
xoves, 31 de agosto de 2006
mércores, 30 de agosto de 2006
Plutón

Mentres tanto, como aponta Nona, os de Escorpión estamos desplanetados, desnortados e atribulados, pobres de nós.
(Afinal, parece que o tamaño si importa...)
luns, 28 de agosto de 2006
Ciclotímia

Despois das vacas fracas, repentinamente vén a explosión da actividade: nunhas horas limpo a casa, poño a axenda ao dia, fago chamadas pendentes, vou tres veces ao supermercado, recollo polos cuartos livros e xoguetes perdidos, fago comida para un batallón, paso o ferro á roupa que se foi estratificando no cesto, todo cunha enerxia de titán que vai lentamente diminuíndo até que descubro como baixo as axilas, contra as íngoas, desde os pés, nas maos, entre os dedos, por toda a pel, sobre o lombo, tras a caluga, volven nascer os pequenos talos, os fios diminutos, os tentáculos...
sábado, 26 de agosto de 2006
Ecuador

As mañás comezan cedo: unha toupiña inquieta acorda-me a diário entrando na miña cama nos bicos dos pés; di que quere durmir, pero normalmente fura nas sabas até que me dou por vencido e acabamos indo a almorzar.
As noites son á inversa: son eu quen vai ao cuarto dela para, sentado na beira da cama, lle ler o conto que conxura o sono.
E entre o almorzo e a cea, a maratona dos parques, a biblioteca, a casa dos avós, o centro comercial, o café con Vapin e Ti, a ludoteca municipal, as excursións polos arredores, facermos xuntos a comida, algunha exposición, facer que a limpeza da casa sexa divertida, o supermercado, a visita á casa das tias, escuitar a Vladimir tocando na rua, a expedición á casa en obras, os encontros e desencontros con Fesore e as mellizas, pararmos a cada paso para que ela dea lido os letreiros, as terrazas...
Dentro dunha semana haverá que facer de novo as maletas e entón, daquela si, o Verao terá acabado.
xoves, 24 de agosto de 2006
A morte

Un simplemente se habitua, pero nunca a dá comprendido.
Onte, xantando na dos meus pais, falamos do pai de Vapin. Aquela, sen eu sabé-lo até despois, foi a gota que rebordou o vaso dunha semana inzada de mortes que a miña filla foi descobrindo nos informativos: na tele e na rádio do coche falaron da guerra no Líbano, dun accidente ferroviário, de homes que mataron as suas parellas.
Pola tarde, sentados no Parque mentres a nena merendava, comezaron as preguntas; pedir-lle entón que entenda que algun dia, dentro de muitos anos, cando todos sexamos mui mui pero que mui velliños, todos morreremos, non serve: Pode que ao mellor os avós morran, pero a mamá e ti non ides morrer nunca, cortou ela.
Reparo en que xa non é tan pequena para non decatar-se do estraño da morte, nen tan maior para asumir que non hai máis explicación que descrever o fenómeno en si, co seu léxico ambíguo (descansar, ir-se, desaparecer, enterro, cinzas).
Sei que seguirán as preguntas, pero eu, maldita sexa, non teño as respostas.
martes, 22 de agosto de 2006
Postais
A chegada de tres postais en poucos dias, desde Malta, desde Lisboa e desde Donósti, onde están ou estiveron Polis, Estridente e Nican, respectivamente, e a continuada exposición aos turistas que este Verao invadiron Ithaca, fan abalar a firmeza da miña decisión de non viaxar este ano.
É ben certo, sen embargo, que a cidade se mantivo a salvo de eventuais saqueos mercé ao calado lavor dos que, coma min, permaneceron nos seus postos.
luns, 21 de agosto de 2006
Haddock

