Bofetada

Amigos: o impecável Johnny Farrell, celoso propietário dun rancho chamado Terra de ninguén, o cowboy imperturvável, is dead.

Plutón

Catro días despois sigo sen decidirme entre cantar unha nana a un planeta que é pequeno, ou entoar un réquiem por un planeta que deixou de selo.
Mentres tanto, como aponta Nona, os de Escorpión estamos desplanetados, desnortados e atribulados, pobres de nós.

(Afinal, parece que o tamaño si importa...)

Ciclotímia

Se para explicá-la empregamos un símil, acertaremos ao pensar en cordas, redes, arañeiras, plantas como hedras ou animais con tentáculos; preso dos seus lazos, sobrevivo na casa sen luz durante uns dias, talvez unhas semanas, paralisado até o ponto de realizar con gran esforzo mesmo as cousas máis simples e cotiás: gardar a roupa limpa, limpar a casa, facer a cama, fregar os pratos, duchar-me, quedar cos amigos, facer encargos.
Despois das vacas fracas, repentinamente vén a explosión da actividade: nunhas horas limpo a casa, poño a axenda ao dia, fago chamadas pendentes, vou tres veces ao supermercado, recollo polos cuartos livros e xoguetes perdidos, fago comida para un batallón, paso o ferro á roupa que se foi estratificando no cesto, todo cunha enerxia de titán que vai lentamente diminuíndo até que descubro como baixo as axilas, contra as íngoas, desde os pés, nas maos, entre os dedos, por toda a pel, sobre o lombo, tras a caluga, volven nascer os pequenos talos, os fios diminutos, os tentáculos...

Ecuador

Agosto esmorece lentamente: despois das choivas da semana pasada, dá a impresión de que os dias non recuperarán xa o fulgor.
As mañás comezan cedo: unha toupiña inquieta acorda-me a diário entrando na miña cama nos bicos dos pés; di que quere durmir, pero normalmente fura nas sabas até que me dou por vencido e acabamos indo a almorzar.
As noites son á inversa: son eu quen vai ao cuarto dela para, sentado na beira da cama, lle ler o conto que conxura o sono.
E entre o almorzo e a cea, a maratona dos parques, a biblioteca, a casa dos avós, o centro comercial, o café con Vapin e Ti, a ludoteca municipal, as excursións polos arredores, facermos xuntos a comida, algunha exposición, facer que a limpeza da casa sexa divertida, o supermercado, a visita á casa das tias, escuitar a Vladimir tocando na rua, a expedición á casa en obras, os encontros e desencontros con Fesore e as mellizas, pararmos a cada paso para que ela dea lido os letreiros, as terrazas...
Dentro dunha semana haverá que facer de novo as maletas e entón, daquela si, o Verao terá acabado.

A morte

O conceito de morte é inaceitável. Conviver coa sua existéncia e asumir que a vida termina non fai que a morte se entenda mellor.
Un simplemente se habitua, pero nunca a dá comprendido.
Onte, xantando na dos meus pais, falamos do pai de Vapin. Aquela, sen eu sabé-lo até despois, foi a gota que rebordou o vaso dunha semana inzada de mortes que a miña filla foi descobrindo nos informativos: na tele e na rádio do coche falaron da guerra no Líbano, dun accidente ferroviário, de homes que mataron as suas parellas.
Pola tarde, sentados no Parque mentres a nena merendava, comezaron as preguntas; pedir-lle entón que entenda que algun dia, dentro de muitos anos, cando todos sexamos mui mui pero que mui velliños, todos morreremos, non serve: Pode que ao mellor os avós morran, pero a mamá e ti non ides morrer nunca, cortou ela.
Reparo en que xa non é tan pequena para non decatar-se do estraño da morte, nen tan maior para asumir que non hai máis explicación que descrever o fenómeno en si, co seu léxico ambíguo (descansar, ir-se, desaparecer, enterro, cinzas).

Sei que seguirán as preguntas, pero eu, maldita sexa, non teño as respostas.

Postais

A chegada de tres postais en poucos dias, desde Malta, desde Lisboa e desde Donósti, onde están ou estiveron Polis, Estridente e Nican, respectivamente, e a continuada exposición aos turistas que este Verao invadiron Ithaca, fan abalar a firmeza da miña decisión de non viaxar este ano.

É ben certo, sen embargo, que a cidade se mantivo a salvo de eventuais saqueos mercé ao calado lavor dos que, coma min, permaneceron nos seus postos.

