mércores, 30 de setembro de 2009

Dama

A habitación máis húmida do tobo, o acuario, está xa lista e á espera dos inquilinos.
Para ambientar aquel fondo non atopei nada que fose bonito, barato e adecuado: os barcos de xoguete flotan, e as cousas para acuarios que venden nas tendas son case máis caras que as de verdade.
Ao final, cando xa pensaba convencer a señorita Kaplan de que bastaba coas algas de plástico, que así os peixes terían máis espazo para nadar, a casualidade púxome ao alcance da man unha Dama-de-Elx-pisapapeis, absurda e pesada, pura marmolina 100% que meus pais me trouxeron do imserso e eu tiña agachada desde aquela, como se agachan os tesouros máis valiosos.
Agora tamén ela agarda, reciclada, entre seixos pequenos e algas de plástico o que van dicir meus pais cando a vexan alí dentro, escorada e submersa, igual que o testemuño dun antigo naufraxio.

luns, 28 de setembro de 2009

Acuario

A señorita Kaplan aprendeu ben a técnica de Bambi ou, tamén chamada máis enxebremente, do pitiño mollado, que practica con soltura cada vez que quere algo.
O último: un acuario para o seu santo.
Para desarmarme pasou lista entre os nenos da súa escola e demais coñecidos que o teñen; outros argumentos que manexa son que non só lle vai ser útil a ela para coñe a observación dos peixes en vivo e directo senón que até a min as carpas me farán muda compañía, mentres Toni Soprano e seu tío Junior se complican a vida.
Logo ela pon cara de boíña, e ao final xa están miña mai ofrecendo comprarlle os peixes (precisamente ela, que cando éramos pequenos non quixo na casa máis fauna que a comestible) e a miña irmá informando de promocións de acuarios.
Pois ben: a cousa xa está aquí e empezou a instalación co traslado, máis ben homérico, da enciclopedia que lle cederá o lugar, e a recolocación dos outros libros que estaban alí onde irá a enciclopedia; coa fura de taboleiros da libraría para que pasen cabos e tubos; coa compra de tres kilos de pedras de río negras e brancas; con aprender como funciona o sistema, a bomba, as bacterias, o ph da auga e non sei que máis.
A señorita Kaplan chama cada serán para saber dos progresos e asegurar a marcha do proxecto; se todo vai ben e atopamos un barquiño afundido ou un buzo (non o meu madelman, que non deixou de casar coa Barbie para acabar no fondo dun acuario), Venres iremos comprar uns peixes para os que a nena está xa a procurar nomes.
Cóntame hoxe por teléfono que, cando en coñe lles preguntaron se tiñan mascotas na casa, a señorita Kaplan orgullosamente respondeu que tiña varios peixiños nun acuario que coidamos ela e mais eu.
(A fin de contas, papá, só me adiantei unha semana, engadiu).

Polanski



Pétition pour Roman Polanski, ici.

domingo, 27 de setembro de 2009

Vergoña

Unha consecuencia de estudar nunha escola masculina, cocéndonos durante horas naquela disciplina rancia, nas nosas incipientes hormonas e na nosa propia estupidez, era a necesidade que tiñan algúns de iren á saída até a escola das nenas para molestalas.
Elas, moito máis normais, xogaban ao peletre e á goma, e marcaban con pedras as paredes imaxinarias das casas dos seus xogos até veren aparecer no horizonte a horda de brutos de quinto e sexto de EXB que lles varrían a paz.
Confeso avergoñado que máis dunha vez me deixei arrastrar a aqueles pogromos, non moitas porque a miña irmá estudaba nesa escola, pero si as suficientes para estar e non facer nada o día en que a unha das cativas lle pegaron chicles no pelo, que levaba longo e en dúas colas brillantes e negras coma o carbón.
Como era amiga da miña irmá, sei que na casa lle tiveron que cortar o pelo, que a mai da pobre se foi queixar á escola, pero que alí non pasou nada.
Aos dous imbéciles que fixeron aquilo non os volvín ver, aos outros imbéciles que estaban tan calados coma min tampouco, pero desde hai unha semana a nena-dos-chicles-no-pelo é profesora no meu instituto, e o primeiro que me chamou a atención ao vela é que o pelo agora o leva curto.
Como a miña irmá non se lembra do caso, aínda teño a esperanza de que a miña nova colega tampouco se lembre ou morrerei de vergoña.

