Vigo

Venres está exultante, ou algo así: a cinco días de comezar o ano acabamos de facer unha das cousas polas que lembraremos 2018: a véspera de Reis presentámonos en Vigo, despois dunha agradable viaxe en tren e non en coche, esa extravagancia, para visitarmos persoalmente en persoa nada menos que o Pergamiño Vindel.

Quince anos despois da miña primeira visita ao Museo do Mar para a exposición sobre a batalla de Rande, apenas lembro outra cousa que salas case vacías, enchidas no presente con dificultade; hoxe corremos por elas á procura do manuscrito a fuxirmos do terror dunha ruidosa excursión de adolescentes portugueses. Pasamos entre seres mariños que agora nadan en tarros de formol, buzos, maquetas de barcos, o esqueleto dun cachalote, unha exposición de xoguetes relacionados co mar, outra de pezas de alabastro sen relación co mar, un trofeo Teresa Herrera de fútbol, fotos de faros...

Gorxa

Inauguro o curso cunhas molestias na gorxa.

Despois de tres días, asumo que isto non se irá así como así e onte vou ao médico da tarde (o das mañás ten as uñas roídas e sempre me gasta moitas receitas), que me ausculta, me calza o termómetro na axila e se asoma á miña boca. Di que a gorxa está irritada, pero non dá nome ao asunto. Placas? Non, placas non hai. De momento.

Á casa volto con ibuprofeno, unhas pílulas diminutas e moitas ganas de meterme na cama.

Enigmas, callos e torres

Case unha semana despois, aínda non subín ao feis as fotos das torres da Catedral. A razón é esa especie de desgana que lle entra a un cando ten que dar explicacións, xustificarse porque a culpa lle pesa: non avisei a Herg para subirmos felizmente coa señorita Kaplan a contemplar o mundo a 50 metros de altura, tal como acordáramos a principios do verán.

É máis, nin sequera levei comigo á señorita Kaplan na escalada, pero a ela pouco lle importará, liada como anda coas amigas nunha espiral de verbenas, cumpreanos e tardes de chincho na praia.

No meu descargo podo alegar que Venres me desembarcou no tobo o xoves á tarde e que xa o venres pola mañá, almorzando para ir ao instituto, estaba eu a preguntarme como entreter a este home sen propoñerlle pasarmos a tarde toda metidos na cama, a voltas cos nosos xoguetes.

A primeira idea, visitar Santalla de Bóveda, era factible pero non solucionaba o problema: as visitas son unicamente de mañá; aínda así fomos, a correr tolamente por entre aqueles campos en que a seca deixou a sua pegada amarela, para entrarmos no enigma das aves silenciosas e a pia verde e baleira entre columnas escuálidas.

Se alguén pensa que despois de xantarmos os callos do Cotá e outras cousas gorentosas do menú, Venres estaba pola sesta saiba que está desencamiñado: agardamos pacientemente no adro a que se formase un grupo suficiente, escoitamos amables instrucións previas da guía, recoñecemos non padecermos do corazón nin termos claustrofobia ou vertixe, e demos en subir polas estreitas escaleiras de caracol, primeiro dunha torre, despois da outra. 

Ao saírmos á balaustrada, comprobamos o tamaño colosal das estatuas dos Evanxelistas e a Fé xunto aos cales pasamos para acometer a segunda torre; á pregunta de alguén, a guía indicou o que xa supuñamos: que non se pode camiñar sobre o tellado nin subir á torre das campás, así que nos contentamos con retratar os catro puntos cardinais desde a balconada superior da torre sur: o claustro e o campanario, os tellados da cidade, o val do Miño, o adarve da muralla, os liques nas vellas pedras da catedral e, ao lonxe, a cordilleira dos Ancares coroada de muíños de vento.

