...e próspero ano novo!
mércores, 31 de decembro de 2008
luns, 29 de decembro de 2008
Ser vello
Está claro que iso de se facer vello ten que ter vantaxes e cousas boas.
O malo é que a min non se me ocorre nin unha soa que o compense...
O malo é que a min non se me ocorre nin unha soa que o compense...
domingo, 28 de decembro de 2008
Broken heart
Porque somos incompatibles, porque pertencemos a mundos moi distintos, porque temos obxectivos e puntos de vista contrarios, porque disque a distancia apaga o cariño, por mil cousas ao final o noso non puido ser.
E non hai por que non contalo aquí, posto que se acabará sabendo.
Pero dime, Carmen: apesar de todo, will you still love me tomorrow?
venres, 26 de decembro de 2008
Compras
Mañá Sábado pola tarde, Polis e eu iremos de compras. A min poucos agasallos me restan (apenas un par de libros para a señorita Kaplan), pero é que o fillo de Mirinda naceu a véspera de Noiteboa e non é plan irmos coñecelo coas mans vacías.
Polo demais, seguimos sen saber quen aportou o cromosoma Y, cousa que subleva a Polis e lle fai nacer maneiras de comadre; de facermos caso á discretísima Nican, debemos procurar, polos arredores do berce, un home que se parecía a Faulkner.
Todo un enigma, porque ningún dos posibles candidatos se parece salvo no entusiasmo alcólico, e para iso nunca lles deu polo bourbon.
xoves, 25 de decembro de 2008
Nadal
Conto de Nadal de Auggie Wren:
Innocent when you dream (Tom Waits). Harvey Keitel e o conto de Nadal de Paul Auster.
A película, Smoke.
Innocent when you dream (Tom Waits). Harvey Keitel e o conto de Nadal de Paul Auster.
A película, Smoke.
martes, 23 de decembro de 2008
Fábula
Parece que non fun o único que reparou en que a cartilla bancaria do inmigrante de Barcelona premiado co gordo estaba infestada de comisións. E como adoita suceder nas películas de Frank Capra que a tele repón todos os anos por estas datas, a honradez e xustiza triunfan, pero os avarentos e os mesquiños aquí é que nin se inmutan.
Comprendo que a Caixa del Penedès non é unha ONG, pero tampouco a cova de Alí Babá.
A fábula acaba estupendamente: o inmigrante benzoa a terra que o acolleu e soña con montar unha tenda despois de ingresar o premio na mesma cartilla da mesma caixa, que por certo non lle vai devolver os cartos das comisións.
Claro que para que, se agora non os necesita.
luns, 22 de decembro de 2008
Carta
Como este ano é par e a señorita Kaplan pasará o Aninovo en Ithaca, Sábado meteuse en fariña e escribiu a carta ás Súas Maxestades de Oriente, deixándome moi encomendado que non se me esqueza botala no correo, que logo veñen os problemas e hai que cargar co que resta nas alforxas dos camelos (horribles bonecas con rodas en vez de pernas, balóns planos, barbies calvas, puzzles con pezas imposibles).
Na carta, despois de pedir paz para o mundo, a nena fai a súa lista de agasallos na que non faltan libros, bonecas, colonia e até unha cámara dixital (xa sei que é cara, pero deséxoa moito); para min pide un marco electrónico e uns calzoncillos (!); e para o resto da familia, moita felicidade, que non é pouco.
Tamén hai carbón: un compañeiro da escola que lles levanta a saia ás cativas cando a levan e o case expresidente Bush son os destinatarios.
Non sei canto tempo máis seguirá a señorita Kaplan acreditando nos Reis Magos e Papá Noel, e nesa entente cordiale pola que comparten monopolio e reparten agasallos, alternativamente, entre Manderley e Ithaca.
Oxalá me equivoque, pero teño para min que este vai ser o último ano.
xoves, 18 de decembro de 2008
Preparativos
A un día de que veña a señorita Kaplan, e a seis do Nadal propiamente dito, o tobo está ao fin ornamentado: a árbore, que desde a febre da nena aparecía do salón no ángulo escuro sen luces nin adornos, fúnebre e inexplicable, brilla agora con todo o esplendor oriental.
O nacemento, desafiando as leis da verosimilitude e a demografía, amorea entre musgo figuras de diferentes estilos e beléns, cosmopolita e ecléctico.
Na porta, un colgante máis cutre que o de hai dous anos pola súa propia seguridade, espera ter mellor sorte e sobrevivir o ano novo sen que o rouben.
A lotaría repartida, os postais enviados. E mañá, porfín, as vacacións (Diolasdea!).
domingo, 14 de decembro de 2008
sábado, 13 de decembro de 2008
O 4
Creo que este meme do 4 ten máis versións que un Ibiza, e até me parece que xa o respondín algunha vez. Dá o mesmo: a casualidade fai que o número do meme coincida co aniversario da blogue, así que aproveito para xuntalo ás celebracións; o resto é economía e reciclaxe.
Eis o cuestionario:
CATRO TRABALLOS QUE TIVEN NA VIDA:
1. Monitor nun obradoiro literario para reclusos cando cumpría a prestación social substitutoria do servizo militar. (Non sei se é un traballo servir a patria como civil a cambio do haber en man).
2. Acomodador de cine: fixen un verán os descansos e vacacións do persoal.
3. Camareiro: atendendo o ambigú do mesmo cine cando non estaba coa lanterna na man.
4. Profesor de pasantía a domicilio desde que era estudante; logo aprobei a oposición e pasei a ser (un dato para a historia, porque a terminoloxía cambiou) profesor numerario de escolas de mestría industrial.
CATRO LUGARES EN QUE VIVÍN:
1. Santiago de Compostela.
2. Lisboa.
3. Ourense.
4. Ithaca, capital da provincia e partido xudicial do mesmo nome.
CATRO LUGARES EN QUE ESTIVEN (e dos que non falei neste blogue):
1. No Père Lachaise de París (si, tamén eu vin a tumba-esterqueira de Morrison).
2. Dentro da Gran Pirámide de Giza, escoitando o eco na cámara funeraria de Kéops.
3. En Cancún e Yucatán, durante a nosa viaxe de noivos (no coments!).
4. No Museo Arqueolóxico Nacional de Atenas.
CATRO LUGARES EN QUE ME GUSTARÍA ESTAR AGORA:
1. Facendo turismo en Estambul.
2. Pasando o Nadal en Nova York.
3. En Venecia, coa señorita Kaplan, onde lle prometín que a levaría.
4. Nun compartimento do Transiberiano, ben acompañado, camiño de Tarskaya.
CATRO DAS MIÑAS COMIDAS FAVORITAS:
1. Polbo (en calquera feira, servido en prato de madeira, con pan do país).
2. Callos (pero á galega, con garavanzos). Tamén a fabada e as lentellas guisadas.
3. A tortilla de patacas que fai a miña mai.
4. Ovos fritidos con chourizo, patacas e pan de millo para mollar na xema.
CATRO BEBIDAS FAVORITAS:
1. Cervexa (todas, pero as de trigo ou abadía parécenme deliciosas).
2. Cinzano branco con xelo e un pedazo de limón.
3. Un bon tinto, digamos Rioja ou Ribera de Duero, por exemplo.
4. A auga, claro.
CATRO PELÍCULAS QUE VERÍA UNHA VEZ TRAS OUTRA:1. JFK, de Oliver Stone.