Non vén por mergullar-se no ambiente estrañamente outonal da cidade, con turistas e nativos a escaparen da choiva e o frio en pleno Agosto, ainda que si; nen tampouco para falar comigo de normativas ortográficas, de livros ou política, ainda que tamén.
Apenas entra, só con ve-lo mover-se pola cociña, comprovo que a tensión da outra vez cedeu en parte: os ombros non soportan xa a couraza, non hai xa pesadez no lombo, o torso non se abaixa, as palavras fluen e non choutan.
Con alívio, comprendo que o fardel que acompaña a Haddock é máis lixeiro que hai un mes. Nada desapareceu de todo, nen o fará en muito tempo, pero a cámbio as rabuñaduras que, escaldado, Haddock lambe, esas cicatrizarán sen dúvida.
No demais, efectivamente ainda resta camiño por andar.
E outra vez, como antano, dous amigos volveron correr xuntos, sen paraugas, polas ruas encollidas baixo a choiva, unha noite sen estrelas.
sábado, 19 de agosto de 2006
venres, 18 de agosto de 2006
Ithaca no espello

A cidade para ela segue sendo un compéndio de todos os tópicos: escura e gris, encerrada nela mesma, ultraconservadora, extrema no clima, aburrida, mal comunicada...
Despois de o neno tirar un vaso ao chao, a conferéncia centra-se nos povoadores de Ithaca: túzaros, zorros, rácanos, afeccionados a ficar sempre no meio das escaleiras; enfin, a quintaeséncia do galego patanegra.
Lura risca unha isoglosa, como se os de aqui pasásemos o dia a dicer rocho, pasantia, vaia ho e mádia leva.
En definitiva, digo eu, marabillado con tamaña capacidade de síntese, que construíron a muralla para que non saísen os de dentro.
Mádia leva, engadiu daquela Ti.
mércores, 16 de agosto de 2006
Lugosi

De momento, esta noite Vapin, Ti, Tere Holmes e eu, despois de cear, pasaremos con el a velada.
Etiquetas:
Bela Lugosi,
Cambio climático,
Cine,
Homenaxes,
Tere Holmes,
Ti,
Vapin
Cuadrilla

Cando esta mañá me erguin, do ceo escuro abrollava a choiva, que non ten nada a ver nesta história, a lamber as cinzas que deixou o lume que queimou a terra.
Creo que o mellor é que vaia para a ducha.
martes, 15 de agosto de 2006
Segunda fase

Ronda tras ronda, á volta da mesa engraxada desenvolvemos unha terrível idea de Vapin, o ausente, e, por estraño que pareza, rimos todos unánime, alvorotada, sinceramente dunha mesma cousa.
Non houvo subtemas, conversas paralelas, susurros á marxe, non houvo meandros nen recantos, non houvo histórias subordinadas, coordinadas nen xustapostas á principal.
Houvo, simplemente, risos de todos a corear a idea de Vapin de que dentro de muitos, muitos anos, cando todos sexamos velliños, venderemos as nosas casas respectivas e compraremos unha espécie de hoteliño nas aforas para vivermos todos xuntos. Se a idea base era de Vapin, o resto foi creación nosa: desde o cadeliño-robot de Ti aos mordomos cibernéticos, desde o home-cinema de última xeración no meu cuarto-torreón ao spa ultramoderno de Estridente, desde as excursións alcólicas a aquela mesma taverna (doce ou quince traspasos após) ás visitas dos nenos (a miña filla, o fillo de Lura, o sobriño de Vapin).
Parte da diversión nasceu precisamente de conseguirmos resumir en dous ou tres riscos a personalidade e os hábitos de cada un dos habitantes daquel enterprise xeriátrico: Tere Holmes pedindo ao mordomo humanoide o costumado gintonic de lários, Vapin a agachar aos outros as dentaduras, Constance tratando de nos concienciar dos direitos das minorias vulcanianas e saturnianas, Ti obstinada en que o cadeliño cibernético comese liscos de xamón...
Cando a noite porfin escapou da taverna por un camiño de baldosas amarelas, resultou que nos divertíramos tanto que até pensei que a suposta caréncia de cerebro, valor e corazón era, como no conto, produto exclusivo da miña estupidez.
Primeira fase

Acabamos falando do ensino, e sorprende-me ve-lo tomar café tras café mentres me fala do curriculum ruso e das condecoracións: el mesmo foi medalla de prata na secundária, e hai pouco a sua mai nomearon-a algo asi como a profesora máis popular do ano en Rúsia. Agora que ten a nacionalidade, Vladimir pensa en convalidar a titulación, pero non ten ainda claro se para entrar nunha orquestra ou na docéncia.
Marchou cedo (ao dia seguinte tocava nunha boda), e cando se despediron, o bico a Constance foi breve, tímido, case inapreciável.
domingo, 13 de agosto de 2006
Convocatória
sábado, 12 de agosto de 2006
Eros & Thanatos

