Cunqueiro

A xulgar polos post que lle levo dedicado (e os que non), non cabe dúbida de que o Inverno de hai  trinta anos foi demoledor.

Desta volta, o que lembramos é que mañá se cumpren tres décadas desde que ficaron orfos Sinbad, Merlín, o Sochantre, o incerto don Hamlet e toda a lexión de feirantes, menciñeiros e buscadores de tesouros que vai de Felipe de Amancia a Hermelina da Ponte, pois hai tres décadas, meus señores, morreu o pai noso da fantasía: Cunqueiro, contador de historias e poeta, que lembramos cun dos máis fermosos e melancólicos poemas de Herba aquí ou acolá, o que ten por título Aquela que pousa o fuso e maila roca.   

Volveuse cara a min e dixo: Teu é o tempo,

estrea días, tesouros busca, voa! A nave

miña vaite agardar.

E fun polo mndo adiante. Quen quere rosas,

ouro, pan trigo, mocidade, raiolas de sol?

           A nave estaba agardando na ribeira,

           de seguro. E a vella pousara na area

           o fuso e maila roca.

Tras o verán e o estío, o outono chegou.

A carón da nave voaban follas secas. A vella

díxome: Xa se me cansaban as mans de non fiar.

Eu dera todo agás unha rosa que soubera

meter en min, no peito de meu, no corazón.

Quixen mercar máis tempo. Isto é a vida?

dixen amosando a derradeira rosa.

          Na soidade do mundo, só

          un vaso ficaba: a caveira da vella tecedora,

         que, agora aprendín, tecía cinza.

Díxenme adeus a min mesmo, e na nave

entrei. Requiem aeterna!... Chameilles irmás

ás areas e as cunchas baldeiras e rotas do areal.

Isto é a vida? Isto é un ano, un século, unha idade.

23-F

Hoxe no café non fomos menos e fixemos memoria daquel Luns de hai 30 anos, cando o país estivo á beira do abismo e finalmente optou por achantar coa vergoña que a tele nos botou ás caras, vacinándonos cunha sobredose do que en realidade sempre viñera sendo España durante dous séculos: cuartelazos, militares sobreactuados, políticos mediatinta, constitucións sen substancia e ecos testiculares e salvapatrias.

Como en case todos os acontecementos históricos que me tocou vivir, tamén aquel me pillou nunha aula: non como profesor senón como alumno; en 2º de BUP e con 15 anos, as fotos daquela póñenme diante un mociño fraco, con ollar serio, reacio ás gafas apesar da miopía, cunha leve sombra  escura sobre o labio e o pelo un pouco longo pero aínda sen melena.

Hoxe no café uns e outros van contando onde estaban e que fixeron tal día hai tres décadas: dous eran xa profesores e Erg facía as prácticas de maxisterio; E., fóra de contas desde había unha semana, daba a luz no Materno, hoxe recén pechado, o fillo máis vello; Cam facía primeiro de Filoloxía, Chicles no Pelo primeiro de BUP, e M., con cinco anos, supón que pillaría unha perrencha monumental porque ese día non puido ver os debuxos animados antes de ir para a cama.

Daquela noite interminable lembro que a noticia de que a Garda Civil buscaba terroristas no Congreso nola deu a miña mai cando chegou do traballo, que ceamos coa radio posta e constantes carreiras miñas á televisión, que ao día seguinte tiña non sei que exame que logo no faríamos, e que acabei indo para a cama cos apuntamentos e un transistor esperando a ver se o Rei falaba dunha vez ou que, e que, cando acordei pola mañá para ir ao instituto, sobre a miña roupa había unha nota de meu pai que, máis ou menos, dicía: "Non fales hoxe de política fóra da casa".

Unha cea romántica (entre outras cousas)

Eis un novo vídeo que descubrín nos estómagos do disco duro externo, e que tiven que rescatar de Youtube tras o expolio. Pode que o título non lle acaia demasiado ben a un anuncio de hipotecas americano de hai poucos anos que, polo demais, termina cunha frase que hoxe, e á vista do que leva chovido, explica moitas cousas:  Non xulgues demasiado pronto. Nós non o facemos.