2. Foise co vento.
3. A costela de Adán, de G. Cukor.
4. Toda a triloxía do Señor dos Aneis, pero principalmente a primeira parte.
PROGRAMAS DE TV QUE VEXO:
1. El intermedio.
2. Anatomía de Grey.
3. Saber y ganar (como me gusta adormecer véndoo e acordar despois en pleno Serengeti!).
4. Procuro ver algún informativo cada día, normalmente zapeando mentres ceo.
CATRO EXPRESIÓNS QUE USO:
1. Señores...!
2. Hai que foderse!
3. Vaia, vaia, que che parece?
4. Cághate lorito! (no coments, again!)
CATRO COUSAS QUE ME MOLESTAN:1. Ir traballar sen ter dormido o suficiente (as clases saen espesas, e iso non pode ser).
2. A memez pacata e guai que percorre o país, todo iso do politicamente correcto.
3. A rancia hipocresía fachorra e catolicona que é como a memez do número 2 pero infinitamente máis perigosa, obscena, corrosiva e infecta.
4. O avisos de publicidade através do móbil (por iso me fun de movistar e por iso acabarei índome de orange, ao tempo).
CATRO COUSAS QUE FAGO MELLOR:1. Imitar a Serrat (un día colgo un vídeo para demostralo).
2. Pasar da máis febril actividade á completa atonía, ou viceversa, á velocidade do lostrego; algunhas veces nin eu me aturo.
3. Lembrar conversacións enteiras, palabra por palabra, e logo reproducilas até cos tusires, os chistes, os erros e demais acompañamento de ámbolos dous interlocutores.
4. Meter a pata por precipitarme (un exemplo: o outro día felicitei a cátedra a un colega que non a logrou por moi pouco; arranxeino dicíndolle que para min sempre sería un catedrático).
CATRO COUSAS QUE NON SEI FACER:
1. Non sei calcular con decimais.
2. Non sei nadar.
3. Non sei coser (o que non impide sobrevivir, se se ten coidado cos botóns e a roupa).
4. Escoitar a estupidez dalgunhas persoas sen reaxir. Teño que irme por non quedar calado.
CATRO DESEXOS PARA ANTES DE MORRER:
1. Ser pai outra vez.
2. Ver proclamada en España a república: ver concluír os mandatos de dous ou tres presidentes con normalidade mentres, convertido en avó Cebolleta, presumo de ter vivido tres reximes políticos diferentes, como meu pai.
3. Falar inglés coa fluidez suficiente para sentir que o falo.
4. Ter moitos netos e netas, e chegar aínda a coñecer os seus fillos e fillas.
Eis o cuestionario:
CATRO TRABALLOS QUE TIVEN NA VIDA:
1. Monitor nun obradoiro literario para reclusos cando cumpría a prestación social substitutoria do servizo militar. (Non sei se é un traballo servir a patria como civil a cambio do haber en man).
2. Acomodador de cine: fixen un verán os descansos e vacacións do persoal.
3. Camareiro: atendendo o ambigú do mesmo cine cando non estaba coa lanterna na man.
4. Profesor de pasantía a domicilio desde que era estudante; logo aprobei a oposición e pasei a ser (un dato para a historia, porque a terminoloxía cambiou) profesor numerario de escolas de mestría industrial.
CATRO LUGARES EN QUE VIVÍN:
1. Santiago de Compostela.
2. Lisboa.
3. Ourense.
4. Ithaca, capital da provincia e partido xudicial do mesmo nome.
CATRO LUGARES EN QUE ESTIVEN (e dos que non falei neste blogue):
1. No Père Lachaise de París (si, tamén eu vin a tumba-esterqueira de Morrison).
2. Dentro da Gran Pirámide de Giza, escoitando o eco na cámara funeraria de Kéops.
3. En Cancún e Yucatán, durante a nosa viaxe de noivos (no coments!).
4. No Museo Arqueolóxico Nacional de Atenas.
CATRO LUGARES EN QUE ME GUSTARÍA ESTAR AGORA:
1. Facendo turismo en Estambul.
2. Pasando o Nadal en Nova York.
3. En Venecia, coa señorita Kaplan, onde lle prometín que a levaría.
4. Nun compartimento do Transiberiano, ben acompañado, camiño de Tarskaya.
CATRO DAS MIÑAS COMIDAS FAVORITAS:
1. Polbo (en calquera feira, servido en prato de madeira, con pan do país).
2. Callos (pero á galega, con garavanzos). Tamén a fabada e as lentellas guisadas.
3. A tortilla de patacas que fai a miña mai.
4. Ovos fritidos con chourizo, patacas e pan de millo para mollar na xema.
CATRO BEBIDAS FAVORITAS:
1. Cervexa (todas, pero as de trigo ou abadía parécenme deliciosas).
2. Cinzano branco con xelo e un pedazo de limón.
3. Un bon tinto, digamos Rioja ou Ribera de Duero, por exemplo.
4. A auga, claro.
CATRO PELÍCULAS QUE VERÍA UNHA VEZ TRAS OUTRA:1. JFK, de Oliver Stone.
2. Foise co vento.
3. A costela de Adán, de G. Cukor.
4. Toda a triloxía do Señor dos Aneis, pero principalmente a primeira parte.
PROGRAMAS DE TV QUE VEXO:
1. El intermedio.
2. Anatomía de Grey.
3. Saber y ganar (como me gusta adormecer véndoo e acordar despois en pleno Serengeti!).
4. Procuro ver algún informativo cada día, normalmente zapeando mentres ceo.
CATRO EXPRESIÓNS QUE USO:
1. Señores...!
2. Hai que foderse!
3. Vaia, vaia, que che parece?
4. Cághate lorito! (no coments, again!)
CATRO COUSAS QUE ME MOLESTAN:1. Ir traballar sen ter dormido o suficiente (as clases saen espesas, e iso non pode ser).
2. A memez pacata e guai que percorre o país, todo iso do politicamente correcto.
3. A rancia hipocresía fachorra e catolicona que é como a memez do número 2 pero infinitamente máis perigosa, obscena, corrosiva e infecta.
4. O avisos de publicidade através do móbil (por iso me fun de movistar e por iso acabarei índome de orange, ao tempo).
CATRO COUSAS QUE FAGO MELLOR:1. Imitar a Serrat (un día colgo un vídeo para demostralo).
2. Pasar da máis febril actividade á completa atonía, ou viceversa, á velocidade do lostrego; algunhas veces nin eu me aturo.
3. Lembrar conversacións enteiras, palabra por palabra, e logo reproducilas até cos tusires, os chistes, os erros e demais acompañamento de ámbolos dous interlocutores.
4. Meter a pata por precipitarme (un exemplo: o outro día felicitei a cátedra a un colega que non a logrou por moi pouco; arranxeino dicíndolle que para min sempre sería un catedrático).
CATRO COUSAS QUE NON SEI FACER:
1. Non sei calcular con decimais.
2. Non sei nadar.
3. Non sei coser (o que non impide sobrevivir, se se ten coidado cos botóns e a roupa).
4. Escoitar a estupidez dalgunhas persoas sen reaxir. Teño que irme por non quedar calado.
CATRO DESEXOS PARA ANTES DE MORRER:
1. Ser pai outra vez.
2. Ver proclamada en España a república: ver concluír os mandatos de dous ou tres presidentes con normalidade mentres, convertido en avó Cebolleta, presumo de ter vivido tres reximes políticos diferentes, como meu pai.
