Lista de espera

 A primeira da bicha, con permiso de Polis e de Encantador, que para iso fixeron o agasallo, é a miña irmá, que pregunta onde se apuntar mentres tomamos turrón adiantado co café na súa casa.
As condicións son que a caixa da colección non sairá da casa baixo ningún concepto, e que para levar un disco haberá que entregar o anterior, como se fai coas bombonas do gas.
Despois están a miña sobriña, que quere ver a serie coas amigas, e dúas colegas do instituto (Cam, unha delas). Teddy tamén me pediu un día destes que o apunte, que está interesado en vela, pero que non lle corre présa.
E a señorita Kaplan, xa a semana pasada, pero a ela tócalle dentro de 10 anos.
Alguén máis se apunta? (Por favor, collan número).

Débedas

Até hai só uns días, eu considerábame un dos homes máis solventes que coñezo. As cousas sen embargo mudaron dolorosamente, e é que nestes últimos días, como nacen os herpes, as hemorroides e as úlceras de duodeno, nacéronme unhas débedas.

Non me estou a referir á hipoteca nin ao café que onte me pagou Cam no recreo, senón a inesperadas débedas de varios centos de euros, o que me converte nun símbolo do panorama económico mundial, pode que mesmo na súa causa.

A primeira débeda descubrina hai dez días, disimulada na serodia devolución do IRPF en que faltaban case 300€. Nin erro nin multa impagada: despois de moitas voltas descubro que era a contribución do tobo de Atenas, aquela que tan amablemente aceptaron pagar os compradores e que non só non pagaron senón que deixaron engordar até serme cobrada.

A conversa cos funcionarios atenienses aínda deu máis froitos amargos: Supoño, díxome a voz ao outro lado da liña, que vde. pagou xa a plusvalía. Sentindo que a camisa non me chegaba ao corpo, só puiden responder, cun fío de voz, pois non creo, cando o que quería dicir é non sei de que falamos, porque a axencia que tramitou a venda do tobo nunca me dixo nada da plusvalía (ben é verdade que eu nunca preguntei), e iso que coa comisión que levaron ben me podían ter explicado até o sentido da vida.

Voltarei a Atenas por Nadal, a desembolsar a pasta para volver durmir tranquilo.

Poeta de garda

Para os da miña xeración, Gloria Fuertes foi a poeta machorra da inconfundible voz, das rimas fáciles e un pouco petardas, que saía nos programas infantís recitando versos e historias case surrealistas.

Logo medramos, e ela seguiu exactamente no mesmo lugar, como defendendo o baluarte para outros nenos coa mesma idade que tivéramos; nós, arrogantes, considerámola ridícula, e durante anos non houbo festa ou celebración en que non a parodiásemos.

O tempo, que pon a cada un no seu lugar, fíxonos descubrir que en realidade nós éramos os ridículos, e ela unha muller con talento, que sabía que o mundo mellor estaba xunto aos nenos. Lembrámola hoxe, aos dez anos da súa morte, cun dos seus poemas (Ante un muerto en su cama):

¿Dónde estarán las abejas que hicieron
la cera de tus cirios?
¿Dónde habrán ido a parar los primeros
cuadernos que escribiste?
¿Dónde tu primera novia que no presiente
que te has muerto?
¿En qué paisaje te has estremecido
para ir a decirle que estás, quieto?
(No es lo peor morirse, lo angustioso
es que después, no puedes hacer nada,
ni dar cuerda al reloj,
ni despeinarte
ni ordenar los papeles...)

Te comprendo, estás triste.
-Intento consolarte-.
Si valiera decirte que te has muerto sobre tu cama limpia,
que tu alcoba la estaban rodeando los amigos
que se hizo todo lo posible por curarte
-que te estaban rallando la manzana-,
y que estaban bajándote el termómetro
y el más creyente rezaba muy bajito.
Piensa en los que no mueren en su casa,
en los que mueren de pronto en un accidente,
o en esa mayoría que se van, en la guerra.

Ya han venido los de la Funeraria,
estás sobre una alfombra y tienes cuatro cirios,
un crucifijo blanco y un coro de vecinas;
que no te falta nada
y que estás muy bien peinado.

Adxectivos

Faltan unhas poucas semanas para a avaliación e en cuarto repasamos o tema dos adxectivos.