sábado, 26 de setembro de 2009

Natureza morta

Desculparán os que nesta última semana se achegaron a Ithaca e comprobaron, día tras día, que o blogue se convertera nunha natureza morta.
Como ben supuxeron, o comezo das aulas e o tsunami de papeis que cada ano o acompaña tiveron a maior parte de culpa: sempre que quixen entrar e contar algo había máis papeis, máis cambios na programación, máis asuntos descolgados, e cando non, o que había era esa lexendaria preguiza que, como negalo, aumenta en progresión directamente proporcional aos meus anos.
Evidentemente, non estiven enclaustrado, convertido tamén eu nunha natureza morta todo o tempo, e no camiño entre o instituto e o tobo houbo meandros e desvíos, e aínda que quixen contar e non contei, volvín indemne do casamento de Vapin, andei lerchando como é costume polas vidas de amigos e parentes (principalmente a de Polis, que abandonado xa pola vella señora que lle limpaba a casa, vive agora á beira da salubridade), dei baixado os Soprano ao completo, estou por terminar un libro altamente recomendable, asomeime a un episodio escuro do meu pasado ao recoñecer a nova profesora de lingua española, e até tomei dúas ou tres decisións de interese para os próximos meses.

xoves, 24 de setembro de 2009



Si, xa sei, xa sei...

xoves, 17 de setembro de 2009

Léxico

vodismo, s.m. (neol.) 1. Dise da celebración na mesma cerimonia do casamento de dúas persoas e, inmediatamente despois, do bautismo do fillo ou fillos de ambos. 2. Banquete que segue a esta celebración. 3. Conxunto de ritos e costumes que precede e integra a celebración, entre eles a escolla e compra de agasallos, a renovación do vestiario dos invitados, as despedidas de solteiros e outros gastos accesorios. [Pode tamén escribirse con b]

martes, 15 de setembro de 2009

Touriñán



Leo aquí que Adega desenvolverá unha campaña/boicot contra os produtos de Pescanova, unha empresa galega que, infelizmente, mira máis polos seus intereses de mercado e marxes comerciais a curto prazo que polos de todos nós.
Eu non quero que se destrúa a nosa costa; quero un Touriñán protexido, sen piscifactoría, sen contaminación, e por iso apoio esta campaña.

luns, 14 de setembro de 2009

Cousas mellores

Estou convencido de que poucas cousas hai mellores que visitar unha exposición de Matisse na mañá dun Domingo de Setembro, pero algunha hai.
Como, por exemplo, tender tres resacas ao sol na praza de Anaya despois de acordarmos en tres tristes camas monopraza dun piso de estudantes con pelos na bañeira, que Encantador negou con vehemencia seren do seu sobriño antes de ninguén dicir nada, con evidentes cercos negros en cociña e baños, e non direi máis por non causar unha estampida.
E é que cando acordei a dor de cabeza estaba alí, Rambo controlábame desde o póster da parede, e eu xuro que non sentía as pernas, meu Deus, as pernas.
Os Polis discutían en calzóns na cociña o planing e o timing; comprobei que non había tampouco alí aspirinas nin outra cousa que comer, apoiei a proposta de Encantador de quedarmos a xantar en Salamanca e deixar a Matisse para a seguinte exposición, así fose no fin do mundo, e corrín a vestirme antes de que os dardos envenenados de Polis se me cravasen no lombo.
Almorzamos (tarde, silenciosa e carisimamente) café e churros na praza Mayor; reneguei de min por ter deixado a cámara en Ithaca, fixemos as contas, lembrando ao paso o Haddock e os nomes dos outros locais en que estivéramos até ao amencer; camiñando polo centro, fomos comprobar que o batmóbil estaba indemne e procuramos un lugar tranquilo para xantar; para daquela Polis xa falaba coma a xente e non só non mordía senón que até nos aderezou a comida con dúas ou tres cousas divertidas.
Non hai como ter o estómago cheo para mirar o mundo aos ollos.

domingo, 13 de setembro de 2009

Anderson (en diferido)

Grazas a May, ao aire acondicionado que había dentro da sala e á insistencia da miña filla, a semana pasada visitei por terceira vez a exposición da fotógrafa Ruth Matilda Anderson.
Como diría miña mai, este post naceu sen sorte: non só fermentou até hoxe nas adegas do blogue, senón que ademais se vai publicar en diferido mentres un servidor camiña entre odaliscas sensuais e cálidas paisaxes mediterráneas.
Dito isto, cómpre aclarar que Miss Anderson visitou e retratou Galiza e as súas xentes entre 1924 e 1925, que foi enviada pola Hispanic Society of America, e que nas súas fotos de feiras, enterros, fondas, oficios, labores agrarios, vilas e persoas se manifesta a dureza dun xeito de vivir diferente do actual, pero demasidado recoñecible.
A foto insignia da exposición, o reclamo para o público, está tirada na Muralla sobre a Porta de Santiago un frío día de xaneiro de 1925; á seguir puxen unha imaxe actual feita por min (coa colaboración da señorita Kaplan) do mesmo lugar e cun encadre similar; e debaixo delas, envellecida, un divertimento de fotoxó.
Como nos pasatempos dos xornais, pódese xogar a procurar as sete diferenzas; iso si, tendo en conta que aquí hai moitas máis de sete.