3. Falar inglés coa fluidez suficiente para sentir que o falo.
4. Ter moitos netos e netas, e chegar aínda a coñecer os seus fillos e fillas.
xoves, 11 de decembro de 2008
sábado, 6 de decembro de 2008
Febrícula
Pode que non sexa nada, pode que como di a miña mai de cada unha destas os cativos saian medrados, pode que estea eu desacostumado despois de tanto tempo sen ter comigo a miña filla enferma, adormecida pola febrícula, sen tomar máis que auga e un pouco de macela, co corpo pedíndolle cama.
Poden ser todas estas cousas e outras máis, pero o corazón encólleseme só de pensar que a nena volte estar de novo mañá, febrenta e sen enerxía, coma un xoguete avariado.
Actualización: Até hai un momento, a señorita Kaplan corría polo corredor e saltaba no salón, como para recuperar o tempo perdido onte na cama e no colo, meténdome présa para montarmos dunha vez a árbore de nadal.
O Domingo, pois, amenceu radiante.
domingo, 30 de novembro de 2008
Lista de espera
A primeira da bicha, con permiso de Polis e de Encantador, que para iso fixeron o agasallo, é a miña irmá, que pregunta onde se apuntar mentres tomamos turrón adiantado co café na súa casa.
As condicións son que a caixa da colección non sairá da casa baixo ningún concepto, e que para levar un disco haberá que entregar o anterior, como se fai coas bombonas do gas.
Despois están a miña sobriña, que quere ver a serie coas amigas, e dúas colegas do instituto (Cam, unha delas). Teddy tamén me pediu un día destes que o apunte, que está interesado en vela, pero que non lle corre présa.
E a señorita Kaplan, xa a semana pasada, pero a ela tócalle dentro de 10 anos.
Alguén máis se apunta? (Por favor, collan número).
sábado, 29 de novembro de 2008
Débedas
Até hai só uns días, eu considerábame un dos homes máis solventes que coñezo. As cousas sen embargo mudaron dolorosamente, e é que nestes últimos días, como nacen os herpes, as hemorroides e as úlceras de duodeno, nacéronme unhas débedas.
Non me estou a referir á hipoteca nin ao café que onte me pagou Cam no recreo, senón a inesperadas débedas de varios centos de euros, o que me converte nun símbolo do panorama económico mundial, pode que mesmo na súa causa.
A primeira débeda descubrina hai dez días, disimulada na serodia devolución do IRPF en que faltaban case 300€. Nin erro nin multa impagada: despois de moitas voltas descubro que era a contribución do tobo de Atenas, aquela que tan amablemente aceptaron pagar os compradores e que non só non pagaron senón que deixaron engordar até serme cobrada.
A conversa cos funcionarios atenienses aínda deu máis froitos amargos: Supoño, díxome a voz ao outro lado da liña, que vde. pagou xa a plusvalía. Sentindo que a camisa non me chegaba ao corpo, só puiden responder, cun fío de voz, pois non creo, cando o que quería dicir é non sei de que falamos, porque a axencia que tramitou a venda do tobo nunca me dixo nada da plusvalía (ben é verdade que eu nunca preguntei), e iso que coa comisión que levaron ben me podían ter explicado até o sentido da vida.
Voltarei a Atenas por Nadal, a desembolsar a pasta para volver durmir tranquilo.
xoves, 27 de novembro de 2008
Poeta de garda
Para os da miña xeración, Gloria Fuertes foi a poeta machorra da inconfundible voz, das rimas fáciles e un pouco petardas, que saía nos programas infantís recitando versos e historias case surrealistas.
Logo medramos, e ela seguiu exactamente no mesmo lugar, como defendendo o baluarte para outros nenos coa mesma idade que tivéramos; nós, arrogantes, considerámola ridícula, e durante anos non houbo festa ou celebración en que non a parodiásemos.
O tempo, que pon a cada un no seu lugar, fíxonos descubrir que en realidade nós éramos os ridículos, e ela unha muller con talento, que sabía que o mundo mellor estaba xunto aos nenos. Lembrámola hoxe, aos dez anos da súa morte, cun dos seus poemas (Ante un muerto en su cama):
¿Dónde estarán las abejas que hicieron
la cera de tus cirios?
¿Dónde habrán ido a parar los primeros
cuadernos que escribiste?
¿Dónde tu primera novia que no presiente
que te has muerto?
¿En qué paisaje te has estremecido
para ir a decirle que estás, quieto?
(No es lo peor morirse, lo angustioso
es que después, no puedes hacer nada,
ni dar cuerda al reloj,
ni despeinarte
ni ordenar los papeles...)
Te comprendo, estás triste.
-Intento consolarte-.
Si valiera decirte que te has muerto sobre tu cama limpia,
que tu alcoba la estaban rodeando los amigos
que se hizo todo lo posible por curarte
-que te estaban rallando la manzana-,
y que estaban bajándote el termómetro
y el más creyente rezaba muy bajito.
Piensa en los que no mueren en su casa,
en los que mueren de pronto en un accidente,
o en esa mayoría que se van, en la guerra.
Ya han venido los de la Funeraria,
estás sobre una alfombra y tienes cuatro cirios,
un crucifijo blanco y un coro de vecinas;
que no te falta nada
y que estás muy bien peinado.
martes, 25 de novembro de 2008
Adxectivos
Faltan unhas poucas semanas para a avaliación e en cuarto repasamos o tema dos adxectivos.
É o asunto dos adxectivos relativos aos animais: vacún, ovino, porcino, caprino, bovino... Estou preparado para certas parvadas: espero que, como sempre, alguén diga que entendeu bobiño, e toda a clase rirá, e eu farei por levalos novamente ao rego.
Sen embargo, non é isto o que sucede.
Tras vacas, bois e aves chegamos aos cabalos; os alumnos dubidan, tardan, pero propoñen ecuestre e até hípico; ao parecer, esqueceron equino, e son eu quen finalmente o acaba propoñendo, quen o escribe sobre a verde superficie do encerado.
Antes de volverme, un alumno lamíname in situ: ai, profe, ese adxectivo é para os cochos, non para os cabalos, di, case con lástima de me ter pillado.
Como para os cochos? pregunto eu, perplexo, sen comprender nada.
Si, profe, polo menos na miña casa, cando queren chamar polo cocho sempre din quino ven, quiiiino!
sábado, 22 de novembro de 2008
Entradas
A última vez que estivo en Ithaca foi no Sampailán do 2000, e nós vivíamos en Atenas; daquela non o puiden vir ver porque a señorita Kaplan estaba con febre e súa mai e eu debecíamos á volta do berce, como pais novatos de libro que éramos.
Oito anos despois, o 30 deste mes, volve Paco Ibáñez a Ithaca: hoxe desenterrei dous elepés de vinilo e unha casete, e desde onte teño localizadas as entradas, o acompañante e, aínda que sigo sen fumar, até un chisqueiro por se a emoción se desborda o día de autos, aínda que Polis me desenganou con que se agora algo se acende nos concertos é a fría luz dos móbiles.
xoves, 20 de novembro de 2008
Criaturas
Despois da agonía e morte (pode que tan só se trate dunha hibernación, o tempo dirá) do bonsai, tan traumática, documéntome sobre a apaixonante vida das phalaenopsis, capaces de fotosintetizar coas raíces, nada menos.
O que máis me chama a atención é o cartonciño con recomendacións que acompaña a planta con icones sobre rega, temperatura, luz, e unha frase en catro idiomas que reproduzo en francés: Pour la décoration, ne peut être consommé.
