Tesouro

No fondo dunha gaveta da casa dos meus pais apareceron un destes días tres vellas moedas de 10 céntimos, tan gastadiñas que apenas se ve nelas o xenete gravado nunha das caras e na outra a galiña coa barriga chea do que larpou (castelos, leóns, barras, cadeas).

Imposible saber canto levarían alí nin quen as gardou ou esqueceu, nin por que ninguén argallou antes na gaveta do tesouro.

Na sobremesa de hoxe volvemos os ollos ao túnel do tempo, e meus pais dividiron e multiplicaron con soltura e saudade, pasando os céntimos a reás e a toda a fauna fraccionaria, e viceversa, antes de repartirmos o escaso botín: daquelas tres gastadas moedas de aluminio, unha foi para a miña sobriña, outra para min, e a miña mai quedou (de novo) coa terceira.

Cancelación

Estame ben empregado: primeiro re-matei a defunta tía María e puxen a familia de loito cando o que sucedía era que viña Teddy pasar o finde aquí; outra vez foi porque ían vir Ambece e a súa amiga en ruta; outra díxenlle a Ártabro que estaba na Comarca visitando a Haddock e cadrou vir Haddock visitarme en Ithaca; logo, varias semanas, estivo aquí a señorita Kaplan.

Nin sequera notei nada raro cando o outro día falamos por teléfono de que Haddock e a moza se ven en fins de semana alternos, cando a filla de Haddock queda coa mai: igual que me pasa a min, dixo Ártabro, e eu rinlle a ocorrencia porque me pareceu graciosa.

Ben, pois este fin de semana que non está aquí comigo a miña filla, que non teño visitas de ningunha clase, e que tampouco teño pensado facer morrer de novo á coitada tía María, Ártabro responde unha mensaxe miña con outra: que, lamentándoo moito, hoxe non vai vir, que surxiron imprevistos, que sente non poderme falar agora, que xa me chamará para explicarmo.

Roubo

Un dos meus viciños, que chamaremos A, avisou ao seu viciño de escaleira, que está pasando uns días fóra e a quen chamaremos B, de que entraran a roubar nun piso do noso edificio hai un par de noites; díxolle tamén que estivese tranquilo porque o piso roubado non fora o del.

Como B está de vacacións no mesmo lugar que o viciño C, non dubidou en contarlle onte pola mañá o caso do roubo en canto o viu na praia, pero infelizmente non soubo dicirlle en que piso entraron os ladróns ou se roubaran realmente.

Inmediatamente, o viciño C telefonoume a min, que lle vivo diante, para contarme o do roubo e que lle mirase na porta por se había algún indicio de que o perigo nos rondara; podo facilmente imaxinalo en traxe de baño rebuscando nerviosamente o móbil pola bolsa entre a crema bronceadora, os cueiros do neno e o tabaco, e logo aliviado de saber que esta vez os escollidos foron outros.

Non teño máis detalles do suceso, pero hoxe a comunidade amenceu en pé de guerra: por todas partes (ascensores, garaxes, portais) hai avisos de que se manteñan as portas fechadas, de que se estea alerta cos estraños e de que non se abra a descoñecidos.

Para ben ou para mal, a comunidade acaba de facerse adulta.

Spam

Xa contei aquí que estou a pasar os últimos días de Agosto facendo limpeza ou, máis propiamente, buscando pretextos para adiala.
Por iso onte á tarde me aventurei polas tripas do blogue, a ver que eran todas esas lapelas e funcións que ultimamente agromaran no escritorio. Pois ben, foi como levantar alfombras ou mirar baixo das camas, pero aquí en vez de pó e voaxa o que atopei foi ofertas de viagra e esteroides, textos en chinés e ruso, anuncios de lotaría e alongadores de pene incrustados entre os vosos comentarios, meus queridos lectores e lectoras.
Despois de horas de espátula e estropallo o blogue está desparasitado, aínda que non sei por canto tempo.

Gustaríame non ter que poñer a palabriña de marras.

Actualización: Os alieníxenas voltaron ás poucas horas. Vou poñer a palabriña autenticadora. Sorry.

Efectos colaterais

 A crise segue a deixar ver efectos colaterais inesperados: neste país noso os desempregados descubren que os avós poden redondear as contas familiares coa pensión e coa cartilla, e até axudando a criar os máis pequenos.

