Acabou-se

Despois de remexer Roma con Santiago, e poñer patas arriba os armários dos amigos, o máis provável é que acuda ao casamento sen gravata.
As cousas están tan revoltadas que até a miña filla aportou o seu graociño de area ao debate, e propuxo que leve unha gravata de papel atada cunha goma que recortou e decorou coas suas própias maos onte pola tarde.
Nen sequer cando casei tiven tal dilema, pero esa foi outra história.

Fiasco

Vexo que as miñas reservas encol da gravata-da-testimuña son tamén as vosas certezas, algo que só en parte me tranquiliza.
Dous dias após o episódio do gardarroupa, reprimo os piores instintos para non aparecer na páxina de sucesos local (ao cabo, pode-se contar cos amigos para todo, non sendo para estrangulá-los), e pido unha segunda opinión cualificada, agora a Vapin; mañá terei a nova candidata para o meu pescozo.

Empezo a estar tan farto de todo isto que non sei se claudicar, atendendo certas voces.

Gravatas

Se unha das testimuñas no casamento da semana próxima vai levar pamela ou similar, a outra (eu) levará gravata, asi está escrito.
Pero tamén o está que non vai gastar nela un céntimo, e asi acode ao gardarroupa do amigo Polis para escoller unha sen saber en que faramallos se mete.
Colgadas nas portas do armário, enroladas en primorosas caixiñas de cartón ou cortiza, pregadas nas gavetas, penduradas nunhas curiosas perchas múltiples, hibernan dúcias e dúcias de gravatas (Polis afirma que deixou de contá-las ao chegar ás duas centas cincuenta) de todas as cores, tamaños e texturas: de raso, de la, de seda, de coiro, de pana; con raias, puntos, aspas, triángulos, ovellas, dinosáurios, rombos, corazóns, dromedários, follas, caracois, números, flores; discretas, modernas, clásicas, rechamantes, atrevidas, escandalosas...
Mentres remexo, Polis fuma e toma o chá antioxidante, e conta-me o seu último descubrimento: A que non sabes o que é un blog? Vas flipar; lin-o en El País un dia destes, verás: un blog é como un diário que se escreve en internet para que todo o mundo o lea...
Escollo unha gravata azul de condutor de bus, outra de raias e parezo meu pai, unha negra que me pon de dó, a outra para apelar ao Supremo, esta verde é impensável para unha boda, esoutra de listas parece hipnótica...
Dou en zozobrar, até que Polis me pon nas maos unha que é perfeita.
Alucino tanto que mesmo prometo a Pólis, mentres lle fai o nó con maos expertas, que pensarei mui pero que mui en sério niso dos blogs, ou como se chamen eses diários de internet dos que me estava a falar.
Pero estás seguro de que Aurora non me vai arrincar os ollos cando me vexa con isto ao pescozo? pregunto ainda. E Polis, sorvendo tranquilamente no chá: polo amor de deus, que parvo tas, non ves que é un van gogh?

Mércores

Creo que me estou a converter nun fenómeno de masas, dito sexa con toda a modéstia.
Só asi se explica que, nestes últimos dias, várias persoas que coñezo decidiran empezar unha dieta con ese prodixioso médico que me desembarazou de boa parte da impedimenta.
Souben do caso hoxe por Vapin, que me conta durante o café que el mesmo recomenda o bon doutor, dá as señas e o teléfono da consulta e incluso fai o seguimento dos pesos e medidas dos participantes nesta carreira delirante na que eu vou á cabeza.
Entre os conversos cómpre citar a Ti, que abandonou a dieta de alcachofas e espargos, Estridente, que renega do rexime do caldo de grelos sen unto, Carmela, a colega de Vapin que plantou o seu naturista, e Roberto, un axente de seguros que deixou todo atrás (copas, tapas e churrasco) por seguir a fe verdadeira, sen constar que caíse de nengun cavalo camiño de Damasco.
Defraudado porque non teño báscula até a semana próxima, deixo a Vapin coas suas estatísticas e vou, escapando do sol, á casa de Polis, a que me preste unha gravata para a boda de Aurora e Taciturno.

Descubro que Polis cuida do karma cando me ofrece un antioxidante chá vermello que tomamos no salón desmantelado, sentados en sofás plastificados que peidean, e coas cuncas nun orixinal caldeiro de pintura cor pexego, mentres na cociña un operário canta un hino proletário.
Comprovo que non hai perigo de naufráxio cando lle escuito falar pestes dos pintores e dos carpinteiros; certos asuntos no despacho, certos proxectos a meio prazo, e a renovación da vivenda teñen-o demasiado ocupado como para a autocompaixón, ese luxo.
Ademais, un destes dias saíu para Teucro unha caixa cun exíguo botin de cousas esquecidas: mandei-lle até uns calzoncillos suxos que deixou cando marchamos, conta Polis, maliciosamente.

Cravos

Naturalmente, tamén eu iria se estiver en Lisboa.