Haddock

Por segunda vez nun mes, Haddock deixa a Comarca e desembarca no meu tobo para pasar o finde en Ithaca.
Non vén por mergullar-se no ambiente estrañamente outonal da cidade, con turistas e nativos a escaparen da choiva e o frio en pleno Agosto, ainda que si; nen tampouco para falar comigo de normativas ortográficas, de livros ou política, ainda que tamén.
Apenas entra, só con ve-lo mover-se pola cociña, comprovo que a tensión da outra vez cedeu en parte: os ombros non soportan xa a couraza, non hai xa pesadez no lombo, o torso non se abaixa, as palavras fluen e non choutan.
Con alívio, comprendo que o fardel que acompaña a Haddock é máis lixeiro que hai un mes. Nada desapareceu de todo, nen o fará en muito tempo, pero a cámbio as rabuñaduras que, escaldado, Haddock lambe, esas cicatrizarán sen dúvida.
No demais, efectivamente ainda resta camiño por andar.

E outra vez, como antano, dous amigos volveron correr xuntos, sen paraugas, polas ruas encollidas baixo a choiva, unha noite sen estrelas.

Lumes Nunca Máis!

Vemo-nos na Manifestación!

Domingo, 20 ás 12'00 na Alameda de Santiago

Ithaca no espello

Lura, nascida fóra pero afincada aqui desde nena, ten a amabilidade de pór diante do espello a Ithaca, esa vella dama, e aos seus habitantes mentres tomamos algo e facemos circular no colo de todos o fillo de Lura, que está inquieto.
A cidade para ela segue sendo un compéndio de todos os tópicos: escura e gris, encerrada nela mesma, ultraconservadora, extrema no clima, aburrida, mal comunicada...
Despois de o neno tirar un vaso ao chao, a conferéncia centra-se nos povoadores de Ithaca: túzaros, zorros, rácanos, afeccionados a ficar sempre no meio das escaleiras; enfin, a quintaeséncia do galego patanegra.
Lura risca unha isoglosa, como se os de aqui pasásemos o dia a dicer rocho, pasantia, vaia ho e mádia leva.
En definitiva, digo eu, marabillado con tamaña capacidade de síntese, que construíron a muralla para que non saísen os de dentro.
Mádia leva, engadiu daquela Ti.

Lugosi

Hai quen asegura deste cavaleiro que morreu tal dia coma hoxe de 1956 (esquecido, pobre e demente), pero á vista das circunstáncias, toda dúvida é razoável.

De momento, esta noite Vapin, Ti, Tere Holmes e eu, despois de cear, pasaremos con el a velada.

Cuadrilla

Cando onte á noite fun para a cama, despois dun dia bastante tonto, parecia que Vapin amava a Estridente que amava a Ceps que amava a Iván que esperemos o amase a el.
Cando esta mañá me erguin, do ceo escuro abrollava a choiva, que non ten nada a ver nesta história, a lamber as cinzas que deixou o lume que queimou a terra.

Creo que o mellor é que vaia para a ducha.

Segunda fase

Tras a marcha de Vladimir, a noite continuou ainda tres horas encerrada nunha taverna perto da Catedral.
Ronda tras ronda, á volta da mesa engraxada desenvolvemos unha terrível idea de Vapin, o ausente, e, por estraño que pareza, rimos todos unánime, alvorotada, sinceramente dunha mesma cousa.
Non houvo subtemas, conversas paralelas, susurros á marxe, non houvo meandros nen recantos, non houvo histórias subordinadas, coordinadas nen xustapostas á principal.
Houvo, simplemente, risos de todos a corear a idea de Vapin de que dentro de muitos, muitos anos, cando todos sexamos velliños, venderemos as nosas casas respectivas e compraremos unha espécie de hoteliño nas aforas para vivermos todos xuntos. Se a idea base era de Vapin, o resto foi creación nosa: desde o cadeliño-robot de Ti aos mordomos cibernéticos, desde o home-cinema de última xeración no meu cuarto-torreón ao spa ultramoderno de Estridente, desde as excursións alcólicas a aquela mesma taverna (doce ou quince traspasos após) ás visitas dos nenos (a miña filla, o fillo de Lura, o sobriño de Vapin).
Parte da diversión nasceu precisamente de conseguirmos resumir en dous ou tres riscos a personalidade e os hábitos de cada un dos habitantes daquel enterprise xeriátrico: Tere Holmes pedindo ao mordomo humanoide o costumado gintonic de lários, Vapin a agachar aos outros as dentaduras, Constance tratando de nos concienciar dos direitos das minorias vulcanianas e saturnianas, Ti obstinada en que o cadeliño cibernético comese liscos de xamón...
Cando a noite porfin escapou da taverna por un camiño de baldosas amarelas, resultou que nos divertíramos tanto que até pensei que a suposta caréncia de cerebro, valor e corazón era, como no conto, produto exclusivo da miña estupidez.