sábado, 12 de setembro de 2009

Loucura


Completamente de acordo: é de tolos.
Saír a fume de carozo para chegar a cear e tomar unhas copas en Salamanca, aventurarse a durmir á vaicheboa nun apartamento do que aínda non temos as chaves, saír cedo para Madrid o Domingo, arriscarse na bicha interminable da exposición de Matisse non sabendo aínda se temos entradas, e emprender o regreso a Ithaca para chegarmos a durmir, efectivamente, non colle en ningunha cabeza con máis de trinta e cinco anos.
Tampouco na miña, que lle hei facer, e así e todo alá vou.

Pillados

Bastou un día (o primeiro deste curso para a señorita Kaplan) para que o castelo de area dos Reis Magos se viñese abaixo arrastrando consigo o iglú (ou o que queira que sexa) de Papá Noel e até a caixa de galletas que unha vez habitou o Rato Pérez.
Ao parecer, en cuarto de primaria un xa é grande de máis para crer en certas cousas e, aínda que a señorita Kaplan tiña xa as súas sospeitas (iso de que os pais deixásemos que un rato se metese no cuarto e fosgallase baixo da almofada dos nenos para levarlles os dentes era especialmente raro), agora os brutos de quinto encargáronse de disipalas para sempre. Kaput.

mércores, 9 de setembro de 2009

Estou con Garzón

...porque durante 70 anos no meu país a maior impunidade gardou as vidas, os bens e a memoria dos militares e civís que subverteron un sistema político lexitimamente establecido, e esa impunidade mantívose até case o día de hoxe coma un veo de silencio e olvido.

...porque nunca se investigaron os xuízos sumarísimos e os procesos sen garantías en que civís e militares leais foron condenados a morte ou a outras penas de cárcere por motivos exclusivamente políticos e ideolóxicos.

...porque tampouco se procesou nin imputou nin investigou nunca os presuntos participantes en paseos, torturas e outras actividades delictivas toleradas e organizadas para estender o terror e consolidar o novo rexime.

...porque aínda hoxe sucede que os tribunais preservan os nomes dos verdugos e encubridores, e nunca houbo un interese real por parte das autoridades de abrir as fosas e recuperar os corpos das vítimas represaliadas, por moito que sexa coñecida a ubicación de tales restos.

...porque máis de tres décadas despois da morte do ditador e os seus secuaces non hai cidade, vila ou aldea de España que non mostre sen pudor nas rúas, igrexas e edificios públicos os nomes, a ideoloxía e os símbolos dun rexime sanguinario, ilegal e feo como poucos.

...porque cando por fin o noso Goberno saca adiante unha Lei de Memoria Histórica, esta resulta ser raquítica e mesquiña, sen orzamento, e vai á deriva entre as competencias e intereses de comunidades autónomas, concellos, xulgados, familias, partidos políticos, sindicatos e naturalmente da igrexa católica.

...porque agora, tras décadas de impunidade e infamia, o primeiro que pasa por un xulgado en relación cos crimes de Franco é precisamente Garzón, o único xuíz que encausou a ditadura.

... e por último porque non deixo de pensar se no meu país as cousas non se estarán a facer outra vez ao revés, se os honestos defensores da legalidade serán de novo considerados delincuentes, e os lobos e verdugos rectos homes de ben.

martes, 8 de setembro de 2009

May

Como aquelas damas de Proust, Sábado apareceu May para tomar as augas no balneario, aquí en Ithaca, que son sulfurosas e ao parecer excelentes para moitas avarías máis das que ten May.
Esta May, que viviu un curso en Ithaca hai polo menos tres lustros, quería ver como mudara a cidade en todos estes anos, pero o asunto termal pola mañá e pola tarde esta calor serodia e pegañenta que toca agora, complicaron a visita até facer imposible ningún paseo pola Muralla ou por Mouse Park.
Non direi, porque non mola nada, que cambiamos tales grellas polo aire acondicionado doutras termas moito máis modernas e menos romanas, onde a señorita Kaplan merendou salchichas escoitándonos pasar lista de amigos e actualizar biografías, estados civís, destinos, desatinos e até traicións das que xa non moven muíño.
Si direi, porque foi tan certo como inesperado, que fixemos unha linda e pequena travesía fluvial polos caneiros o Domingo á tarde: o sol incendiaba as pólas de ameneiros, bidueiros e carballos, as augas fulguraban ao paso do catamarán, e a señorita Kaplan, correndo desatada de proa a popa, acababa coas baterías da cámara retratando aquelas beiras que parecían selváticas.