Ao lelo, lembro outras advertencias dos electrodomésticos da casa: Verifique que não tenham entrado para a Máquina de Secar Roupa animais ou outros elementos não aptos para a secagem, di a etiqueta pegada no frontal da secadora; e o lavalouza indica rotundamente que a auga que puidese restar nos cacharros tras lavalos non debe ser bebida nin empregada para cociñar.
A ver: será daquela que entre nós habitan criaturas estrañas, coma os ladróns de corpos ou así, que ignoran que está mal meter as mascotas na secadora coas toallas por máis sedosa que lles saia a pelaxe, que por se agacharen disimulan apetitos inverosímiles, que inxeren con esforzo riojas e pepsis cando o que lles pide o corpo é un bon vaso de auga morna e azulada con partículas en suspensión, que acaso devoran repugnantes follas de leituga, eses tomates raf, mentres os ficus, os potos e as phalaenopsis lles levan os ollos de pura gula?
luns, 17 de novembro de 2008
Resaca
Hai días que non teño nada que facer polas tardes.
Man sobre man, póñome a pensar en que podo pasar o tempo sen que na frase aparezan palabras como corrixir, lavadora, rocho ou limpar.
E hai outros días, coma este, en que tería que estar en tres sitios ao mesmo tempo: un cursiño pesadísimo ao que vou con Cam hai como unha eternidade, unha aula de inglés á que falto demasiado, e por último unha reunión do claustro.
Ao saír do traballo vou xantar á casa dos meus pais cos pés fríos e mal corpo: o sol enfermo que me cega, amortallado por unha néboa alta, por contra non me dá quentado os ombros, e a miña mai en canto me bota o ollo enriba alvíscame os restos da resaca.
Entre macarróns, ecos de sociedade locais e máis artillaría para a dor de cabeza, establezo as prioridades: unicamente irei con Cam ao cursiño anestesiante, non máis, e pedirei alí un xustificante para inglés e outro para o claustro.
No café, finxindo que escoito a documentada análise que fai a miña mai da actualidade despois que meu pai fuxiu a ver a tele, sinto que a vontade me naufraga en sono e náuseas; e cando saio á rúa, en vez de ir onde debo, boto a andar para a casa a me poñer de córpore insepulto xurándome dúas cousas: primeira, que meterme unha tarde na cama non vai supoñer o fin da civilización occidental como a coñecemos; segunda, que nunca máis probarei o patxarán.
sábado, 15 de novembro de 2008
Mutatis mutandi
Non sempre vale iso de que pasado o día, pasada a romaría: onte, dez días despois da efeméride dos meus anos, Polis e Encantador viñeron a traerme o seu presente a cambio dunhas cervexas e a promesa de lles corresponder Sábado cun convite como é debido.
Recoñezo que temín que a vaga armamentista iniciada o ano pasado tivese continuación neste, e que me viñesen ofrecer xa un elmo máxico, unhas grebas, ou quen sabe se un bazooka. Nada diso: despois da phalaenopsis de flores brancas regalo de miña irmá, entra agora no inventario a colección completa de Sexo en Nova York: 23 discos cos 94 episodios das seis temporadas, os contidos especiais e un libriño explicativo de cada temporada, todo nunha caixa con gavetas e tiradores de cetín.
E hai que dicilo: todo divino e super fashion.
Algo comento entre cervexas e olivas, mentres convimos en cearmos fóra o Sábado e imos propondo e descartando locais; estou encantado coa serie completa, pero aos dous failles moita graza cando lles pregunto se a caixa-xoieiro, que está sobre a mesa coas súas fitas de cetín e as gavetiñas con debuxos como de damasco, cada una da súa cor, non lles parece un pouco amariconada.
Polis acúsame incluso de facer comentarios politicamente incorrectos; a seguir, acaba as olivas recheas de pemento e eu, mutatis mutandi, vou por máis cervexas á cociña.
xoves, 13 de novembro de 2008
Seis anos
Non esqueceremos nunca o desastre que seguiu ao naufraxio; tampouco como o país foi abandonado á súa sorte, entre mentiras e incompetencia; pero moito menos, a solidariedade da boa xente que, anónima e xenerosamente, acudiu a socorrernos.
venres, 7 de novembro de 2008
Chiste
O chiste, sucedido, ou o que sexa, cóntanolo a miña irmá no café, que á súa vez llo escoitou a un cliente un día destes, cando falaban da crise.
Alégrame logo que vos vaia ben, e que, como dixo o enterrador: haxa traballo pra todos!
mércores, 5 de novembro de 2008
Obama
Está entusiasmada porque venceu o seu candidato, pero tamén me lembra que eu apoiaba a muller aquela: vale, recoñézollo, que remedio, e antes de empezarmos coa agonía de quen colga (colga ti, colgo eu, colga ti, non, non colgo, colgo eu, colga), dígolle para calmala que iso era antes, que agora hai que deixar os reproches e mantérmonos unidos para apoiar o novo Presidente.
(Ufff!: ser pai dunha nena informada, comprometida e con memoria é o que ten)
martes, 4 de novembro de 2008
Soños
Hoxe, primeiro martes despois do primeiro luns do mes de Novembro (e casualmente día 4), os americanos elixen Presidente.
Tamén hoxe, 4 de Novembro (e casualmente martes), o número 43 escólleme coma un proxéctil certeiro, que non me mata aínda que si me fire un pouco máis.
De calquera xeito, a madurez non nos vai impedir seguir soñando:
sábado, 1 de novembro de 2008
Defuntos
Mentres miña mai coloca os crisantemos brancos e amarelos, meu pai desaparece; desde que volveu fumar, estas desaparicións son frecuentes. Atópoo tras a cruz dos caídos na guerra de Cuba, hoxe lindamente decorada con flores, e reunímonos de novo os tres diante da sepultura dos avós.
Mentres miña mai reza, eu perdo o ollar polo mar de tumbas que temos á volta: coñecín tantas ducias, pode que tantos centos dos que agora xacen no seu fondo, que talvez sexa unha lástima que nunca me vaian enterrar aquí.
Que había de estar talvez non mellor, pero si máis acompañado.
venres, 31 de outubro de 2008
Meme dos praceres
Pídeme Noe Pastor que enumere seis entre as cousas que me fan sentir mellor. Como se supón que é algo que debe transmitir pracer, e as obrigas en xeral non son pracenteiras, por unha vez non pasarei a testemuña a ningún dos meus blogueiros de cabeceira (pero saiban que é por esta vez, que para outra serán nominados). E comezamos, sendo algúns do meus sumos praceres...
1. Que a señorita Kaplan durma aquí, na súa (outra) casa. Levala no colo para a cama, mesmo co que xa vai pesando, mesmo sendo produto do seu meco, segue a ser algo ao que nunca me dou negado.
2. Sentarme na butaca despois de xantar, a manta sobre as pernas estiradas, a tele posta: que pracer adormecer e acordar despois no medio do Serengeti, coas cebras e os ñus a correren na estampida! Asumámolo: trátase dun pracer outonizo, seguro que si, pero que pracer.
3. Deitarme moi moi tarde por quedar a ver unha película interesante ou o capítulo dunha serie que sigo; dáme igual se ao día seguinte traballo e teño a cabeza pesada: compensou largamente.
4. Reler un post ao día seguinte de escribilo, poño por caso, e ver non xa só que está como debe estar, senón que nos comentarios aqueles para os que escribo opinan o mesmo. Isto, meus queridos, non hai cartos que o paguen nin vaidade que se resista.
