2031: Un día na vida da señorita Kaplan

Royal wedding

Hora de xantar: a comida a medio facer, meu pai coma un león na gaiola dun zoo e a miña mai enganchada á tele nun delirio de tiaras, pamelas, palabras de honor e encaixes chantilly.

Se xa estiven na boda dos pais, como non había de estar hoxe na boda do fillo?, resolve ela, toda pancha, camiño da cociña.

Salce

A idea era pasar os festivos con Haddock na Comarca, despois de marchar a señorita Kaplan.
Ao final non foi posible porque Haddock tiña con el a filla nos festivos e non había cama vacante, así que onte chamei para facer a reserva e asegurarme os Maios en primeira fila.

Falamos de catarreiras, como a que lle asoma polo teléfono, do regreso ás aulas, do absurdo de que nun estado laico teñamos que contar coa Pascua para organizar o curso, da última viaxe dos meus pais.
Supoño que aí, ao falarmos de Italia, foi cando me dixo que non pode facer plans de fugas por se se ten que ocupar da nena a tempo completo, e é que a Salce, a ex de Haddock, lle descubriron hai poucos días un nódulo, moi pequeno, esta vez no fígado, e empezou (ou vai empezar) coa quimioterapia.

Bonsai

Listo, aí o ven: Despois da desfoliación de onte e o transplante desta mañá, do que saíu cun aspecto de pito mollado pouco prometedor, o bonsai está convalecente e aparentemente mantén as constantes vitais na nova maceta que en tempos un pradairo deixou libre. Mañá, se non chove, irei buscar algo de musgo aos chantos que lindan Mouse Park ou polas lousas da Muralla para lle cubrir a terra arxilosa.

E logo a esperar: en poucos días saberemos se a carmona microphylla sobrevive ou se definitivamente acaba convertida, Deus non o queira, nunha árbore de enforcado.

Temos que falar

Se xa dou en tremer cada vez que alguén me di temos que falar, agora que mo dixeron tres persoas en menos dunha semana non é de estrañar que ande buscando un bunker.

Primeira: o intercambio de mensaxes de móbil con L. a respecto do fular e o manual de sintaxe que, entre outras ruínas, deixou na miña casa após a súa marcha precipitada hai máis dun mes culmina cunha chamada dela: moito ruído de fondo e demasiados silencios, non só por falta de cobertura, acaban na frase de marras sen concretarmos nin onde nin cando falaremos.

Segunda: paseando coa señorita Kaplan polas Cortiñas de San Román atopamos de frente a Vapin, sen escapatoria posible. Sorpréndese do alta que está a nena e pregúntolle polo fillo del; con 22 meses corre coma un demo e eles están agotados de seguilo para que non colla cousas que o manquen; cóntolle aquela vez que a señorita Kaplan saíu correndo do estudio cun cutter na man, e sinto aínda polo lombo o mesmo arreguizo de terror ao contalo. Fórmanse escuras nubes de tormenta sobre nós cando nos despedimos e, praza abaixo, resóame a frase nos ouvidos mentres a señorita Kaplan me fala dos seus amigos da escola ou pode que do libro que quere coller na Biblioteca.

Terceira: Calmo opina que estaría ben que me achegase a Delfos o Domingo de Ramos para xantarmos xuntos, ese eufemismo; a súa mensaxe chégame mentres na Raíña a nena fosgalla con nenos e maiores por pillar un ramiño do monte de loureiro abandonado que non deron vendido os xitanos despois da procesión. Poucos minutos despois da miña resposta (que antes de Xoves vai ser imposible porque teño a nena comigo) chega a del incluíndo a famosa frase, pero incrementada e elevada ao cadrado: Calmo e eu, ao parecer, temos moito moito que falar.

14 de Abril

Estou tan canso estes días que, se por algunha desas curiosas medidas de aforro con que nos sorprenden ultimamente, decidisen suprimir as vacacións que comezamos mañá, creo que me suicidaría bebendo por exemplo a tinta deses rotuladores made in Japan con que tentan substituír o xiz no noso instituto.

Mentres, en horas libres e tempos de café, cada cal vai revelando o seu destino: no meu departamento hai quen irá a Venecia, quen irá a ese inconcreto e proceloso lugar chamado aldea, quen irá a Londres e quen, por último, se deixará talvez caer pola Comarca para visitar a Haddock. Naturalmente, sempre que os calendarios de un e outro, e as axendas dunha e outra filla, o permitiren.

Coa señorita Kaplan falei onte para concretar: que me dixese que ten moitas ganas de vir animoume tanto que empecei a pensar se non será mellor ila buscar mañá en vez do Sábado, e que veña cargada cos deberes e os cadernos, e con esa novela ambientada nun mosteiro que me di que está a escribir e que quere que lea para lle dar a miña opinión. Non lle pregunto que plans ten para estes días; sei que me vai respostar que ir con súa avoa ás procesións e estomballar comigo no sofá vendo películas.

Ou vencerme xogando á wii: o fin de semana pasado estivo aquí Polis contándome a súa vida até que o descubrimento da consola o transformou nun adolescente con gravata, se iso é posible; confesou que con Encantador xogaban a diario, e que había moito que non practicaba; afortunadamente, penso eu, porque a malleira que me deu en todos os deportes, salvo os bolos, foi olímpica: catro días depois aínda me duran as maniotas, que son totalmente reais e sobre as que nada se di no folleto da consola.

