domingo, 29 de xullo de 2007

Octo-meme

Recibín de Peke hai algúns días a invitación para responder a un teste algo excéntrico, que consiste en escribir, xunto coas regras de xogo, oito cousas de min mesmo que non se saiban, así como invitar outros oito a que respondan; sobre isto, escollan os meus amigos blogueiros e visitantes se responden ou non. Á súa vontade.
  1. Son un auténtico inútil en todo o que teña que ver coa bricolaxe e os traballos manuais; admiro os fontaneiros, alvaneis, electricistas cando os vexo traballar, improvisar unha solución a un problema, cortar, soldar, unir, manexar as ferramentas para construír ou reparar algo na seguridade de eu non ser quen a facelo. Anos de fracasos me levan xa a renunciar directamente a todo intento.
  2. Se o anterior é bastante coñecido entre os meus coñecidos, o que vou contar agora é, máis que un segredo, un segredo vergoñento: non teño as mínimas nocións de cálculo; non só falo de todo aquilo que nos ensinaban na escola sobre as lousas necesarias para cubrir un chan de tanto por tanto, ou o que tardan dous trens en cruzarse tendo en conta velocidades e distancia do punto de partida, ou os litros precisos para encher unha bañeira á que inexplicablemente alguén fixo furados no fondo.
  3. Todo iso tería tal vez un pase; pero eu refírome a algo máis dramático: tampouco sei operar con decimais. Temín secretamente a chegada do euro; agora sei que podo sobrevivir cunha calculadora á man; volvo temer agora, sen embargo, o día en que a miña filla veña con aquelas diabólicas contas que me amargaron a infancia; ese día, supoño, caerá para ela un mito.
  4. Despois desta confesión non será mester explicar que fun un estudante irregular: nunca tiven demasiados problemas nas linguas, a literatura ou a historia, pero fun sempre cambaleando nas matemáticas ou na física, entre outras cousas porque como non as daba entendido tampouco as estudaba. Era posible verme entre libros sobre a guerra civil a véspera dun exame de álxebra, por exemplo; logo sucedía que o profesor era compasivo, que algún amigo me explicaba as catro cousas indispensables para a repesca ou que o dedo de deus me sinalaba, non sei, e acababa aprobando.
  5. Non deixo nunca de lembralo cando poño as notas dos meus alumnos: tal vez por iso suspendo poucos, pero esta é outra historia.
  6. Sigo sendo tímido, pero até despois da adolescencia a miña timidez era case patolóxica: falar con estraños, entrar onde houbese máis xente ou saír ao encerado poñíanme a cara e as orellas en estado de ignición e acababa tatexando.
  7. Un vello profesor de matemáticas que xa fora profesor de meu pai, cando terminaba de ditarnos os problemas advertía que o último en resolvelos sairía á lousa; e engadía: señor Kaplan, estou pensando en usté, vaia preparándose. Daquela volvíame incandescente e xa non daba xa pé con bóla.
  8. Sigo sendo tímido e irregular, o que nunca se interpuxo demasiado na miña vida: tiven e teño grandes amizades, amei e fun amado, sufrín alegrías e decepcións das que sobrevivo creo que sen acomodarme demasiado, sen perder de todo esa sensación de cambio e provisionalidade de cando era rapaz e o tempo corría devagar. Agora afronto a madurez coa mesma decisión que outras etapas anteriores e sen sentirme por dentro moi diferente; en realidade, sinto curiosidade perante o futuro.

xoves, 26 de xullo de 2007

Babel


Moi poucas veces o ancho mundo colle nunha cousa tan pequena como unha película, aínda que esta sexa muito máis que unha simple historia porque nela hai todo o bon e todo o malo, toda a grandeza e toda a miseria do que somos.
O mundo non é xa tan enorme pero segue a ser igual de escuro e terriblemente fermoso.