5. Ver como na aula, mentres facemos un comentario de texto no medio da aridez máis completa, ao alumno máis insospeitado, talvez ao máis gris, ao máis problemático, repetinamente lle muda a cara ao descubrir por si mesmo o significado dunha metáfora que lle abre o significado do texto enteiro. Por cousas así, que pasan unha vez ou dúas cada pontificado, sigo pensando que aínda vale a pena.
6. Poñerme a esbardallar con Haddock ou con Polis, tomando unhas cervexas e picando algo por aí, sen nos preocuparmos o máis mínimo que a xente nos mire ou se aparte ou nos escoite arranxar o mundo ou condenármonos para toda a eternidade, amén.
mércores, 29 de outubro de 2008
Naufragamos
Se algo ten de bon facer anos e gardar cousas antigas no disco duro é que cando se recibe unha mensaxe de móbil que di temos que falar, chámote pola noite, e logo á noite a voz ao outro lado converte a chamada nun panexírico da túa hospitalidade, dos gustos comúns, do pracer da túa conversa, un rapidamente comprende que o que lle escoa do auricular é en realidade unha despedida.
Se ademais a segunda parte da comunicación está inzada de promesas mutuas de volvernos ver, de quedarmos pronto para xantar naquela antiga taberna que aínda adornan murais de Lugrís, de seguirmos mantendo viva a amizade (no sucesivo sen sexo), agora que Ártabro coñeceu unha persoa e algo especial está a nacer en Brigantia, e eu lle agradezo que pensase que o mellor era dicirme o que había e non desaparecer sen explicacións, daquela, non nos enganemos, é que xa non lle volverei ver máis o pelo.
luns, 27 de outubro de 2008
mércores, 22 de outubro de 2008
Let's live like galician
Polis chama a este tipo de cousas "nacionalismo de mortadela". Eu, que non vou a comisión do supemercado patrocinador, sen embargo atopo o anuncio tenro e até riquiño.
Máis, aquí.
xoves, 16 de outubro de 2008
Competente
Un xuíz que nos honra declárase competente para investigar a prol da dignidade e da memoria. No seu auto lese, palabra por palabra, o que todos sabemos pero que o Estado e moitos dos nosos compatriotas aínda prefiren esquecer, negar ou non saber, o que nos deshonra; algúns queixándose mesmo dunha tan inoportuna investigación, estando como están colapsados os xulgados.
Miles de personas fueron inscritas en los Registros Civiles con la causa de muerte: “Aplicación del Bando de Guerra”; pero un número mucho mayor de personas quedaron sin inscribir en tales registros. Personas detenidas, muertas y desaparecidas hasta el día de hoy. [...]
El suplicio para los familiares de los desaparecidos ha sido permanente porque no supieron si las víctimas fueron ejecutadas, desaparecidos o si estaban vivos o muertos, lo que les convierte asimismo en víctimas, hasta el día de hoy o el momento del hallazgo.
Actualización: Para contento de moitos (goberno, xuíces, partidos políticos, medios de comunicación, igrexa católica, e demais xente de orde) e vergoña de todos, o xuíz Garzón deuse por vencido, inhibíndose en favor dos xulgados territoriais en que se cometeron as atrocidades.
mércores, 15 de outubro de 2008
Meme €xcéntrico
Segundo o prometido, é este o momento de desvelar os cinco desexos imposibles, as cinco extravaganzas do millonario que nunca serei, hai que asumilo, e que non serán máis do que carne de soños, por moito que nos doa.
Pero se por algún imponderable o destino se revirase e a sorte me fose favorable...
1) ...teñan a certeza de que tras liquidar a hipoteca deste tobo (non é cuestión de acumular impagos posuíndo unha das fortunas do planeta), compraría ao contado unha illa no corazón do Exeo; unha illa cun cabo, e no cabo un faro en desuso, pintado de branco e anil, perfectamente confortable, para eu pasar longas tempadas lendo e escribindo rente ao mar, e espantando a melancolía á forza de sirtaki e ouzo.
2) ...asegúrolles que me axenciarei un planeta, un satélite ou un asteroide (isto si que non sei se se pode comprar, aínda que probablemente, porque se a fe move montañas que non han de mover os cartos). Tendo comprobado que nunca unha asociación de astrónomos acomplexados mo vai degradar de categoría, daríalle o meu nome ao planeta e continuaría, telescopio na man, nomeando o mar de Paideleo, o volcán Sun-Iou, a cordilleira da Gradicela, o cráter Queue Bleue, o monte Rambaut, e sucesivamente.
3) ...non dubiden que terei varios tobos polo mundo adiante, sempre dispostos para calquera ocasión imprevista e intempestiva; tomen nota, por se veñen de visita, da suite con vistas no Plaza, do estudio en Via Margutta, do palacete rodeado de laranxeiras en Alexandría, da dacha de Crimea.
4) ...dean por feito que doarei o necesario para que as autoridades recompren os terreos indecentemente cedidos á especulación; con iso afastaremos definitivamente a ameaza que hoxe paira sobre o fermoso Parque e o seu entorno. Logo veremos que se pode facer coa pirámide.
5) ...non pensen que non me cansarei axiña de todo isto: darame unha neura un día e venderei illa, tobos e planeta, e toda canta cacharrada e moblaxe arrumarían, daquela entregarei o gaño ás oenegués de costume e, cando todo se calme e os que non me coñecen me teñan esquecido, volverei vivir modesta e tranquilamente, como é debido.
E esta talvez será a máis grande extravaganza de todas.
luns, 13 de outubro de 2008
$e eu fose rico
O señor Paideleo, coa súa proverbial amabilidade, ponme no compromiso de responder o meme do millonario, elucubrando que excentricidades cometería se eu fose rico (yubby dibby dibby dibby dibby dibby dibby dum); como a cousa non me resulta así tan doada, mesmo en época de crise, pensei empezar por unha excentricidade, pero esta de pobre: en lugar de facelo ao final do post, será agora cando enumere os millonarios potenciais, e xa mañá terei tempo de responder o meme.
Así que díganme, señoras de Esmelle, Noe Pastor, Sun, Queue Bleue, señor Rambaut: con que extravagancias sorprenderían o mundo, en que gastarían os cartiños, que imaxinarían para que virasen pálidos de envexa os sultáns das lendas?
Por se procuraren ideas ou inspiración, déixoos con Rev Tebye e as súas suxestións.
Lémbranse?
Así que díganme, señoras de Esmelle, Noe Pastor, Sun, Queue Bleue, señor Rambaut: con que extravagancias sorprenderían o mundo, en que gastarían os cartiños, que imaxinarían para que virasen pálidos de envexa os sultáns das lendas?
Por se procuraren ideas ou inspiración, déixoos con Rev Tebye e as súas suxestións.
Lémbranse?
xoves, 9 de outubro de 2008
Navegamos
Martes era o día de vir Ártabro aquí, ao San Froilán, aínda que a pouco de erguerme e botar un visual pola xanela xa eu receaba; fóra desatárase un diluvio universal a escala, pero eran as 7 da mañá e houbo tempo a que o tempo se amañase, e un sol tenro e outonal recibise a quen porfín voltaba, tras case dous meses de axendas incompatibles, fuxidas adiante e tal.
