2010

(Decreto da Lingua, Desemprego, Economía, Deflación, Globalización, Endebedamento, Crise, Antiabortistas, Terrorismo, Recesión, Políticos de medio pelo, Desconfianza, Violencia de xénero, Corrupción, Suba de impostos, Crispación, Cregos intolerantes, EREs, Xenocidios, Cambio climático)

Feliz Ano Novo?

9 cousas que facer ao final do ano

1. Limpar o escenario do crime; volveremos empezar, esta vez con menos peixes. Polos nomes non hai problema, que o nomenclátor homérico dá para un oceano.
2. Confirmarlle a Calmo que irei a Delfos, que podemos ir ao cine ou algo, que cearemos e que pasarei a noite alí.
3. Volverlle a Tere Holmes aqueles libros que me prestou e que non dei lido; despois de dous anos están tan aclimatados baixo a súa capa de pó que non me estrañará se botaron raíces.
4. Argallar un bon pretexto para convencer a meu pai de que non siga ameazando con facer limpeza no rocho.
5. Por se non o dou conseguido e as cousas se poñen feas, argallar tamén outro bon pretexto para non o ter que axudar.
6. Pedir cita no dentista só por manter vivas as tradicións: comezaremos o ano coa tradicional limpeza bucal e os tradicionais empastes.
7. Pedir cita tamén no mecánico, pero esta vez para o coche, que seguramente necesitará que lle cambien a correa de transmisión.
8. Odio que sexa a estas alturas, pero non hai xa remedio: facer un ingreso a favor de Amnistía Internacional.
9. Aceitar que toleei, que son un comprador compulsivo e un nostálxico aberrante para, a seguir, coller 116 eurazos e un cupón de desconto que teño por aí e comprar a colección completa de Doutor en Alaska para Reis.

Cara e cruz

Segundo o cómputo máis habitual, en tres días terminará unha década, a primeira do noso terceiro milenio. Descubro no admirado Iniciarte que The Boston Globe resumiu estes dez anos en 50 imaxes; hainas certamente moi fermosas, pero a maior parte delas son atroces, tan cheas de infamia, violencia ou sufrimento que até o xornal velou algunhas.
A Humanidade, como sabemos e ela nos lembra teimosamente en cada momento, é grandiosa e miserable ao mesmo tempo, como as dúas imaxes de 2008 que escollo para ilustrar este post. Arriba, percusionistas durante a cerimonia de inauguración dos Xogos de Beijing; abaixo, un home e dous nenos, refuxiados do conflito do Congo, escapando de Goma baixo a choiva.

Pais e fillos

Os pais son os ósos en que os fillos afían os dentes.

A frase, terrible, non se me vai da cabeza desde que falei con Ambece, case unha hora a describirme un SAP de libro: que os fillos non voltaron á casa en Agosto despois das vacacións co pai, que catro meses despois seguen negándose a voltar, que só se poñen ao teléfono para que lles mande roupa e xoguetes que deixaron alá, que están tan programados que até aseguran que ela lles pegaba cun pau e lles turraba dos pelos se non comían.

Non sei que dicir mentres me atravesa o tsunami de palabras: tuso ou digo algunha cousa para que Ambece saiba que sigo deste lado; teño medo de que chore cando conta que a avogada lle recomendou non loitar por recuperar a custodia porque sería como meter dous monstros na casa, ou que os veu ver na ponte, que fixo dous mil quilómetros para que non quixesen xantar con ela, e que se baixaron a vela ao portal foi por intercesión do pai.

Aínda así ela é tan dura que non chora; di que leva chorado tanto que xa non ten lágrimas, pero que non me preocupe, que se a outras mulleres lles morreron os fillos, e sobreviviron a guerras e desastres en que o perderon todo, como non vai ela superar isto.

Desde aquela, cada vez que penso na señorita Kaplan sinto que unha agulla me traspasa de lado a lado. Eu sei que non teño o valor de Ambece.

Ithaca et orbi

December song, de George Michael.
Soños cálidos para todos nesta fría mañá adormecida, morriñenta, meteoroloxicamente implacable.

Tampouco

Apesar de ser un sistema que prolifera, a min o de enviar a número da lotaría no último minuto e por móbil non me convence nada. Ese é un dos dous motivos polos que onte, farto de esperar velo un destes días, e desafiando as inclemencias meteorolóxicas, volvín á casa de Polis.