(Pasan as horas e eu sigo emocionado)

martes, 24 de xullo de 2007

Teorías


A día de hoxe non deixo de pensar nos Haddock; ben se encargan a miña mai e a miña filla de lembrarmos.
A primeira, coa súa innovadora teoría do efecto chamada, segundo a cal Haddock sucumbiu pouco a pouco, en cada visita, ao engado da miña apaixoante vida de divorciado.
A segunda, desacougándome o Domingo, cando con toda cautela comecei a explicarlle que Salce e Haddock se separaban e ela xa me cortou con que o sabía, que llo dixera a filla deles mentres paseábamos precisamente pola Muralla, pero que esperaba un bon momento para contarmo por se me poñía triste.

luns, 23 de xullo de 2007

Amargo

Como estaba previsto, de Mércores a Sábado visitáronnos tan só dous terzos da familia Haddock; por teléfono xa Henri me advertira de que tamén Salce aprobara a oposición e estaba agotada, que tiña que entregar papeis e tramitar cousas.
Logo a realidade, que resultou ser outra, presentouse mentres as nenas xogaban e reloucaban no cuarto da miña, e o café que tomábamos virou de súpeto máis negro e máis amargo.
Sen que ninguén me diga nada, sei con certeza que Salce espera desde a Comarca que o convenza como outras veces, pero sinto que esta vez non é coma o ano pasado nin as outras veces; as fendas serán quizá as mesmas, pero agora Haddock está decidido e, vendo correr diante de nós as nosas fillas mentres paseamos polo adarve, recibe as ofertas de apartamentos que lle fan polo móbil cun sosego que non deixa lugar a dúbidas nin zurcidos de ningunha caste.
Para unirse a alguén non é necesario dar razóns; en todo caso, basta con enarborar o amor, esa poderosa quimera. Sen embargo, cando sobrevén a ruptura, as razóns parecen sempre estúpidas e insuficientes, aínda máis tras 18 anos e medio, unha linda filla de dez, unha casa xeitosa no centro da Comarca.

domingo, 22 de xullo de 2007

Un Outono estival

Ser consecuente é unha lata: empezo a fartarme de atravesar de sandalias e manga curta, pero con paraugas e carne de galiña, este Outono estival, tan só por coherencia, e por serlle fiel a un calendario absurdo.
A miña filla ao lado vai dicindo Non te enfades co tempo papá, mentres sobe a carapucha e abotoa até arriba o impermeable.

martes, 17 de xullo de 2007

Oposicións

En resposta á miña mensaxe de móbil, Tere Holmes chama nun mar de lágrimas: por fin o conseguiu, pero está tan afectada que himpa, chora e repite varias veces que isto lle vai cambiar a vida. Doulle unha vez máis os parabéns e colgo para que poida seguir chamando a todo o mundo, contarlles que vén para aquí, que a mala racha terminou, que se acabaron os destinos na periferia de Madrid, de aquí para aló coma unha correspondente de guerra.
Adeus Paracuellos e Guadarrama, adeus Boadilla e Brunete: Tere Holmes volve á retagarda.

sábado, 14 de xullo de 2007

Entregas

Espero polo amargado da construtora diante do portal para facermos xuntos unha inspección visual do tobo; como todo está en orde (paredes, enchufes, mandos, persianas) imos no seu coche á oficina para que me entregue as chaves, non sen que antes lle asine un papeliño con faltas de ortografía que laboriosamente escribíu no ordenador.
21'40. Segunda entrega.
Polis espera por min, que chego con retraso, nunha terraza do Campo Castelo. Mentres me pon ao día, coloco as chaves del sobre a mesa xunto á cestiña das patacas fritas; Polis recoñéceas ao instante pero segue a falar, coma unha locomotora desbocada, da casiña que alugaron para as vacacións, dos últimos sucesos, da xente que non para de preguntarlle por min e do pouco que me deixo ver ultimamente. Como Encantador vai nunha boda este finde, Polis acaba convencéndome para xantarmos hoxe.
Marchamos pronto; coas voltas que recolle do pratiño de plástico, as chaves van para o peto.