(Non havia de ser a primeira vez)

Sismo

Poderia dicer que o tremor nos acordou nos nosos leitos, que cheo de pánico corrin ao cuarto da miña filla aterrorizada, que fomos aos tombos corredor adiante nunha choiva de cal e cascallos do ceo-raso, que baixo a mesa da cociña, abrazados, esperamos o fin mentres os azulexos fendian e saltavan no meio dun estrondo inaudito.

En lugar diso direi que dormimos placidamente, como dous benditos, e que tiven as primeiras notícias do terremoto esta mesma mañá, cando unha compañeira na sala de profesores declarou, para tranquilidade de todos, que Galiza nunca sofrerá un tsunámi, que iso era sensacionalismo dos xornais, que llo confirmou un amigo vulcanólogo que até dá conferéncias.

Valli

Quen soubo nunca que o terceiro home que a amou, polas ruas desoladas de Viena e ao compás dunha cítara, era tan só un rapaz cinéfilo, tímido e vulnerável?
Ai, distante amor dos 16 anos, que a terra che sexa leve e o tempo se deteña para sempre naquela estación!

Violéncia

Ando a ler O camiño da guerra, de Jean Guilaine e Jean Zammit, e despois de ler o último post do excelente Dot, e un doloroso e perplexo post do amigo Cláudio, volvo ao prefácio para atopar o seguinte: "Perfilla-se a idea dunha humanidade pre-histórica que non foi sempre nen tranquila nen solidária".
E aqui e agora eu pregunto: de que momento da nosa história, da nosa experiéncia, ou mesmo da nosa própia vida podemos supoñer nada diferente?

Peden-se orientacións respeito, asombrado como estou perante tamaña inxenuidade.

Nota: o cabaleiro da esquerda parece-se sospeitosamente ao meu tio Henrique (vaia, só lle falta a gravata)

Páscua

Paso o finde da Páscua concentrado en árduos lavores contemplativos, sendo asi que:

Venres Santo: suturo a ponto de cruz, minuciosa e pacientemente (por canto tempo?) un corazón profusamente esbortelado.

Sábado de Glória: novamente só no meu tobo, chega como unha benzón a adiada convocatória, e xunto a Ti e Tere Holmes devoro cocido suficiente para un batallón, bebo, fumo, e até traio para a casa como trofeu un estupendo vaso de cervexa. Cantan os paxariños nas árvores e asoma xa o dia cando me dou metido na cama; iso si, o mundo parece máis razoável despois do que se falou naquela mesa.

Domingo de Resurrección: Declino amavelmente a invitación para xantar na casa dos meus pais, pero por contra a resaca non apaga un pulo que nasce no meu interior como unha fonte, e ao longo da mañá paso a aspiradora por toda a casa, frego os baños, poño unha lavadora, limpo o pó do meu cuarto, recollo a roupa fosilizada hai dias nos arames, e paso o ferro a seis camisas (seis!) e un pantalón antes de que tan homérico furor me venza no sofá, convertido en xangada rumo ao serao.

Sete

Tendo en conta que saíron de Ithaca ás 5 da tarde do Mércores, e que ás 10 da mañá de hoxe xa estava de novo aqui, se descontarmos as horas de viaxe, resulta que Polis estivo en Bilbo pouco máis de un dia.
Iso si, visitou o Museu, como demostra o catálogo que teño na mesa diante de min.
Pero volveu só, remoendo toda a noite kilómetros de rencor baixo as estrelas e a lua redonda como un queixo.
Agora dorme na miña cama, a casa silenciosa, ainda que eu duvido ter agullas e fio suficiente para axudar-lle a remendar o sete cardíaco e tremebundo cando desperte.
Doutor House, deixe-se de reproches e sarcasmos: a quirófano!

Melancolia

Non podo evitar pensar que durante muitos anos estes festivos da Semana Santa eran os máis fastidiosos do ano.
Os amigos ían desaparecendo progresivamente: uns marchavan a ese para min estraño conceito que era a aldea; outros para o apartamento da praia, ou ían de viaxe cos pais, fuxindo das procesións de aqui para caíren nas procesións doutros lugares.
Parecia que só eu ficava nunha Ithaca tan vacia de interese que até resultava inútil rebuscar co teléfono a oportunidade de facer algo que non fose ler unha novela, ver películas bíblicas na televisión ou simplemente deixar correr os dias até a Páscua.
Aqueles dias intermináveis, inzados de melancolia e unha luz branquísima, como desamparada.


Despois de muitos anos fóra de Ithaca, agora que vivo nela a diário, comprovo como estes dias volve vaciar-se, como antano: marchan Vapin e Polis; marcha a miña filla; o teléfono hostil non dá sinais de Nican nen de Fesore; Ti está co pai no hospital; o akelarre da Cova, na diáspora; Mer, distanciada nalgo como un exílio interior.
Tan só hai notícias de Tere Holmes: mañá faremos por disolver en viño e gintonic toda esta melancolia, esta luz branquísima e desamparada.

