenario da desesperación de Venres

domingo, 17 de xullo de 2016

Non prometo nada

Este blog non termina de estar morto.
En ocasións sinto saudades daqueles tempos en que o actualizaba case con necesidade, como se come ou se bebe, un pouco como para sobrevivir, e daquela decido resucitar o blog, reincidir e perpetrar un novo post; despois vén a desidia, a procrastinación, o que sexa, e aquela boa idea deixa de me parecer tan boa idea e queda abandonada, un par de liñas sen título na listaxe de entradas, ou mesmo nin iso: un simple remorso que dura algunhas horas ou algúns días e logo desaparece.
Entre tantas reaparicións correu o tempo e o mundo seguiu xirando. A señorita Kaplan cumpriu os 16 co comezo do verán e as súas constantes vitais son as dunha adolescente de manual: para alén do acne e as curvas cada vez máis definidas, confírmano os constantes asubíos do móbil e algunha que outra gadoupada con que lle asoma o carácter. Meu pai volveuse un cativo malcriado A enfermidade volveu a meu pai un cativo malcriado que tiraniza a miña mai e até non hai moito nos botaba aos fillos da casa con malos modos; aínda así, o final do parte e o seu regreso á cociña con aires de león acurralado marcan incuestionablemente cada día o final da visita.
A Polis véxoo pouco, ou polo menos pouco en tres dimensións: o seu facebook e o meu whatsapp inzado de paparotas, praias interminables e armaduras de centurión certifícanme que está máis vivo socialmente que nunca. 
E finalmente están a harmonía e a paz, o acougo que non pide nada a cambio. Finalmente está Venres.