domingo, 6 de setembro de 2009

Pandemias e dragóns

Hai unha película en que unha familia descobre repentinamente que está arruinada e non pode nin ir de vacacións; aínda así, para non dar que falar ao vecindario, enchen o coche coa equipaxe, despídense de todos e marchan, pero pola noite voltan á casa dispostos a pasaren dúas semanas encerrados para logo reapareceren como de volta dunha estadía nalgunha illa, inesquecible e exótica.
Acordeime onte desta historia ao falar con Polis, e tanto flipei co que ouvía que pouco faltou para me esquecer de que tiña a nena na bañeira e unha lasaña dentro do forno.

O que sabía das vacacións de Polis era que os dous marchaban a Oriente, a unha ruta aínda non definitiva que unhas veces incluía Vietnam ou Cambodia e outras non, pero Beijing, Xangai e a Gran Muralla foron irrenunciables durante meses: perdín a conta das veces que tentaron convencerme de os acompañar poñendo no asador os guerreiros de terracota de Xi'an ou a inmensidade de Tian'anmen, comprei a guía de Grecia no mesmo día e lugar en que eles compraban unha de China, e cando quedei con Polis a primeiros de Agosto para collerlle a chave e aceitarlle a encomenda de regar as plantas e subirlle o correo, esa tradición estival, o único que os separaba da China era pagar os billetes e o papeleo dos visados.

Se houbo ou non algo máis que as recomendacións da embaixada e o sobresalto permanente dos medios de comunicación é algo que me explicará Polis o Martes cando tomemos unha cervexa, probablemente coas pernas sobre a mesa de wengué do salón onde o gingko biloba bonsai se transformou nunha diminuta e sinistra árbore do enforcado, e tan morta coma a propia mesa.
De momento sigo atónito ao saber que non só non chegaron a Oriente nin lles cumpriron os visados nin a guía nin comprar divisas, senón que pasaron sen gripe nin dragóns, tan ricamente, tres maravillosas semanas de vacacións de Agosto...

...en Foz!

venres, 4 de setembro de 2009

mércores, 2 de setembro de 2009

Ferro

Matemático: cada vez que teño que corrixir exames até os labores tradicionalmente máis odiados se me tornan actividades produtivas e moi agradables. Se onte foi limpar os cristais de toda a casa, hoxe foi pasar o ferro á roupa e mesmo a un pixama da señorita Kaplan que requiriu minuciosidade de ourive, desacostumado como estou a aviar esta roupa diminuta .
Caída a folla do calendario e co mes-luns aquí instalado a corpo de rei, na mesa de traballo os exames xa fermentan, as avaliacións agardan, retornan os amigos, teño que comprar agasallos de boda, señor como odio a secadora, non dou localizado os amigos, irei sen gravata á boda pero necesito unha camisa nova, non puxemos libro en bacharelato, sigo sen ter claro o do acuario, e o agasallo do neno, cómpre podar o bonsai, mañá han de estar as notas, quen me dera a min estar en Xullo.

martes, 1 de setembro de 2009

Pandemia

Hai semanas que non vou visitar as miñas tías G. e O.; é verdade que cando as visito é de páscoas a ramos, pero esta vez é sen remorsos de ningunha clase.
Miña mai, que vai por alí varias veces á semana, cóntame que a tía G. está aterrorizada coa nova gripe, que non dá bicos nin apertas, e que lle preocupa que os sobriños traiamos algo para a casa de aí fóra, dese cochino e revolto mundo ao que teimamos ir apesar do ben que se está en España.
Pase que o fillo da miña prima I. vaia o pobre con frecuencia a Asia polo seu traballo, pero irmos eu a Grecia, onde non hai máis que turcos, e a prima C. a Malta, que está chea de negros, é ilas buscando por capricho: así falou a tía G., que ademais dos nervios ten o mapa patas arriba e ao paso que leva acabará poñendo luvas e máscara até para ver os telediarios.