O outro, indagar no seu estado civil, anímico ou mental mentres tomamos unha cervexa, iso no suposto de atopalo vivo e de que houbese cervexa na casa.
Tampouco foi desta; metinlle a participación por baixo da porta inexpugnable e marchei mandándolle un sms de aviso que me respondeu cunha chamada dúas horas despois: o número que xogo non o sei, porque non tiña con que anotalo, pero si que Polis anda estresadísimo no traballo (tantos EREs, tantas quebras, tanta crise) e que segue con Encantador, xa que pasarán xuntos (como sempre, recalcou Polis) os festivos na terra del, e o final de ano posiblemente en Madrid, entre osos, cadros e fadangos.

Ti terás a nena contigo, claro.

Debo estar susceptible, pero a última frase, colgante e afiada coma un gancho, tampouco esta vez me gustou nada.

Hecatombe

Contei onte como transcorrera a rutina dun fin de semana invernal cuxa lembranza non iría máis aló de pormos o Batman no nacemento, como a vez que a nena puxera, xunto ao boi e a mula, aqueles dous dinosaurios de plástico.

Pero o que non contei aínda é que o Domingo pola mañá sucedeu algo funesto; que Agamenón, Ulises, Aquiles e Héctor apareceron inexplicablemente mortos, todos á unha e sen ningún respeito pola épica.

A señorita Kaplan, moi observadora ela, decatouse de que, a diferenza das mortes dos peixes anteriores, nesta ocasión había un claro sospeitoso: o que renovara a auga do acuario, o último en dar de comer aos peixes, o mesmo que agora anda remoendo se será boa idea seguir a subvencionar unha tenda de mascotas.

Eu.

Invernía

A frente siberiana que hoxe nos ía converter Ithaca na Terra da Raíña Maud pasou sen pena nin gloria. O día está frío e húmido, efectivamente, pero sen neve. Os meteorólogos, meus pobres, ultimamente non dan unha.

Sábado, inesperadamente, si que amenceu Ithaca cuberta de branco; coa nena aquí, temín unha horrible xornada de bolas de neve na Muralla, esvaramentos na rúa e mans coloradas, pero foi ao contrario: a señorita Kaplan pasou o finde pocha, laiándose da barriga e case sen comer.

Daquí só saímos a xantar na casa dos avós, e logo volta para o tobo, onde nun ambiente de apalancamento de sofá e xogos no ordenador, deberes de inglés, algunha vella peli polo medio e moitos moitos mecos, demos por fin acabado o belén, ese lugar ecléctico, abrupto, densamente poboado.
Como o anxo no estaba en condicións, á vista está que nos cumpriu improvisar un substituto.

Reóstatos, reóforos e filamentos!

Leo atónito que a nauseabunda Telecinco de Berlusconi absorbe (ou se fusiona con) Cuatro, propiedade do grupo editorial ao que pertence o xornal que sigo hai máis de 20 anos; garántese que Cuatro manterá denominación e identidade diferenciadas, pero só durante o primeiro ano controlará a liña ideolóxica dos seus informativos.
A rancia Antena 3 e a Sexta, irreverente e progre, manteñen conversas avanzadas e traballan para faceren posible outra fusión, aparentemente contra natura, á maior brevidade.
Se ben a televisión nunca foi nutritiva, agora empéñase en demostrar que tamén produce monstros.

Manifiesto pola defensa dos dereitos fundamentais en Internet

(Imaxe: Eneko / 20minutos.es)

Perante a inclusión no Anteproxecto de Lei de Economía Sustentable de modificacións lexislativas que afectan o libre exercicio das liberdades de expresión, información e o dereito de acceso á cultura através de Internet, os xornalistas, bloggers, usuarios, profesionais e creadores de Internet manifestamos a nosa firme oposición ao proxecto, e declaramos que:

1.- Os dereitos de autor non se poden situar por riba dos dereitos fundamentais dos cidadáns, coma o dereito á privacidade, a seguridade, a presunción de inocencia, a tutela xudicial efectiva e a liberdade de expresión.

2.- A suspensión de dereitos fundamentais é e debe seguir sendo competencia exclusiva do poder judicial. Nin un cerre sen sentenza. Este anteproxecto, en contra do establecido no artigo 20.5 dla Constitución, pon nas mans dun órgano non xudicial -un organismo dependente do Ministerio de Cultura-, a potestade de impedir aos cidadáns españois o acceso a calquera páxina web.

