Tránsito

Xentilmente, Vapin cedeu a sua casa e o seu comedor para a cea de noitevella, e cun pouco de sorte e bon facer, en duas horas estará listo o paviño que aso no meu forno para ali levar.
Mentres escrevo aqui as interrupcións son constantes, pero docísimas: a cada pouco sobresalta-me o aviso do móbil con mensaxes inzados de felices desexos para o imediato futuro, ese que o tenriño 2006, nu e babeante gateador, pronto botará á miña porta para que me adentre nel; desde o Sul, escuito as palavras de lembranza de Ambece, e desde a saudosa Atenas é Ilu quen me susurra esperanzadoras notícias sobre a saúde do seu fillo.
Confirman asisténcia á cea case todos os indispensáveis: estarán Tere Holmes e Nican co cava insustituível; Ti e o irmao de Vapin, fornecedores de mariscos da ria; Estridente prometeu os turróns e, para alívio de muitos e tranquilidade da cristalaria, que non danzará sobre a mesa; Vladimir acudirá cos rusos, os instrumentos e un caldeiro de sopa tschi; tamén irá Pólis a quen, non podia ser doutro xeito, se encomendou a selección do viño nesta noite sen nengunha lua. Máis tarde, cando as nenas estean deitadas, virán Fesore e Xa para cerrar a listaxe de pasaxeiros.
Pero estarán tamén a quecer o meu corazón o mártir Rambaut, Morgana, Arín, o señor Pito, Cláudio, Willy, Laurindinha, a Pícara, Nona, Tz, Cesare, Teo, Velis, i.a., Plattdorf, Pawley, Peke, Dot, Artipractor, Regueifeiro, Aquí, Dolphins, Xanfarín e todos os que xunto a Kaplan forman a fecunda irmandade virtual que por Ithaca transita.

A todos, un mui feliz ano 2006!

Divórcio

Cea de Noiteboa e xantar de Nadal na casa dos pais, mui familiar e cos temas de conversa e debate acostumados, pero este ano brillando especialmente a lei anti-tabaco. Da mao da nena, vou aborrecido onte ao serao para a nosa casa, sen esperar a que miña mai, que non fuma, concluíse a sua ponéncia anti-lei-anti-tabaco, consistente na enumeración de todos os fumadores coñecidos que non morreron de cancro, e viceversa, os mortos de cancro que non fumaron un só cigarro en toda a vida.
As temperaturas subiron muito, pero segue indo frio, e as ruas esmorecen baixo os pasos dos que, coma nós, van á procura do seu lexítimo lugar e abandonan a casa familiar onde pasaron, un ano máis, o dia de Nadal.
Na rua do Santo atopamos a Vladimir, aquecendo os dedos para poder tocar; un pouco máis adiante, nas Cortiñas de San Román, Mirinda pasea con Ti e as duas veñen a facer-lle grazas á nena, que lles ensina o meu neto, orgullosa e chea de meco. Calo que vin a Vladimir, ese obseso do cibersexo, porque temo botar leña ao lume, e porque no meu cerebro ecoa ainda o Maldito internet de Mirinda cando o Xoves, na inauguración da Cova, deu por morta e enterrada aquela unión, confirmando asi os informes de Polis.
Internet uniu-nos e internet separou-nos, e acabou por converté-los en personaxes dramáticos: coñeceron-se nun chat, e agora, separados, Mirinda confesa que segue a buscar naquel mesmo chat o home da sua vida, nunha procura pertinaz e deseperada; tamén os converteu en personaxes de serial televisivo: mentres el volveu ás ruas de Ithaca co clarinete, ela toma a decisión de adoptar un fillo, e soña xa cunha nena oriental adormecida no colo como adormecido vai, coa fofa pel de goma ao lentor da noite, o meu neto, ese boneco rosado e gordecho que a miña filla arrola.

Feliz Nadal

Feliz nadal e paz para todos.

(mesmo para quen menos a merece por ser quen a bushca menos)

Agoiros

Sucedeu esta mesma mañá, de camiño a Delfos para recoller a nena, e por segunda vez en poucos dias: despistado ou acróbata, un paxariño bate contra o cristal do coche; tras el deixa un resto de sangue e plumas antes de ser despedido, engulido pola névoa na mañá xeada.

Señores arúspices, será este un repetido aviso do destino?

Para vostedes, augures e sibilas, será que os deuses falaron novamente, que coas plumas desta segunda ave rescreven o meu fado?

Digan, pois.

Indícios

Non vou falar da rutina destes dias. Dos ires e chegares baixo a néboa destes dias á volta do feche do trimestre: pronto será Noiteboa, e un pobre animaliño, que non deu atopado caixa de relóxio en que acubillar-se, espera a sua hora, entre allos e erviñas, no frigorífico dos meus pais.
Un Papá Noel rosmón debulla as neuronas, sen carta orientativa e con poucos indícios sobre que xoguetes deixará baixo a árvore de Nadal para unha nena que acaba de enviar-me oito bicos telefónicos (iso foi o que ela dixo, exactamente oito).
Non vou falar tampouco de que os postais natalícios foxen do meu buzón como do lume, nen de que, separado dos informativos até hoxe por moreas de actas e exames sen corrixir, acabei tamén eu fuxindo en canto escuitei falar por rádio e televisión a patriotas de hojalata, bobos solemnes e canallas.
Iso si, antes de acabar o dia aprendo unha palavra, mui nova e mui vella ao mesmo tempo: camauro, e tamén que este ano non é que o vello dos regalos rapase a barba por ir de incógnito.
Ese é outro vello, tamén rosmón, que vive en Roma.
E que é papa, pero non papá.

Povo creador

Evidentemente, o falante é dono e creador da sua língua, e fai con ela o que quere.

Hai poucos meses, contava-me Vapin que alguén o puxera a pan parir, facendo unha sorprendente mestizaxe mui expresiva.

A semana pasada, unha aluna miña define a sífile como unha enfermidade penérea.

Onte mesmo, o meu cuñado, no seu castelán vallisoletano inzado de leísmos, conta que por veces hai que facer as cousas non a hurtadillas senón a octavillas.

E ámbolos tres ficaron tan anchos.

Abúlia

Inesperadamente, nun lamentável exercício de boicot e falta de colaboración, o ferro de pasar derrama todo o seu contido líquido sobre a camisa xacente, e entra en agonia. Vai-se con el unha tarde de traballo doméstico apenas iniciada, e un dos regalos do noso casamento.
As consecuéncias son as esperadas: deixo para mañá o que devia facer hoxe, e sucumbo ao inútil encanto de facer que fago para non facer nada finalmente: carguei a lavadora, pero poñerei-na mañá porque ainda non está chea.
Empecei a montar o belén coas figuras que comprei no finde coa nena, pero deixo-o porque a caixa de zapatos camuflada agora non me convence como sucedáneo de portal. Tampouco podo guisar: no fondo do tarro hai unha mísera puñada de lentellas que non abondaria nen para un petisco, canto máis para convidar a xantar a Polis mañá.
Iso si, existe a posibilidade de vestir-me, calzar-me e saír á rua a comprar as cousas necesárias, pero non: deixo-me ir tarde adiante como se un rio me levase cara ao mar da abúlia e a atonia.
Ao facer balance, o dia ofrece un saldo exíguo: apenas uns cantos exames corrixidos, unhas poucas páxinas lidas de 2666, a novela de Bolaño, e este mesmo post.
Tamén vários kilómetros en voltas pola casa.
E si: os cacharros de almorzo e cea ainda emiten sinais desde o limbo do vertedeiro.

Descubro

Descubro con estupor (é unha forma de falar) que tan só restan doce días para o Nadal, e nove para un sorteo do que aínda nen sei que número xogo cos meus amigos.

Descubro que tampouco enviei as felicitacións, a estas alturas, así que corro a comprar un lote de postais, que escribo un pouco a repelo, como fago sempre.

Descubro entre elas un formoso anxo tocador de laúde e, aínda que non pensara facelo por non tender pontes, decídome con rapidez e entusiasmo; rememoro escritor, número e piso, e envío a un diminuto apartamento de Atenas unha sincera e fraternal felicitación.