Para cando Ártabro chegou eu xa dera tres clases, enchera con elefantes e círculos e rombos a beira dunha folla por non adormecer na reunión do departamento, comprei lagostinos no súper, e na casa puxen a asar unha costelada digna dos Picapedra, fixen tortilla de patacas, ben babosa de ovo como el a pide, puxen a mesa e, mentres Ártabro subía, cortei en catro, para acompañar os lagostinos, un limón deses de pel gorda e amarela coma os que Zurbarán pintaba.
Talvez como prenda de boa vontade, traía Ártabro a figura de Batman que non dei localizado aquí; eu non lle tiña nada, salvo os lagostinos, a hospitalidade, a cama preparada.
Entre orgasmos e costelas cóntame que non veu o outro día porque seu irmán pensa divorciarse e soltou daquela a bomba; ides acabar comigo entre todos, conta Ártabro que dixo súa mai en pleno drama, aproximadamente o mesmo que dixo a miña cando tamén soltei a miña bomba; polo demais, a historia coincide basicamente coa de Haddock: após 20 anos de matrimonio, cos fillos fóra, na universidade, a rutina de seguir convivindo cunha muller que, ademais de predicible, engordou demasiado, resúltalle a este corentón tres anos máis vello ca min insoportable.
De volta ao noso, os dous medimos as palabras, os xestos, os planos inmediatos: trátase de evitar todo o que soe a compromiso, pero se o noso unicamente é sexo, resulta estraño que nos fagamos agasallos, que visitemos xuntos unha exposición de pintura decimonónica, que xantemos contándonos a nosa vida a golpe de alvariño, ou que vaiamos ir despois escoitar, baixo a xeada mainiña, a voz fermosísima, de veludo, d' el Cigala.
Renuncio a entender nada e fágolle caso a Polis, que lle pega etiquetas como neno grande e fillo único (aínda que el tamén o sexa) cando lle conto que Ártabro nin amagou facer a cama, non me axudou a recoller a mesa, nin se lle ocorreu que a toalla non se deixa por aí tras ducharse, nin que a leituga envasada non cómpre lavala, nin que esta casa non é unha fonda para ter á sobremesa máis do que xelado e froita, ou só tortilla para acompañar a carne.
Por fortuna, na cama é espelido e disposto, non hai que ensinarlle ou gobernarlle, aquí ou alí, ten boa conversa e sabe facerme rir; con iso vanse compensando as cousas e os dous navegamos.
sábado, 4 de outubro de 2008
xoves, 2 de outubro de 2008
Orbitando
Con varios días de retraso (por iso do comezo do curso e tal), hei de explicar hoxe aquí que pasei o fin de semana como di o tango: solo, fané y descangayado. Certa cousa como orgullo impedíame telefonar á procura de amoras verdes, o que tería sido inútil ademais, porque os Polis andaban por aí comendo fabes, e Teddy esgotaba xunto a Deni as vacacións.
Dous días estiven aquí encerrado, orbitando, sen falar con ninguén e sen ver xente en tres dimensións, dopándome con ciencia ficción como para sentir que competía con Titov, con Poliakov e con Avdeyev, e que o tobo se transformaba unhas veces na MIR e outras na Nostromo, claro que sen Ripley e sen mascota.
No serán do Domingo, depois de ter visto naves a arder alén de Orión e raios C brillaren na escuridade perto da Porta Tannhäuser, cando o tedio era tan evidente que comprendín que estaba a facer corpo coa butaca e que bastaba coa cervexa para explicar as notables perdas de gravidade, daquela soou o bendito móbil.
Era Ártabro. Que se o invito para o Sampailán.
sábado, 27 de setembro de 2008
venres, 26 de setembro de 2008
Voltas e revoltas
Movida mañá de Venres, a que máis cedo sairei este curso: despois do traballo e dun café con Cam, corrín ao súper para facer a compra da semana, porque na neveira xa había eco; en Facenda non dei feito nada porque inexplicablemente aínda me faltaban papeis, os do banco; collín o xornal e a película, e a libreira de costume deume de fiado o libro infantil do Sábado e tamén a Mafalda do Domingo; percorrín outras librarías e a tenda de frikadas das galerías, e non dei atopado o que procuraba: habíaos grandes, cabezóns, en resina, pero non o Batman en chumbo que Ártabro pediu; xa de camiño á casa dos meus pais para xantar, nunha farmacia collín con receita unha boa reserva de bágoas.
Pero antes, e por un módico prezo, comprei onde o señor Rambaut me dixera dúas pegatas para non esquecer: unha para o coche; a outra xa verei.
martes, 23 de setembro de 2008
domingo, 21 de setembro de 2008
Addenda
sábado, 20 de setembro de 2008
Encomendas
(...ou Cousas que facer en Ithaca antes de comezar o Curso. )
- Chamar a R para celebrar un ano con Telefónica largándome, precisamente, de Telefónica.
- Alugar una furgona para ir reclamando por Ithaca e a contorna as aproximadamente dez mil películas, CDs e libros que teño prestados (cómpreme empezar pola casa da miña irmá, onde a miña sobriña non debe case caber no cuarto).
- Lembrar que a miña nova colega de departamento non se chama realmente Olivia, e que tampouco foi moza de ningún mariño chamado Popeye, como aseguraban os alumnos do século pasado, cando traballamos xuntos por primeira vez.
- Localizar para Ártabro certa figura coleccionable de Batman que ao parecer vendían nos quioscos hai unhas semanas tras a estrea da película, e que en Brigantia están esgotadas. Empezo a temer que Polis non é o único que comparte cama cun friqui.
- Quitarlle da cabeza a meu pai a teima de limpar o rocho. Sigo tan marcado polas limpezas de rocho da miña adolescencia (inesperadas, indiscriminadas e feroces) que aínda tremo cada vez que meu pai usa as palabras faiado e limpar na mesma frase: arramblaba co que lle parecía inútil, e logo a miña irmá e eu tíñamos que ir salvar do lixo o que podíamos, se podíamos; alá foron o Exin Castillos, moitos cómics do Capitán Trueno e o Jabato, a Nancy da miña irmá e nin se sabe cantas cousas máis.
xoves, 18 de setembro de 2008
Cagadas
Ao parecer, ocorréuselles emprender o camiño a Ithaca por faceren algo e aproveitar para que Ela e eu nos coñecésemos, sen máis; traían por outra parte un listado básico de propostas que ían desde xantar con certa opulencia a gastar as solas muralla adiante e polo Parque tinxido xa de cores outonizas, pasando por tomar os viños na Rúa Nova, a experimentar ás veces puras delicatessen e ás veces estrañas cousas desconstruídas dentro de copas.
Todo correu estupendamente, todo foi divertido.
De certo, non puido saír mellor se pensamos no acougo da rapaza apesar de que teimei toda a noite en chamala co nome da Outra, a ex muller de Haddock, mentres a el lle subía a presión e a cara que se lle poñía detrás do vaso era de quererme asasinar cada vez que me ouvía cagala.
xoves, 11 de setembro de 2008
Allende
Trabajadores de mi patria: tengo fe en Chile y su destino. Superarán otros hombres este momento gris y amargo, donde la traición pretende imponerse. Sigan ustedes sabiendo que, mucho más temprano que tarde, de nuevo abrirán las grandes alamedas por donde pase el hombre libre para construir una sociedad mejor.
¡Viva Chile! ¡Viva el pueblo! ¡Vivan los trabajadores!
Éstas son mis últimas palabras y tengo la certeza de que mi sacrificio no será en vano. Tengo la certeza de que, por lo menos, habrá una lección moral que castigará la felonía, la cobardía y la traición.