Primeira fase

Quedo para os viños con Ti, Estridente, Constance e Vladimir, e a noite claramente se organizou en duas fases. Na primeira, mentres elas falan de roupa e de cousas apenas murmuradas que me resulta imposível comprender, os homes tendemos pontes: que me parece o playback, ese chunda-chunda gravado que usan alguns ambulantes para abrigar a música, que penso dos que empalman o Canon catro e cinco veces como se estivesen nun karaoke, que opino dos que só queren diñeiro fácil ainda traicionando o espírito da música. Tiven que confesar que nunca se me pasaran pola cabeza tais cuestións.
Acabamos falando do ensino, e sorprende-me ve-lo tomar café tras café mentres me fala do curriculum ruso e das condecoracións: el mesmo foi medalla de prata na secundária, e hai pouco a sua mai nomearon-a algo asi como a profesora máis popular do ano en Rúsia. Agora que ten a nacionalidade, Vladimir pensa en convalidar a titulación, pero non ten ainda claro se para entrar nunha orquestra ou na docéncia.
Marchou cedo (ao dia seguinte tocava nunha boda), e cando se despediron, o bico a Constance foi breve, tímido, case inapreciável.

Convocatória

Lume Nunca Máis. Paremos o terrorismo incendiário. Por un cámbio de rumbo nas políticas para os nosos montes.

Con este lema, a Plataforma Nunca Máis convoca unha manifestación o Domingo 20 de Agosto, ás 12'00, en Compostela.

Eros & Thanatos

Rebusco polas estantes da biblioteca e collo Morte en Venécia, a película. Miro as suas viciñas e non vexo máis que mortes variadas: no Nilo, entre as flores, dun ciclista, e dun viaxante.
Tamén están A morte tiña un prezo e A morte senta-vos tan ben.
Morrendo tamén eu, pero de fame, vou xantar ao árabe con Vapin e Ti. De camiño, cruzo a Constance e Vladimir, que non me ven.
Diante dunha sopa fria de melón, Ti confirma que empezaron a saír hai poucos dias.

Voluntários

(cartaz: aduaneiros sem fronteiras)

900-400-800

Non preguntes que pode facer por ti o teu país,

pregunta que podes facer ti por el...

Overbooking

Quedo con Ti para o café antes de que vaia a traballar: está de mal humor porque desde hai dias ten a casa invadida de parentes importados.
É o de todos os anos (comidas a desoras, muito traballo e pouca axuda dos invitados, visitas turísticas, xantares e ceas fóra da casa, e unha morea de corpos sen alma callados nos sofás, desputando o mando a distáncia, vagando pola casa, entrando e saíndo sen lóxica aparente).
Pero este ano a cousa vai a pior: onte desembarcaron ainda máis parentes que ela non invitou; para acomodá-los a todos entre as duas casas, a mai de Ti e a cuñada argallan unha distribución que pasa precisamente por desaloxar a Ti da sua própia cama e transplantá-la ao sofá do salón da sua mai, porque o dela está xa ocupado.
Erguendo o café con xelo e coa ollada firme, Ti pon a Deus por testimuña de que nunca lle volverá suceder isto.

Lume Nunca Máis!

(aduaneiros sem fronteiras)

Recibido via móbil:
Lume Nunca Máis!
Concentracións Mércores 9 de Agosto ás 20'30 h en Compostela: Praza de Cervantes. Vigo: Príncipe (diante do MARCO). Pasa-o

Causas

Da xenialidade de Forges á total imbecilidade doutros...

Catástrofe

De pouco serven agora os lamentos e os reproches: Galiza arde na peor vaga de lumes de que hai memoria; as noticias que chegan dos catro pontos cardinais son desoladoras e encollen o corazón de pena e de vergoña.

Multa

Polis está de sorte: non lle retiran os pontos do carné porque até Setembro non entra en vigor para as multas dos municipais; conta-mo esta mañá desde o aeroporto, case cun pé na esqueira das vacacións.
Tamén me di que de pagarmos a multa a escote, nada, que a multa é del e que a comparte se lle dá a gana.
Pois mui ben: teño a conciéncia tranquila.

