Onte á noite puxeron Amarcord na TCM.
Salvo a escena aquela da estanqueira, o único que lembraba da película era tela visto no Paz, nunha semana de cine, hai moitos anos: tantos que nin me acordaba do divertida que é nin da súa BSO, ao mellor porque as hormonas nunca foron boas para o ouvido e a memoria.
Vin naquela altura (con Laura e sen Laura) tantas pelis de Fellini, Pasolini, Rosellini, Ferreri, os Taviani e Antonioni que rever agora unha delas é, simplemente, como voltar á casa.
Á vista está que a esta non lle falta de nada.
luns, 31 de agosto de 2009
domingo, 30 de agosto de 2009
Poeta proletario do meu pobo
No trixésimo aniversario da morte de Celso Emilio, lemos un poema seu d' O soño sulagado:
A silandeira sombra sen consolo daquil que fun, decote vai comigo.
Lonxano amor, hedra que medra e medra
dentro de min subíndome amodiño.
Aquil que fun non son, por iso estamos
xuntos os dous. Aquil que entonces era
coma un río fuxiu, pero quedouse
coma o río que pasa e sempre queda.
Fecunda sementeira o pasado,
espello meu, única vida viva,
todas as cousas morren e esmorecen
somente ti, lembranza, te eternizas.
Espello meu, no que me estou ollando:
ise que agora son xa non existe.
O tempo faise estatua na saudade
e eu morro de saudades cada intre.
A silandeira sombra sen consolo daquil que fun, decote vai comigo.
Lonxano amor, hedra que medra e medra
dentro de min subíndome amodiño.
Aquil que fun non son, por iso estamos
xuntos os dous. Aquil que entonces era
coma un río fuxiu, pero quedouse
coma o río que pasa e sempre queda.
Fecunda sementeira o pasado,
espello meu, única vida viva,
todas as cousas morren e esmorecen
somente ti, lembranza, te eternizas.
Espello meu, no que me estou ollando:
ise que agora son xa non existe.
O tempo faise estatua na saudade
e eu morro de saudades cada intre.
Etiquetas:
Autores,
Celso Emilio,
Efemérides,
Homenaxes,
Textos e pretextos
sábado, 29 de agosto de 2009
Todo o que
Todo o que sabía de Vapin esta mesma mañá era que Estridente e el viven xuntos e que teñen un fillo (se neno ou nena non me soubera dicir hai seis meses Cesp, porque a ecografía non era definitiva).
Todo o que sei agora, despois de falar con Vapin por teléfono hai escasamente unha hora, é que casan o mes que vén, que naturalmente estou invitado, e que contan comigo.
Todo o que se me ocorreu dicirlle a Vapin para desculparme por non lle recoñecer a voz foi que pillei unha molleira e todo aquilo do resfriado de marras, e que estaba off diante da tele vendo coa nena algunha serie moi boba, como se iso me xustificase non ter gravado o seu número na memoria do móbil.
Todo o que Vapin dixo a seguir foi que a cerimonia será tal día e a tal hora, e en tal sitio fóra de Ithaca porque a noiva é de alí e a tradición manda, que na mesma cerimonia pero após o casamento terá tamén lugar o bautismo do neno (un varón, a fin de contas, a quen imporán un nome composto), e que haberá máis tarde unha merenda-cea.
Todo o que dixen a seguir é que desde logo irei, que conten comigo, que non faltarei a esa boda por nada do mundo, ao tempo que todo o que o meu cerebro paría eran estrañas e maliciosas ideas como que o tres por dous e o dous por un son bonitos xeitos de contrarrestar a crise, pero que xa os inventou o Carrefour.
Todo o que sei agora, despois de falar con Vapin por teléfono hai escasamente unha hora, é que casan o mes que vén, que naturalmente estou invitado, e que contan comigo.
Todo o que se me ocorreu dicirlle a Vapin para desculparme por non lle recoñecer a voz foi que pillei unha molleira e todo aquilo do resfriado de marras, e que estaba off diante da tele vendo coa nena algunha serie moi boba, como se iso me xustificase non ter gravado o seu número na memoria do móbil.
Todo o que Vapin dixo a seguir foi que a cerimonia será tal día e a tal hora, e en tal sitio fóra de Ithaca porque a noiva é de alí e a tradición manda, que na mesma cerimonia pero após o casamento terá tamén lugar o bautismo do neno (un varón, a fin de contas, a quen imporán un nome composto), e que haberá máis tarde unha merenda-cea.