É o asunto dos adxectivos relativos aos animais: vacún, ovino, porcino, caprino, bovino... Estou preparado para certas parvadas: espero que, como sempre, alguén diga que entendeu bobiño, e toda a clase rirá, e eu farei por levalos novamente ao rego.

Sen embargo, non é isto o que sucede.

Tras vacas, bois e aves chegamos aos cabalos; os alumnos dubidan, tardan, pero propoñen ecuestre e até hípico; ao parecer, esqueceron equino, e son eu quen finalmente o acaba propoñendo, quen o escribe sobre a verde superficie do encerado.

Antes de volverme, un alumno lamíname in situ: ai, profe, ese adxectivo é para os cochos, non para os cabalos, di, case con lástima de me ter pillado.

Como para os cochos? pregunto eu, perplexo, sen comprender nada.

Si, profe, polo menos na miña casa, cando queren chamar polo cocho sempre din quino ven, quiiiino!

Basta!

Entradas

 A última vez que estivo en Ithaca foi no Sampailán do 2000, e nós vivíamos en Atenas; daquela non o puiden vir ver porque a señorita Kaplan estaba con febre e súa mai e eu debecíamos á volta do berce, como pais novatos de libro que éramos.

Oito anos despois, o 30 deste mes, volve Paco Ibáñez a Ithaca: hoxe desenterrei dous elepés de vinilo e unha casete, e desde onte teño localizadas as entradas, o acompañante e, aínda que sigo sen fumar, até un chisqueiro por se a emoción se desborda o día de autos, aínda que Polis me desenganou con que se agora algo se acende nos concertos é a fría luz dos móbiles.

Criaturas

Despois da agonía e morte (pode que tan só se trate dunha hibernación, o tempo dirá) do bonsai, tan traumática, documéntome sobre a apaixonante vida das phalaenopsis, capaces de fotosintetizar coas raíces, nada menos.
O que máis me chama a atención é o cartonciño con recomendacións que acompaña a planta con icones sobre rega, temperatura, luz, e unha frase en catro idiomas que reproduzo en francés: Pour la décoration, ne peut être consommé.
Ao lelo, lembro outras advertencias dos electrodomésticos da casa: Verifique que não tenham entrado para a Máquina de Secar Roupa animais ou outros elementos não aptos para a secagem, di a etiqueta pegada no frontal da secadora; e o lavalouza indica rotundamente que a auga que puidese restar nos cacharros tras lavalos non debe ser bebida nin empregada para cociñar.
A ver: será daquela que entre nós habitan criaturas estrañas, coma os ladróns de corpos ou así, que ignoran que está mal meter as mascotas na secadora coas toallas por máis sedosa que lles saia a pelaxe, que por se agacharen disimulan apetitos inverosímiles, que inxeren con esforzo riojas e pepsis cando o que lles pide o corpo é un bon vaso de auga morna e azulada con partículas en suspensión, que acaso devoran repugnantes follas de leituga, eses tomates raf, mentres os ficus, os potos e as phalaenopsis lles levan os ollos de pura gula?

Resaca

Hai días que non teño nada que facer polas tardes.
Man sobre man, póñome a pensar en que podo pasar o tempo sen que na frase aparezan palabras como corrixir, lavadora, rocho ou limpar.
E hai outros días, coma este, en que tería que estar en tres sitios ao mesmo tempo: un cursiño pesadísimo ao que vou con Cam hai como unha eternidade, unha aula de inglés á que falto demasiado, e por último unha reunión do claustro.
Ao saír do traballo vou xantar á casa dos meus pais cos pés fríos e mal corpo: o sol enfermo que me cega, amortallado por unha néboa alta, por contra non me dá quentado os ombros, e a miña mai en canto me bota o ollo enriba alvíscame os restos da resaca.
Entre macarróns, ecos de sociedade locais e máis artillaría para a dor de cabeza, establezo as prioridades: unicamente irei con Cam ao cursiño anestesiante, non máis, e pedirei alí un xustificante para inglés e outro para o claustro.
No café, finxindo que escoito a documentada análise que fai a miña mai da actualidade despois que meu pai fuxiu a ver a tele, sinto que a vontade me naufraga en sono e náuseas; e cando saio á rúa, en vez de ir onde debo, boto a andar para a casa a me poñer de córpore insepulto xurándome dúas cousas: primeira, que meterme unha tarde na cama non vai supoñer o fin da civilización occidental como a coñecemos; segunda, que nunca máis probarei o patxarán.

