Galician beauty

Lester Burnham, un día o meu amigo Haddock decátase de que a muller coa que convive é tan predicible como unha película vista moitas veces.

Percibe tamén que o seu matrimonio se fora convertendo, non sabía desde cando nin como, nun guión ben aprendido, con metas que hai que conquistar porque si: un piso propio, un piso propio no centro, un apartamento para as vacacións; as aulas de violín e piano para a nena, comprarlle á nena o piano para que practique ou perpetre, matriculala en inglés e tenis, que ela odia; comprar un coche, un coche grande, un coche máis grande, que xa non comprarán.

Logo descubre que está a vivir a vida doutro, xunto a unha muller que en realidade hai moito que deixou de interesarlle; primeiro horrorízase; despois xa non.

As nenas xogan no cuarto da miña mentres Haddock me conta que os amigos xa non o chaman para os viños, que acabaron as partidas de rol; que o apartamento en que vive agora é un zulo, un piso de estudantes, pero que lle dá igual; que na cociña só limpou os armarios de arriba e como se hai leóns nos de abaixo; que vive como nos 70: sen teléfono, sen ordenador, sen lavapratos, sen dvd, sen garaxe e sen diñeiro, pero que volveu tomar conta da súa vida.

E que está contento.

Tía María

A visita pangalaica, tan minuciosamente programada con Teddy na súa cama, salta polos aires por un motivo que soa a típica escusa, a mentira mal argallada, e hai que adiala sine die.

A noticia de que morreu a tía máis que centenaria de meu pai, a vella matriarca que un día cedera a pasaxe da emigración americana para que o irmán máis novo se librase da guerra do Rif, sobresalta a familia e revírame de suroeste a noroeste a proa para levar ao enterro a meus pais e dúas tías que, apretadiños, van facendo memoria no coche.

Do que vou escoitando no camiño, tiro a conclusión de que o sobresalto familiar chega, non da morte da pobre tía María, senón do feito que aínda estivese viva.

Montaña

Visito a Teddy na lexendaria vila onde traballa.

O coche avanza moi lentamente montaña arriba, entre a néboa, engulindo sen elegancia todas as curvas que Teddy me describiu a véspera e outras mil máis; a néboa é tan densa que non vexo máis alá das luces dos que me adiantan. Repentinamente, nunha volta, a néboa racha e desaparece, e podo contemplar unha beleza agreste que até me emociona: ningunha presenza humana en centos de kilómetros arredor de vales, corgas, montes e fragas, como non sexa a propia estrada que vou pisando.

Cando chego, Teddy está a clasificar fotos no ordenador; é a primeira vez que o visito no seu tobo de montaña, unha casa de dous andares, con teitos baixos e paredes macizas, compacta, fría, con pouco encanto. Nótase ao percorrer os cuartos invadidos polo silencio e o aire fresco da mañá que o inquilino pára pouco nela; aínda máis, co seu proxecto de instalarse en Ithaca, Teddy dime que xa só ordena e limpa o indispensable.

Vemos as fotos das vacacións en Portugal, que el comenta aos poucos: hai praias enormes, furgonetas de refrescos, monumentos, casas modernistas, bater das ondas contra as rochas, arrastradas e milagrosas plantas sobre as dunas, vilas decimonónicas, monumentos, solpores, postiños de carapaus, eléctricos, monumentos, pero o cursor detense unha e outra vez nas mesmas fotos: Dani adormecido no coche, Dani sobre un penedo, Dani fumando, Dani a camiñar na praia nudista, Dani abrazado a unha estatua, Dani mexando nunha duna, Dani mirando un mapa, Dani.

Imos para o dormitorio e facemos a cama entre os dous; despímonos con rapidez e Teddy ten a xentileza de entrar el primeiro na cama para caldeala algo, o que lle agradezo, porque sinto tanto frío que mesmo se podería cortar un cristal cos meus mamilos. Aí obteño caricias e risos, as dúas cousas que vin buscar á súa montaña neste día de Outono, das que Teddy me fornece xenerosamente mentres os corpos se acoplan sen que o edredón esvare, e os dous nos prometemos infidelidade eterna.

Teremos que facer que dure.

Xa

Teño tanto que actualizar esta blogue que non sei por onde empezar: nun caderno de todo, entre números de teléfono e números de diñeiro que gastei e números que non sei que son, fun tomando notas de cousas que agora me parecen sen interese ou que quedaron atrás porque o tren dos acontecementos as deixou na estación, entre a néboa dun Outono que por fin entrou, coas grises barbas pingando.
Verei que fago, aínda que para poder explicar o presente desde o pasado supoño que terei que postear unhas veces en diferido (non sería a primeira vez) e outras non, pero o que si podo asegurar é que nesta ocasión non se me pasou pola cabeza fechar Ithaca.
Aínda que a pobre xacese tantos días, abandonada como un corpo á intempérie.

Calmo

Luns chega unha mensaxe de despedida de Calmo, que marcha xa para Italia; é unha mensaxe colectiva e xeral para todos os amigos da súa lista telefónica, esa na que sigo desde hai dous Domingos e varias tórridas mensaxes nas dúas direccións.

Lonxe de decepcionarme, éncheme de optimismo. Quero pensar que iso que se di de que deus escribe dereito por liñas tortas é certo, e que foron para ben todos os obstáculos e sarillos do primeiro encontro en Delfos rodeados de maletas e eu con présa por non voltar a Ithaca con noite, e a falta das chaves que Calmo busca na maleta aberta, axoellado diante do portal, remexendo entre roupa sucia, películas, libros e eses cadernos con partituras que me fan pensar nas pedras con que un bate dúas veces: outro lánguido profesor de música ateniense, con máis kilos e menos pelo, pero idéntico despiste e idéntico modo de abrazarse a min ao fin de todo, como se a cama á que por último demos chegado fose río abaixo ou que sei eu.

Pero antes foi que as malditas chaves non aparecesen e a forzada despedida, con intercambio de números de móbil máis por cortesía que por convición, e non dar eu co coche porque en realidade estaba aparcado noutro sitio, e a sorpresa das malditas chaves no asento do acompañante, e volver para darllas e remediarlle a angustia (decididamente un Domingo non é un bo día para perder chaves), e aparcar de novo tras aceptarlle subir, agora mirando ben onde deixaba o coche.

Despois das duchas recíprocas, de velo ir e vir con toda a calma, de esperalo nu sobre o edredón (con lentelliñas como espellos) para velo aparecer envolto nun toallón indo ao baño lavar os dentes, de verlle dispoñer isto e aquilo sobre a mesiña con parsimonia de reloxeiro, para o meu asombro Calmo iniciou tocata e fuga e durou menos que o suspiro con que exaculou, pero volveu a calma e esperou por min con paciencia.

Con ela lle correspondín eu: deixei que me atase cos brazos e as pernas, co corpo sobre o meu, facendo planos e prometendo cousas, e, mentres, a noite escurecía o cuarto e a estrada chamaba por min.

Conexión

Sigo sen conexión: As promesas incumpridas dun operador dan paso á impaciencia e ao enfado, e finalmente un regresa, de orellas abaixadas e rabo entre as pernas, ao desesperante seo do milcatro.