Agora só espero que Melómano recoñeza o remitente.

Proxectos

Sigo xantando na casa dos meus pais case cada dia.

A dicer de Vapin, que estivo aqui Domingo ao serao, iso non ten xa remédio: seguirei e seguirei indo para sempre, di-me desde a sua experiéncia, e sinto que ten razón, como sinto que ir cada dia condiciona o meu horário, e, naturalmente, a miña autonomia.

Pero mentres certas cousas non muden, a cadea non romperá.

Domingo, pois, á volta de Delfos: vou gardar o coche no garaxe, e Vapin diante do portal, que ten que entrar en internet para mirar o correo e buscar información sobre móbiles.

Bebemos cola con whisky no salón, os pés sobre a mesiña e na tele sen voz a canle de cociña, e facemos proxectos: consegue alistar-me para a cea do amigo invisível, e sorprende-me con que espera livrar Sábado Santo, abrindo asi para os dous un belo panorama nos máis fastidiosos dias do ano.

Tamén falamos de Tere Holmes, que estivo na casa a véspera, cargando con lápis e un xogo magnético para a miña filla: Mentres a nena, indiferente a todo, facia polígonos e dodecaedros, Tere Holmes expoñia a nova versión d'Os amigos de Peter que podemos reeditar este Verao. Vapin está encantado coa idea e imaxino que Ti, cando llo digamos, tamén se anotará.

Dado que os recentes zurzidos cardíacos no sete emocional de Vapin poden non estar cicatrizados por completo, non puxen condicións: se Estridente vai e a de Peter se converter na casa de Gran Hermano, se en lugar de preocupar-nos polo tempo e a maionesa das tapas nos temos que preocupar de que Estridente non rompa a cabeza por imitar á Jurado, daquela eu lembraria algunha cousa urxente e daria-me de baixa.

A deus poño por testimuña. Amén.

Sóbolos rios

A data exacta é imprecisa, pero esta blog fai un ano estes dias; nego-me rotundamente a empregar palavras manidas nas efemérides, asi que aqui non houvo parto nen criatura, nen haverá cabodano ou celebración.

Robinson deixou a desolación da illa e, feliz como Ulises, vive xa entre os seus parentes.

O mundo deu a volta a Kaplan en 227 post, pero o coitado segue indescifrável: Sóbolos rios de Babilónia sentou, e pena con saudades de Sión; mentres, pasma a mirar non sei ben o que, cousas penduradas nas árvores.

De profundis

A tose, telúrica, que teño desde hai un par de días remexe agora non sei que seixos embolsados no meu peito.
Na gorxa medráronme silveiras que, con espiñas feroces, rabuñan a larinxe cada vez que trago o fluxo de areas en que se transformou a miña saliva.
Un alvanel minúsculo e incansable fura a cada pouco dentro do meu cranio: sen piedade nen festivos, hoxe concentra minuciosamente maza e cincel no parietal esquerdo.
Por nariz teño unha billa pingante e mal fechada; choromico dos ollos e apenas podo ouvir, e esta voz que sobrecolle a quen está ao outro lado da liña non é a miña, con certeza, porque eu aínda estou vivo.
Mañá, se algo resta de min, voltarei ao médico.

Ciúmes

E saíu.

Lucíu toda a noite con humor e esa apostura de quen está en casa própia. Todo se lembrava en binómios: recordos de Tadsio e eu nos tempos en que era meu aluno, as miñas clases, que foi dos seus e os meus compañeiros, o porqué do meu traslado; recordos de Tadsio e Polis no Marais e polo Soho; recordos de Polis e eu cando latábamos ao instituto para irmos aos billares, ou víñamos para aqui co pretexto de facer algun traballo e...

Creo que ti daquela inda non naceras, mira se non choveu. Isto foi Polis quen o dixo, e rimos todos, pero a primeira nuve escureceu o mantel imaculado e aquel sorriso lunar.

O segundo e definitivo eclipse viria despois, tomando unha copa; Polis e eu falávamos de calquera cousa; Tadsio, o sabuxo, rondava á nosa volta, ben cargado. Dá-me as chaves que te espero no coche, dixo para Polis, repetinamente: Pensei que tiñas ganas de estar comigo.

E marchou. E Polis atrás del.
E eu atrás de Polis, maldicendo a vida.

Tagine

Aquela cea con Polis e Tadsio-a-Lua, tantas veces anunciada e tantas outras adiada até mellores ventos, tivo lugar porfin onte á noite.

Ainda que a cociña marroquina non é o forte de Polis (o exceso de comiños arruinou o prato), e se esquecermos unha estraña escena de ciumes cando tomábamos unha copa nun local, de madrugada, todo correu fluidamente.

Pola tarde, cando pasei a deixar-lle o tagine, Polis andava á deriva pola cociña pelando cabaciños e cenoiras, pendente do año que dourava, e mui alterado. Era a primeira vez que el e Tadsio, a aquela hora en camiño desde Teucro, dormirian na casa en que Polis ainda non dera ben conxurado a presenza de sua mai.

Preocupado por muitas cousas (e non era a menor que o cheiro da pintura ainda fresca fose tóxico), levou-me a ver o seu novo cuarto, o dormitório principal, totalmente renovado.

Sorprendeu-me o estilo oriental, demasiado minimalista; provei o tatámi, o brando futón; fixen que non via a Polis espallar e desordenar os bambus decorativos tentando-os recolocar nun recanto; vin despois o vello cuarto adolescente, no sucesivo para invitados, en que tantos equilíbrios tíñamos feito para non caírmos da cama estreita. Nós daquela era diferente, miña mai podia pillar-nos e aí estaba a cousa, pero agora non sei que me dá facé-lo no mesmo cuarto en que morreu, por muito que cambiase os móveis e a pintura.

Cando pasadas as 10 me abre a porta, a cara de Polis reflicte unha mudanza no seu estado de ánimo; o dormitório fora estreado con éxito e Tadsio estava na ducha; Polis suliña cun sorriso a tenra obscenidade dos seus comentários e xestos mentres me serve unha copa de viño, e agardamos a que coza o couscous e A Lua saia esta noite.

Canas

Aproveitando-nos do dia do espectador, vou con Ti ao cine.

Cando chego, xa ela me está a esperar no vestíbulo, xunto a un enorme cartaz de Harry Potter, como se ela mesma fose unha das profesoras de Hogwarts, a de História e Dialectoloxia da Adiviñación por exemplo.

Ao escuitar o meu saúdo, Ti volve-se e recebe-me cunha nuve de fume e un comentário que quixo ser construtivo pero foi demoledor: Vai con ollo cando te coces nalgun xersei de angora, que mira como ves.

Pero non. Os pelos brancos na barba non eran de nengun xersei; son todos meus.

E a película de Coixet, como era de esperar, resultou magnífica.

Frio

Non sei o motivo, pero duas horas antes do necesário acordo e, farto de dar voltas na cama e fóra dela, comparezo aqui para dar conta de como o meu espírito non está sereno, como infinitas neuras, como pequenos cristais, se enquistaron nel: a vida en Ithaca e algun fantasma doutras vidas noutros lugares, noutros tempos.
O resultado: a cabeza a funcionar como unha caldeira a plena presión, os ollos abertos no meio da noite, o relóxio a marcar pouco máis das 5, e un desacougo por todo o corpo que me fai tirar co livro aborrecido e saltar da cama. Fóra, tras os cristais, a rua está silenciosa e adormecida, ao revés ca min, que remexo na cociña e até valoro a posibilidade de poñer unha lavadora ou limpar o pó que amortalla os móveis.
Como antano.
Finalmente, fago un café e veño para o estúdio coa cunca, e acendo o portátil; mentres arranca, penso nalgunhas das cousas do dia, exames e clase de inglés incluída: cita co médico ao serao, a analítica; o sarillo da impresora desconectada: maldigo de Vapin e xuro que o traerei aqui, vivo ou morto, un dos festivos da semana que vén; mentres sinto como me arrefecen os pés e penso que o café está amargo e con pouco leite, lembro-o porfin, como se sucedese hai décadas, e asumo canto me afectou atopar a Zara na Avenida onte pola tarde.
O peor, provavelmente, a mao fria dela a tocar aquel instante a miña, os informes do remorso sobre o pé escordado de Zidane, a fria conversa á volta do frio destes dias.
Todo demasiado frio.