Jo no tinc por

Semestre de libros

1. Las batallas en el desierto, de José Emilio Pacheco.
2. Las ventajas de ser un marginado, de Stephen Chbosky.
3. Trilogía de Argel. Morituri, de Yasmina Khadra.
4. El primer caso de Montalbano, de Andrea Camilleri.
5. Una semana de cada dos (nº2), de Pacco.
6. En la Patagonia, de Bruce Chatwin.
7. Un hombre que se parecía a Orestes, de Álvaro Cunqueiro.
8. Pasaje de las sombras, de Arnaldur Indridason.
9. Once portas, de Héctor Cajaraville.
10. Conversa ultramarina, de Lois Pereiro.
11. Berlin Alexanderplatz, de Alfred Döblin.
12. Tomates verdes fritos, de Fannie Flagg.

Goytisolo, Juan

Leo aquí e alá polos xornais sobre a morte de Goytisolo, Juan. Leo sobre a súa vida de home tímido ou de home túzaro, segundo onde lea. 

Leo que á casa de Goytisolo, Juan, en Marraquech chegou unha cegoña ferida nunha pata: La alimentamos hasta que se fue. Un vecino francés me dijo que, si le cortaba las plumas del pecho, no volaría ya nunca y me la podría quedar. Yo le dije: "Monsieur, no quiero presos políticos en mi casa".

Sophia Loren en Portugal

En 2010, os británicos Steve Harrison e Morag Brennan viron en Lisboa unha postal coa fotografía en branco e negro dunha muller vestida de negro a camiñar descalza por unha ría; no muro que hai tras dela vese un cartaz medio esgazado de Sophia Loren e, xunto a el, un letreiro de madeira que di Vende-se.

A autora da fotografía que ilustraba a postal era a cineasta belga Agnès Varda, admirada pola parella que comprou a imaxe, e esta fora tirada na Rua das Lavadeiras, na Póvoa de Varzim, no ano 1956.

Intrigados, Harrison e Brennan procuraron a historia da moza que non levaba zapatos nin medias, que ía vestida completamente de negro, con pano aos ombros e o cabelo amarrado no cimo da cabeza, o chamado puxo, tan habitual entre as peixeiras da Póvoa de Varzim e doutros lugares de Portugal.

Após preguntaren entre os vellos pescadores da vila, sabemos hoxe que aquela moza tiña por nome Maria do Alívio, e 16 anos de idade no tempo da fotografía, e era unha máis entre tantas pobres mulleres que sustentavan a casa e coidaban dos fillos mentres os maridos estaban fóra, embarcados.

Saudade

s.f. Melancolia causada pela lembrança de um bem de que se está agora falto; mágoa que se sente pela ausência ou desaparecimento de pessoas, coisas, estados ou acções.
(Dicionário da PORTO Editora)

San Lázaro

Celébrase o domingo anterior ao de Ramos.

En Ithaca o bairro á outra beira do río, antigo lazareto xunto á vella ponte romana, faille tamén a súa festa e conta miña mai que nela descubriu o que eran os antollos do embarazo por como lle prestaron aquel domingo as rosquillas do santo, a ela que nunca foi lambona; seis meses máis tarde nacín eu, e a relación entre aquel ímpeto rosquilleiro materno e a miña glicemia actual parece probable.

Medio século despois, é Venres quen rilla ferozmente non as rosquillas do santo senón gorentosos melindres, e non ás beiras do Miño senón ás beiras do río de Sarria, que non ten nome, como ben me ensina mentres camiñamos entre coches antigos e postos de cousas vellas: é a Feira Anual dos Anticuarios e vimos por mirar algo, aínda que sei que non comprarei nada; son pouco amigo de levar antigüidades á casa, a diferenza de Venres, que decorou o seu salón cunha roca e unha panoplia de fusos colgados na parede, e recentemente cunha cadeira de respaldo alto en que a gata adormecida parece agardar polo Tsar de Todas as Rusias.

Máis alá da cuestión estética, os mobles antigos tráenme á cabeza os seus propietarios e unha idea de interinidade inaceptable; das camas (co seu historial de mortes, partos, coitos e pesadelos), xa nin falar.

Vexo nalgúns postos fermosas composicións de pratos e botellas con flores e limóns; loce o sol da mañá mentres pasamos a vista sobre a louza e o cristal, sobre os amadeos de prata, as cuberterías e as paisaxes azuis e rosas da porcelana inglesa, sobre os sifóns e os sucios botellíns de cervexas e as latas de pimentón e os potes de ferro, sobre últimas ceas que había en todos os comedores e retratos de familia de Afonso XIII, sobre os frascos de medicamentos e os vinilos, sobre as inescusables máquinas de escribir ou de coser.