Mutatis mutandi

Non sempre vale iso de que pasado o día, pasada a romaría: onte, dez días despois da efeméride dos meus anos, Polis e Encantador viñeron a traerme o seu presente a cambio dunhas cervexas e a promesa de lles corresponder Sábado cun convite como é debido.
Recoñezo que temín que a vaga armamentista iniciada o ano pasado tivese continuación neste, e que me viñesen ofrecer xa un elmo máxico, unhas grebas, ou quen sabe se un bazooka. Nada diso: despois da phalaenopsis de flores brancas regalo de miña irmá, entra agora no inventario a colección completa de Sexo en Nova York: 23 discos cos 94 episodios das seis temporadas, os contidos especiais e un libriño explicativo de cada temporada, todo nunha caixa con gavetas e tiradores de cetín.
E hai que dicilo: todo divino e super fashion.
Algo comento entre cervexas e olivas, mentres convimos en cearmos fóra o Sábado e imos propondo e descartando locais; estou encantado coa serie completa, pero aos dous failles moita graza cando lles pregunto se a caixa-xoieiro, que está sobre a mesa coas súas fitas de cetín e as gavetiñas con debuxos como de damasco, cada una da súa cor, non lles parece un pouco amariconada.
Polis acúsame incluso de facer comentarios politicamente incorrectos; a seguir, acaba as olivas recheas de pemento e eu, mutatis mutandi, vou por máis cervexas á cociña.

Seis anos

Hai seis anos, o Prestige, un petroleiro monocasco anticuado e en pésimas condicións, con tripulación inexperta e as adegas cargadas de fuel-oil, zozobraba baixo o temporal cunha vía de auga de 40 metros; durante varios días, entre fortes ventos e ondas de cinco metros, seguiría unha inexplicable deriva polo Atlántico, fronte ás nosas costas, antes de se partir en dous e verter ao mar varios miles de toneladas de piche.
Non esqueceremos nunca o desastre que seguiu ao naufraxio; tampouco como o país foi abandonado á súa sorte, entre mentiras e incompetencia; pero moito menos, a solidariedade da boa xente que, anónima e xenerosamente, acudiu a socorrernos.

Chiste

O chiste, sucedido, ou o que sexa, cóntanolo a miña irmá no café, que á súa vez llo escoitou a un cliente un día destes, cando falaban da crise.
Alégrame logo que vos vaia ben, e que, como dixo o enterrador: haxa traballo pra todos!

Obama 2

Ao mediodía chamou a señorita Kaplan, por segunda vez en poucas horas (onte, de paso, tamén me felicitou os anos) para asegurarse de que Obama gañara as eleccións.

Está entusiasmada porque venceu o seu candidato, pero tamén me lembra que eu apoiaba a muller aquela: vale, recoñézollo, que remedio, e antes de empezarmos coa agonía de quen colga (colga ti, colgo eu, colga ti, non, non colgo, colgo eu, colga), dígolle para calmala que iso era antes, que agora hai que deixar os reproches e mantérmonos unidos para apoiar o novo Presidente.

(Ufff!: ser pai dunha nena informada, comprometida e con memoria é o que ten)

Obama

Soños

Hoxe, primeiro martes despois do primeiro luns do mes de Novembro (e casualmente día 4), os americanos elixen Presidente.

Tamén hoxe, 4 de Novembro (e casualmente martes), o número 43 escólleme coma un proxéctil certeiro, que non me mata aínda que si me fire un pouco máis.

De calquera xeito, a madurez non nos vai impedir seguir soñando:

Defuntos

Aproveitando unha raiola de sol, imos ao cemiterio a cumprir co precepto.
Mentres miña mai coloca os crisantemos brancos e amarelos, meu pai desaparece; desde que volveu fumar, estas desaparicións son frecuentes. Atópoo tras a cruz dos caídos na guerra de Cuba, hoxe lindamente decorada con flores, e reunímonos de novo os tres diante da sepultura dos avós.
Mentres miña mai reza, eu perdo o ollar polo mar de tumbas que temos á volta: coñecín tantas ducias, pode que tantos centos dos que agora xacen no seu fondo, que talvez sexa unha lástima que nunca me vaian enterrar aquí.
Que había de estar talvez non mellor, pero si máis acompañado.