Móbil

Recupero o vello móbil tras levá-lo a liberar, e unha sensación de enorme contento chega con el.

Certo que pesa máis e é máis grande, que non ten cámara de fotos nen de vídeo, nen conexión posível á Rede; que tampouco é politono nen falta que lle fai; que non me lava a roupa nen me indica a presión sanguínea ou as calorias que consumin durante o dia, e demais cousas desexáveis.

Que, en definitiva, só serve para falar e intercambiar mensaxes.

Sinto-o pola miña sobriña, que agora é dona do vello móbil con cámara e as outras mil insospeitadas, imprescindíveis inutilidades.

Porque, como esquecer aquela mirada sua cando comprendeu que o seu pobre tio estava a perder o xuízo?

Statu quo

Paso a tarde de onte no taller do meu cuñado, a rifar co ordenador, case para nada: perdo a clase de inglés e chego desalentado, morto de frio, triste; escuso facer que non vexo as nuves ao lonxe, porque a ansiedade ás veces é a maior das evidéncias.

E agora asi sucede.

Veño no coche dando dente con dente, e a calefacción no tope sen dar abasto, baixo a xeada que cai no serao limpísimo. Sei que atoparei a casa vacia cando chegue, por vez primeira en cinco dias, porque xa Polis dormirá na del despois de várias tardes de exposición ao novo statu quo.

Logo contava-me mentres ceávamos: sen demora, foi baleirando armários e gavetas, reunindo a roupa en bolsas para da-la, despegando dos cuartos a presenza física da sua mai morta, que canto antes deverá tomar proporcións, fonduras e relevos de lembranza.

Nunca máis voltará á casa; non é mester que esperen por ela o frasco de perfume, as meias, a dentadura postiza, a chaqueta verde de la, as gafas de ler, as pastillas rosas.

Non quero pensar no dia en que me corresponda a min facer isto.

E ese dia chegará. Si.

Tanatório

Inesperadamente, morreu onte a mai de Polis.

Dedicado este dias a lamber feridas própias, suspendo a terápia de recuperación sentimental á base de películas e séries con alto contido en glucose para acudir ao tanatório á tarde, en canto xantei.

Evitando mirar o cadáver tras o cristal, escuito a crónica dun Polis desolado e atónito: como marchou ao traballo pola mañá sen notar nada estraño, como primeiro non deu importáncia a que ela non collese o teléfono, e como cerca do meiodia, preocupado, volveu para a casa e atopou todo igual que cando marchou, e a porta do cuarto da sua mai estava fechada, e ao entrar porque ela non respondia, foi cando comprovou que estava morta.

O médico di que deveu morrer de noite, que se lle parou o corazón e non sentiu nada porque estava a dormir, di Polis mentres me acompaña a saudar outros parentes. Reparto saúdos e apreto maos e beixo unha muller gorda e vestida de loito que é tia de Polis, irmá da morta, que me di que medrei muito e que estou mui guapo.

Abafan-me as flores e o cheiro da naftalina que van soltando alguns traxes, a presenza de todos aqueles descoñecidos que me confunden xunto a Polis cun parente, e veñen dar-me pésames e apertas, e Polis ten que axudar-me a afastá-los.

Despede-me na porta do tanatório dicendo-me que non teño por que ir hoxe ao enterro; respondo que irei, que me diga se necesita algunha cousa.

Cando xa vou perto do coche, sinto que me chama: achega-se para preguntar se pode instalar-se por uns dias na miña casa porque non se atreve a ir á del, agora que está tan vacia.

Adiante

Á terceira obteño resposta, e combinamos que nos atoparemos esa mesma fria tarde do Mércores no Parque, no banco e hora de costume, mentres Zidane aprende inglés, pero agora non é Verao: o Parque sen nenos recebe-nos xélido e hostil, e non doutro modo decorre a nosa conversa: de maos no profundo dos petos, de ollares para a frente mentres camiñamos un ao pé do outro, de siléncios que a grava que pisamos rói case dolorosamente.

Non é boa tarde esta en que unha muller xunto a min pregunta que caste de home son, ainda que non estou mui seguro de se se dirixe a min, de se son o home malvado de quen fala.

Para daquela teño o corazón endurecido, e os ouvidos fechados, e a boca seca, e tan só vexo un globiño de vafo saír da boca de dela, un globiño como o dos cómics, que baila no ar frio un intre antes de se disolver nel.

Seguin sentado naquel banco muito despois de que Zara se fose, cando o renxer dos pasos pola grava cesara e todo acougou de novo, e no ceo apareceu o luceiro.

Quixen pensar que aquilo me destruía, que volvia estar, outra vez, co corazón roto. Pero non o conseguin.

Sentin, por contra, que ía frio; que comezava a xear e viña a noite; que un dia destes a miña filla estará de santo e ainda non lle comprei o conto prometido; que a miña sobriña me pediu axuda para un exame; que a miña mai mañá fará filloas; que o mundo, en resumidas contas, segue adiante.

Cando me ergo para volver á casa, cando meto as maos nos petos do abrigo, descubro nun deles un dos caramelos que máis me gostan.

Vou-no abrindo mentres baixo os meus pés a xeada fai renxer a grava da verea.

Sigo, camiño adiante.

Forrenta

Pode ser algunha das doenzas asociadas á idade, ou mera consecuéncia dos excesos destes dias, pero esta mañá, cando ía para o traballo nen vin o sinal de saída, e a pouco máis aparezo na beiramar; para completar o dia, vou esperar a Vapin á porta do traballo ao meiodia para tomarmos un viño, e este adia-se porque esquecin que o meu amigo marchou onte para Madrid.

Duvidando mesmo da sua existéncia e de que, de confirmar-se esta, Zara tivese comigo algun tipo de relación íntima, decido-me a reanimar o móbil para enviar-lle unha mensaxe solicitando a apertura de conversacións.

Xanto na casa dos meus pais, e cando chega a resposta pola mesma covarde via (Ok. Chama-me Mércores meiodia), estou tentando quecer ao sol enfermo na cafetaria do Parque, xunto a Polis, e resumo para el a cea rusa do Venres. Pouco tardo en descobrir que non ten nengun interese na sopa shchi ou nos ingredientes do abrigo de inverno para o arenque, nen tampouco nos costumes culinários dos kazaxos ou nos bríndis con vodka.

Desvergoñado e deslinguado, relata-me aventuras de fin de semana na lua e acaba-me revelando para que pode servir un móbil con vídeo, de xeito que desde esta tarde a palavra trípode ten para min unha nova acepción vinculada a Tádsio.

A el e ao seu pedazo de lua.

Domingo

Pola mañá marcha Nona deixando atrás (e levando consigo) horas e horas de conversa, miles e miles de palavras que só en parte deron acougado algo do meu desasosego destes dias.

O móbil, silencioso como un seixo, segue adormecido enriba da mesa desde o último parte de saúde, Venres, via sms: O neno xa pousa o pé e pode saír á rua.

Pero o que pior vou levando é o tempo.

O seu paso, digo.

Antonte, cando o médico me preguntou a idade para encher a ficha, dixen-lla exactamente e sen vacilar; sen embargo, sentin a frase tan inaudita na miña voz como se dixese devo estar ovulando, ou como se dixese desde que son sacerdote, ou algunha cousa asi.

E mentres isto escrevo, vexo desde a xanela a chúvia e o vento varrer da rua as follas secas e amarelas que o Outono reclama para si.

Dignidade

Tres anos despois, e a sospeita de que as cousas seguen como estaban en canto á prevención dos naufráxios con mercadorias perigosas nas nosas costas.

Ventos

Non sei mui ben se traída polo vento do Leste ou polo vento do Norte, onde vive, pero mañá Nona chega a Ithaca e ameaza gastronomicamente con que as nosas cinturas rebasarán o seu limes, e o certo é que por unha boa conversa das nosas eu cederia até o meu direito de primoxenitura.