venres, 13 de xullo de 2007

Celanova

Non direi que non o teña, que non sexa peleriñante, ou que non vaia e veña, ou mesmo que máis que vento non sexa un teimoso roncón, pero o certo é que onte se fora de vacacións, e o sol caía biblicamente sobre nós mentres Teddy me facía de guía, de anfitrión, nese verxel onde o mundo se chama Celanova.
A visita organizouse inesperadamente, un pouco ao chou, para atenuarme as longas vacacións que sempre me reprocha, e antes do regreso da miña filla e a visita dos Haddock a próxima semana, pero só no último momento, vía móbil, souben que xantaríamos coa irmá del.
Ao darlle o toque cando cheguei (se te dás volta xa me ves) vino vir cara min atravesando a rúa como me gusta velo: sólido, estable, compacto, e ao tempo vivaz e áxil, coa cámara na man, o sorriso despregado.
Curioseamos entre os postos da feira antes de perdérmonos nos claustros imponentes, na basílica desmedida, na humilde capeliña mozárabe. Fíxonos graza sermos tomados por acompañantes leigos dos frades e freiras bieitos que espesaban, ateigando as naves e a sancristía, no xubileo de Rudesindus, o venerable.
Sesenta fotos máis tarde reuníamonos coa irmá de Teddy na fonda en que logo xantamos: falamos de políticas locais, da orixe da gheada, do bilingüísmo harmónico (ese enxendro), da miña filla, mentres a moza traía e levaba pratos e eu me sentía tan á vontade como se coñecese os dous de moitos anos. Tal vez por iso non preguntei a Teddy daquela nen despois, xa os dous sós na longa conversa no bar do muíño, cousas obvias que logo camiño a Ithaca me foron surxindo.

luns, 9 de xullo de 2007

Tobo

Fun un destes días coa nena (que pasou aquí a semana toda) visitar a nova casa. Entramos ao garaxe chimpando por riba da zanxa pola que os obreiros meten a toda présa tubos como artérias para auga e luz: revisamos a praza que nos corresponde e o rocho, hoxe vestiário de pintores. Vimos o portal, recuberto de madeira coma un camarote, cunha das paredes pintada de colorado, onde locen as arcas do correo e o espello marcado con dedos proletarios.
Cruzamos electricistas e pintores cando subíamos polas escaleiras, enfariñando o calzado co pó branco que cubría os chanzos, até chegarmos á decepción da porta fechada do piso, algo co que non contábamos. A nena propón, mentres collemos aire, que chamemos ao timbre, a ver que pasa.
Ao mellor saímos nós mesmos a abrir, dígolle, e ela xa está a poñerme á raia (Papá...!) cando un operario un pouco punkie abre a porta e nos deixa inspeccionar os cuartos terminados; a diferenza das outras veces, a nena non bota a correr tolamente senón que percorre un por un devagar até chegar ao dela (o meu non lle interesa o máis mínimo); véxoa moverse por el e xirar e ir un par de veces á xanela e fechar a porta, mentres chega o veredito: é o cuarto máis bonito do mundo, di finalmente.
Saímos á rúa cargados de interrogantes que só as semanas se ocuparán de resolver.

domingo, 1 de xullo de 2007

Funeral

A segunda invitación chegou onte á noite.
A casualidade quere que mentres vexo The Queen, unha comisión de viciños coa inefable Pepe Blanco á frente chame á porta para contarme que ao señor do A lle deu unha cousa pola mañá e que morreu na Residencia pola tarde, que o funeral será o Luns, e que andan recadando fondos polos pisos para mandar unha coroa.
Dígolles que irei ao funeral e que me apunten para as flores, e volvo para o salón a terminar a película; daquela lembro que o Xoves pasado subín co pobre señor A, que se queixou do tempo e, mentres esperábamos polo ascensor, de que as plantas do portal estaban secas, que era mellor poñer unhas de plástico, que non había que regalas e que duraban para sempre.Vaites...

Comuñón

Onte recibín dúas invitacións.
Pola mañá chama a prima da miña filla; chea de timidez, invítame á súa primeira comuñón o Domingo próximo, e eu alego unha falsa viaxe para non ir.
Excepto o de pai, que naturalmente trouxen comigo, cando marchei de Manderley deixei atrás os títulos de marido, xenro, tío, cuñado, padriño e os vínculos que conlevan, como quen se libera dunha pel, e os que antes eran familiares meus sonme agora e para sempre alleos.
Sei que esta nena de 8 anos que un día apadriñei, e que de cando en vez nos visita en Ithaca invitada pola miña filla, non comprende que os matrimonios se rompen e que as familias se disolven e que o tempo se encarga do resto; son cousas de adultos que, ao parecer, os adultos non souberon explicarlle, e por iso a nena chama e invítame, e eu non irei porque a distancia que vai de Manderley a Ithaca é cósmica e insalvable.