3.- A nova lexislación creará inseguridade xurídica en todo o sector tecnolóxico español, prexudicando un dos poucos campos de desenvolvemento e futuro da nosa economía, entorpecendo a creación de empresas, introducindo trabas á libre competencia e ralentizando a súa proxección internacional.

4.- A nova lexislación proposta ameaza os novos creadores e entorpece a creación cultural. Coa Internet e os sucesivos avances tecnolóxicos democratizouse extraordinariamente a creación e emisión de contidos de todo tipo, que xa non proveñen prevalentemente das industrias culturais tradicionais, senón de multitude de fontes diferentes.

5.- Os autores, coma todos os traballadores, teñen dereito a viviren do seu traballo con novas ideas creativas, modelos de negocio e actividades asociadas ás súas creacións. Intentar soster con cambios lexislativos unha industria obsoleta que non sabe adaptarse a este novo entorno non é nin xusto nin realista. Se o seu modelo de negocio se baseaba no control das copias das obras e na Internet non é posible sen vulnerar dereitos fundamentais, deberían buscar outro modelo.

6.- Consideramos que as industrias culturais necesitan para sobreviviren alternativas modernas, eficaces, cribles e asequibles, e que se axeiten aos novos usos sociais, en lugar de limitacións tan desproporcionadas como ineficaces para el fin que dicen perseguir.

7.- Internet debe funcionar de forma libre e sen interferencias políticas auspiciadas por sectores que pretenden perpetuar obsoletos modelos de negocio e imposibilitar que o saber humano siga a ser libre.

8.- Exiximos que o Gobierno garanta por lei a neutralidade da Rede en España, ante calquera presión que poida producirse, como marco para o desenvolvemento dunha economía sustentable e realista de cara ao futuro.

9.- Propoñemos unha verdadeira reforma do dereito de propiedade intelectual orientada ao seu fin: devolver á sociedade o coñecemento, promover o dominio público e limitar os abusos das entidades xestoras.

10.- En democracia as leis e as súas modificacións deben aprobarse após o oportuno debate público e téndose consultado previamente todas as partes implicadas. Non é de recibo que se realicen cambios lexislativos que afectan a dereitos fundamentais nunha lei non orgánica e que versa sobre outra materia.

Striptease

A este blogue facíalle falta algo de striptease, así que dentro dos fastos e celebracións de aniversario, púxenme a facer unha lista de 25 parvadas íntimas (5 por ano), cousas que poucas persoas saben de min e que nunca contei no blogue; quedar metaforicamente co cu ao aire non é necesariamente un meme, de xeito que nin o remito a ninguén nin espero iniciar unha cadea pero si que me sexan discretos e non anden contando por aí diante.

01. Encántanme as voces de dobraxe das películas antigas.

02. Non soporto ter as uñas demasiado longas.

03. Durante varios anos levei o pelo rapado.

04. Para compensar, na Universidade leveino polos ombros.

05. Fóra o nacemento, non teño máis imaxes relixiosas no tobo que un icone, agasallo de Nikos, que trouxen de Atenas este Verán.

06. Teño dificultade para distinguir a direita e a esquerda (non só en política).

07. A miña copa favorita é o martini bianco con xelo, e non a pido case nunca porque me senta coma un tiro.

08. Aborrezo probar a roupa nas tendas.

09. Este non é o único blogue que levo, pero si o meu preferido.

10. Teño unha minusvalidez auditiva e en poucos anos probablemente usarei un audífono.

11. Posto que teño unha filla, plantei unha árbore e escribín un libro, podo xa morrer tranquilo.

12. Son digno herdeiro do monstro das galletas: podería estar todo o día comendo nelas.

13. Normalmente leo deitado, e sempre leo algo antes de durmir.

14. Odio falar por teléfono e case sempre teño o móbil apagado.

15. Non teño piercings nin tatuaxes aínda que si unha gran cicatriz.

16. Nunca me tocou a lotería, pero unha vez tocoume un coche na caixa de aforros.

17. Teño encaixada na vesícula unha pedra de 1'5 cm que hai anos mas fixo pasar putas.

18. Un día, sendo estudante, pilláronme roubando libros nun centro comercial.

19. Sempre fun moi mentireiro; funme corrixindo pero non estou curado de todo.

20.Participei con outros 7.000 corpos na performance de Tunick en Barcelona no 2003.