Non será necesário sen embargo que se afane nos lavores de costura; suturar un corazón a ponto de cruz é sempre un traballo ingrato, pero non é mester nesta ocasión, talvez por xa estar encalecido e cheo de cicatrices, ou porque ainda non percebeu toda canta desgana rezumava o móbil onte ao falar con Zara, ou porque na realidade o noso non foi máis do que un xogo falso e perigoso en que os dous acreditamos, ou non, pero que nen sequer foi necesário desfacer en alcol cando Polis ofreceu que nos emborrachásemos, pola noite, aqui mesmo.

Tampouco sei que vento o traeria a el, pero apareceu despois de cear, inesperadamente, e con el un relóxio de pulseira impresionista como presente de cumpreanos, unha lámina de Courbet que non poderei colgar en nengun lugar da casa, e unha alegria contaxiosa que funcionou como un bálsamo para este corazón cansado.

Esta noite, na nosa cea dos 11 ás 11 (que Ti travestiu inexplicavelmente en cea rusa), e á vista da situación fibrilar de Vapin, Estridente, Mirinda e Vladimir que Polis diagnostica, comprovarei se o que sucede é que zoan malos ventos para eles ou se se trata dunha epidémia.

Accidente

Mentres Europa se acatarra e Fráncia esbirra, mentres aqui a chúvia cesa e as temperaturas comezan a caír en sério, mentres a xente parece estar máis interesada polo nacemento dunha elefanta que pola morte de seis obreiros, mentres o amarelo da folla das árvores caída se instala no meu corazón, aquilo que con grande receo de Zara xa chamamos o noso, sofre na tarde de onte o maior contratempo.
Un pequeno accidente deportivo no pátio da escola leva a Zidane a urxéncias, mentres na miña cama Zara e eu, espidos, buscamos non sei que estrelas, froitos ou flores na almofada.
O móbil, apagado no fondo do bolso a petición miña, leva-nos ao caos un par de horas máis tarde: despois de se vestir para marchar, e en canto Zara o conecta, dá en cuspir a restra de chamadas perdidas, unha tras outra, que semean primeiro a alarma e despois o remorso.
Ridiculamente nu diante dela, vexo como Zara palidece improvisando explicacións e coartadas ao marido, como recolle o resto das suas cousas, como vai corredor adiante a falar polo móbil, como por último desaparece sen sequer mirar para atrás, sen mirar para min, que a sigo ainda sen vestir, perplexo e estúpido, até a porta do piso que deixou aberta.
E que fecho eu, como unha premonición.

Furtivos

Desde hai dias vemo-nos ás horas máis estrañas e algunhas veces nos lugares máis absurdos, cando ninguén nos pode ver, ou pola contra, onde nos pode ver todo o mundo levando connosco os nosos fillos respectivos, para non levantarmos sospeitas.
Movemo-nos entre as mentiras cunha lixeireza espantosa.
Asi, esta mañá Zara substiturá unha compañeira no almacén, pero en realidade estará aqui comigo.
Cada serao, durante as clases de inglés de Zidane, espero diante da académia sen despegar o pé do pedal, e en canto o cativo desaparece no portal e Zara entra no coche, corremos velozmente para esta casa; nen aparco no garaxe: unha hora despois, acalorados, mal vestidos e tristes, faremos o camiño á inversa, e Zara recollerá a Zidane para levá-lo á casa.
A casualidade fai que cada dia batamos cos carriños no supermercado, que coincidamos na biblioteca, que eu pase polas Cortiñas de San Román á hora en que ela cruza con Zidane, que entremos a tomar algo ás mesmas horas e nos mesmos locais para sentir-nos obrigados a compartir mesa.


Sinto que isto é extenuante para os dous, e non sei canto seremos capaces de soportá-lo.
Tamén pesa no ánimo ese futuro envolto en nebulosas: as lágrimas asoman aos ollos de Zara un dia si e outro tamén, e nas nosas conversas hai palavras que nunca dan aparecido.
Desde a semana pasada estou no meio do camiño da nosa vida, e empezo a pensar se a nova via escollida non será novamente unha via sen saída.

Presentacións

Perfeitamente escollida para un escuro serao de Todos os Santos, vou con Vapin ver a nova película de Tim Burton. Muito máis tenra que o Pesadelo, coa que alguns a levan comparado, e máis dinámica e redonda que Charlie, que a muitos (non a min) defraudou.
E tamén unha magnífica oportunidade para as presentacións.
En canto pasamos ao vestíbulo do cine, gardando eu ainda na carteira o cámbio e o pedaciño da entrada, Vapin chama-me a atención sobre un neno de cazadora verde que exixe que lle compren millo no ambigu; sua mai traballa nunha cadea de roupa e seu pai non, pero hai quen lle atopa parecido cun actor americano.
Desexando que a terra me tragase, pasamos xunto a eles; o neno devorador de lambonadas é quen decide a sorte da escena ao dicer-lle a sua mai que me mire, e daquela ten que me saudar-me, e eu a ela, e o marido cámbia de mao o enorme vaso de papel encerado para tender-me a mao mentres Zara explica que me coñece deste Verao no Parque, que teño unha nena e que a levava aos colúmpios, e que dávamos xuntos a merenda aos nosos, e isto e aquilo mentres el me sacode a mao con pouco vigor, case brandamente penso agora, e tatexo calquer cousa con tal de terminar aquel papelón que a Vapin diverte tanto como a mellor comédia, dirá logo, sentados xa os dous na penumbra do salón.
Por fortuna, escolleran a outra película.
Cando saímos, tomando algo mentres fóra a noite se tornava máis e máis hostil, Vapin di que estou completamente tolo se creo que a história con Zara sairá ben; ainda máis: pregunta-me con que parte do corpo podo estar soñando que Zara algun dia...

Mensaxe

Mentres almorzo, chega esta mañá unha mensa de Polis enviada onte desde Paris, onde quer pola latitude quer pola lonxitude, ou pola vantaxe que a altura da Torre representa, a lua é ben máis fácil de atinxir.
Mañá ou pasado quedarei con Polis, como sempre, e contará-me como resultou o aloxamento que lle recomendei, esta vez en camas separadas, e as visitas aos museus, os garitos e os bairros da cidade; mañá ou pasado tamén me dará o regalo de costume: só espero que nesta ocasión non sexa lenceria, como a outra vez.

Dilúvio e fin

A primeira noite de Zara aqui, a primeira que dormimos xuntos, resultou case fluvial: pegada a min cando dormia, a humidade entre os nosos corpos, os fluídos entre as nosas pernas e o sexo, parecian dar continuidade a unha noite acuática que acudia a desfacer-se en lufadas contra os cristais, curiosa, para nos espiar. Tardei horas en dormir, e antes ainda sentin que Zara murmurava en soños.

Acordou-nos a choiva sen que amencera, e á claridade ténue que entrava de fóra, das farolas insomnes estúpidamente paradas baixo o dilúvio universal, volvemos enlazar-nos.

Pola mañá desfrutei vendo a Zara pola casa, co meu roupón de raias volvendo da ducha, e mentres a via vestir-se onda min, mentres a sentia falar polo móbil co seu fillo por ver a que hora chegarian, unha pregunta: Merece a vida realmente viver-se sen alguén ao lado que algunha vez poña a tua roupa, durma na tua cama, coma do teu mesmo prato?

Non atopei resposta almorzando nen despois, cando xa Zara se tiña ido, e eu recollia no salón, na cociña, no dormitório, os restos daquel primeiro Sábado varados sobre a praia.

E de todo aquilo pasou tan só un dia e meio.

Okupa

Os que seguen as aventuras deste Robinson lembrarán sen dúvida que esta blogue se chamava até hai unhas semanas doutra forma diferente; lembrarán tamén as razóns que me levaron a mudar-lle o nome e o enderezo, e como enviei o novo aos irmaos blogueiros que estabeleceran vínculos comigo. Certo é que non a todos eles.
Pois ben, descubro agora accidentalmente que alguén ocupou o vello enderezo en galego para escrever a sua bitácora, ainda que en inglés.
Alguén sabe que motivo pode levar a alguén a facer isto? Que escuras intencións o moven? Que desígnios obedece?