Todo o que dixen a seguir é que desde logo irei, que conten comigo, que non faltarei a esa boda por nada do mundo, ao tempo que todo o que o meu cerebro paría eran estrañas e maliciosas ideas como que o tres por dous e o dous por un son bonitos xeitos de contrarrestar a crise, pero que xa os inventou o Carrefour.
Etiquetas:
Bodas,
Chagall ilustrou,
Crise,
Ecos de saciedade,
Vapin
Petición
Acabo de enviar, baixo a forma dun comentario ao seu blog, unha petición ao señor Bragado, director dunha das principais editoriais galegas e en galego, aproveitando a moi boa noticia da aparición nas tendas da tradución galega do Bartleby.
Non foi unha ocorrencia repentina nin ao chou, nin tampouco é unha cousa imposible ou absurda, principalmente agora que por riba da nosa existencia revoan aves de diferentes formas e cores:
Agora, a confiar e esperar.
Benvinda a publicación en galego de obras internacionais de categoría, sen dúbida. Pero, señor Bragado, para cando as editoriais galegas acometerán a publicación de libros de repaso de verán para nenos?
Sen dúbida é algo moito menos ambicioso, pero concordará comigo en que axudará a formar persoas comprometidas coa nosa lingua.
Este ano xa foi, pero a ver se o que vén é posible non lle ter que explicar á miña filla de 9 anos por que, se todos falamos galego e no cole os seus libros están en galego, ela non ten libros na súa lingua para o Verán.
Un saúdo.
venres, 28 de agosto de 2009
De faros, molleiras e afonías
Case tan mudo coma o blogue estivo quen lles escribe tras a molleira do pasado Luns.
Efectivamente, fun a Brigantia coa señorita Kaplan e dous obxectivos: cumprir a miña promesa de levala a visitar a Torre (si, e tamén subirmos alá arriba) e recoller a Haddock e a filla para traelos connosco a Ithaca; ao paso, visitamos unha exposición de bodegóns, outra dunha Galiza virtual en que até fixemos de tiraboleiros, e por último comprobamos en propia pel como o mar da punta Herminia e o do cabo Sunion non poden ser máis diferentes: o día puxera mala cara en Ithaca, pero en Brigantia o vento e a chuvia que batían no Faro, na Caracola e nos paraugas xaponoides das dúas nenas leváronnos, prematuramente, ao Outono.
Non é preciso explicar quen de entre os catro ía máis desprotexido e exposto; tampouco, que ao chegar ao pé de Breogán nin siquera a min me facía graza o de ser consecuente coa estación, ou que o bon das sandalias é que a auga sae delas tan ben como entra; antes das seis, a proposta do retorno a Ithaca aprobábase por aclamación, e os catro, mollados coma catro pitos, corríamos á procura dunha paraxe de autobús que nos levase até o meu coche.
Etiquetas:
Brigantia,
Fugas,
Haddock,
Kaplan fotógrafo,
Meteoroloxía
luns, 24 de agosto de 2009
Os lugares de pedra 6: o cabo Sunion
O último slide con fotos da escapada grega, montado e listo para subir aquí, estaba a criar pó, por así dicilo, nas profundas adegas de Ithaca. Sinceramente, creo que unhas tan belas vistas de ceo, terra e mar merecen mellor sorte (aínda que sexa en diferido).
Etiquetas:
Arte,
Grecia,
Kaplan fotógrafo,
Slide,
Vacacións
domingo, 23 de agosto de 2009
sábado, 22 de agosto de 2009
Videoclube
A señorita Kaplan lembrou onte, ao pasarmos diante do videoclube, que alí dentro tamén hai pelis e que nós temos collido algunha vez algunha. Resultado: entramos sen sabermos moi ben que coller e saímos cunha peli de debuxos animados, un cartaz da última de Indiana Jones, e a non tan sorprendente noticia de que non poderemos renovar o abono porque o noso videoclube de referencia vai fechar o mes que vén.
O home esténdese en razóns maiores e menores para xustificar o feche (a SGAE, a crise, os impostos, a TDT, o manta, as descargas de internet) pero esquece a máis inmediata: un videoclube con caixeiro que hai tres meses abriron a dúas rúas deste.
Eu dígolle que o sinto, facendo un cilindro co cartaz; el resposta que ten outro traballo polas mañás, e que se o sente é sobretodo por nós, polos clientes, que a fin de contas éramos unha familia.
Non sei se este home está a finxir ou non, pero diante de tamaña dignidade o meu ánimo enfraquece e até lamento ter un papel nesta traxedia: certo que non teño conta no videoclube da competencia pero pirateo, compro e hai un par de meses que teño non sei cantos canais de televisión.
