Débedas

Até hai só uns días, eu considerábame un dos homes máis solventes que coñezo. As cousas sen embargo mudaron dolorosamente, e é que nestes últimos días, como nacen os herpes, as hemorroides e as úlceras de duodeno, nacéronme unhas débedas.

Non me estou a referir á hipoteca nin ao café que onte me pagou Cam no recreo, senón a inesperadas débedas de varios centos de euros, o que me converte nun símbolo do panorama económico mundial, pode que mesmo na súa causa.

A primeira débeda descubrina hai dez días, disimulada na serodia devolución do IRPF en que faltaban case 300€. Nin erro nin multa impagada: despois de moitas voltas descubro que era a contribución do tobo de Atenas, aquela que tan amablemente aceptaron pagar os compradores e que non só non pagaron senón que deixaron engordar até serme cobrada.

A conversa cos funcionarios atenienses aínda deu máis froitos amargos: Supoño, díxome a voz ao outro lado da liña, que vde. pagou xa a plusvalía. Sentindo que a camisa non me chegaba ao corpo, só puiden responder, cun fío de voz, pois non creo, cando o que quería dicir é non sei de que falamos, porque a axencia que tramitou a venda do tobo nunca me dixo nada da plusvalía (ben é verdade que eu nunca preguntei), e iso que coa comisión que levaron ben me podían ter explicado até o sentido da vida.

Voltarei a Atenas por Nadal, a desembolsar a pasta para volver durmir tranquilo.