Déixenme que llela presente: esta cadela con cariña de lástima vive connosco desde hai agora unha semana, transformándonos nunha manada un pouco patética (unha nena itinerante, dous peixes de cores e un servidor, a quen correspondeu ser o macho alfa) e poñendo patas arriba a vida no tobo.
Aí onde a ven, con ese ollar que parte a alma a un cosaco, non podo dar un paso sen que me veña atrás (agora mentres escribo aquí téñoa aos pés sobre a alfombra, latexante e durmida), e tanta dependencia convértese ás noites nun ruidoso problema que me ten os nervios coma cordas de guitarra; de deixala dentro da casa nin falar, polo menos mentres non controle os esfínteres, o que está a ser un noxento problema que me ten revoltos os dentros.
É certo que ter can mellora as relacións sociais, e que, paseando a cadela, nunha semana levo falado con máis descoñecidos que en todo un ano, pero aínda non acabo de verlle o beneficio a ter que escoitar pacientemente a vida de todo quisque mentres as nosas mascotas se ulen nun xardín.
A señorita Kaplan adora, literalmente, a Boni: acariña nela temerosamente, rífalle con mimo, levántalle as orellas, ofrécelle comida, ráñalle con coidado na barriga. A cadela vai superando o medo; a veterinaria non o puido dicir mellor: a maioría dos cans teñen o pánico nos ollos cando chegan pero esta pobriña desexaría, simplemente, desaparecer.