Cóntollo á miña irmá, que tamén é socia e tamén o sente pero tampouco moito: nin siquera lembra a última película que alugou, pero cre que aínda era en VHS; neste preciso momento, a miña mai descobre que o VHS xa non existe.
O home esténdese en razóns maiores e menores para xustificar o feche (a SGAE, a crise, os impostos, a TDT, o manta, as descargas de internet) pero esquece a máis inmediata: un videoclube con caixeiro que hai tres meses abriron a dúas rúas deste.
Eu dígolle que o sinto, facendo un cilindro co cartaz; el resposta que ten outro traballo polas mañás, e que se o sente é sobretodo por nós, polos clientes, que a fin de contas éramos unha familia.
Non sei se este home está a finxir ou non, pero diante de tamaña dignidade o meu ánimo enfraquece e até lamento ter un papel nesta traxedia: certo que non teño conta no videoclube da competencia pero pirateo, compro e hai un par de meses que teño non sei cantos canais de televisión.
Cóntollo á miña irmá, que tamén é socia e tamén o sente pero tampouco moito: nin siquera lembra a última película que alugou, pero cre que aínda era en VHS; neste preciso momento, a miña mai descobre que o VHS xa non existe.
Etiquetas:
Cine,
Crise,
Despedidas,
Familia,
Señorita Kaplan
mércores, 19 de agosto de 2009
Crónica agosteira
Aproveito estes días entre a Comarca e a volta da señorita Kaplan para facer que fago e ver cine na casa, confortablemente, mentres fóra os días corren tórridos.
É un feito que, apesar das aparencias, desde Santa María e San Roque o Verán pode darse por acabado: resístese un pouco, por camelar, pero xa non ten remedio e un debe ir preparándose, porque os exames de Setembro están aí mesmo.
Hoxe, que amenceu gris (efémera ilusión que durou pouco), aproveitei para limpar un pouco a casa, mudar as camas, pasar a aspiradora, limpar os baños; pola tarde fun encargar o cristal da vitro, sen reparar que Agosto sempre foi un deserto en que un está perdido se non se resigna: as fábricas fechan por vacacións, e se non son elas, fechan as distribuidoras ou fecha o instalador; en resumo, até Setembro seguirei cociñando de forno.
Logo tentei localizar a Tere Holmes para devolverlle os libros de antano, e resultou estar de camiño a Ithaca.
Mansamente volvín para o tobo das xanelas seladas e, antes de que na tele reine de novo a tiranía rosa pastel de Hannah Montana e os debuxos animados, púxenme a ver o que me resta das pelis que enlatou para min Teddy antes de irmos a Grecia; como el non mo dixo e o disco non está rotulado, aínda que me concentre moito non podo saber o que hai dentro sen conectar o DVD. É case coma unha lotaría.
Domingo ao serán fun afortunado: Cerdeiras en flor; pero hoxe a fortuna foi moitísimo máis xenerosa comigo: The reader, que non dou tirado da cabeza e na que sigo atopando acertos e xenialidades, de xeito que o que parecía encamiñado a ser outra película de iniciación e posguerra virou inesperadamente (sobretodo para min, que nin sabía o título do que estaba a ver) e fíxose enorme entre saltos no tempo da historia e valentía para afrontar cuestións como a dificultade de asumir o pasado, a obediencia debida, e o relativos que acaban sendo conceptos como a culpa, a vergoña, o castigo, e o arrepentimento.
Disque o cine americano premia sempre as actrices que aceitan papeis de monstros, grotescamente camufladas baixo un chándal, unha bata cotrosa, con aspecto desleixado e kilos de maquillaxe, porque confunde a admiración pola valentía delas co seu talento.
Non é certo: a Winslet conseguiu o Premio e está espectacular, brillantísima, conmovedora.
É un feito que, apesar das aparencias, desde Santa María e San Roque o Verán pode darse por acabado: resístese un pouco, por camelar, pero xa non ten remedio e un debe ir preparándose, porque os exames de Setembro están aí mesmo.
Hoxe, que amenceu gris (efémera ilusión que durou pouco), aproveitei para limpar un pouco a casa, mudar as camas, pasar a aspiradora, limpar os baños; pola tarde fun encargar o cristal da vitro, sen reparar que Agosto sempre foi un deserto en que un está perdido se non se resigna: as fábricas fechan por vacacións, e se non son elas, fechan as distribuidoras ou fecha o instalador; en resumo, até Setembro seguirei cociñando de forno.