Razón aqui, please.
(Recompensará-se).

Dilúvio

Da tarde ventosa e do dilúvio, da luz parda que matiza os coches e os peóns baixo os paraugas, da desolación dun Sábado novamente outonizo, o que máis, chega Zara á miña casa; ven coberta cun chuvasqueiro azul e non trai paraugas, e ao tirar-lle as katiuskas noto os calcetins mollados, os pés frios que hai que reanimar.
Como estava previsto, Zidane e seu pai, o marido-graduado, van na costa: visitan parentes e viúvas de vivos e mortos até o dia seguinte, Domingo, en que regresen.
Para nós non é mester muita demora: imos para a cama sen apenas preámbulos, con naturalidade, e logro por primeira vez espreitar nu aquel corpo que se dá e se deixa manipular, docilmente, estrañando o pudor.
Enlouquezo cando Zara se abre cos dedos; pasa a ver que hai dentro, parece dicer, anda, pasa a ver que hai...

Xente coma vós!

Non foi Stonewall nen foi Auschwitz, foi na Coruña hai 25 anos, e hoxe está na nosa memória. Porque o mundo non cámbia: hai que cambiá-lo!

O 26 de outubro de 1980, hai hoxe 25 anos, tiña lugar na cafetaría Manhattan da Coruña a primeira concentración de protesta homosexual celebrada en Galiza. A tarde dese día dous gais sentaran a tomar algo nese céntrico establecemento coruñés e recibiron a resposta de que "a xente coma eles non se lles atendía". Como consecuencia, horas máis tarde formouse unha concentración de gais, lesbianas e persoas vinculadas a partidos e sindicatos de esquerda que despois de pediren consumicións saíron á rúa para concentrarse no exterior sen pagalas. Unhas 300 persoas, din os xornais da época. Para lembralo, a Federación Aturuxo de Colectivos LGBT organiza un acto de homenaxe este venres, no Forum Metropolitano, ás 20:30, no que participarán algúns dos pioneiros e pioneiras desa concentración. Os gais e lesbianas actuais quixeron que o acto de homenaxe se desenvolvese na propia cafetaría manhattan, en sinal de que os tempos mudaran, pero o propietario negouse rotundamente 25 anos despois.

[Para xeral coñecemento, collido e copipegado de Vieiros]

Vapin, fotógrafo

Nun xesto inequivocamente ateniense, encargo a Vapin os livros de inglés en canto descubro que lle descontan un 10%, que nos bebemos ao meiodia de hoxe en forma de cervexa. Elegantemente, nen eu pregunto nen el me conta nada encol dos seus problemas cardíaco-amorosos, pero por contra desliza-me no peto do comando o disco coas fotos do Camiño.

Non son mui boas, di, e mete-lle unha nova viaxe á prata da empanada, pero valen como recordo, asi que non fagas coma sempre.

Cando mo aclara, prometo-lle que non serei mordaz, e non o son. As fotos parecen daguerrotipos, imaxes cunha pátina de décadas: as cores distorsionadas, as roupas pesadas das exposicións de Rejlander, as nódoas sobre as figuras como unha nevarada de partículas brancas, os tons sépia, azulados, grises.

Os pioneiros asoman en cada unha das tomas: a igrexa de Portomarin ainda non fora trasladada pedra a pedra cando nos retratamos diante dela; diante dos Mercedários, Vapin e Cris parecen comentar as últimas notícias da morte do Arquiduque; Nican, evidentemente asfixiada polo corsé, posa para Nadar diante dun carvallo centenário; se non fose polas vestes, Vapin e eu pareceríamos dous amigos de von Gloeden de visita en Taormina; e, cando chegamos ao Obradoiro, parece que está no sólio ainda o cardeal Payá.

Ostras

Recén traídas daló no Batmóbil, entra Pólis con elas e un amplo sorriso debuxado que tamén a min me fai sorrir e, por outro lado, me enche de receos.
Temo que volva á carga con declaracións inoportunas, pero non, Pólis parece estar xa nunha onda diferente da semana pasada.
A ver, sorprende-me, digo; e el, abrindo armários na cociña á procura de copas para o viño que tamén trai, consegue sorprender-me: Tadsio-A-Lua reaparece esta temporada nos mellores cines.
Pólis vén de pasar o finde en Teucro con quen, aflito, agora lle xura compensacións afectivas e económicas, que son as que a Polis menos importan, porque agora por fin volve coller a lua coas maos, como antano, esa ilusión...
Intercalo moluscos e copas de viño mentres escuito o argumento dunha película que xa coñezo, e que a estas alturas presenta un final máis que predicível.
Ostras do mar de Vigo, se vistes meu amigo...
Oxalá eu me equivoque. E ai Deus, se verra cedo! que diria o fotógrafo.

Sábado

Sábado ao serao, aproveitando que xoga en Brigántia unha das suas equipas predilectas, e que Zidane e seu pai acoden a animá-la, Zara e eu acordarmos un encontro para tomar algo e, no posível, aclarar canto se poida da nosa amizade ou como se queira chamar.

Pronto renúncio a facé-lo, como tamén desistira (covardemente, haverá quen diga) de forzar aquel encontro na casa de Zara; tres dias despois Aurora estabelecerá boa parte da estratéxia na toma deste enclave (estarias dentro, repite ela), pero sigo a pensar que esta non é nengunha guerra, e que tampouco eu son o menor napoleón.

Camiñamos polas Cortiñas de San Román, paramos diante do cristal dalgunha livraria, paseamos case en siléncio; propoño que entremos nunha exposición de pintura andaluza, ali mesmo, e pronto nos perdemos nun dédalo de pátios sevillanos, saraos flamengos e ruelas brancas ao amparo da Giralda.

Ela di que daria algo por coñecé-la, que algun dia ha de ir alá.

Despois, mentres saboreamos un manxar delicioso nunha noite apracível, Zara dá con non sei que chave que ainda colga no lado esquerdo do meu peito, e o viño fai o resto: unha decrépita história de amor enterrada, vellas lembranzas que misturan Triana e Bairro Alto, e nos meus ouvidos unha voz de muller con acento andaluz ainda di o meu nome.

Despois de doce anos.

E pouquiño antes de que sexa a meianoite, no portal sen luz da sua casa, acabamos abrazados.

Esmola

Por segunda vez en catro dias visito onte a exposición de pintura andaluza. Esta vez acompaño a Aurora, que aparece na miña casa, espléndida, pouco antes do meiodia: revista a casa, como con preguiza, e non comenta nada até máis tarde, mentres xantamos mui pertiño da casa dos meus pais; daquela di que lle gustaba máis a casa de Atenas; aceito-lle a crítica e bromeo dicendo por centésima vez que a lástima é non lle dar posto unhas rodiñas á outra para transportá-la aqui.
Ri, e eu rio con ela, e aceito un cigarro cando mo oferece á espera de que o camareiro acuda co menu. Daquela comezamos a pasar lista de amigos e coñecidos desde a última vez que nos vimos, aló por Xaneiro, cando eu andaba case sen voz, esa mala puta, que non te venza a cabrona, di Aurora, e tras unha pausa chea de ondas de fume comeza a contar unha história tremenda.
Pregunta-me se lembro a sua avoa, a muller encantadora que a criou, e veñen-me á memória aquelas maos grandes e brancas de amasar todo o pan do mundo, as maos que cortavan as rebandas húmidas, ainda quentes, de pan de millo, as fatias de empanada, de torta, de biscoito... Claro que a lembro, pero custa-me acreditar o que Aurora me conta: primeiro foron despistes e esquecer as cousas, despois non lembrar o nome dos familiares, confundindo-os con outros parentes que morreran havia anos, por último, foi-na Aurora atopar pedindo esmola na porta da parróquia.
O pior de todo é que fun a última en inteirar-me! Ao parecer sabia-o case todo o mundo, pero ninguén se atreveu a dicer nada, todos a calar; contando-mo, Aurora alporiza-se ainda mentres esmaga a cabicha no cinceiro: pero outras mariconadas seguro que me viñan con elas, que che parece!
E agora? Agora teremos que buscar-lle unha residéncia.