Gatos

Onte, na sobremesa, ofrecéronme un gato, que rexeitei ao momento apesar de que a señorita Kaplan deu en poñer olliños e cara de pito mollado.

En realidade eran dous os gatos, a elixir: puiden quedar cos dous ou ben escoller entre un de ollos moi azuis que é birollo (o que delata probablemente a súa principesca orixe siamesa), e outro que ao parecer adora a auga, apesar de que quen mos ofrece (o rapaz da miña sobriña) os atopou á deriva no río, dentro dun saco.

De cinco que eran, cinco vulnerables pelotiñas de pelo, tres xa están colocados e só restan o gato birollo e o gato anfibio, que me miran moi serios desde a foto do móbil, como quen sabe que se retrata nun momento sumamente importante da súa vida.

Elenita

Unha elenita máis.
 E outra máis que lle roubo a vde. Grazas.

Conxunción astral

Cinco semanas e algunha mentira despois, volvo estar en Madrid como resultado dunha rara conxunción astral: a señorita Kaplan ten un cumpreanos ao que non faltaría nin morta, e Venres estará de finde na casa dos pais; é todo tan precipitado que me sinto case coma un prófugo.

Bendita improvisación, bendita liberdade.

No tren vou pasando lista e pensando que terei esquecido; sorprendentemente, só o peite, que acabo comprando nos chinos despois de me pediren 11 euros nunha perfumaría xunto á Porta do Sol.

Vai frío, e os velazqueños ceos de Madrid están encapotados; a ameaza das primeiras pingas faime entrar nun pequeno bar diante do Reina Sofía e facer bicha con xaponeses, italianos e sudamericanos; ao final, comparto mesa e conversación cun arxentino chamado Tomás cuxo voo para Zurich sae ao día seguinte. 

Para daquela eu xa levo cheas de imaxes a pupila e a cámara, e de folletos a bolsa: primeiro, a exposición de fotografías de Halsman (portadas de Life, fotos de moda, de famosos, glamour en branco e negro e cor); despois, todo o contrario: os magníficos traballos do fotógrafo asturiano Valentín Vega que se mostraban no Museo de Antropoloxía; fotos de quen retratou aos seus viciños durante a posguerra nas romarías, a venderen peixe na feira, a pasearen, a recolleren carbón nas vías do tren; aprendices de poucos anos levando carretas de masa para a obra, descansando ou cavando; non hai ningún glamour aquí: o que hai é unha miseria digna que o fotógrafo retrata con ternura, un mundo que os que imos tendo unha idade recoñecemos se non como propio si por contra demasiado próximo.

Mentres damos conta dunha gorentosa fabada, Tomás cóntame que está náufrago en Madrid, onde fai escala desde Montevideo, e que lle cancelaron o voo sen máis explicacións, que a compañía lles procurou aloxamento, afortunadamente céntrico, onde ducharse, barbearse e descansar unhas horas, que o resto do tempo o pasou aí enfrente, entre picassos e solanas, e que non aturaría ver un só cadro máis.

Quixen contar

Non vale a pena xustificarse: non esperen a socorrida escusa do que saíu por tabaco e non voltou en décadas (que empreguei algunha vez) nin a do fallo tecnolóxico multiorgánico ou a do secuestro (que tamén empreguei). 

Nada tiveron que ver Mr. Trump (un día destes talvez lles contarei que traballo cun fanático deste home e da súa política, e como nos anima os cafés) nin as sucesivas vagas víricas que tiveron a ben instalárseme no corpo desde que o ano comezou.

Quixen contar pero non contei como levei comigo os miasmas a Madrid naquela escapadiña de primeiros de xaneiro, como foron tomando posicións a medida que o tren avanzaba, como iniciaron o avance esa primeira noite amparándose na contaminación e no frío mentres polo Barrio de Maravillas (aka Malasaña) Venres e eu andábamos á procura dun lugar onde cearmos, e como finalmente perdemos unha tarde enteira por culpa da miña febre e da teimosía fiel de Venres por seguirme a agonía desde a outra cama, en vez de termos saído a percorrer esa Gran Vía semidesocupada de tránsito ou esas exposicións que eran o verdadeiro motivo da escapada.