Logo tentei localizar a Tere Holmes para devolverlle os libros de antano, e resultou estar de camiño a Ithaca.
Mansamente volvín para o tobo das xanelas seladas e, antes de que na tele reine de novo a tiranía rosa pastel de Hannah Montana e os debuxos animados, púxenme a ver o que me resta das pelis que enlatou para min Teddy antes de irmos a Grecia; como el non mo dixo e o disco non está rotulado, aínda que me concentre moito non podo saber o que hai dentro sen conectar o DVD. É case coma unha lotaría.
Domingo ao serán fun afortunado: Cerdeiras en flor; pero hoxe a fortuna foi moitísimo máis xenerosa comigo: The reader, que non dou tirado da cabeza e na que sigo atopando acertos e xenialidades, de xeito que o que parecía encamiñado a ser outra película de iniciación e posguerra virou inesperadamente (sobretodo para min, que nin sabía o título do que estaba a ver) e fíxose enorme entre saltos no tempo da historia e valentía para afrontar cuestións como a dificultade de asumir o pasado, a obediencia debida, e o relativos que acaban sendo conceptos como a culpa, a vergoña, o castigo, e o arrepentimento.
Disque o cine americano premia sempre as actrices que aceitan papeis de monstros, grotescamente camufladas baixo un chándal, unha bata cotrosa, con aspecto desleixado e kilos de maquillaxe, porque confunde a admiración pola valentía delas co seu talento.
Non é certo: a Winslet conseguiu o Premio e está espectacular, brillantísima, conmovedora.
Etiquetas:
Cine,
Kate Winslet,
Rutinas,
Señorita Kaplan,
Teddy,
Verán
luns, 17 de agosto de 2009
Ánimos
Esta é unha foto das Ánimas que tirei o outro día na igrexa de San Francisco, na Comarca, en cuxa penumbra ardían tan ricamente ao fresco; non miren así tan a fito que non estou entre elas, quero deixalo ben claro, aínda que neste momento a cidade ao outro lado da miña xanela se abrasa ao sol coma a boca dun forno.
Unha sesta, polo amor de Deus, necesito unha sesta!
sábado, 15 de agosto de 2009
Fuga e tocata
Facendo caso a ese prudentísimo dito segundo o cal o peixe e as visitas desde o terceiro día feden, regreso para Ithaca despois de visitar uns Haddock en stand by: ela porque Mércores se lle acabarían as vacacións; el porque agora lle empeza a quincena con filla.
As previsións din que para a semana que vén, cando estea aquí a señorita Kaplan, pai e filla nos devolverán a visita; iso si, terá que ser en autobús, porque o coche segue morto na rúa, coma un xigantesco insecto negro.
Temín por iso ser eu quen conducise por descoñecidas estradas secundarias e nocturnas; ignorando o dito, ao mellor por non levar comigo nin muller nin estilográfica, cedinlle a Haddock o meu coche para que nos levase por aí.
quere dicir o monte e castro de Santa Tegra, a foz do Miño, a linda vila pesqueira de Âncora, pola que paseamos entre bañistas e onde ceamos gorentosamente unha cea hipercalórica cun viño verde delicioso. Se algo non mudou en Portugal neste último cuarto de século é a mazada que supón á carteira a manteiga salgada, os queijinhos e o paté de sardiña para picar; dá igual que a carteira conteña euros ou escudos.
quere dicir o monte e castro de Santa Tegra, a foz do Miño, a linda vila pesqueira de Âncora, pola que paseamos entre bañistas e onde ceamos gorentosamente unha cea hipercalórica cun viño verde delicioso. Se algo non mudou en Portugal neste último cuarto de século é a mazada que supón á carteira a manteiga salgada, os queijinhos e o paté de sardiña para picar; dá igual que a carteira conteña euros ou escudos.
Como é habitual entre idosos, e empeza a selo entre nós, Haddock e un servidor dedicaron unha parte importante do tempo a falar de enfermidades e outras avarías; falamos de manchas na pel, pedras na vesícula, hernias discais, endodoncias, perda de ouvido e presbicia. Desde logo, a súa exploración de vexiga por vía uretral con espéculo (só escribilo aquí me pon os pelos de punta) mereceu ovación e trofeo.
Etiquetas:
Aforismos,
Comarca,
Fugas,
Haddock,
Kaplan fotógrafo,
Paio Gomes Charinho,
Portugal
mércores, 12 de agosto de 2009
Os lugares de pedra 5: Delfos
Etiquetas:
Arte,
Convidados de pedra,
Grecia,
Kaplan fotógrafo,
Museos
luns, 10 de agosto de 2009
Deberes
Non fixen os deberes: a só dous días de rematar a crónica grega (para alivio de moitos, entre eles eu) marcho á Comarca; tentábame deixar os post listos e programados para os vindeiros días, pero disque quen moito abranxe pouco apreta e só dei feito o slide pítico.