Até aquí nada novo, salvo que agora e coa que está a caer xa hai quen empeza a levar de novo para a casa os parentes que aparcou na residencia hai unha chea de anos, naquel tempo en que soñábamos que éramos ricos e modernos, e os vellos molestaban porque queríamos ir á praia como todo o mundo e estábamos xustos no piso e necesitábamos coche grande e novo, e aborrecíamos as enfermidades e a bata de boatiné, as pesetas cautelosas e as historias do estraperlo que tan mal casaban con todo aquilo das hipotecas subprime, o fresh banking e o diñeiro fácil.
Isto, que parece un guión de cine, contáronllo á miña irmá off the record nunha residencia pública, un destes días; despois de meses batendo contra o muro implacable das listas de espera, vemos como a crise reduce as solicitudes, aumenta as vacantes, e inesperadamente vai porfín deixando libre o camiño para as miñas tías.

Limpeza xeral

O día, chuviñoso e morriñento, parece máis axeitado para pintar que para limpar cristais: o teito da cociña espera, a aspiradora chama por min, os caldeiros e fregonas insinúanseme, nun recanto a mopa fai sinais de náufrago, no armario baixo o vertedoiro os botes de produtos de limpeza están dispostos, e na lavadora a roupa xira sen parar, talvez mostrando saudades do oceano profundo.

Cinco días

Xoves: Os Kaplan chegamos á Comarca e comprobamos en tres días escasos que as festas deles non teñen comparación coas nosas festas; tampouco as noites cálidas nas terrazas dos seus bares coas habitualmente ventosas dos nosos, así que as aproveitamos para consumir a esgalla xurelos e xoubas, polbo e empanada, pementiños e demais manxares do país; polo kebab ao que nos levou a masificación da última noite pasarei discretamente.

Unha das tardes vimos emocionados como nun peliculón chinés se desafiaban as leis básicas da física, sen que no sofá onde estomballáramos se movese outra cousa que os bocatas das nenas; elas dúas, ademais, introducíronme nos misterios e beneficios da wii e fixéronme prometer que pensaría seriamente comprar unha para Nadal.

Domingo: Os Haddock, aquí. Veñen de Brigantia: en lugar de seguiren pola autoestrada para a Comarca poñen proa á nosa casa, onde chegan cansos e desanimados; a familia unhas veces salva e outras afoga. Como é tarde ceamos tortellini no tobo, que logo se enche dunha revolución de sabas, colchóns inchables, sofás cama, toallas e nenas en pixama.

O comentario de Haddock de que a miña parece a neveira dun divorciado clásico reaparece desde aquela cada vez que a abro; a próxima vez que veñan tereina chea de solombos, chuletóns sanguinolentos e verduras frescas, palabra.

Luns (San Roque): Sesión vermú cos Haddock antes dunha manduca carnívora nun restaurante ao pé do tobo; a señorita Kaplan esqueceu o bolso que lle trouxen de Estambul, e o día case acaba en traxedia cando voltamos ao local e o bolso non aparecía por ningures. A nosa pretérita play non pode competir coa wii deles, pero aínda así as nenas fixeron rallyes por Indianápolis e Montecarlo mentres seus pais, disimuladamente, moneaban en cadansúa butaca fermentando o churrasco.

Pouco despois de marcharen os Haddock, do restaurante chamaron para dicir que o bolso aparecera.

Mércores: Visitamos as tías, recén chegadas da casa da súa irmá en Brigantia. Están moi nerviosas tras recibiren noticias dunha das residencias solicitadas, pero a máxima preocupación das dúas agora é que van facer con todas as cousas que atesouran na casa.

A tía O., moi mellorada grazas ao novo tratamento, teno claro: a nova tele e as fotos da familia irán con elas ao fin do mundo; o resto, se non se dá vendido, será para os drogaditos e os pobres. Mentres a tía G. chora aos poucos e meu pai reparte ánimos, a tía O. demostra un humor británico e un sarcasmo a proba de bomba: despois de laiarse por non dar engordado proponme que intercambiemos kilos; a señorita Kaplan esperrechaba no sofá coa ocorrencia.

Venres: Inícianse os fastos do terceiro aniversario neste tobo con limpeza de xanelas e lavado de cortinas. Eliminada a grosa pátina, os cristais limpos do estudio e o salón devólvenme unha visión luminosa do mundo con aristas, volumes e cores como xa non lembraba.

Pero as cortinas do dormitorio encolleron, ridiculamente.

