De baixa

As maniotas non eran outra cousa que heraldos da gripe: levo catro días encerrado, os dous primeiros practicamente sen me erguer da cama, ateigándome de antibióticos e paracetamol, e cun humor baixo cero que pareceu mellorar hoxe cando me vestín para ir pedir a alta.

Non ma deron, como supuña: desapareceron a febre e o malestar, pero case tamén a voz.

Laméntome na consulta de que ao seren as baixas de cinco en cinco días non me mandarán substituto; a médica, mentres me visto, respóndeme un pouco friamente que do que ela entende é de medicina, non de burocracia.

Esmelle

Ben pronto o seu blogue estará de aniversario, pero hoxe hai xusto un ano que a Dama de Esmelle descubriu o camiño a Ithaca, e desde aquela non deixou de asomarse a esta illa-tobo para axexar desde ela o horizonte como eu o vexo.

Como declaración de intencións definiuse logo, sen errar, como unha rubideira teimuda; o tempo encargouse de demostralo: a sua curiosidade segue a lucir vizosa e firme, e eu do seu blogue aprendo cada día.

Oxalá os camiños abertos nesa Selva sexan longos e fecundos, e infinitas as mañás de estío que os alumen.

Reflexión

Para cumprir coa miña promesa de visitar a Nican antes de fin de curso, collo duas horas no traballo e tiro cara ao norte por unha estrada en que medraron muíños como xigantes, e en que enormes máquinas furan nas entrañas dos montes para acurtar uns poucos minutos o traxecto ao mar. Envergoñada, a montaña antano belísima recíbeme tapando as chagas na brétema espesa que me acompañará todo o día, mesmo cando ao serán retorne por outras estradas e por outras montañas diferentes.

Até que chego non comprendo que volver ao lugar do inicio, tras sete anos fóra, supón volver a unha cidade medrada que me é allea até non dar apenas recoñecido as casas en que vivín ou o edificio en que neses anos comentei centos de textos literarios e analicei miles de cláusulas e cualifiquei a decenas e decenas de alumnos.

Do que sabe deles fálame B. mentres xantamos e Nican dirixe a campaña via móbil desde a mesa en que fumegan os pratos: do que casou na terra da cervexa, do que publicou un libro de poemas (ese que teño na miña mesa de noite), do que fai performances e videoarte, da que abriu unha pousada rural non lonxe de onde estamos, dos que van nas listas dos principais partidos estas eleccións, da que está toliña de todo e chama de cando en vez para preguntar por nós, do que agora ocupa a nosa praza no instituto...

Falamos dos nosos: a última vez que nos vimos, o fillo máis vello de B. e C. tiña a idade da miña filla hoxe, e a miña filla aínda tomaba peito e ollaba asombrada para as rúas daquela Atenas en que acabábamos de instalarnos. Logo aínda virían o fillo máis novo deles, o devir político de Nican, o meu divorcio e o traslado, e os sete anos convértense nunhas poucas palabras vestidas de certa melancolía.

Mentres deglutimos postres gorentosos e hipercalóricos, B. cóntame unha historia de heranzas e partillas que leva directamente a unha casa de pedra á que nos levará Nican despois no seu coche, unha casa que ao parecer non se dá terminado nunca e que percorremos inteira, do garaxe á penumbra do faio, dos dormitórios pintados pero aínda sen tarima á cociña con aceiros e portas decapadas.

Ás 6 emprendo o regreso: mentres o coche corría na estrada mollada, a brétema húmida ía fechando de novo, púdica e dignamente, o camiño atrás.

Maniotas

Teño maniotas nos cadrís e polas pernas.
O que non sei é a que se deben: se a que estivo aquí Teddy onte pola tarde, ou a que hoxe pasei o día conducindo.

Ira

Presenciei un día desta semana, no instituto, un arrebato de ira.

Estou no corredor cando o profesor de física, cargado con libros e carpetas, pasa cara ao seu departamento sen verme. Diante da porta realiza unha danza estraña para localizar dentro do peto e meter na fechadura, sen que lle caia a impedimenta, unha chave que finalmente non dá aberto aquela porta, outra vez, seguramente por décima ou por centésima ou por milésima vez, e aí o habitualmente manso e pusilánime profesor perde os nervios, guinda cos libros e carpetas, e bate na porta atrancada como se fose a causa de todos os problemas.

Daquela sentín vergoña, e se me acheguei para ofrecerlle axuda foi sobre todo para que soubese que non estaba só, que alguén máis o estaba a ver.

Temperatura

De acordo que a Primavera é de seu volúbel, pero en catro días de Maio viñéronnos visitar cos seus rigores Agosto e Novembro.

Se isto non é cousa do cambio climático de marras, baixe Deus a velo.

Intimidade

Despois do incidente do coro, e aínda que canso de vagar pola tarde desalmada que agoiraba mudanza meteorolóxica, sen embargo non estaba polo labor de volver para a casa; para que a tarde non fose perdida, aínda tirei algunhas fotos arredor da Catedral, pero resistín o impulso de telefonar a Teddy (de quen falarei un destes dias) porque tampouco daba sinais de vida.

Quen si telefonou foi Polis, que me argalla un serán caseiro e eurovisivo con el e con Encantador, e do que esta vez non me é posíbel escapar. E así adentreime na intimidade daquela casa cuxa reconstrución seguín paso a paso non hai moito pero sen vela nunca completa.

Agora parece estalo: apenas unhas poucas cousas máis na repisa sobre a pía, dous pares de chinelas a pisaren a tarima, dous albornoces idénticos colgados tras a porta do baño, e a voz profunda dun home que desde a cociña pregunta suavemente que pratos poñer a outro que, sentado sobre a mesa de wengué onde brillan tres copas de viño, me dá conversación mentres se asa a cea na cociña.