Voltarei nun par de días, así que pórtense ben e sexan boíños.
Etiquetas:
Blogue,
Comarca,
Fugas,
Kevin Sloan ilustrou
domingo, 9 de agosto de 2009
A ruta Pítica: Marmariá
Ou Nikos non se explicou ben ou nós estábamos a outra cousa a véspera, o caso é que en lugar de baixar en Delfos ao pé do Museo, como fixeron outros, fomos até a seguinte paraxe, o que nos complicou a vida bastante.
Así, tivemos que volver atrás dous ou tres kilómetros pola beira da estrada e baixo un sol bíblico até o museo, e varios centos de metros máis até o santuario de Atenea Pronaia e os outros xacementos.
Ademais, estaba o tempo cronolóxico: en ir e vir inutilmente investimos minutos preciosos que roubamos a sitios visitados a ritmo xaponés ou que simplemente nin vimos, coma o Teatro ou o Estadio.
Cos billetes de volta comprados, e ignorantes do que nos esperaba, Teddy e eu xantamos plácida e opiparamente salada con feta e souvlaki nunha fonda con vistas aos olivais que se dilúen ben lonxe, nas augas azuis e turquesa do golfo de Corinto.
O santuario de Apolo propiamente dito está situado na aba do monte Parnaso, entre as dúas enormes penas chamadas Fedríades ('as brillantes') e sobre a esplanada de Marmariá, onde está o templo de Atenea. Divide as dúas zonas a estrada pola que viñéramos e que agora percorríamos de novo co sol azoutándonos o lombo.
A visita comezou polo punto máis distante: tras un descenso por camiños de terra e pó, entre oliveiras, ciprestes e algunha sobreira de pouca sombra, suando a fío e coa desesperación das carricantas no fondo dos ouvidos, finalmente apareceu a ruína fermosísima do santuario, o tholos circular de Atenea Pronaia ('a de diante da naos') co seu naufraxio de mármores á intemperie.
A pouca distancia e nun nivel superior están os restos, moi devastados, da palestra, o ximnasio e as termas; curiosamente, o que máis nos chamou a atención desta zona foi unha oliveira milenaria (é o que dixo Teddy, e en materia de árbores o que el me diga vai á misa), ao pé de cuxo retorto e atormentado tronco deixamos a mochila para descansarmos na boa sombra, como ao longo dos séculos fixeron moitos outros viaxeiros antes ca nós.
Así, tivemos que volver atrás dous ou tres kilómetros pola beira da estrada e baixo un sol bíblico até o museo, e varios centos de metros máis até o santuario de Atenea Pronaia e os outros xacementos.
Ademais, estaba o tempo cronolóxico: en ir e vir inutilmente investimos minutos preciosos que roubamos a sitios visitados a ritmo xaponés ou que simplemente nin vimos, coma o Teatro ou o Estadio.
Cos billetes de volta comprados, e ignorantes do que nos esperaba, Teddy e eu xantamos plácida e opiparamente salada con feta e souvlaki nunha fonda con vistas aos olivais que se dilúen ben lonxe, nas augas azuis e turquesa do golfo de Corinto.
O santuario de Apolo propiamente dito está situado na aba do monte Parnaso, entre as dúas enormes penas chamadas Fedríades ('as brillantes') e sobre a esplanada de Marmariá, onde está o templo de Atenea. Divide as dúas zonas a estrada pola que viñéramos e que agora percorríamos de novo co sol azoutándonos o lombo.
A visita comezou polo punto máis distante: tras un descenso por camiños de terra e pó, entre oliveiras, ciprestes e algunha sobreira de pouca sombra, suando a fío e coa desesperación das carricantas no fondo dos ouvidos, finalmente apareceu a ruína fermosísima do santuario, o tholos circular de Atenea Pronaia ('a de diante da naos') co seu naufraxio de mármores á intemperie.
A pouca distancia e nun nivel superior están os restos, moi devastados, da palestra, o ximnasio e as termas; curiosamente, o que máis nos chamou a atención desta zona foi unha oliveira milenaria (é o que dixo Teddy, e en materia de árbores o que el me diga vai á misa), ao pé de cuxo retorto e atormentado tronco deixamos a mochila para descansarmos na boa sombra, como ao longo dos séculos fixeron moitos outros viaxeiros antes ca nós.
sábado, 8 de agosto de 2009
Cociña en obras
A xulgar por como me ficou a cociña, sen dúbida onte foi Venres Fareleiro, e a xulgar polas pegadas brancas (pés, mans, dedos) por medio tobo, o escenario dun crime no que Grisson fixo xa o seu traballo e agora empezaba o meu.