Meme literario

Hai tempo que teño arquivado un cuestionario literario ou libresco que atopei no blog Librosfera; a diferenza da maioría dos que circulan pola blogosfera, este é tan orixinal que contén preguntas tomadas de libros infantís dos de toda a vida, é certo que descontextualizadas aínda que se indique a procedencia. Nada mellor para servilo que dentro das actualizacións en conserva, mentres todo o mundo anda por aí.

1. Frank L. Baum: O mago de Oz; o Espantallo a Dorothy: Pódese saber quen es e onde vas?

Son un blogueiro que actualiza o seu blog; tamén son un pai, e dentro duns minutos, cando acabe con isto, irei preparar a merenda da miña filla.

2. Michael Ende: Momo; Momo aos nenos: E iso é divertido?

Segundo os días, pero o da merenda en xeral si, sobre todo se estamos nun parque ou vendo os debuxos.

3. Michael Ende: Momo; home gris a homes grises: Que é unha vida humana?

Unha oportunidade única que algúns aproveitan e outros non.

4. Robert L. Stevenson: A illa do tesouro; John Silver a Jim: Cres que un morto está morto para sempre, ou cres que pode resucitar?

Iso depende; a min ensináronme que os mortos morrían para sempre, pero neste país en que vivimos a experiencia dinos que é máis ben ao contrario; se ben non resucitan, tampouco acaban de morrer de todo.

5. Miquel Rayó: O tesouro do Capitán Nemo; Marisa ao protagonista: Que buscas?

Normalmente non busco, atopo; pero hai cousas, e a felidade é unha delas, que se agachan tanto que até dubido se existirán ou se buscalas merecerá realmente a pena.

6. Astrid Lindgren: Pipi Calzaslargas; Tommy a Pippi: Que é o que non consentirías?

Que os nenos sufran abusos e abandono; que sempre acaben pagando os pratos rotos dos adultos; que os nenos deixen de ser nenos antes de tempo.

7. Lewis Carroll: Alicia no País das Maravillas; o Gato de Chesire a Alicia: Cáeche simpática a Raíña?

Nunca fomos presentados, pero observo que me gusta máis cando ten a boca cerrada.

8.Lewis Carroll: Alicia no País das Maravillas; o rato a Alicia: Gústanche os cans?

Gustan, pero á vista do meu historial e algúns recentes acontecementos prefiro non afondar na resposta.

9. Daniel Nesquens: 17 cuentos e dous pingüíns; Marta a papá: Por que o oito vai despois do sete?

Son pésimo en matemáticas, pero supoño que porque é conformista e pouco ambicioso.

10. Roald Dahl: Matilda; Truchbull a Wilfres: Teño 8 cocos, 8 monos e 8 nenos. Cantos imbéciles teño en total?

Máis matemáticas? Eu creo que nove (oito mais eu).

11. Roald Dahl: As bruxas; Neno á avoa: Atopaches algunha vez unha bruxa?

Si, sen ir máis lonxe o outro día a miña tía C. cando botaba sapos pola boca na casa das tías O. e G.

12. James Barrie: Peter Pan; Peter aos nenos: Credes nas fadas?

O certo é que non, nin sequera de neno. Os fados, por contra, gústanme moito.

13. James Barrie: Peter Pan; Wendy a Peter: Sabes o que é un bico?

Unha cousa que, segundo os casos, pode levar igualmente á felicidade e á traxedia.

14. Michael Ende: Momo; Momo ao mestre Hora: Que é o tempo de verdade?

Un veneno escaso e mortal sen o que non podemos vivir.

15. Henning Mankell: O can que corría cara a unha estrela; Joel a si mesmo: Ser adulto é isto, facer e dicir cousas que non entenden os nenos?

Tan certo como que ser neno é facer e dicir cousas que non entenden os adultos.

16. Lewis Carroll: Alicia no país das Maravillas; Alicia a si misma: De que serve un libro se non trae estampas nin diálogos?

Non hai libro que non sirva para algo, aínda que sexa para o contrario do que esperaba o autor que o escribiu; e algo que non debemos esquecer: por moitos diálogos e estampas que teña un libro (ou un blog, que para o caso é o mesmo), se é malo dificilmente vai mellorar.

Onte á tarde

Onte á tarde estivo aquí Polis, veuse despedir antes de voar ao Caribe, queixándose amargamente de que tamén a el isto da crise o afectou e lle reduciu as vacacións: tanto medraron os embargos, as quebras e os impagamentos que este ano cumpriulles no despacho organizar quendas tamén en Agosto, e Polis anda amoucado porque só ten quince días e as mesmas ganas de sempre de aventuras, sexo e praia.