21. De rapaz memorizaba cousas absurdas e inutilidades que aínda podo repetir se non me dese vergoña.

22. Nunca compro a prazos ou a crédito, así que presumo de non ter máis débedas que a hipoteca do tobo.

23. Estiven presente no paritorio cando naceu a miña filla.

24. Se me desen a elixir, escollería Cola-cao antes que Nesquik, Cocacola antes que Pepsi, Kas antes que Fanta, e Mirinda antes que ningunha, máis que nada por sustentar o mito, porque nin lembro a que sabían as Mirindas que tomei de neno.

25. Hai moitas cousas que non conto en ningún blogue.

Machado

(A petición dunha amiga, reciclo e colgo hoxe un post en homenaxe a Antonio Machado)

70 anos se cumpriron do falecemento de Antonio Machado en Collioure, onde chegou vencido, exiliado e enfermo, nas máis penosas circunstancias.
Conmove ver hoxe as fotografías daquel velatorio e humildísimo enterro: o cadáver deitado sobre unha das camas dun cuarto dobre de hotel; logo o cadaleito, envolto na bandeira tricolor e pousado sobre dúas sillas, espera ser levado por soldados republicanos a unha tumba prestada. A mai do poeta, agonizante e mentalmente ida, morrerá só tres días máis tarde.

(E non, non creo que se deban traer os restos a España).

Cinco!

Señoras e señores, rapaces e raparigas:

Este blogue cumpre 5 anos.

E aínda que para a Rede entrou na difícil idade en que, como dicía o outro, máis que cumprir anos na realidade o que fai Robinson é durar en Ithaca, a verdade verdadeira é que nunca gozou de tanta saúde, acougo e madurez (neuras á parte) como agora.

Grazas, meus visitantes e partidarios, por non deixardes de vir.

Ponte II

E mañá aínda vén o "Domingo Tris", en que, efectivamente, como calquera Domingo, a señorita Kaplan marchará para a casa da súa mai despois de catro estraños días aquí: Onte, que era Domingo e festivo, foi día de abriren as tendas; pero hoxe, que era Luns e non festivo, as tendas estiveron fechadas.

A nena veu cargada de deberes, e cumpriume liberala de pór a mesa para que se centrase en cálculos sobre absurdos tendeiros e mazás amarelas e coloradas, rapaces que intercambian bocatas, e libreiros que prestan libros polas cores das súas cubertas. Dadas as magnitudes industriais do meu cocido, o xantar de Domingo repetiuse hoxe, con idéntico menú, idénticos comensais e até case idénticos temas de conversación.

A variante foi que hoxe unha desas nefastas conxuncións astrais causou o espectáculo de a porta da neveira descolgarse dos seus gonzos, ou do que fose, e estrarme a cociña de ovos escachados, leite, imáns rotos, kas de limón, un cu de botella de cava da véspera e unha negra nube de xuramentos e blasfemias.

Acabei tan canso despois de baleirar aquel sarcófago, despois de tendelo no medio da cociña, despois de parafusar, desparafusar e reparafusar aquela porta do sarcófago, despois de levantalo de novo e volvelo ao seu lugar e reenchelo, e pasar de novo a fregona por centésima vez ao chan, que o paseo que dei coa nena non foi para alén dos contentores de reciclaxe onde levamos as botellas.

Máis que nada por facer algo e evitar que o tedio nos comese.

Ponte

Comezou o fin de semana interminable, a ponte de Santa Consti (como nos consta, pouco virxe xa e bastante mártir), e a señorita Kaplan voltou para atoparse co home máis nataleiro que, a dicir dela, coñece: seu pai, ou sexa, eu.
Espérannos os primeiros rituais deste mes tolo, e non sen tempo: a estas alturas aínda está a árbore desarmada no seu sarcófago no rocho e os adornos dentro dunha caixa no alto do armario, o nacemento segue sen montarse, as peúgas de feltro vermello de Papá Noel missing nalgunha gaveta, as felicitacións que con tanta preguiza e pouca orixinalidade enviaremos en poucos días agardan resignadas en Correos, a lotaría está sen pagar, e aínda nos cómpre ir ao supermercado por unhas cousiñas que esquecemos.

Corcobado

(Isto converteuse xa nunha obsesión...!)