Aproveitando un Xoves, nuboso pero estratexicamente instalado antes das dúas quincenas que pasará aquí a nena, e que nos colocarán no pequeno pesadelo de Setembro, fun a Brigantia.
A Ártabro debíalle unha explicación e un presente de aniversario. Tratábase ademais de visitar con el unha exposición de retratos decimonónicos e outra, conmemorativa da fundación da cidade, da que só me interesaron o cristo románico e as figuras que, expoliadas da catedral de Delfos, hoxendía adornarán algún recanto umbroso nun pazo tamén expoliado.
De resto, nada: cóntame Ártabro que as exposicións agora son só moreas de cousas variadas e sen máis entre elas que a coincidencia no tempo, case sen explicacións, porque as exposicións agora encárganse a empresas que tanto che montan unha exposición como unha feira goyesca ou un ardelucus.
A tarde correu polas zonas vellas da miña memoria, das miñas vacacións de neno: non fomos á praia nin ao faro, pero si camiñamos polo Parrote, o xardín de San Carlos, a praza de Azcárraga, onde xantamos. Nos Cantóns, heroes do cómic axexaban os paseantes. Na Rúa Real animei a Ártabro a comprar un par de zapatos, que eu nunca compraría e el desexaba (hoxe sei que os devolveu); en compensación, na cafetería da Fnac, ou pola vantaxe dos anos que me leva ou por me pillar desprevido, Átabro soubo darme a volta, de dentro a fóra, como a unha luva, e acabei psicoanalizado e contrito, indefenso con todas as costuras, forros e ganduxos á vista.
Volvendo para Ithaca de noite, tardísimo, pareceume que por algún motivo a autovía medía cen, talvez dous centos kilómetros máis do que pola mañá, pero a distancia até Ártabro era por contra algo menor.
Ningún comentario:
Publicar un comentario