Cando lle pregunto que vai facer con tanto ouro, el dáme unha resposta tan ordinaria que non serve para poñer aquí, pero que nos fixo rir como idiotas todo o que duraron as cervexas e o tabaco, e así ninguén se embreñou con preguntas incómodas e camiños sen retorno, todo moi diplomático, e nese plan.
Antes de marchar, Polis abriu o maletín con tanta cerimonia que pensei que me ía entregar unha orde de alzamento; en lugar diso, puxo sobre o cristal da mesa baixa as dúas primeiras temporadas da única serie que para el rivaliza coa máis grande de todas: que non se me ocorra non vela porque en Setembro me vai poñer a andar, avisou aínda, case no ascensor e pasando un dedo polo pescozo, de les a les.

Que non teña medo: cando me fun deitar levaba vista máis da metade da primeira temporada; iso si, tamén eran as catro e media da mañá e eu empezaba xa a facer corpo coa butaca.

Ilu en Ithaca

Este Agosto non está sendo o deserto doutros anos, e eu non me sinto de garda, o retén que todos os Agostos gardaba a cidade abandonada.

Non sei se será pola crise ou polas ameazas de folga, pero este ano a xente que coñezo está localizable, visible ou en tránsito, así que raro é o día que non pasa alguén por aquí e me trae noticias, cousas ou unha tarde divertida nunha terraza á sombra.
A primeira foi Ilu, que veu recoller a mai das vacacións no Check-point Ithaca, a medio camiño entre a Mariña e Atenas; Ilu traía consigo a felicitación de Nadal que lle devolveron hai tres meses, e a intención de verme o tobo despois de vivir nel tres anos; tamén un agasallo para a señorita Kaplan: como sempre, a min non se me ocorreu comprarlle nada ao fillo dela.
Antes de xantar paseamos pola Praza Maior, entramos na Catedral e camiñamos polo adarve até a Tinería, onde segue a reconstrución do Burgo Vello co permiso das vellas prostitutas, que aínda ruelan, exhibíndose ao solciño do mediodía.
Ilu non o recoñece pero está un pouco asustada; en Setembro márchalle o fillo á Universidade e ela fala xa de facer un curso de inglés e outro de cerámica, ir a ioga, reorganizar os horarios da asistenta e arranxar a casa da aldea.

Cando nos despedimos en San Fernando, onde ela tiña o coche aparcado, prometinlle ir pronto a Atenas coa señorita Kaplan.

Mércores

Porfín quedamos tras días de mensaxes que non ían a ningures porque o home ten a axenda chea ao parecer, así que finalmente chama e acordamos que nos atoparemos nada menos que no Obradoiro; Calmo é tan encantador falando por teléfono, con aqueles saúdos tan ben fraguados, que tal isto, que tal aquilo, que como sempre me fai sentir un túzaro.

Calmo di: a ver, que tes pensado? e a min alvorotaríaseme o galiñeiro de non estar en pleno café na casa dos meus pais; en lugar diso, digo tranquilamente que podemos xantar xuntos ao día seguinte, e el do outro lado da liña pon en palabras o que penso, e repetiraas o Mércores mentres avanzamos ao sol ardente entre peregrinos, estatuas humanas, músicos ambulantes, turistas xubilados, barbudos nórdicos con petate, cristiáns adolescentes e vendedores de todo, camiño dun restaurante perto da súa casa, onde eu deixara aparcado o coche.
Afortunadamente, a comida foi lixeira e o cuarto estaba fresco e umbroso; cando acabamos a primeira vez Calmo ergueuse a poñer música barroca e, mentres os corpos esmorecidos secaban sobre o leito, falamos de Estambul, da triste política galega e de esfumiados proxectos para o curso que vén.

Cando acabamos a segunda vez aquilo era un forno.

Ao saír da ducha Calmo propuxo que viaxemos non sei onde para unha exposición ou algo, talvez un concerto; non lle atendo moito o que me di porque non dou atopado a miña roupa entre a que hai estrada polo cuarto, e porque sei que non nos veremos até finais de Setembro, empezado o curso, así que mentres abotono a camisa o único que lle confirmo é que xa se irá vendo, que xa nos chamaremos.