Quixen  contar pero non contei que fomos ao teatro, dúas veces en dous días: un Alcalde de Zalamea sublime, mesmo a aquela altura do galiñeiro e coa visibilidade reducida dos exoplanetas, e un Ricardo III modernizado con baúis e gabardinas, que vimos xa en palco, como dúas señoronas de Serrano, a dicir de Amadrid, que nos esperaba á saída para culminarmos o meu exterminio cunha cea a base de tandoori masala e samosa de pito nun indio alí ao lado.
Quixen contar pero non contei que, como sospeito que Venres desfruta máis das tendas que dos museos, e dos espazos abertos que das exposicións do que for, polo ben da convivencia acabei aceptando unha longa camiñada invernal polo Retiro, onde retratou pavóns, fontes, anxos caídos, cipreses e, naturalmente, a nós mesmos en selfies que, coma a miña febrícula, non remataban nunca.
Quixen contar pero non contei canto amo esa cidade que sofre e odia Amadrid; porque non vivo aquí, repite o seu mantra na cervexaría de sempre, porque non teño que sufrir o tráfico nin as bichas para todo nin a porcaría das rúas nin o risco continuo de ser atracado nin a contaminación, porque non teño que percorrer distancias enormes para chegar á casa nin hei de estar pendente dos horarios dos transportes ou de cando pecha o metro.
Quixen contar todo isto e máis pero, cando me dei de conta, xa estaba outra vez a voltas coa equipaxe.

Antropoceno

Termo forxado en 2000 polo nobel de Química, Paul Crutzen, para designar a época da historia en que o ser humano adquiriu a inédita potencia de modificar a Terra, de xeito que a pegada da actividade humana ficará para sempre gravada en todo o planeta coma unha liña perfectamente identificable nos estratos que se ha de ver dentro de miles ou millóns de anos en covas ou cantís, e acabará sendo (mal que nos pese aos que vivimos agora) unha referencia permanente para os científicos do futuro.

Semestre de libros

La anciana que nunca jugó al tenis, de Zidrou.
2. El cuento número trece, de Diane Setterfield.
3. O vixía no centeo, de J.D. Salinger
4.  Mrs. Dalloway, de Virginia Woolf.
5. El loco del bisturí, de Yasmina Khadra.
6. Amigos e sodomitas, de Carlos Callón.
7. Qué escondes en la mano, de Benjamín Prado.
8. Adiós, Hemingway, de Leonardo Padura.
9. La excursión, de Gerald Durrell.

10. El mapa y el territorio, de Michael Houellebecq.

Balance

En poucas horas o novo ano botará a andar e deixaremos atrás o que rematou e os xornais definen estes días de balance como o ano que non vimos vir: apostamos unha e outra vez ao cabalo perdedor e vimos como, contra toda lóxica, triunfaban aquí e acolá pesadelos inauditos.

Un día calquera de xullo volvín ao blog, que este ano cumpriu doce: a celebración pasou sen pena nin gloria, e os fastos limitáronse a unha nova cabeceira e á incorporación das páxinas baixo ela.

Cambiei de estado civil, sen máis repercusión, e asistín ás metamorfoses da señorita Kaplan, que batalla co bacharelato, e esta noite sairá por primeira vez, con algo de tacón e algo de maquillaxe, a recibir o ano. O alzheimer agriou aínda máis o carácter de meu pai, por moitos cambios de medicación que houbese, e empeza a minar a resistencia da miña mai. Coherente cos tempos, a miña sobriña traballa esporadicamente con contratos de días, cando llos fan, e cobra en negro. Polis é apenas un chío de wasap, e Haddock nin iso: unha sucesión de fotos que lle espío no feisbu para velo en parella cun fondo de igrexas románicas, dolmens ou vacas cachenas.