Inculturación

Ando a ler o sorprendente e por veces altamente recomendable Menú de enganos de Manuel Núñez Singala, un conxunto de relatos breves organizado á maneira da carta de pratos dun restaurante. Para facermos boca, quero copiar  o primeiro deles, "Inculturación", da sección  Para picar.

 Non sen malicia, ilústroo con esta foto de varias meniñas fortemente inculturadas nas manifestacións do ano pasado en Compostela.

Alí parados os tres na espera do verde dun semáforo aparentaban unha posición acomodada: ela ía vestida de domingo, con tacóns, unhas mechas discretas no cabelo e unha estola de pel; el, acabado de afeitar, de traxe azul escuro e gravata a listas, co xornal fresco baixo o brazo. A nena, catro anos, con marcados trazos orientais, levaba un traxe de galega moi "riquiño". De fondo escoitábase a banda municipal tocando "Negra Sombra".

Ela, asegurando o ganchete do seu marido, díxolle:

-Así que la niña te sea un poco más mayor, quiero que vaya aprender chino.

-¿Y luego para qué? -preguntoulle el.

-¿Para qué va ser?, para no privarla de su cultura.

Miscelánea

1. Mitreo: Coa señorita Kaplan visitei o outro día a parte visitable do templo de Mitra, fronte á Catedral católica, e alí, xunto a moedas enferruxadas, moas e unha ara votiva, tiven a oportunidade de coñecer os dous lugueses máis vellos que aínda admiten visitas, e que non son desde logo, nin moito menos, as tías O. e G., coitadiñas.

Ao saírmos á mañá radiante, a nena afirmou que quería ser incinerada por non pasar dentro de mil anos a vergoña de estar estomballada nun museo á vista de todos.

2. HULA: Desde que o inauguraron, hai poucas semanas, os que por unha ou outra razón xa estiveran nel poñían á proba a creatividade e a habilidade no uso de adxectivos, metáforas e comparacións hiperbólicas para describir os vestíbulos, corredores, aparcamentos e demais vísceras xigantescas do monstro hospitalario adormecido nunha das colinas que rodean a cidade.

Era cuestión de tempo inaugurármolo nós, e á tía O., que tiña case todas as papeletas, cóubolle a honra de estrealo, nesta ocasión porque os pulmóns non lle funcionaban ben; todos (e principalmente ela) confiamos en que lle darán a alta en poucos días.

3. Teatro: Acabou  a Mostra de Teatro Clásico: atrás quedan O avaro, O soño dunha noite de San Xoán, Ricardo III, Volpone e esa sublime estupidez da clausura que foi a Salomé ambientada nunha churrascaría polo CDG; pregúntome se Wilde non se estará a remexer aínda na súa tumba, pero do que estou seguro é de que o Bautista ben merecía a degolación a xulgar pola súa interpretación. Salvo esta excepción, o nivel das obras venceu a miña preguiza sempiterna e reconcilioume en parte co teatro.

Calmo, mentiras e discos de ópera

De Delfos, da casa de Calmo, trouxen este Domingo dúas novas entregas de ópera e a estraña sensación de que estas citas dominicais de charla e codillo empezan a caer na penumbra: quedou moi claro no seu día que non ía haber nin explicacións nin pretextos nin promesas de nada, e menos aínda do de sempre.

Xantamos no das outras veces o suculento coxote asado que costuma ser o prólogo; logo voltamos para a casa sentindo a Primavera axexar nas arboriñas da contorna, e empeza o rosario de evasivas e mentiras até a vida ser de novo a que vivimos por separado.

Estou aínda atando os zapatos cando Calmo aparece ao meu lado cos discos das dúas óperas que esta vez me escolleu para que traia. Un deles aínda está na caixa, pero o outro, Norma, vérteme desde o estudio pola casa enteira a voz da Callas que, se ben non é tecnicamente o que se di unha voz perfecta, como diría Calmo, si ten o que debe ter para ser única. Sexa polo que for, desde Domingo cada vez que paso diante da máquina premo o botón e recomeza a Casta diva.

Non podo parar.