Peugeot

Foi subindo de Delfos a Ithaca, viña a nena comigo, e aos poucos kilómetros aquel ruído da ida, aquela especie de vibración e a campaíña de fondo aumentaron até niveis de avión rasante; era o que supuxen, porque xa me sucedera unha vez, no século XX, co AX: levábamos literalmente arrastro o tubo de escape, nunha tarde de Sábado sen mecánicos, e a pota, máis pota que nunca con aquela eiva, parecía xa un ecce-homo.
Se demos chegado ao noso destino foi porque na gasolineira en que paramos atopamos un cuñado, un habilidoso deses que non dubidan un segundo en subir a un tellado, abrir un aliviadoiro ou meterse baixo dun coche, que se apañou para atar o tubo ao chasis cun arame de ferro que atopou, mentres a señorita Kaplan nos tiraba dramáticas fotos de medio corpo.
Varios días sobrepasado de decibelios e moitas contas despois, aquela miña firme vontade de resistencia abalou diante do evidente, da tentación do climatizador e até duns faros felinos, como os describe o folleto comercial, e eu, que sempre fun fiel a unha marca, acabei índome con outra n canto me fixo unha oferta que non podía rexeitar.
Está todo tan limpo e axustado dentro, co seu impecable painel de mandos e os tapizados novos, que algunha vez cando o vou coller, en lugar de ir comprar ao supermercado, en realidade do que sinto ganas é de poñer rumo á Porta de Tannhäuser.

Çemberlitas

Que as conquistas dan fame puidemos comprobalo paseando coma dúas almas en pena polas maltratadas murallas da cidade, suxas e inzadas de vexetación, derrubadas en moitas partes, non sei se desde o asedio ou desde algunha data posterior, non sei se por inimigos poderosos ou polos máis poderosos inimigos de todos: o tempo e o abandono.

O caso é que, cando nos decatamos de que alí non había máis que facer e de que a choiva, esa teimosa, se nos viña de novo enriba, collemos esfameados o tranvía e non baixamos até Çemberlitas: non nego que sentíamos algunha curiosidade pola inmensa columna requeimada, presa nun corsé de ferro, que dá nome á praza, pero o obxectivo de Teddy era saquear o Gran Bazar en canto acabásemos coa fame que nos facía tolear; o meu, fuxir das compras, das aglomeracións de turistas, da pesada amabilidade dos vendedores.

A solución vina alí mesmo, ao pé do anodino bar onde xantamos á base de pasta: mentres Teddy recontaba os cartos e se armaba de paciencia para relear no Bazar, eu funme perder entre os vapores do famoso hamman que hai na praza.

Era, literalmente, a primeira vez que nos separábamos en seis días, e próuvome case tanto como tenderme sobre a quente pedra de mármore branco da sala de baños; non houbera (nin ía haber) en todo o tempo que durou a viaxe a Estambul o menor problema entre nós, cousa verdadeiramente admirable entre persoas afeitas a vivir e andar soas, pero tamén me cumpría respirar sen ter ninguén pegado ao meu rabo, aínda que fose na abafante atmosfera dos baños turcos.

Inventario de lecturas

Estamos a primeiros de Agosto, tempo cabal de facer balance dos libros lidos nos primeiros sete meses do ano. Non serán moitos para algúns, nin poucos para outros, e seguramente todo ao contrario para a maioría; son as que son, e con iso ha de abondar.

Así pois, señoras e señores, nenos e nenas, eis o tradicional inventario de lecturas, no que hai de todo, certamente: O símbolo perdido, de Dan Brown; El hombre de arena y otros relatos, de E.T.A. Hoffmann; El clan de los parricidas, de Ambrose Bierce; Hamlet, de W. Shakespeare; Corazones perdidos y otros relatos, de M.R. James; En defensa propia, de Mary Higgins Clark; Aurora boreal e Sangre derramada, de Asa Larsson; Madame Bovary, de Gustave Flaubert; Intrigas y deseos, de P.D. James; El almohadón de plumas y otros relatos, de Horacio Quiroga; La dama del lago, de Raymond Chandler; Asesinos sin rostro, de Henning Mankell; Memorias de África, de Isak Dinesen e (en tándem coa señorita Kaplan) La evolución de Calpurnia Tate, de Jackeline Kelly.

6º día: De murallas e conquistas

O Sábado a choiva voltou, esta vez de maneira intermitente, o que nos permitiu deixar no hotel os ridículos paraugas e concibir a esperanza de que o mal tempo vaia remitindo.