Para entreter a espera e conter os nervios, mentres o abominable home nevaba na cociña eu no estudio ultimaba un novo episodio da saga grega (que xa vai deixando ver a luz ao final do túnel), subía oito ducias de fotos ao slide, e falaba por teléfono.
- Con Nican: Promesas de irmos visitala a nena e mais eu para alixeirar unha pesada aclaración sobre interinos, permutas, comisións humanitarias e o café para todos. De política non falamos, pero os dous sabemos que se achega un curso quente en todos os sentidos.
- Con May: que veu xusto para o concerto, que saíu indemne, e que xa marchou a pasar uns días con súa mai, cousa de chegar e bicar o santo. Despedímonos con promesas firmes de que me virá coñecer o tobo antes de morrer (ela, que para iso me leva dez anos).
- Coa miña sobriña, que chama en nome da miña mai para viren tomar café; saben que hai obras na cociña pero non dan comprendido que ou o traen nun termo (e logo quedan a limpar) ou aquí non toma café nin cristo.
- Con Teddy, para preguntarlle un par de cousas sobre a viaxe a Delfos, para contrastar unha historia que non sei se me atreverei a contar no blogue, e para anotar curiosidades da lingua grega que con certeza contarei. Confírmame tamén que irá con Denis ao circo, e que conta comigo na súa terra antes de finais de Agosto.
- Con Haddock, que está sen coche e terá que comprar outro coche, que está sen compañeiros de piso e terá que buscar outro tobo, que as cousas van así así, que por que non nos vemos, que como non ten coche hei de ser eu quen vaia á Comarca.
venres, 7 de agosto de 2009
7º día: con D de Delfos
Mércores, e comezaba a nosa primeira visita fóra de Atenas; o día empezou coa rutina de acordar no cuarto relativamente frío polo aire acondicionado, duchármonos e vestírmonos co rosmar dos informativos na tele, o almorzo rodeados de comensais diferentes cada mañá.
Ás veces daba a impresión de levarmos anos desenvolvéndonos naquel mesmo comedor, poñendo o pan con sésamo na torradora ou enchendo os minúsculos vasos con zume de laranxa de pós mentres o café subía na cafeteira de cristal e os xigantescos comensais de ambos sexos deambulaban entre as mesas á procura da pitanza, recén duchados pero durmidos como zombis.
Nestes últimos días a nota de cor entre os hóspedes púxoa unha excursión de mulleres mexicanas, de peles escuras e camisolas verdes, que cotorreaban polos corredores e o comedor co mesmo alvoroto que cando entra un raposo nun galiñeiro.
Nikos explicáranos a lección como a cativos de preescolar: coller o metro na praza Omonia, logo un bus até a terminal B da rúa Liossion, e alí o omnibus das 10'30 para Delfos; unha vez máis, os billetes numerados sepáranme de Teddy e, aínda que non houbo até o momento nin desencontros nin tensións nin moito menos odios viscerais, case agradezo que me cadre ao lado unha linda moza helénica que apenas levanta o ollar dos textos mecanografados que está a corrixir.
A viaxe por estrada a Delfos dura unhas tres horas, e eu tiro unhas cantas fotos da paisaxe, cinéticas, movidas, antes de adormecer contra o cristal, como xa é costume; o omnibus fai unha paraxe máis ou menos na metade do percurso, nun bar-hostal con salón de bodas tan parecido a todos os da súa clase que até boto de menos o expositor con produtos do Bierzo.
Bebemos a nosa auga e camiñamos para estirar as pernas polo xardín reseco, entre oliveiras, agaves e pasaxeiros fumadores; Teddy lamentaba xa non termos madrugado máis, pero tamén recoñecía que nin a tiros nos darían levantado ás seis da mañá.
Entramos a comprar outras dúas botellas de auga case á hora, pero o chofer non parecía ter présa ningunha; non sei por que estúpida razón me deu por comprar as botellas esas con tapón de bico, como para rapaces ou ciclistas; supoño que me acordei da miña filla, e naturalmente non sabía que, cando volvese para o meu asento no autobús, con tanta manobra para esquivar nenos loiros e bolsas de viaxe e librar o espazo que a miña viciña correctora me deixaba sen me lle sentar no colo, o tapón de bico ía saír disparado xustamente cara ao escote da correctora. Afortunadamente, ela nin se inmutou: fíxome un rotundo sinal de stop cunha man mentres coa outra procuraba o impertinente proxéctil, que pronto achou, e alí non pasou nada que non esquecesen os nenos loiros poucos segundos despois de que o omnibus iniciase a marcha.