Polo demais, 2016 deu de si o que deu de si, e para a memoria quedarán as viaxes con Venres a Zamora e Salamanca (que non contei aquí por estarmos en barbeito), a Sicilia e a Madrid (para aquela boda tan cuqui que non calculei nos ía poñer no mapa como parella), a Asturias. Perdín a conta das escapadas a Madrid para descubrir antros gastronómicos con Antoine e visitar exposicións, de Caravaggio ao Bosco, de La Tour a Vivian Maier; percorrín museos, catedrais, ruínas, tellados, bibliotecas, xardíns botánicos, vellos pazos rurais e cemiterios, corrín arrastrando a maleta por estacións de tren e aeroportos; tomei clases de canto baixo il sole dal Gange e cantei misas en solemnidades eclesiásticas e panxoliñas pola rúa; coñecín a moitas persoas, algunhas das cales chegaron á miña vida para quedarse, e recuperei o contacto con outras que estaban desaparecidas.

Houbo trasnoitadas con Venres e regresos co sol  xa no horizonte, houbo resacas e brunchs para alivialas, e houbo reminiscencias adolescentes con excesos que non me avergoñan, houbo risa e algunha decepción, pero lágrimas, o que se di lágrimas, ningunha.

Annuntio vobis...

Carissimi fratelli e sorelle:

Despois de varias e infrutuosas tentativas, porfín dei contactado coa avogada, que me comunica que desde hai unas semanas estamos divorciados, que o tería sabido antes se mirase con máis frecuencia o correo electrónico, onde por certo enviou hai uns días un número de conta para lle ingresarmos uns honorarios que ascenden á módica cantidade de pouco máis de mil euros, e que xa nos mandará por correo postal o testemuño da sentenza, en papel,  en canto o teña.
Perplexo, miro a mensaxe, que inclúe un pdf da sentenza datada o 10 de novembro pasado, hai portanto máis de mes e medio; o texto está en castelán, apesar das indicacións feitas a avogada e procuradora, con excepción da parte do convenio, que eu mesmo traducira á nosa lingua; é, pois, unha sentenza bilingüe, un copi-pega, un frankenstein de textos previos no que hai que se alegrar de que os nosos nomes sexan os nosos nomes, e de que non se nos atribúan fillos que non son.
A minuta da procuradora aínda é máis lamentable e insensible, quen sabe se porque cobrou moito menos ou porque é idiota: o meu nome, mal escrito (o segundo nome aparece antes do primeiro), vai seguido da expresión y otra, algo que naturalmente enfurece á miña ex en canto a chamo para contarllo.
Non vou entrar no asunto da orde de colocación, que o nome do marido preceda o da esposa ou viceversa, pero ese y otra é absolutamente machista porque cousifica, discrimina e rebaixa a muller, e adquire especial gravidade cando quen o emprega, que ademais é unha muller, ve a diario casos de violencia contra elas e suponse que entende de leis.
A nosa xustiza, señoras e señores, está aínda no século XIX, por moito correo electrónico, transferencias bancarias on-line e copi-pegas que lle boten.

Teño que...

...actualizar este blog dunha puta santa vez.

Micromachismos

Arrefriado

Estado morboso ocasionado pola exposición ao frío ou á humidade asociado con catarro dunha ou máis mucosas que comporta un aumento da secreción nasal, espirros, tose etc.Así define o dicionario como me atopo estes días; se a isto lle engadimos ollos chorosos, dor no peito, afonía e desánimo xeneralizado, a descrición é completa. 

Da consulta volvo para a casa cargado de pos e pílulas azuis, un xustificante para o traballo e a orde de repouso absoluto de voz durante tres días. 

De nada serve culpabilizar o catarro que a señorita Kaplan trouxo consigo o outro día, a trasnoitada en Delfos o martes ou as vertixinosas oscilacións de temperatura que vivimos, así que, tras pasar pola farmacia e comprobar que na casa hai víveres suficientes, instálome no salón cun barril de té, un cargamento de kleenex e un lote de películas. O Falcón Milenario xa agarda por min quecendo motores.

Parabéns, mamá

Un destes días, a miña mai cumpriu 77 anos. Sabemos que naceu a finais de novembro ou primeiros de decembro do 39; o día nunca o tivemos claro porque a miña mai nunca celebrou o seu cumpreanos, e porque ela sempre di que entre o día que naceu e a data que figura no carné transcorreu case unha semana.