O programa da xornada levaranos en tranvía alén das vellas murallas bizantinas, descritas por Pamuk como un pavimento en vertical, que Teddy quere visitar.

A paraxe en que descemos chámase Topkapi pero non garda ningunha relación co palacio: saímos a unha inmensa chaira verde en proceso de urbanización, con pasos elevados, algún pequeno cemiterio e construcións aquí e acolá, que se estende até as paredes derrubadas da muralla; o regreso repentino da choiva anímanos a entrar no moderno edificio de planta circular do Panorama Istanbul 1453, algo que non sabemos que é pero no que entra unha prometedora riada de visitantes nativos: familias á europea con nenos, homes da miña idade con longas barbas e vestidos doutra época rodeados das mulleres da familia, señoras tapadas co negro charshaf, parellas de noivos, e escolares con uniforme.
Nas salas do interior expóñense grandes paineis sobre a conquista de Constantinopla; como están unicamente en turco cumpriunos alugar un aparello con auriculares, que compartimos; pouco melloramos: a voz feminina que nos besbella nos ouvidos a cuarta parte do que deben dicir os paineis faino nun español de gúguel case imposible de entender; comprendemos que aquel centro de interpretación, inaugurado recentemente polo primeiro ministro, está ao servizo do nacionalismo turco polo menos tanto como as bandeiras e os retratos de Atatürk que proliferan por toda a cidade.
Dixen que non sabíamos o que nos esperaba: os paineis informativos das salas inferiores eran só o aperitivo á espectacular recreación (certo, un pouco kitch) da toma de Constantinopla, con ambientación sonora incluída, que ocupa a área superior, disposta coma unha media laranxa e á maneira dun planetario. Reproducíase a visión da batalla que tivera lugar naquel mesmo punto en que nos atopábamos, baixo un ceo sanguinolento e cun fondo de murallas bombardeadas, fumeiras, estandartes, incendios, homes saltando das torres, zapadores, artilleiros e tropas en movemento, mentres sobre a herba, a poucos céntímetros de onde hoxe cristiáns e musulmáns tirábamos fotos compulsivamente, se estendía unha morea de cañóns fendidos, catapultas, carros desfeitos e barrís de munición.

A nena medra

Aínda quedan por moer dous días turcos coas súas fotos (perdón!), pero é verdade que o presente corre que se mata e eu nestas semanas non dei máis noticia de min que a de estar vivo cos meus posts e algúns comentarios que, aquí e alí, fun deixando nos blogues de costume.

A señorita Kaplan, que estivo comigo esta quincena, marchou xa e levou consigo a rutina das vacacións; é precisamente nelas cando máis claramente comprobo que medra ao vela máis independente e autónoma, e até me sorprendo ás veces lembrando como eran as cousas antes e como son agora: se ben se baña, se viste e se peitea soa e a súa máxima preocupación é levar a roupa combinada, cómpre estar atento para que non me saia da casa cos bigotes do colacao; como non, segue a ser bastante repunante nas comidas, que frecuentemente se eternizan, e teño que facer esforzos para non lla dar eu mesmo, o cal unhas veces a enche de vergoña e outras non.

Le ferozmente, como facía eu aos seus anos pero, a diferenza de min, non odia as matemáticas; non xoga xa con case ningún dos seus xoguetes, aínda que non mos deixa dar; descubriu a mina dos chistes, e rara é a hora sen que apareza Jaimito no horizonte; seguimos dando longas camiñadas xuntos e ao serán estomballamos no sofá para ver vellas series e películas, que agora son sobretodo de amor e de misterio; naturalmente, encaixámonos no cine os óculos 3D para ver Toy Story 3, e xogamos todos os días ao parchís coa miña mai na sobremesa; segue vindo cada mañá á miña cama en canto acorda, e o experimento de lermos cadanseu libro de Calpurnia Tate xuntos por pouco non se converteu nunha carreira de velocidade, pero resultou simpático; fago que me axude poñendo a mesa e facendo a cama dela, pero á primeira de cambio desaparece camiño do váter ou vai buscar algo que lle esqueceu e hai que chamar por ela.

Que a señorita Kaplan medra é un feito: cada vez pasa máis tempo falando por teléfono coa súa prima, e tampouco houbo día que non buscase mensaxes das amigas na conta de correo que quixo que lle abrise estes días.

Cómpre irse afacendo a iso.