A vida corre; o resto é melancolia.

Anxos

Pasei a tarde do Sábado camiñando por Ithaca á procura de cousas que retratar, a miña máis recente inutilidade; seguindo o costume, converto a Catedral no meu, digamos, teatro de operacións: hai certo rebulizo no Bon Xesús, onde avían para unha boda, así que o altar maior adormece arrolado por besbellos de beata.

O meu obxectivo son os anxos de mármore que custodian o viril, e cara eles avanzo con andares de felino para fotografalos agora de perto; cando vou rebasar o cordón con borla que fecha o camiño, a voz enérxica dun sancristán surxido de non sei onde fai que desista.

Con cen ollares reprobatorios de beata no lombo e na caluga, vou para o coro: aínda ben non dou subido ao cadeiral alto, unha velluca vestida de negro e cun pano na cabeza, talvez a reencarnación da señora Bates, aparece de súpeto e espántame dalí facendo aspaventos cunha vasoira.

Por aparicións e sobresaltos coma estes, sendo neno a Catedral foi para min, durante anos, un territorio vedado.

Ben o di miña mai: o medo garda a viña.

Cuestionário Proust

Como en Fuenteovejunha (todos á unha!), o blogomillo e arredores anda inzado do cuestionário de marras, asi que me autorreto, e a respondelo me entrego por non ficar fóra. Eis as miñas respostas:

• O principal trazo do meu carácter?
  A impulsividade, está clarísimo.
• A calidade que prefiro nun home?
  A paciéncia, a dignidade e o sentido do humor.
• A calidade que prefiro nunha muller?
  As mesmas que prefiro nun home.
• O que máis aprezo nos meus amigos?
  A lealdade e a tenrura.
• O meu principal defecto?
  O orgullo.
• A miña ocupación favorita?
  Pasar o tempo en mil cousas inútiles: ver unha boa película, ler un bon libro, argallar nesta blogue ou navegar pola Rede. Ultimamente incluso fago fotos.
• O meu soño de dita?
  Vivir en paz.
• Cal seria a miña maior desgraza?
  Non valerme por min mesmo: Física, mental, economicamente.
• Que quereria ser?
  Un bon pai para a miña filla.
• Onde desexaria vivir?
  Nunha casa da que non me fose en moitos anos. A ver se desta vai.
• A cor que prefiro?
  O azul intenso.
• A flor que prefiro?
  O íris, a papoula e o xirasol.
• O paxaro que prefiro?
  As cegoñas, que tras moitos anos voltaron de novo ás campiñas de Ithaca como unha promesa de futuro (ainda que iso, á vista do que se nos bota enriba, non sei se será un bon indício).
• Os meus autores preferidos en prosa?
• Todos os que me saben entreter: Cortázar, Bolaño, Proust, Baroja, os novelistas do XIX (Eça, Clarin, Dumas, Tolstoi, Dostoievski), Faulkner... O último descubrimento, Pamuk.
• Os meus poetas preferidos?
  Álvaro de Campos, Cunqueiro, San Juan de la Cruz, Neruda, Whitman.
• Os meus heroes de ficción?
  Héctor. Tintin. Atticus Finch.
• As miñas heroínas de ficción?
  A tenente Ripley. Dorothy.
• Os meus compositores preferidos?
  De Satie a Bruce Springsteen, moitos.
• Os meus pintores predilectos?
  Os impresionistas, con Monet e van Gogh á frente; Caravaggio, o Bosco, Vermeer.
  Os meus heroes da vida real?
• Os inmigrantes que cada dia chegan á nosa costa á procura dun soño.
• As miñas heroínas históricas?
  Rosa Parks e todas as que, coma ela, fan dia a dia que o mundo non sexa un inferno.
• Os meus nomes favoritos?
  Para home, Ulises; para muller, o da miña filla.
• Que detesto máis que nada?
  A cobiza, a envexa, o oportunismo.
• Que caracteres históricos desprezo máis?
  Os tiranos, as tiranias e a miséria que provocan.
• Que feito militar admiro máis?
  Que tal se digo a guerra de Troia?
• Que reforma admiro máis?
  Calquera que nos faga máis libres e máis honestos.
• Que dons naturais quixera ter?
  Unha paciéncia infinita.
• Como me gustaría morrer?
  Consciente, tranquilo e dunha forma rápida, a ser posible sen dor.
• Estado presente do meu espírito?
  Asténico e máis ben inconsistente.
• Feitos que me inspiran máis indulxéncia?
  Aqueles que se cometen por medo ou covardia.
• O meu lema?
  Vive sen vivir en ti.

Mia senhor

Pregunto no exame de literatura medieval como chamaba o trovador á muller amada nas cantigas de amor; basta con escribir duas palabras para contestar, aclarei.

Hoxe ao corrixir vin que un alumno respondera, efectivamente con duas palabras, Mari Carmen.

Reinício

Non fora senón un até logo. E aqui estou de novo tras a espantada e o siléncio, pero agochado a ver esta vez por canto tempo.

Cando hai dous meses marchei repentinamente, fixen-o abafado e aborrecido, sentindo-me acosado, farto principalmente de non poder contar aqui determinadas cousas porque habian de ser lidas tarde ou cedo pola miña amiga no exílio: estaba a construír un castelo arredor da miña vida, e por contra deixaba unha porta aberta pola que se podia axexar dentro.

Ao longo deste Inverno fun reorganizando e acondicionando o entorno: talvez máis solitário que nunca, rodean-me agora unicamente a miña filla e o resto da família, os meus amigos do traballo, e pouco máis, porque os outros, os de sempre, parecen estar agora máis lonxe que nunca.