Nestes últimos días a nota de cor entre os hóspedes púxoa unha excursión de mulleres mexicanas, de peles escuras e camisolas verdes, que cotorreaban polos corredores e o comedor co mesmo alvoroto que cando entra un raposo nun galiñeiro.
Nikos explicáranos a lección como a cativos de preescolar: coller o metro na praza Omonia, logo un bus até a terminal B da rúa Liossion, e alí o omnibus das 10'30 para Delfos; unha vez máis, os billetes numerados sepáranme de Teddy e, aínda que non houbo até o momento nin desencontros nin tensións nin moito menos odios viscerais, case agradezo que me cadre ao lado unha linda moza helénica que apenas levanta o ollar dos textos mecanografados que está a corrixir.
A viaxe por estrada a Delfos dura unhas tres horas, e eu tiro unhas cantas fotos da paisaxe, cinéticas, movidas, antes de adormecer contra o cristal, como xa é costume; o omnibus fai unha paraxe máis ou menos na metade do percurso, nun bar-hostal con salón de bodas tan parecido a todos os da súa clase que até boto de menos o expositor con produtos do Bierzo.
Bebemos a nosa auga e camiñamos para estirar as pernas polo xardín reseco, entre oliveiras, agaves e pasaxeiros fumadores; Teddy lamentaba xa non termos madrugado máis, pero tamén recoñecía que nin a tiros nos darían levantado ás seis da mañá.
Entramos a comprar outras dúas botellas de auga case á hora, pero o chofer non parecía ter présa ningunha; non sei por que estúpida razón me deu por comprar as botellas esas con tapón de bico, como para rapaces ou ciclistas; supoño que me acordei da miña filla, e naturalmente non sabía que, cando volvese para o meu asento no autobús, con tanta manobra para esquivar nenos loiros e bolsas de viaxe e librar o espazo que a miña viciña correctora me deixaba sen me lle sentar no colo, o tapón de bico ía saír disparado xustamente cara ao escote da correctora. Afortunadamente, ela nin se inmutou: fíxome un rotundo sinal de stop cunha man mentres coa outra procuraba o impertinente proxéctil, que pronto achou, e alí non pasou nada que non esquecesen os nenos loiros poucos segundos despois de que o omnibus iniciase a marcha.
Etiquetas:
Convidados de pedra,
Grecia,
Kaplan fotógrafo,
Museos,
Teddy,
Vacacións
xoves, 6 de agosto de 2009
Rúas
Lido onte na prensa: en 1936, e como consecuencia dos novos tempos, a coruñesa rúa Liberdade cambiou o seu nome polo de rúa Disciplina.
Toda unha declaración de principios que resume en dúas palabras 40 anos de represión.
Etiquetas:
Abominables,
Brigantia,
Franquismo,
Made in Spain,
Memoria,
Nós
mércores, 5 de agosto de 2009
Obras e avarías
Ultimamente, sobretodo desde que se instalaron os que me viven enriba, pola cambota escoa ás veces un cheiriño delator a pementos fritos, a churrasco ou a sardiñas asadas, depende do día, que pronto enche a cociña toda.
Desde logo, non é un privilexio exclusivo; ao parecer, a nosa comunidade chega a estes estremos de compartirmos os efluvios culinarios, e logo todo son comentarios e conspiracións e ameazas ao promotor cando os viciños coincidimos no ascensor ou no portal, pero ao final ninguén fai nada, e das reunións marchamos pitando que empeza o fútbol ou que teño os nenos sós ou que mañá entro cedo.
Acabouse: esta mesma mañá o meu cuñado cortou e selou forever and ever o tubo que umbilicalmente unía as miñas ás demais pituitarias viciñas; lástima non lle ter tirado unha foto cos lentes protectores postos e unha pistola de escuma de poliuretano, que non uns nardos, apoiada na cadeira, digno émulo dos sicarios de Darth Vader.
O balance da escaramuza lembra a ruína do Partenón: presiden agora a cociña dous buratos no falso teito polos que tranquilamente collería a señorita Kaplan se lle dese por agocharse; houbo que recoller ademais cascallos de escaiola de varios tamaños e formas, arrumados ou non nun recanto, e unha grosa pátina de finísimo pó branco recubría os mobles da cociña, os azulexos das paredes e até o meu cuñado, que parecía o home das neves.