Así pois, sen que felicitala chegase a ser casus belli como podía ser felicitar a meu pai, a efeméride sempre nos pasou sen pena nin gloria: algún ano sorprendíanos cunha daquelas deliciosas tortas de noces que xa non fai, e outros era algún de nós o que se acordaba de darlle os parabéns e saía escaldado porque xa fora tres días antes ou aínda sería unha semana despois.

Este ano, sen embargo, a miña irmá acertou (probablemente, porque coa miña mai nunca se sabe) levando a súa caixa de bombóns sen azúcar, por aquilo da diabetes, e a miña mai emocionouse: está sobretodo orgullosa de que, con 77 anos, non só pode levar a súa casa e coidar dela mesma senón tamén coidar dun marido con alzheimer.

Tamén nós todos, os fillos e as netas, estamos orgullosos. Parabéns, mamá.

Monólogo

Di a miña mai que soñar con mortos significa saber de vivos, e polo menos esta vez cumpriuse. Do soño, que era en branco e negro, lembro pouco, como case sempre: apenas que estábamos arredor da mesa na cociña das tías (esa casa segue aínda sen inquilinos) e a tía O. facía café.

Ao día seguinte chamou May desde o seu exilio dourado xunto ao Mediterráneo. May levaba muda desde o día das eleccións de Xuño, cando no  xantar de despedida na Brigantia que deixaba me contou os proxectos para a súa nova vida tras a xubilación. Agora chama para facer balance, e a súa é a crónica dunha valente: marchou para Alacante sen coñecer alí a ninguén, fuxindo da rutina e o clima de Brigantia, para vivir nun piso que lle buscaron os da inmobiliaria vía teléfono e internet. Di que está encantada facendo tai-chi, visitando exposicións, indo ao cine máis que nunca, dando longos paseos pola praia, lonxe das chuvias e dos inclementes ventos atlánticos, e que acaba de vender o dúplex, último vínculo que a ataba ao Norte.

Aos poucos segundos, o de May xa é un monólogo acelerado, pero non o de quen ten moito que contar, senón o de quen non ten a quen contarllo.

De venres a sábado

A señorita Kaplan empeza a ter unha axenda comparable á dunha primeira ministra, e entre exames e traballos, clases de música e ensaios de clarinete, e demais vida social (de cumpreanos a ceas de bacharelato), navegamos polo calendario coma un Titánic por un mar inzado de icebergs.

Despois de dous findes sen vérmonos, vén venres e marcha sábado deixando atrás 30 horas de vertixinosa actividade na que non houbo inauguracións de pantanos nin botaduras de fragatas, pero case: un xantar moi desexado por ela no self-service do último centro comercial de Delfos (e antecedente dos que agoiro frecuentes de aquí a dous anos, cando a teñamos estudando na universidade), unha volta polas tendas do centro  comercial en pleno black friday, a acostumada viaxe de Delfos a Íthaca cantando a pleno pulmón éxitos dos 70, a preparación da nosa cea, un capítulo da serie que agora seguimos, e o xantar do cumpreanos de miña irmá (que a señorita Kaplan xurou non perder por nada do mundo).

Aproveitando que a nena estaba aquí (e como notei pouca colaboración por parte de Venres) subimos do rocho do garaxe, lenta, traballosa e desde logo prematuramente, a árbore de nadal: xa armada, coas luces e ornamentos instalados, exactamente como a gardamos en xaneiro pasado cando a cousa acabou; empurrando entre risas e apuros a plataforma con rodiñas polo medio dos coches aparcados, temendo que algún viciño nos sorprendese naquela procesión un pouco ridícula, receei se non teriamos pasado menos traballos desmontándoa e montándoa de novo, como Deus manda, pero á vista do éxito (non rompeu ningunha bóla, só a estrela do remate estaba un pouco esmorecida) escrito está que se acaba de inaugurar unha nova tradición nesta casa.

