venres, 29 de maio de 2009

Monseñores

A teoría de Polis é que, á forza de contelo polos votos, aos cregos e monseñores o esperma agríaselles e acaba por subirlles á cabeza, coma un viño ruín, e deterióralles gravemente o sentido común.
A miña teoría é que, á forza de especular sobre os designios divinos, pontificar sobre a natureza humana da que eles por definición só coñecen unha parte, e administrar o Reino dos Ceos milimetrando as culpas e as debilidades dos demais con minuciosidade de ourive ou alquimista, a moitos cregos e monseñores a palla no ollo dos outros non lles deixa ver as moitas trabes do propio.
Eu non sei canto pode entender o tal monseñor de abortos ou de abusos a menores para opinar e establecer un ranking, pero penso que relacionar unha cousa coa outra é, máis do que unha desafortunada estupidez, unha maldade que non ten perdón de Deus.

luns, 25 de maio de 2009

Serie Larsson

A ver: que levante a man quen non está a ler, ou xa leu, algunha das novelas de Larsson.
Entre os que me rodean son multitude: Cam, Ebe, a conserxe do instituto, unha das profesoras de inglés, a da libraría onde compro o xornal, Nican, e até Polis, que é quen me pasa os libros unha vez que os termina, un pouco como cando nolos prestábamos estudando COU.
A señorita Kaplan cóntame que tamén a súa mai e a súa tía leron polo menos unha das novelas, e á vista deste tráfico de libros, se eu fose responsable sanitario, empezaría a preguntarme se non terá que ver coa propagación da famosa gripe: tanta páxina circulando de man en man, tanto tusir, tanto respirar, tanto esbirrar sobre as liñas...
Sen exaxerar demasiado, diría que desde Mércores non fago outra cousa despois do traballo que seguir a Blomkvist e a Salander no seu deambular sueco; eu, que sempre leo na cama, e que á cama me estou indo máis cedo estes días por ler máis, acabei por poñerme a ler pola tarde na butaca do salón, e na sala de profesores durante os recreos.
Non se pode falar máis en favor dun libro despois de dicir que é bon. Ilu afirmaba que a novela perfecta era aquela que desexaba que non acabase nunca; para min aquí iso non vale: precisamente estou desexando acabar a primeira para asaltar a segunda, e a escape, que ao parecer en Xuño sae a terceira.
De cando en vez miro na lapela a foto do autor, que nin viu os libros publicados nin soubo do éxito incuestionable nin cobrou un euro dos dereitos nin saberá que unha vez foi levado ao cine.
Que tristeza, por deus, non me digan.

mércores, 20 de maio de 2009

Papoulas

Comparto con algunhas amigas a opinión sobre o ramalhete rubro das papoulas que abre Ithaca desde hai algúns días, e tamén confeso que é unha das flores que máis me entusiasma atopar cando vou ao traballo ou naqueles prehistóricos paseos por Mouse Park: tanta fraxilidade, tanta humildade nacendo ás veces entre ferros vellos, lixo ou bidóns abandonados, e ao mesmo tempo tanta teimosía por madrugar cada Primavera conmóvenme ano a ano máis profundamente.
Sen embargo, estas son do ano pasado: inutilmente esperei que asomasen na mesma rotonda, que as choivas converteron nunha selva de gramíneas; hai días que os xardineiros municipais pasaron a desbrozadora, e a ilusión das fráxiles corolas vermellas feneceu coma morren os soños ao acordar pola mañá.
Pero fican as do ano pasado, consolo deste e esperanza do que vén. Gozádeas.

luns, 18 de maio de 2009

Benedetti. In memoriam

Cuando éramos niños
los viejos tenían como treinta
un charco era un océano
la muerte lisa y llana
no existía
Luego cuando muchachos
los viejos eran gente de cuarenta
un estanque era océano
la muerte solamente
una palabra
Ya cuando nos casamos
los ancianos estaban en cincuenta
un lago era un océano
la muerte era la muerte de los otros
Ahora veteranos
ya le dimos alcance a la verdad
el océano es por fin el océano
pero la muerte empieza a ser
la nuestra.

sábado, 16 de maio de 2009

Devolución

Onte foi día de contas con Facenda: o borrador, que me era favorable, viuse sobrepasado pola realidade, de maneira que volvo para a casa facendo as contas da leiteira, sen cántaro e, espero, sen mala sorte.
En números redondos é o soldo de un mes, que servirá para inxectar liquidez na economía aínda que polo de agora non sei baixo que forma. Está claro que amortizarei un pico da hipoteca e que non cambiarei polo momento de coche, diga o que diga Polis; tampouco teño moi claro que vaia renovar o colchón, moi cómodo aínda cos seus anos, nin comprar un televisor con pantalla plana ou un novo ordenador, esta vez de mesa. Non nego que pensei nunha escapada a Estambul, en matricularme nun curso de inglés no estranxeiro ou en levar a señorita Kaplan en Xullo a coñecer Venecia, sen darme decidido por nada.
Parentes e amigos tentan contaxiarme os seus propios soños, e renovar o vestiario, cambiar de móbil, poñer cortinas no estudio, investir na bolsa ou comprar un home cinema son propostas tentadoras, pero que non me enchen o ollo.
Empezo a pensar na razón que tiña o varrendeiro Doolittle ao rexeitar as dez libras de Higgins porque eran moito diñeiro e logo o viraban tan prudente a un que non se atrevía a gastalas.
Ai, co ben que estaba eu coa devolución do borrador!
(Mentira cochina, só necesito tempo para decidirme)