Pola ria, xa!

A que máis demoras?
Por que permitir que os escuros intereses sigan abafando a ria de Pontevedra?

Sesta

Por segunda tarde consecutiva engancho-me cos Soprano; tamén por segunda vez desfruto pero acabo adormecendo no sofá do salón; sen embargo, esta tarde acordo sobresaltado e cheo de malestar.
Morto de frio, marcho para a cama pero non durmo, tan só dou voltas na cabeza a várias cousas que non sei como encaixar: as confidéncias pericardíacas de Vápin onte ao serao, a desídia que me impide concluír de vez alguns asuntos no traballo, ou aquela tormentosa história dos rusos amigos de Mirinda e Vladimir que ainda non estalou.
Desde Sábado non teño notícias de Zara, e desde Martes tampouco as teño de Pólis. Por fortuna, onte volveron os vellos tempos, collidos das maos de Nican e Vápin, e eu a pouco me emborracho.

Voces

Consigo reunir-me con Nican, despois de tantos meses; o encontro é no Kursal, aproveitando un receso da choiva. Falamos un pouco de todo, e ao cabo xa estou eu facendo planos, incorrixível: a pulpada de fin de Outubro, unha nova escapada á Mariña para coñecer-lle a casa e visitar a B., unha provável expedición de aprovisionamento, unha cea dos peregrinos na miña casa...

Definitivamente, xa non fumas, di Nican ao pouco de chegar, sen que fique mui claro se se trata dunha pregunta ou dunha afirmación, pois eu seguirei, polo menos até que a lei mo impida. Eu non sinto tentacións de fumar, o cal xa é un progreso, e falamos de locais sen tabaco, a política da nova Xunta, e vellos coñecidos de onte e hoxe, entre os que fulgura a nova Normalizadora.

Quedamos en ver-nos outra vez hoxe, xa con Vapin, e despedimo-nos sen que eu lle diga as ganas que teño de volvermos saír os tres, como tantas veces durante muitos anos, polos mesmos lugares de sempre. Con iso darei por desterrada a sospeita (segundo Vapin infundada) de que eles dous procuran non se veren.

En canto saímos topeñamos con Polis, que anda á nosa busca; estivo a telefonar-me sen que eu respondese, o cal é normal, dado que o móbil me ficou esquecido no coche e que marchei da casa ao serao. Atopei-vos grazas á tua mai, que me dixo que ías ver a esta, e os dous xuntan as meixelas e dan bicos ao ar baixo unha farola, e Polis invita-nos a cear, pero Nican di que marcha, e cando Nican di isto xa se poden abrir os ceos que ela marchará igual.

Pero nós seguimos, ainda que o dou convencido de que piquemos algunha cousiña en vez de cear. Nun mesón ali ao pé pedimos unhas cervexas; devoramos as tapas que nos poñen e as que non, que roubamos con dilixéncia da bandexa sobre a barra.

Estamos de bon humor, e en lugar da discusión que eu esperaba encol da terápia antifóbia e da miña fóbia á psicóloga amiga del, o que sucede é que rimos e contamos bromas e non paramos de rir até que nos saen as bágoas aos ollos con tanta animación, e até que se atraganta Polis e ten que ir ao wc, e volve conxestionado da tose e do riso, e daquela mudamos de nivel, e cando nos levan os cacharros que enchen a mesa, e traen para el un café só e para min a última cervexa, Polis pregunta-me o último que quero ouvir-lle dicer, precisamente a el.

Fuxindo dunhas voces, deixando que outras voces me engaiolen, descoñecendo até o que devo pensar, termino o dia, unha vez máis, sentado perante o teleshopping, sen dar calmado o turvillón que me abouxa.

Monicreques

Facemos bicha nos monicreques durante vinte minutos longos, ao sol da mañá de Sábado, pero a miña filla non cai no desalento. Cando damos entrado e collemos cadeira de plástico baixo a lona branca, ao pé do escenário do guiñol, para ela é unha pequena conquista que aos dous nos entusiasma.

Compartimos unha hora do noso tempo coa convulsa acróbata chinesa Kung-Lee-Pao e o seu paraugas, con Joseph o Home-Serpe, coa bailarina Stella Zuckerinna e o resto da troupe circense de A. Anderle.

Nun momento dado, un sobresalto: Zidane, esta vez con blusa azul claro e sen camiseta deportiva, sacode-me no ombro: Que mires para ali, que me manda ela a dicer-che que mires. Miro onde me sinala, e efectivamente, vexo-a a ela saudar-me coa mao e sorrir; Zidane volve ao seu lado, e eu fico onde estou, saben

do que non nos daremos xuntado: a miña filla segue as evolucións do equilibrista Juan Sincabeza con verdadeira fruición e pasmo, e os meus ollos van do teatriño dos monicreques ao lado esquerdo da platea, onde está Zidane cos seus amigos, e onde, dali a pouco, un home se achega para dicer algo ao ouvido de Zara.

O ollar de Zara cando sai, levando case arrastro o neno enrabechado por entre as cadeiras e os outros nenos, a sua premura agobiada, din-o todo: aquel cavaleiro, con pelo grisallo, con camisa de cadros por fóra dos dockers, con certo ar de actor americano, é o pai do pequeno Zidane.

O marido de Zara, que espera por eles fóra do toldo.

Agora xa o coñezo.

Palavras

Creo que as que serven para definir as horas entre onte e hoxe son tres: Cárcere, cancro e túzaros. Tres palavras, e as tres escritas na névoa da mañá como un selo mentres vou para o traballo limpando o sono pegado aos ollos.
Estabelecer os nexos entre as tres sería un bon exercício de estilo e unha espiral que uniria o meu corazón con outros máis.

Argumentos

Á vista da falta de argumentos para non ir á terápia, e para estar seguro de que vou, pasa Pólis a recoller-me no batmóbil. Vou para a sesión con tanta desgana que, en canto entro no portal, sento no felpudo das escaleiras e espero xunto á publicidade que Pólis e o coche marchen de vez.

Ao pouco, e tras comprovar que non hai perigo, marcho rua adiante tragando o mal humor, e asi deu comezo a tarde eclipsante no persoal, como a mañá oferecera, casi obscenamente, o espectáculo do eclipse anular.

O primeiro, mentres me servian un café con leite no Cantón, foi enviar unha mensa a Pólis para que me desculpe diante da sua amiga psicóloga por deixá-la chantada na consulta ou o que sexa, e lle faga saber que non volverei: a estas alturas da história creo que hei de explicar que a amiga de Pólis acaba de abrir un gabinete, e que Pólis me concertou unha série de citas para que me solucione o que eu non vexo como un problema: a miña fóbia aos serviciais e encantadores animaliños e que povoan as nosas moradas.

De camiño, a psicóloga centra-se e fai carteira de clientes, Pólis queda con ela coma un rei e eu, o principal beneficiado, sentirei-me ademais feliz de ser escuitado, o que é, segundo Pólis, a miña neurose máis arraigada.

E todo grátis, para Pólis o máis sólido dos argumentos.

Vaia, un dia levas-lle uns bombóns ou algo e listo, cumpriches, e a outra...

En canto sai a mensaxe desligo o móbil, tomo o café folleando a prensa local, e, cando marcho, vou parvo, case zómbi, por Ithaca.

Praza do Santo abaixo, e entro na tenda: rebusco cos ollos por todas as plantas até que a vexo e ela me ve e ven a atender-me. Logo sucede como os argumentos das novelas e as películas supoñen: Buscaba algunha cousa? di ela a sorrir, e eu, contendo o sorriso, eu digo Queria facer un regalo.

Ao fin, saio da tenda co corazón feito un tambor e, dentro dunha bolsa de papel, un pixama de flanela, pequeno e cor de rosa.

Para unha nena.

Eclipse

Colgo a foto para deixar constancia, aínda que, de sermos exactos, o eclipse para min comezou á volta das catro da tarde, e parece que a esta hora vai camiño de rematar.

Felizmente.