Colegas

Por fin a conxuntura foi favorable, os astros aliñáronse, os fillos e parellas atoparon acomodo, foron resoltos os compromisos de todos, houbo oco nas axendas e a cea tantas veces adiada tivo lugar a noite do venres no restaurante ao pé do río, coma outras veces.

O encontro, para alén da realidade das robalizas salvaxes e o segredo ibérico, non é moi distinto do noso grupo de wasap: sen memes e sen vídeos de animais, pero case tan afastados uns dos outros naquela mesa infinita como cada noite que nos reunimos, móbil mediante, para revivirmos o que deu de si a xornada e alentar conspiracións que acabarán morrendo sen deixar rastro. Sibila e CB, que xa non traballan connosco, expoñen á nosa envexa o seu día a día de ensoño; Herg, que está felizmente xubilada, repite que temos que fuxir deste ambiente tóxico que nos corroe; e nós os cinco rivalizamos en ofrecer novas probas da mediocridade xeral en que sobrenadamos cada mañá a golpe de timbre.

Non sei se sucederá o mesmo nas ceas de avogados, economistas ou veterinarios, pero que os docentes somos incapaces de esquecer o traballo no tempo de lecer non é unha lenda urbana.

Cando xa temos pasado lista aos profesores novos, xubilados, trasladados e falecidos, cando xa esmoreceu o asunto das reválidas, cando xa falamos dos estudos dos nosos respectivos fillos, cando chegan os cafés, sae o tema do violador de Augas Férreas, o barrio onde vive Cam.

Hai semanas que a cidade, alarmada, segue o caso pola prensa; a miña mai cóntame cada día as últimas noticias: que se o fulano ten ao parecer os ollos claros e piercings no nariz, que se tiña as chaves do rocho porque traballaba para a telefónica ou algo, que se unha das mulleres se cruzou con ese malnacido e o recoñeceu de inmediato.

Cam fálanos do ambiente no barrio e de como os viciños están a instalar cámaras de seguridade no exterior dos edificios, recoñece que empezou a ter medo ao sentir o medo da xente, aínda máis estes días que ten o marido de viaxe, e acaba propoñéndonos un plan absolutamente inesperado para axudar a nosa dixestión antes de nos irmos á cama: que a acompañemos a sacar o can a pasear.

E así rematou a velada para os dous únicos comensais varóns do grupo: escoltando unha muller asustada na noite ventosa e sen estrelas, mentres un chucho feliz trotaba sobre a herba buscando contra que levantar a pata.

Tensión

Un día da semana pasada, Venres fixo o chequeo de saúde laboral e resultou que ten alta a tensión arterial. Todo o demais está ben: a glicose está ben, os triglicéridos están ben, o colesterol está ben, a albúmina está ben... pero a tensión está descompensada. E ao meu pobre Venres ese lema meu de que, se a partir dos 40 unha mañá te ergues e non che doe algo é que estás morto, de pouco alivio lle serve.

Como era de prever, o médico reduciulle o sal, quitoulle o café, deulle unha pílula para antes de ir á cama e ordenoulle medir a tensión durante un par de semanas; tendo en conta que só me faltan dúas etiquetas para obter o título de cardiólogo, eu prohibinlle ademais as olivas, o viño, o chocolate e os embutidos, e recomendeille que comprase un tensiómetro para que deixase de tolear á farmacéutica indo por alí cada dúas horas a ver se a cousa volvía ao seu.

O sábado tocábame ir a Delfos e quedamos na casa. Non houbo maratón de copas até a amañecida cos seus amigos, o que, se ben se mira, foi de agradecer naquela noite de diluvio e frío, pero atopei a Venres apagado e até me pareceu que un pouco pálido, máis por hipocondría que por hipertensión.

Ceamos os gorentosos codillos que estivera asando (non houbo menú a base de pescada cocida e acelgas, como temín), o del sen sal, e só se permitiu dúas copas do noso branco de costume, e un dedal de Porto na sobremesa para acompañar as dúas bólas de xelado de mandarina que a min me están vedadas.

Abrazados na escuridade, despois de ir mexar por enésima vez porque as pílulas son diuréticas, Venres besbelloume ao ouvido: Boa parella facemos, un diabético e un presunto hipertenso.