O máis grave é, sen dúbida, a tea de araña debuxada sobre o cristal negro da vitrocerámica rota; o causante do desperfecto foi, segundo o meu cuñado, a mala sorte. A mala sorte e un pedazo de xeso que se descolgou inesperadamente, engade. E zas.
Así que desde hoxe estou pendente das visitas dun perito do seguro e dun escaiolista que, por mor das vacacións de Agosto, virán non se sabe cando.
De momento as comidas, a base de asados e saladas, sen dúbida serán sanísimas.
domingo, 2 de agosto de 2009
sábado, 1 de agosto de 2009
6º día: con K de Kerameikos
A outra vez que estiven en Atenas,no pasado século, a miña compañeira naquela altura negouse a visitar ruínas despois da Acrópole e o Teseion.
Levábamos en Grecia unha semana, e aínda que ela só procuraba augas azuis e praias volcánicas en que tomar o sol lendo a Margareth Atwood e a Djuna Barnes, conseguín arrastrala comigo até o labirinto de Cnossos, polas casernas da fortaleza otomana de Rethimno e mesmo ás escuras entrañas do tesouro de Atreo.
Resultado daquelas tensións e negativas foi a dramática redución da estadía en Atenas e a imposibilidade de visitar, entre outras cousas, Kerameikos, noutrora un barrio extramuros da cidade que atravesaba unha das principais vías de entrada a ela, a da porta Dipilon, e en que surxiu un importante cemiterio que durante séculos permaneceu esquecido.
Non contarei que talvez as alegrías cervexeiras da véspera non nos permitiron erguernos coa fresca, como esperábamos, nin tampouco que o xacemento continúa tan esquecido para os atenienses de hoxe como para os seus devanceiros das últimas cen xeracións, o que nos supuxo ir á deriva entre bloques de pisos e fábricas: direi só que, cando chegamos, o sol estaba xa alto no ceo e que, cando terminamos a visita ao pequeno pero excelente museo que hai xunto á entrada, cumpriunos moita vontade e moito valor para botarnos a aquel forno en que se asaban ruidosamente todas as chicharras da Ática.
Sen propoñérmolo, Teddy e eu separámonos entre sarcófagos, lekitos, estelas e muros; a min atraíame a cúpula da Agia Tríada, e el por contra foi directamente cara aos restos da muralla e o Dipilon, onde acabamos atopándonos para o regreso; como sucedeu na Ágora, procuramos unha sombra para comermos a mazá do almorzo; esta vez, a sombra foi dunha oliveira.
Levábamos en Grecia unha semana, e aínda que ela só procuraba augas azuis e praias volcánicas en que tomar o sol lendo a Margareth Atwood e a Djuna Barnes, conseguín arrastrala comigo até o labirinto de Cnossos, polas casernas da fortaleza otomana de Rethimno e mesmo ás escuras entrañas do tesouro de Atreo.
Resultado daquelas tensións e negativas foi a dramática redución da estadía en Atenas e a imposibilidade de visitar, entre outras cousas, Kerameikos, noutrora un barrio extramuros da cidade que atravesaba unha das principais vías de entrada a ela, a da porta Dipilon, e en que surxiu un importante cemiterio que durante séculos permaneceu esquecido.
Non contarei que talvez as alegrías cervexeiras da véspera non nos permitiron erguernos coa fresca, como esperábamos, nin tampouco que o xacemento continúa tan esquecido para os atenienses de hoxe como para os seus devanceiros das últimas cen xeracións, o que nos supuxo ir á deriva entre bloques de pisos e fábricas: direi só que, cando chegamos, o sol estaba xa alto no ceo e que, cando terminamos a visita ao pequeno pero excelente museo que hai xunto á entrada, cumpriunos moita vontade e moito valor para botarnos a aquel forno en que se asaban ruidosamente todas as chicharras da Ática.
Sen propoñérmolo, Teddy e eu separámonos entre sarcófagos, lekitos, estelas e muros; a min atraíame a cúpula da Agia Tríada, e el por contra foi directamente cara aos restos da muralla e o Dipilon, onde acabamos atopándonos para o regreso; como sucedeu na Ágora, procuramos unha sombra para comermos a mazá do almorzo; esta vez, a sombra foi dunha oliveira.
Etiquetas:
Arte,
Convidados de pedra,
Grecia,
Kaplan fotógrafo,
Teddy,
Vacacións
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)