Norte

Paso parte do fin de semana xunto ao mar, na casa de Nona, arranxando o divino e o humano. Na praia celebramos as acrobácias da Lula, en combate con dous cans amigos; facemos excursión ao Cabo: tentamos ver a doce Eirin apesar da brétema, pero ao fin asoman Roma e Nova York, Exipto, a costa de Creta, e sempre Ithaca, Ithaca e os seus moradores, os do akelarre, que Nona coñece através do lente desta bló, e dos que falamos como quen clasifica espécies nun bestiário.

Máis tarde, sentados na cociña, mentres ceamos e a cadela vai dun de nós ao outro á espera dunha delicatessen, o tempo esponxará-se, e entre fulgores cor de cereixa, o Chianti porá sobre o mantel a última conversa encol do meu matrimónio e a ruptura: para sorpresa miña, hei de esforzar-me por non ser veemente nas argumentacións e non acalorar-me ao expor outra vez aquela crónica mentres me é aplicado un terceiro grao.

Isto o que indica, penso regresando no Sábado, é que ainda hai augas toldas estancadas. Tamén, que rematou o tempo de rogos e preguntas: desde esta, propoño-me nunca máis falar daquilo que xa é pasado. Dito está.

E o coche volta para Ithaca: no serao desapracível atraveso a serra cos cavalos bravos ao lonxe e, tantos anos sen andar por ela, atopo-a agora chea de muiños e xigantes, e ferida por mil lugares en que os bulldozers remexeron, fozaron e até esfolaron a paisaxe cos dentes.

Paro no alto do porto a mexar e, á luz cincenta do solpor, penso que devo estar entrando en Mordor.

Minotauro

Zara chama onte para saber como estaban as mazás e eu invítoa á compota, e ela aparece a unha hora absurda: despois do traballo e mentres Zidane vai na academia de inglés. A compota está pasada de azúcar e pica na gorxa ao tragar, non valen disimulos, así que Zara rise de min con ese riso azul de todas as veces, e traio da cociña unha libra de chocolate, para compensar, e ela di que nos imos poñer coma dous pipotes, que bendito chocolate que compensa outras carencias, e ponse a contar máis anacos daquela historia da muller perdida no labirinto.

Miro para o televisor aceso e sen voz: o último que vexo antes de deixarme arrastrar aló por ela é unha imaxe de Arthur Miller nun documental.

Despois Zara marchou, a correr, alisando a roupa, e eu aínda seguín no salón até que o sono me foi vencendo. Vin mapaches, morcegos, momias, abellas, as catro amigas e até o Castelo dos Windsor antes de descubrir no espello do baño quen era o Minotauro.

Wanted

Fin da illa anónima, dos meridianos inumerados e dos soños de liberdade de Robinson; a sobriña neta de Sherlock Holmes chega á Corte e o primeiro que fai é enviar-me un e-mail con crónica de obras e atascos que termina nunha gillette: He limpiado la nevera y te he encontrado Robinson...

Durante dez dias estivéramos a xogar ao gato tras do rato para afinal virmos ás mesmas, asi que no dia de hoxe, cativo e desarmado Robinson en Ithaca, Tere Holmes acada os seus últimos obxectivos e eu, Kaplan, dou-me por vencido. Pido papas!!

Mazás

A rentes de marcharmos a nena e eu, Zara chama polo móbil: que baixe alguén, que teño unhas poucas mazás da casa para vós...
Un bon saco delas enche agora a casa co arrecendo estupendo do Outono, coa expectativa da compota que elaborarei desde mañá, coa calada alegria de quen recebe un presente coma este.
Inesperado, gorentoso, pracenteiro.

Fobias

Despois dunha mañá enteira percorrendo os meus novos dominios, despois de que me aparecese inesperadamente compañeira de viaxe tres días á semana, despois dun desagradable enfrontamento con dous neanderthais, chego á casa tan canso que paso de tres e vinte a cinco e meia man sobre man sentado diante da mesa do estudio.
Pasmando.
Faime compaña unha mosca teimuda que poliniza os bolígrafos da xerra branca. Fixen por espantala varias veces ao principio, logo deume igual, e ao fin case intimamos.
Lembrei que en Exipto o faraón concedía unha mosca de ouro como premio á tenacidade no combate. Despois pensei que podía ser bon permitirlle que camiñase polo meu brazo como inicio da terapia antifobias. Por último, decateime de que nunca falei de insectos nin arácnidos na miña blogue, e que podía ser unha oportunidade para desvelar o grande segredo: Robinson teme furiosamente esas noxentas criaturas d'el-Señor.
Ás 5'30 (exactamente) chama Polis no porteiro automático: cando sobe reñe comigo porque estou aínda sen vestir, vaime reñendo corredor adiante até o dormitorio; tamén me conta as últimas noticias de non sei cantas historias mentres saco unha roupa e vou pondo a de saír, e Polis segue a contar cousas até que fica calado, a mirar para min: Pero ti estás engordando, amiguiño... a ver, dá volta... outra vez... ui ui ui.
Rosmo, inutilmente.
Podía ser peor a tarde? Pois si: a amiga de Polis concéntrase tanto en completar o meu historial fóbico e psicolóxico que saio da súa casa con tal sensación de ridículo que me xuro non volver máis por alí, e cando no móbil soa a chamada de Polis, simplemente, desconecto.

Contra os incéndios...

... e os incendiários.

Souvenirs

Teño que apresar o paso, porque ás 20'30 quedei de recoller a Polis, a quen hai mes e meio que non vexo, na porta do seu traballo. Dixen xa que estava a cansar-me tanta vida social, pero ainda estou máis farto de ter que percorrer Ithaca arriba e abaixo para recoller os amigos, baixo o pretexto de que son o que non traballa.
Pois ben: con algo de apuro e o corazón encollido polas confidéncias de Zara, reúno-me con Polis e pronto estamos brindando con senllas pintas, que inxerimos cunha ánsia só comparável á que temos de nos divertirmos.
Posta en común: conto-lle o que me sucedeu estes últimos tempos; falo-lle da casa nova, que ainda non coñece; vou até Dublin e Limerick nos meus informes, sen ocultar nada; rondamos a história do aborto de Mirinda, que el enriquece con cotilleos segundo os cais aquel amor paneuropeo que supuñamos imortal fai augas por todos lados; poño-o ao corrente, en definitiva, das vidas e facendas dos meus amigos.
Polis fai o própio: conta-me que estivo en Roma e volveu ao Trastévere, esta vez só; que visitou Florenza e Siena, e que como Aschenbach coñeceu Veneza; e é máis, que me trouxo un regalo, e que só mo dará se acerto unha adiviña: Que cousa cousiña lle falta ao David?
Digo as cousas máis estúpidas, como unhas gafas de sol, un sombreiro ou un prepúcio, preocupado porque non teño nengun regalo para Polis, nada lle trouxen de Irlanda, e mentres penso como arranxar a desfeita, bebo da pinta e digo desatinos: un amigo, unha gabardina...
Tacháaan!!!
A resposta flamea de pronto ante os meus ollos: un boxer de algodón coa pirola do David debuxada.

Confidéncias

Dixen xa un destes dias que non paro de ver xente, e que toda esta vida social á que non estou acostumado chega mesmo a agobiar-me algunha vez. Confio en que o final de tantos encontros estea no comezo das aulas, principalmente porque terei que madrugar todos os dias da semana.
Onte á tarde fun recoller a Zara ao traballo; queixa-se de que vai frio, de que lle doen os pés de pasar tantas horas sen sentar, e que de non volveu ter notícias da entrevista da semana pasada. É como un prólogo: entramos nun bar dos Viños para que tome un café con leite e se abra en confidéncias. Está tan triste que me conta cousas que non deveria; a min, a quen coñece de hai só dous meses, de compartirmos banco no parque mentres os nosos fillos xogaban nos colúmpios e os pavóns ouveavan horrivelmente.
Asisto ao final do seu matrimónio, diso estou tan certo que até me sorprenden as coincidéncias do seu caso e doutros; tamén do meu caso, claro. Por iso e polo tremor da voz dela, case un susurro, acariño co ollar a morna crema da miña pinta en lugar de mirar-lle para os ollos: para que os vou mirar? para ve-los húmidos e profundos, como dous pozos até un corazón encollido que sabe xa o que a cabeza, obstinada, nega?
Camiño da sua casa, moi perto xa do portal, Zara deixa de falar e os dous camiñamos en siléncio uns anacos. E de súpeto salouca, e di que non está preparada para quedar soa. E quen o está, digo, pero a miña pregunta non é unha pregunta senón unha afirmación, ainda que trato de agochar-lle dentes e gumes, e engado que deveria ir asumindo o que salta á vista.
Zara abre a porta, volve-se para mirar-me mentres me aperta o brazo un segundo, e entra.