(Hai 35 anos, tamén un 11 de Setembro)
mércores, 10 de setembro de 2008
Requirimento
Iso de que Facenda somos todos proe e escarnece cando, a día de hoxe, este contribuínte non recibíu aínda a devolución correspondente, gorentosa e útil como poucas.
E non só: acaba de chegarme unha carta seca, prepotente e case incomprensible, como se o destinatario fose en última instancia o manguis causante da crise (perdón: do momento certamente complexo e cheo de dificultades que atravesamos) ou algo pior, advertíndome que debo presentarme na Axencia Tributaria cun cargamento de papeis, recibos, escrituras e paciencia para xustificar, tres meses despois, aquelas deducións que outros funcionarios tiveron a ben practicarme.
Por suposto, os xuros de tanta ineficacia nin os cheirarei.
domingo, 7 de setembro de 2008
sábado, 6 de setembro de 2008
Meme lector
Este meme que lle roubo a Noemí Pastor é un pouco para axudarme a facer balance das lecturas estivais e un pouco por dar de comer ás vacas fracas que tan mal lle acaen á blogosfera. Así, pois, procedo:
1. Nocilla experience, de A. Fernández Mallo.
2. A medición do mundo, de Daniel Kehlmann.
3. Polvo eres, de Nieves Concostrina.
4. La invención de Hugo Cabret, de B. Selznick.
5. Atando cabos, de Annie Proulx.
6. Mortaja para un ruiseñor, de P.D. James.
7. La muerte viene de lejos, de J.M. Guelbenzu.
8. El cuadro perdido, de Jonathan Harr.
9. O ceo dos afogados, de Francisco Castro.
10. Los crímenes de Oxford, de Guillermo Martínez.
11. Muertos de papel, de Alicia G. Bartlett.
Cómpre dicir que só enumero os libros lidos por completo e non os que ficaron polo camiño, que tamén os houbo, porque agora non teño a lexendaria paciencia de cando era mozo e xa non lle permito a calquera que indecentemente me roube o tempo e me maltrate impunemente cos seus textos inaturables.
Para responder a el escollo, intrigado, a Peke, a Sun, a Queue Bleue, a Paideleo e a Daniel Rambaut, pero por suposto responda tamén todo aquel que queira responder.
venres, 5 de setembro de 2008
Burning
O final das vacacións trae consigo o reencontro con alumnos e profesores desganados; entre estes últimos, algúns en realidade maldisimulan un entusiasmo polo retorno que eu hai anos xa non sinto, e á menor oportunidade soltan planos de excursións, visitas e actividades extraescolares para este curso que os demais non damos dixerido.
Como moito, fóra da avaliación son quen de queixarme dos malos resultados, dos inexplicables suspensos dos que deixaran dúas, tres asignaturas para Setembro e non as deron aprobado, e por iso repetirán curso ou non titularán, dos que non se presentaron, dos que promocionan por imperativo legal, dos que nin sequera sabían cando ou de que se tiñan que examinar.
Á parte disto, nada; mentres as de francés, inglés e historia esperan quenda conversando animadamente de embarazos de actualidade, casamentos e narices, eu vou mecanicamente asinando actas e informes como o que en realidade son: tan só o muro de papeis que me separa do curso que xa vén.
Fóra, o día está escuro, diluvia e eu sigo sen coche.
xoves, 4 de setembro de 2008
Inri
Setembro, mes-luns, comezou de mala maneira: as trevoadas da semana pasada e o seu caudal de choiva repentina e implacable sacáronme o coche da estrada e agora complícanme a vida ao facerme depender dos meus colegas para ir e vir a exames e avaliacións.
Con todo, non é iso o pior, nin a factura que está aínda por chegar e non pagarán nin a choiva nin os trevóns: o pior, desde logo, vai ser certo alerón empoleirado no novo portón traseiro, tremolando atrás, coma un inri clamoroso e macarra. Uf!
Con todo, non é iso o pior, nin a factura que está aínda por chegar e non pagarán nin a choiva nin os trevóns: o pior, desde logo, vai ser certo alerón empoleirado no novo portón traseiro, tremolando atrás, coma un inri clamoroso e macarra. Uf!
martes, 26 de agosto de 2008
Oculista
Segunda visita ao oculista: dilátame a pupila, asómase impudicamente a ver que hai, mide, compara, comproba. Fala tan baixo que apenas son quen de entender o diagnóstico: afástase ao parecer o pesadelo da hipertensión ocular, do glaucoma, da cegueira que apagou os últimos anos dos meus avós.
domingo, 24 de agosto de 2008
xoves, 21 de agosto de 2008
Contesto
Nalgunha ocasión anterior xa tiven que parafasear a Cortázar ao dicir que este blogue é moitos blogues pero sobretodo é tres blogues; agora, cando dous queridos e fieis lectores se me mostran preocupados por non sei que aparicións e desaparicións, cómpre que explique que este blogue é, como nos pregaban no catecismo, un e trino, aínda que principalmente un.
Na rebotica hai outros dous, xa invisibilizados: ambos conteñen monstros only for my eyes; un deles é o almacén de vellos diarios de inverno que dei salvado cando me invadiron o disco duro gais troianos e viciñas ninfómanas, de xeito que serían os capítulos iniciais deste blogue, pero nunca verán a luz; o outro, un simple laboratorio: aí toman forma e son probados moitos dos post, slides, banners, fotos e demais que logo asoman (ou non) ás brancas praias de Ithaca.
E así, meus, non hai máis cera que a que arde, nin máis Ithaca que a que estades a ler.
mércores, 20 de agosto de 2008
En Brigantia
Aproveitando un Xoves, nuboso pero estratexicamente instalado antes das dúas quincenas que pasará aquí a nena, e que nos colocarán no pequeno pesadelo de Setembro, fun a Brigantia.
A Ártabro debíalle unha explicación e un presente de aniversario. Tratábase ademais de visitar con el unha exposición de retratos decimonónicos e outra, conmemorativa da fundación da cidade, da que só me interesaron o cristo románico e as figuras que, expoliadas da catedral de Delfos, hoxendía adornarán algún recanto umbroso nun pazo tamén expoliado.
De resto, nada: cóntame Ártabro que as exposicións agora son só moreas de cousas variadas e sen máis entre elas que a coincidencia no tempo, case sen explicacións, porque as exposicións agora encárganse a empresas que tanto che montan unha exposición como unha feira goyesca ou un ardelucus.
A tarde correu polas zonas vellas da miña memoria, das miñas vacacións de neno: non fomos á praia nin ao faro, pero si camiñamos polo Parrote, o xardín de San Carlos, a praza de Azcárraga, onde xantamos. Nos Cantóns, heroes do cómic axexaban os paseantes. Na Rúa Real animei a Ártabro a comprar un par de zapatos, que eu nunca compraría e el desexaba (hoxe sei que os devolveu); en compensación, na cafetería da Fnac, ou pola vantaxe dos anos que me leva ou por me pillar desprevido, Átabro soubo darme a volta, de dentro a fóra, como a unha luva, e acabei psicoanalizado e contrito, indefenso con todas as costuras, forros e ganduxos á vista.
Volvendo para Ithaca de noite, tardísimo, pareceume que por algún motivo a autovía medía cen, talvez dous centos kilómetros máis do que pola mañá, pero a distancia até Ártabro era por contra algo menor.
luns, 18 de agosto de 2008
Wall-E
Ártabro tiña toda a razón cando o outro día me recomendou que a levase ao cine, que esta era para ver en pantalla grande.