Como

Como adiviñar onte ao serao que a noite ía rematar coma o rosário da aurora, mellor ainda, coma unha comédia híbrida entre Berlanga e Billy Wilder?
Como xustificar que Polis collese o coche despois de deixar exaustas as reservas de cervexa da cidade, máxime cando eu só bebera un par de cañas e dous litros de auga mineral?
Como explicar que non levásemos o cinto de seguridade posto?
Como contar que nos metemos co batmóbil por unha rua peonil do centro, tan só porque nos deu a gana e por aforrar cen metros?
Como imaxinar que o coche dos municipais ía pasar precisamente por ali e a aquela hora, de retirada para o cuartelillo, e que sen vontade nengunha dos gardas nos fósemos meter nas suas redes?

Balance: 600 eurazos de multa, 6 pontos menos no carné, posível retirada do permiso (non depende de nós, iso é cousa de arriba, dixeran os amáveis axentes cando nos deixaron ir), e unha amoestación ás 4 da madrugada na comisaria.

Delfos

De regreso de levar a nena de volta a Manderley, fago escala en Delfos para xantar con Aurora; deixo o coche no aparcadoiro de costume e vou polas ruas de peregrinos e turistas maldicendo da calor que me ensopa a camisa.
Aurora espera por min na terraza de arriba, xunto á Parra, e leva posto un vestido branco de algodón e ese entusiasmo que contáxia; tan delgada e co pelo recollido atrás parece a mesma que hai anos esperava por min naquela mesma praza, no poial baixo a placa do Batallón Literário. Non o digo porque é ela quen o di, irónica, cando se ergue ao ver-me entrar: Non te equivoques, que nosotros los de entonces ya no somos los mismos.
Indo para a Rua de San Pedro mantemos a ficción amável, pero é evidente que a felicidade xa non está para nós nesta cidade-decorado: nas cañas do Suso e o Sixto, nos bocatas do Coruña, no viño do Juventud ou no licorca do vello Fucolois, naquelas noitadas de tumbadioses pola zona nova e sesións de espiritismo na casa de Tere Holmes.
Ao pasarmos pola Porta do Camiño, Aurora sinala a que foi a sua xanela; desde a rua pode ouvir-se regatón onde antes voavan cien gaviotas. E antes ainda deus sabe que, querida Aurora, digo-lle, xa sentados, mentres esperamos pola comida. Lonxe da vista o escenário onde moceamos, a conversación deixa a saudade e vai para temas reais: falamos dos fillos e pais respectivos, da sua boda (dá-me nun sobre várias fotos da cerimónia, en duas delas saímos Alícia, Mortadelo e eu mui elegantes), de hipotecas e pisos recén comprados, do traballo. Pasamos revista aos coñecidos mentres unha prata de pementos de Padrón sobe a temperatura daquela mesa, botando por terra o dito: case todos pican, furiosamente ademais, e temos que pedir outra cesta de pan para apagarmos o incéndio.
Nestas estamos cando me tocan no ombro: Tadsio ten o detalle de vir-me saudar e dicer-me que me atopa máis delgado e que está cuns colegas en tránsito para Catoira, cuxa festa vikinga pon polas nuves.
Nen unha palavra sobre Polis. O corazón ten motivos que a razón non entende, di Aurora cando llo conto.
Pero en realidade onde están os tais motivos, no corazón ou na pirola?
Anda, vamos a pola tortilla...

Agosto

Non, non me fun de vacacións, ainda que o puidese parecer, nen o negócio está fechado por Agosto, ese deserto...
Ocorre que a actividade baixou en picado e a desídia aumentou alarmantemente, de maneira que os dias deron en suceder, todos case iguais, luminosamente opacos, inzados de cousas domésticas sen nengun brillo: ergo-me cando a miña filla toca diana para afrontar a guerra diária do almorzo entre parapetos e trincheiras de torradas e colacao; logo trato de manter-me en forma: practico o ironing con saias e blusas diminutas, a caza da nena que non quere vestir-se, a maratona para darmos saído a unha hora aceitável, o levantamento de pesas cando a levo no colo para a cama.
Xantamos case todos os dias na dos meus pais, e pasamos polas tardes tanto tempo nos parques infantis que empezo a considerar algun deles unha prolongación da nosa própia casa. Ali sentado, á sombra dos pradairos, leo e recibo as visitas: conta-me Vapin como van as cousas familiares, como se disolve unha sociedade de gananciais e como se solicita unha pensión de viuvez; coa miña irmá escollo os azulexos dos baños, a cenefa da cociña, o prato da ducha; mentres vixio os movimentos da miña filla, Ti fai o própio coa imobilidade do seu pai na cadeira de rodas ao tempo que me mantén informado das idas e vindas e as histórias do akelarre.