Ghalogüin

Indo camiño da miña casa, tento adiantar dous rapaces que falan mentres empurran as bicis; van ocupando todo o paso, e non podo deixar de escuitar como un deles se lamenta de que este ano o seu cumpreanos vai coincidir con Halloween.
Cando consigo deixá-los atrás e chegar á casa sinto-me abraiado, abducido e colonizado como nunca polo cine americano. Repentinamente, sobresaltado pola peor idea, corro ao calendário: por un momento pensara se o meu aniversário podia ser que coincidise co Dia de Acción de Grazas.
Felizmente, non.

Illa anónima

Ás veces é mester cambiá-lo todo para que nada cámbie. Por iso a sustitución do vello título da bló, por un novo título que alude xa a chegada, a estáncia, a permanéncia: Ulises, Robinson, ou Kaplan, terminou o seu longo camiño de experiéncias feito, e agora vive entre os seus parentes.
Pero o motivo de romper amarras non é realmente este. No post anterior xa eu oscilava entre seguir adiante ou parar, perante a presión que supuña saber que a bitácora fora descuberta novamente por unha das suas personaxes.
Pois ben, existia unha terceira via: cambiando o título e o enderezo, a illa seguirá existindo, pero xa non darán con ela facilmente os que a procuren a barlovento dos horizontes.
Será como volver empezar, outra vez nun meridiano innumerado.

Encrucillada

Incrible pero certo: Tere Holmes entra no buscador para atopar o seu enderezo electrónico e o que atopa é este blogue, no que entra para ler como en Setembro pasado Vapin e eu teimábamos en facela desistir de cambiarnos por unha depilación.. 

Agora, outra personaxe deste universo (e van tres) descobre unha nova dimensión de si mesma que nin sospeitaba hai poucos días, e este demiurgo á inversa houbo de comparecer e explicarse.

Vai resultar que os irmaos blogueiros tiñan a razón cando mo advertiron, e que o que era unha Ithaca secreta vai devir nalgo parecido á casa de Gran Hermano.

Xorde entón o desacougo de non contar no sucesivo o que quero senón o que debo para non rabuñar a sensible pel da amizade; o desacougo de pensar que os meus amigos deixen de comportarse espontaneamente, sabéndose retratados; o desacougo de interferir no curso natural das cousas, coma os deuses antigos interviñan nas vidas dos mortais.

Nestas estamos, e esta mañá cando me erguín pesaban sobre o meu ánimo de igual modo a posibilidade de seguir coa bitácora como a de fechar Ithaca para sempre.

Baixo sete chaves.

Atrapa-soños

Decidido: mañá mesmo, en canto volte, compro-lle un á miña filla para colgarmo-lo na sua xanela.
Lástima non dar-me decidido hoxe.

Mercado

Se onte pasei a tarde coñecendo o mundo laboral da mao de Zara, mañá marcho para Atenas a xantar con Ilu e Ambece. Os dias pasan a correr, e enchen a miña vida en Ithaca de acontecementos, compromisos e citas que non me deixan ver o bosque.
Impón-se, pois, unha tarde desconectada: volvo da de meus pais á miña en canto rematamos o café, poño unha lavadora, recollo a roupa posta a resecar hai tres dias, limpo os baños, atopo unha boa escusa para non pasar o ferro á roupa recollida, e esta é que devo responder un certo número de e-mails que sen escusa ben poderia responder a semana vindeira.
O certo é que a sensación de desagrado da tarde de onte perdura ainda: o mesquiño portador do ollo artificial, a sua suficiencia mediocre e vaidosa seguen a tanxer as miñas peores cordas.
Sen embargo, Zara é optimista co resultado da entrevista, pero paradoxalmente di que non se fai ilusións, que sabe que con 35 anos o traballo vai ser para outra, ou, máis provavelmente, para outro.
Falo con ela antes do xantar, sabendo que hoxe traballa de tarde; interrompe a conversa para retirar a tixola do lume; sinto-a manexar cacharros ao outro lado do fio; volve e pregunto-lle que van comer hoxe; peixe, responde. Claro, hoxe é Martes, dia de mercado en Ithaca: tamén nós o xantaremos, e Vapin, que me chama para dicer-me que ao serao non irá á Cova, tamén me di que está a asar unhas xardas.
Parece que toda Ithaca está a cociñar peixe, e a min lembra-me cando era neno, e cada Martes e cada Venres, os dias de mercado, havia peixe fresco na nosa casa.

Entrevista

Pídeme Zara que a leve a unha entrevista de traballo nun hotel dos arredores de Ithaca.
Telefona o Domingo ao serán, descúlpase por non ter dado noticias nos últimos días, e conta que unha multinacional de seguros anda á procura de persoal; sería magnífico, di, deixar unha multinacional por outra, e que ese aprenda que podo facer máis que vender blusas e esperar que non me renoven o contrato. Dígolle que a levo, pero con reservas: todo depende de que estea listo o coche, ou se non, de que o mecánico se apiade e me preste un.
Sucede isto último, así que nun vehículo de reposición, coa marca da empresa por todos lados, imos para o hotel; mentres guio, véxolle retorcer as mans e aparentar sen moito éxito que vai tranquila a unha entrevista sen posibilidades, tan só por probar; mesmo cantarela en baixiño a canción do cedé, como se protestase porque tamén a ela lle caera unha estrela no xardín.
Entra e eu fico no coche en dobre fila, á sombra, a ler.

Vexo dun lado para outro homes con traxe e maletín que falan polo móbil mentres van aos poderosos automóbiles que os esperan, ou que saen deles para entraren no vestíbulo que me nego a coñecer.
Aparvado por tanto ir e vir, mareado polas gravatas, trato de afundir a vista e a atención no libro; até que alguén quere sacar o coche e bate cos dedos no meu cristal: Hostiá! Non me digas... Canto hai que non nos vemos?
Ao saír do coche, mentres me sacode a man, recoñezo no executivo de traxe escuro e gravata salmón o neno que foi, apesar da calva e os anos; non hai dúbida: delátao o ollo de cristal inmóbil, fixo en min ao conversarmos, xa na cafetería, mentres nos serven un gin-tonic para el e un refresco para min.
Cando lle conto que son profesor parece que sente pena, el que é director de área nunha empresa de selección de persoal que surte a todo o Noroeste...
Di surtir, como se falase de mercadorias, recambios, material funxible, e eu acórdome das mans inquietas de Zara.
Falamos dos profesores que nos ensinaron as matemáticas, a gramática, a ortografía, a historia, e parece a súa lástima maior ao evocar aqueles vellos, as chaquetas gastadas, as gravatas, é que daban pena, os pobres.
Pero cando di que a fin de contas o noso traballo vén sendo o mesmo, que tamén el se adica a seleccionar xente, carne para a universidade ou carne para as empresas, dá igual, entón non podo máis e dígolle que nin o pense, que pode tomar todos os gin-tonics do mundo e aínda así os nosos traballos non terán nada pero nada que ver, e que xa vai sendo hora de marchar, e ao irme, vou sentindo no lombo a ollada atónita do cristal, mentres queda atrás aquel fantasma do pasado co vaso do gin-tonic na mao e a horrible gravata salmón a reptar na camisa rosada.


Cando despois, no coche, Zara me fala dun home calvo, cun ollo de cristal, que andaba supervisando as entrevistas, cóntolle que eu estudei con el na escola, e que se lle dabas 2 pesetas sacaba o ollo diante de ti. Non pode ser, pero que me dis?
E que se o que lle dabas era 1 peso, até che pousaba o ollo nunha man
Así consigo que bote a rir, que esqueza a maldita entrevista.