Acabamos alasando e suando como animais de sabana, pero temos a cautela de sentarmos en butacas diferentes por se o pasado se nos bota enriba e nos enlea o sentido común; grazas a el, descubro que hai tres cousas que fago mellor usando a esquerda: xogar coa wii, pasar o ferro e unha terceira que non me está ben contar aquí.

Foraxidas

Onte tocou visitar as tías, que fuxían da calor moi ben sentadas á sombra no xardín da residencia. Despois dos bicos e os saúdos, despois dos informes de saúde e enfermidade, as tías pasan a sorprendernos coa súa última aventura: horrorizadas polo que din na tele sobre a crise e convencidas polo que se comenta no comedor de que a NCG está en bancarrota, a semana pasada foron retirar todo o diñeiro para levalo a un banco, onde cren que estará a salvo.

Non sexades parvos, recomenda a tía O. ao ver a nosa cara de parvos, facédeo vosoutros tamén.

A pensión non a cambiaron: de momento, remacha a tía G., que nos conta como pillaron un taxi para iren á caixa de aforros, como pediron ao taxista que esperase por elas para levalas ao banco, como ameazaron con chamar a policía porque o empregado lles puña pretextos, e como lle deron unha boa propina ao taxista, que foi tan riquiño que até lles aparcou nunha zona prohibida en Santo Domingo para non teren elas que cruzar entre os coches até o banco.

Pero agora xa durmimos tranquilas; inda tiñades que vernos saír da caixa co bolso cheo de billetes de dous centos e de quiñentos, conclúe a tía O. escachando co riso: parecíamos dúas foraxidas.

Cine de Sábado

Fin de semana tranquilo, coa nena aquí, e a sensación de que boa falta nos tería feito unha mañá ou unha tarde a maiores; principalmente porque a señorita Kaplan traía deberes consigo e pasou horas dándolle voltas ao inglés e ás contas mentres eu facía as camas.
Aproveitamos a mañá do Sábado para sentar nunha terraza do centro despois de irmos comprar unhas camisas para min e un cepillo de dentes para a nena; segundo ela, cada vez hai menos cores na miña roupa e iso faime parecer un señor, cousa que me asusta menos que escoitarllo dicir á miña filla de dez anos.

Xantamos na dos meus pais e logo imos ao cine: Gnomeo e Xulieta é irrenunciable para a nena, pero polo menos ten un argumento relativamente sólido, sen números musicais para reencher a metraxe, e, cos óculos 3D e a montaña de pipocas á frente, non sufrín risco de monear como noutras películas de debuxos ás que a señorita Kaplan me ten arrastrado.

Mentres esperábamos a entrar achegáronsenos Polis e o Funerario, que non ían precisamente aos debuxos animados senón ás súas probables antípodas; que o acompañante de Polis é colega dos Fisher vénme sempre á mente ao estender para min a man inmensa ou cando lle pide un bico á nena, que ela lle dá civilizadamente e eu, civilizadamente, non podo evitar; por contra, Polis fai bromas tan campante sobre a urxencia de 94 anos que o día antes non lles deixou iren á función das oito.

Antes de despedírmonos, o Funerario saca de carteira e, sen que vallan protestas, dálle á nena un billete de dez, disque para caramelos, e iso sorpréndeme: non sei de que bucle espacio-temporal virá este tipo, pero hai séculos que non vexo facer algo así, salvo ás tías, aínda que a señorita Kaplan rápido se afai ás circunstancias e o billete desaparece no bolso, maxicamente, como eles dous desaparecen tras o pesado portón da sala 1.

Á noite estamos tan cheos de millo que só ceamos colacao, galletas e uns morangos colorados e brillantes, e ela xa nin propón xogarmos á wii: estomballados no sofá, vemos correr o xendarme coa mesma enerxía e a mesma luz dourada de cando eu era un cativo e íamos ao Kursal nas matinés e nas tardes das vacacións, sen Dolby nin 3D; antes de empezar a peli, a señorita Kaplan aínda me pide que lle volva contar os anuncios que poñían daquela, o do cabalo branco de Terry e o das pecas (ou tetas) Bella Aurora.

Restaurando

Non se me sorprendan se ven que, nas listas de actualizacións, este Reincidente vai do presente ao pasado; non ensaio técnicas narrativas nin aplico o flash back ao blogueo, tan só tento restaurar o que lle falta: algúns post recupereinos das sementes, outros do propio buscador, e outros están perdidos para sempre.

Coas imaxes é aínda peor: faltan a maioría das que ilustraban os post desde 2006, e aínda que quixese non volvelas subir quedaría o oco que ocuparon na entrada, como cando se quita un cadro dunha parede e o cerco á volta del denuncia a ausencia.

Sigo indignado, pero menos.

O outro día, nun programa da tele adicado ás novas tecnoloxías, dixeron que o mundo dos blogues agoniza tras a aparición do facebook e o twitter, que hai que reinventarse para sobrevivir, e que o 95% dos blogues que se abriron están mortos ou non se actualizaron desde hai séculos.

Daquela sentín que a indignación me subía varios graos: tamén é mala sorte que, habendo tantos millóns de blogues insepultos e á deriva blogosfera adiante, tivese que ser  precisamente o meu o que foi desactivado.

Con tanta fortuna non entendo por que nunca me dá tocado a primitiva.