venres, 15 de maio de 2009

Graffitti: a aclaración

Levo varios días a durmir mal, e todo por culpa daquel post do graffitti na Muralla: varias das miñas lectoras (perdón polo sexismo, pero a xulgar polo evidente parece que escribo para un universo maioritariamente feminino) fixéronme chegar a súa preocupación perante o que parece unha bárbara agresión ao patrimonio da que, ao publicala, eu mesmo fun cómplice.
Cómpre, pois, aclarar as cousas: En primeiro lugar, o autor da pintada non fun eu, non pensen, que non uso spray nin co desodorante.
En segundo lugar, a inscrición realizouse propiamente sobre a parede dunha das casas adheridas á Muralla, no adarve, tan intimamente unida a ela que é difícil decidir onde termina unha e comeza a outra; quen visitase e coñeza a nosa Muralla saberá de que estou a falar.
Aclarado que non houbo vandalismo nin complicidade, e confortadas as lectoras, e reafirmado o compromiso coa lingua e a culturiña, espero de hoxe en diante volver durmir como é debido.
Amén.

mércores, 13 de maio de 2009

Pensións

Sempre nos ten que tocar a nós, laiábase Cam hai uns días na sala de profesores, lendo no xornal as previsións económicas.
Que haberá que retrasar a idade de xubilación se queremos salvar o sistema e garantir as pensións máis alá do 2025, como dixeron desde o Banco de España, ou a ver que pasa, é con certeza unha advertencia que vai dirixida principalmente a nós, e si, Cam acerta de pleno.
Nós, que fomos a xeración do baby boom; nos, que formamos parte daquela morea de rapaces e raparigas que, nos anos finais da ditadura, houbo que apretar en aulas de 40 e 42 alumnos para que fixesen a exebé naquelas fichas de Santillana; nós, que cos nosos xerseis de la e as botas gorila fomos o símbolo da recuperación económica da posguerra, dos XXV anos de paz, dos avances da sanidade, e da última explosión da natalidade antes da legalización dos anticonceptivos.
Así pois, querida Cam, hai que prepararse porque, en quince anos e se alguén non o remedia, a nós tocaranos ser o símbolo lamentable e multitudinario dun país envellecido e oportunista, onde prexubilarse alegremente con cincuenta ou menos anos segue a ser para uns coma o gordo de Nadal, e un motivo de envexa para todos.

luns, 11 de maio de 2009

Graffitti


 Culturiña. Por favor (graffitti na Muralla, xunto á Porta da Rúa Nova)

xoves, 7 de maio de 2009

Desaceleración

O caso é que non me dou sentado a actualizar, e Ithaca anda a barbeito que é unha lástima.
Será daquela que entrei na definitiva crise que levará este blogue ao silencio, á tan frecuente e coñecida morte dos blogues, a ese lamentable abandono que o irá resecando, coma un cadáver ao sol?
Será que na miña vida e na dos que me viven non sucede nada que teña o suficiente interés para debuxalo aquí, onde tantas veces expuxen con meticulosidade case entomolóxica até as máis banais intimidades, propias e alleas?
Nada diso, escasos e fieis amigos, visitantes esporádicos: unha certa melancolía asociada a unha galbana de proporcións bíblicas, e certas ocupacións laborais e domésticas, provocaron hai semanas esta desaceleración do nervio bloguístico.
Nada grave, declaro; así que poden estar tranquilos, afirmo, que xa volto.

sábado, 2 de maio de 2009

De volta

De volta da Comarca, o pasado Domingo, viñen facendo contas: había dous anos que non fora por alí (logo Haddock comezou co divorcio), e case ano e medio que non durmía fóra de Ithaca.
Sei que me vou volvendo preguizán cos anos e que esa é foi única razón para non ter ido antes, moito máis que o receo de atoparme coa antiga señora de Haddock en plena Alameda, ou que o piso alugado polo meu amigo me retrotraese aos pisos de estudantes. Pois ben, nin unha cousa nin a outra: o piso mostraba certa semellanza co que aluguei cando viñen para Ithaca pero cos mobles de serie, anticuados e horrorosos; os azulexos do baño, co debuxo de gotas de auga intensamente azuis a escorrer, presentaban sen embargo unha vantaxe única para os duros de intestino: coma as folerpas da neve ou os capiteis románicos, ningunha gota se repetía, como Haddock me anunciou e eu mesmo puiden comprobar na mañá do Domingo, mentres esperaba que a vida volvese á casa e alguén aparecese polo salón.
A primeira foi a señorita Haddock, que se puxo cos deberes na mesa de xardín do comedor mentres eu asistía a un asasinato en Ystad; só moito máis tarde, cando a nena acabara os deberes e tomara o colacao e lía sentada ao meu lado, apareceron Haddock e a nova señora Haddock: como en min, o licorca fixera neles estragos que o vento mareiro de Cobres, fronte á illa de San Simón esfumiada na choiva, se encargou de apagar.
Volvendo para Ithaca ao serán, mentres comprobaba que as temidas raigañas non existían, que seguía a ter a mobilidade intacta e botaba contas, volvín pensar que sempre que Haddock e eu nos vemos, dá igual que pasasen sete meses ou sete anos, é como se pasasen unhas poucas horas, un par de días: non hai estrañamento, non hai dificultade de contar algo, non hai silencios incómodos nin muros nin por onde empezarei ou non sei como dicirche.
Supoño que a amizade consiste niso: en seguir unha conversación empezada unha vez, hai moito tempo.