Ritual

Cumpro ordes estritas de sua mai, que á sua vez foi avisada na escola, e
celebro un antiquísimo ritual no meu salón, que repentinamente se torna unha cova en semipenumbra; os raios catódicos reflicten as nosas silluetas na parede, como un lume morredizo no lar.
Aproveito que a nena está entretida cunha desas películas coas que, ano tras ano, a televisión nos segue madurecendo a páscua: sentada diante a un nivel máis baixo, provavelmente nun pequeno toro seco, a cria permanece quieta mentres o exemplar de macho adulto revisa minuciosamente a cabeleira dela, sen que felizmente ao fin atope nengun rastro dos invasores.
Miles de anos de civilización, pero algunhas cousas certamente non mudaron nada.

Adverténcia

Ler esta blog prexudica gravemente a saúde espiritual dos católicos e os que están ao seu arredor.
Na suas páxinas verten-se afirmacións, opinións e especulacións discrepantes coas ensinanzas do Papa, o dogma da Igrexa Romana e outros credos.
Protexa os temerosos de Deus: non lles permita ler estes posts porque deles será a terra prometida.

Lembre: o ateísmo é mui adictivo; non entre nesta bitácora.

House

Empeza a resultar fastidioso e irritante que alguns dos meus amigos, aqueles seres que amo fraternalmente desde hai anos, décadas incluso, dean en comparar-me co admirável cabaleiro que figura á direita deste post.
Hoxe, mentres tomávamos café, Vapin rubricou non sei que estúpido comentário meu coa frase A ver se vai ter razón Ti cando di que cada dia te pareces máis a House, e deixa caír a palavra sarcasmo coma unha pedra de azúcar no meu café.
O lamentável do caso é que Vapin nunca ve a série, asi que non vale; pero el volve á carga: desde a semana que vén non perdo un capítulo, os martes, non si, pois ali me tes, doutor.
Unha hora despois, visitando a arruinada casa de Polis, fago unha observación que logo hei de lamentar. Estávamos no salón deconstruído, entre caldeiros de pintura e esqueiras abandonadas, e despois de me explicar que o vai pintar en pexego salvo a parede do fundo (pero só a do fundo), que será naquela cor como bordeus para que resalten os dous grandes espellos con moldura dourada que comprou, eu pregunto-lle se é ali mesmo onde vai ir o trono.
Decato-me da metedura de pata ao ver que Polis tarda en encaixar o golpe; cando o fai, colle-me do brazo e puxa por min para fóra murmurando Doutor House, a quirófano.


Paso o resto da tarde facendo acto de contrición e tentando controlar a paranoia.
Un destes dias, mañá ou pasado, aproveitando as datas, comprarei un cilício ou algo.
Isto hai que pará-lo antes de que se convirta nun lugar comun entre os meus amigos, eses seres que amo fraternalmente.

Enigmas

Para tranquilidade dalguns, desvelarei a seguir a solución de certos enigmas que ultimamente fixeron aparición nesta bitácora.
En primeiro lugar, comprei xa o regalo para o casamento do mes vindeiro: se a enciclopédia resultava pesada de ofrecer e en exceso soprendente, e a mantelaria máis marujil do apropiado, o xogo de café pareceria pouco imaxinativo.
Para un espírito livre, inquieto e liberado como o de Aurora, nada mellor que o xogo de flamantes maletas que esperan agora no meu recebedor, e que Venres entregarei á sua lexítima destinatária.
Por outro lado, estes dias parecen estar marcados polas transacións imobiliárias: o meu tobo ateniense é xa pretérito perfeito para min e presente de indicativo para un home calvo e unha muller marrón que coñecin nunha notaria unha tarde de choiva.
Como resultado, empezo a camiñar polas ruas de Ithaca erguendo a cabeza para descobrir pisos á venda, e mesmo aceito que Polis me acompañe esta tarde a visitar a primeira imobiliária despois de xantarmos nun sítio riquiño, vexetariano, e algo caro.
Comemos endívias gratinadas, escalibada e tofu con cogomelos, e entre interrupcións do móbil del, vou asimilando dados; a saber: Polis renúncia ao soño de Tara a cámbio de cen mil pesos coa condición de que non se venda a terceiros, e cos cen mil pesos e alguns máis, emprendeu a reforma do piso de sua mai, pero o contratista resultou ser un informal e agora a casa está como bombardeada, con obreiros que aparecen e desaparecen sen explicación, conta Polis mentres eu como sen meter baza.

Catro chamadas e catro cigarros máis tarde, o camareiro retira-lle o prato coa comida fria, e veñen os cafés e o tema das vacacións; aproveito para preguntar, e el responde que pasarán os festivos na casa dun amigo de Tadsio, un piso de estudantes vacio polas vacacións, que vai sen ganas pero que Tadsio é o demo convencendo a xente.

Ademais, a vez que estiven contigo, o museu estava fechado, acordas-te?

Claro que me acordo, penso despois empurrando a porta de cristal da imobiliária; e tamén do fulano da navalla que daquela nos levantou os cartos e a miña cámara de fotos.

Ao lonxe, o sol refulxia contra a pel de titánio do monstro dormido xunto ao rio.