A señorita Kaplan veu para a casa encantada; todo lle gustou, principalmente a historia de amor entre a implacable robot dixital e o coitado analóxico da foto.
O pai da señorita Kaplan, que é da opinión de que todas as pelis infantís son igualmente ridículas, homexenizadoras e cursis, logrou sen embargo nesta ocasión non monear na butaca nin saír cos ollos a media hasta do cine.
O mellor, sen dúbida, foron os temidos 25 minutos iniciais, sen diálogos, con só os chilreos da máquina, e as sobrecolledoras vistas da megalópole chea de lixo que percorre sen cesar.
sábado, 16 de agosto de 2008
venres, 15 de agosto de 2008
Café rápido
Por aquí pasaron Teddy e o seu Deni para ir ao cine; veñen co tempo xusto de tomaren un café nun local ao lado do tobo, e de Teddy arricarme un xuramento: nunha semana estarán de vacacións, e eu, cada día máis agobiado con vivir este presente de hosteleiro, a Deus poño por testemuña de que este Inverno me irei de vacacións, dáme igual onde, como ou con quen, proclamo.
Cando Deni vai para o wc, Teddy laméntaseme de que non nos volvamos ver até Setembro, pregúntame por Ártabro, proponme que saiamos os catro xuntos, un día, unha finde; pregúntolle, como outras veces, que sabe Dani; respóndeme, como outras veces, que nada, así que cando Deni volve falamos de toda a xente que me pernoctou na casa, das fugas a Brigantia e Atenas, dos peixes de cores que lle coido a Polis.
mércores, 13 de agosto de 2008
Xubilación
Meu pai foi hoxe pola mañá ao barbeiro e volveu moi enfadado.
Tras case 32 anos (tantos como levan vivindo neste barrio), o barbeiro anuncioulle que esta vai ser a última vez que o atende, porque para finais de mes se xubila e fecha o local para que abran unha óptica.
A sociedade acaba aquí, repentinamente, e meu pai terá que buscar outro barbeiro, que a este ao parecer xa lle tremían as mans, que tiña atrasadas as revistas, e que aburría a un santo con tanto falar de balnearios e viaxes a Benidorm.
martes, 12 de agosto de 2008
Mentira
Para este finde estaba previsto que Ártabro viñese; onte pola mañá falei con el, que me telefonou para confirmar que viría hoxe ao mediodía, que traerá unha daquelas botellas de viño que aínda lle quedan de seu pai, e que súa mai faría ravioli, xenuínos ravioli della mamma (da súa) con pesto, que traerá nun tupper para cear.
Onte pola tarde houbo eclipse ou algo, porque chamou Teddy; que marchan uns días pero que Deni non o recolle até Domingo porque non deu librado, así que se estou de acordo baixa da montaña máxica, baixa e está aquí para xantar, e xa queda a durmir até Domingo.
E eu, que non teño perdón de Deus nin vergoña, póñome a matar por segunda vez nun ano á coitada tía María, a centenaria.
Así que pouco antes da medianoite, moi serio, telefonei a Ártabro para lle dicir que era mellor deixármolo esta finde, que a familia está conmocionada, que unha tía de meu pai, moi velliña, agoniza a pobre no hospital...
domingo, 10 de agosto de 2008
Armageddon 2
Armageddon
Non se me ocorreu mellor cousa que ler isto sobre o Grande Colisor de Hadróns (LHC), ou acelerador de partículas, despois de ver a segunda parte de Matrix e sen podelo comentar con ninguén porque Teddy, alleo ao espectacular final que nos agarda á volta da rúa, está agora a fungar furiosamente no salón.
Aínda así, o que máis me desacouga de todo isto é que nos queiran acougar con argumentos espeluznantes coma este dos buracos negros e os protóns solitarios.
Lean, lean:
Entretanto, se um buraco negro fosse produzido dentro do LHC, ele teria um
tamanho milhões de vezes menor que um grão de areia, e não viveria mais de
1x10^−27 segundos pois, por ser um buraco negro, emitiria radiação e evaporaria.
Mas, supondo que mesmo assim ele continuasse estável, continuaria sendo inofensivo. Esse buraco negro teria sido criado à velocidade da luz (300 mil km/segundo) e em menos de 1 segundo ele atravessaria as paredes do LHC e se afastaria em direcção ao espaço. A única maneira de permanecer na terra seria se a sua velocidade fosse diminuída para 15 km por segundo.
Supondo que isto ocorresse, ele iria para o centro do planeta, devido à gravidade, mas continuaria a não ser ameaçador. Para representar perigo, seria preciso que ele adquirisse massa, mas com o tamanho de um protão ele passaria pela terra sem tocar em nada (não parece, mas o mundo ultramicroscópico é quase todo formado por vazio), podendo encontrar um protão para somar à sua massa a cada 30 minutos a 200 horas. Para chegar a ter 1 miligrama, seria preciso mais tempo do que a idade actual do universo.
É certo que nunca se está de todo preparado para estas hecatombes: a miña filla e os meus amigos, por aí adiante, espallados por un mundo que se acaba; o testamento sen facer, a hipoteca actualizada que vai ficar sen efecto, os seguros sen renovar pero, iso si, a casa limpa desta mañá, a roupa procesada, a neveira chea.
Señor, tanto euríbor para isto!
(E o que máis me doe, que a neveira está chea)
sábado, 9 de agosto de 2008
Made in China
Xa o dixo onte ao serán miña mai, vendo toda esa parafernalia no telediario, mentres ceábamos: O que aí arde son cartos nosos, dixo.
E con razón, pensei logo: aí van os roliños primavera e o chop-suei que ceei con Ártabro hai un mes, os diademas e coleteiros da miña filla, o metro pregable e a ferramenta que comprou meu pai hai días, os rotuladores gordos e os clips de Polis da semana pasada, as luvas con que miña mai transplanta cactus a outros tarros tamén made in china, as horribles katanas que meu cuñado colecciona punto a punto, as cuncas en que almorzamos, as disketes en que gravamos, boa parte das nosas roupas, dos nosos discos, das nosas máquinas, das nosas menciñas, dos blocks en que anotamos con lapis tamén chineses, etc, etc.
venres, 8 de agosto de 2008
Tránsitos
Igual que cada Verán, vexo como a xente que quero me converte o tobo nun hostal; as últimas, hai unha semana, foron Ambece e unha amiga descoñecida e andaluza con nome de secretaria solteirona, cargadas de petates.
A señorita Kaplan fixo os honores e acabou encariñándose coas dúas, aínda máis cando soubo que Ambece a tivera no colo sendo un bebé.
Despois de moito sen vernos aparece Nican, en tránsito ás vacacións, e combinamos para un café onte e para os viños hoxe. Falamos do de sempre, coñecidos, traballo, familia; cando lle pregunto se ten saudade do ensino, agora que está en excedencia: moita, salvo cando vos toca corrixir, e ao sorrir o fume do cigarro escápalle da boca.
Polis e Encantador comezaron onte as vacacións; como o batmóbil ten un problema de 2000 eurazos nos quentadores, por moito menos fun eu quen os levou ao aeroporto, quen lles axudou a facturar a equipaxe, quen lles deu conversación case até embarcaren, e quen, por último, se encargará de collerlles o correo, regarlles as plantas e alimentarlles os peixes tropicais durante dúas semanas.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)