Tamén están A morte tiña un prezo e A morte senta-vos tan ben.
Morrendo tamén eu, pero de fame, vou xantar ao árabe con Vapin e Ti. De camiño, cruzo a Constance e Vladimir, que non me ven.
Diante dunha sopa fria de melón, Ti confirma que empezaron a saír hai poucos dias.
xoves, 10 de agosto de 2006
Voluntários
(cartaz: aduaneiros sem fronteiras)
Non preguntes que pode facer por ti o teu país,
pregunta que podes facer ti por el...
mércores, 9 de agosto de 2006
Overbooking

É o de todos os anos (comidas a desoras, muito traballo e pouca axuda dos invitados, visitas turísticas, xantares e ceas fóra da casa, e unha morea de corpos sen alma callados nos sofás, desputando o mando a distáncia, vagando pola casa, entrando e saíndo sen lóxica aparente).
Pero este ano a cousa vai a pior: onte desembarcaron ainda máis parentes que ela non invitou; para acomodá-los a todos entre as duas casas, a mai de Ti e a cuñada argallan unha distribución que pasa precisamente por desaloxar a Ti da sua própia cama e transplantá-la ao sofá do salón da sua mai, porque o dela está xa ocupado.
Erguendo o café con xelo e coa ollada firme, Ti pon a Deus por testimuña de que nunca lle volverá suceder isto.
Lume Nunca Máis!
Recibido via móbil:
Lume Nunca Máis!
Concentracións Mércores 9 de Agosto ás 20'30 h en Compostela: Praza de Cervantes. Vigo: Príncipe (diante do MARCO). Pasa-o
Lume Nunca Máis!
Concentracións Mércores 9 de Agosto ás 20'30 h en Compostela: Praza de Cervantes. Vigo: Príncipe (diante do MARCO). Pasa-o
martes, 8 de agosto de 2006
luns, 7 de agosto de 2006
Catástrofe
Multa

Tamén me di que de pagarmos a multa a escote, nada, que a multa é del e que a comparte se lle dá a gana.
Pois mui ben: teño a conciéncia tranquila.
domingo, 6 de agosto de 2006
Como
Como adiviñar onte ao serao que a noite ía rematar coma o rosário da aurora, mellor ainda, coma unha comédia híbrida entre Berlanga e Billy Wilder?
Como xustificar que Polis collese o coche despois de deixar exaustas as reservas de cervexa da cidade, máxime cando eu só bebera un par de cañas e dous litros de auga mineral?
Como explicar que non levásemos o cinto de seguridade posto?
Como contar que nos metemos co batmóbil por unha rua peonil do centro, tan só porque nos deu a gana e por aforrar cen metros?
Como imaxinar que o coche dos municipais ía pasar precisamente por ali e a aquela hora, de retirada para o cuartelillo, e que sen vontade nengunha dos gardas nos fósemos meter nas suas redes?
Balance: 600 eurazos de multa, 6 pontos menos no carné, posível retirada do permiso (non depende de nós, iso é cousa de arriba, dixeran os amáveis axentes cando nos deixaron ir), e unha amoestación ás 4 da madrugada na comisaria.
Como xustificar que Polis collese o coche despois de deixar exaustas as reservas de cervexa da cidade, máxime cando eu só bebera un par de cañas e dous litros de auga mineral?
Como explicar que non levásemos o cinto de seguridade posto?
Como contar que nos metemos co batmóbil por unha rua peonil do centro, tan só porque nos deu a gana e por aforrar cen metros?
Como imaxinar que o coche dos municipais ía pasar precisamente por ali e a aquela hora, de retirada para o cuartelillo, e que sen vontade nengunha dos gardas nos fósemos meter nas suas redes?
Balance: 600 eurazos de multa, 6 pontos menos no carné, posível retirada do permiso (non depende de nós, iso é cousa de arriba, dixeran os amáveis axentes cando nos deixaron ir), e unha amoestación ás 4 da madrugada na comisaria.
sábado, 5 de agosto de 2006
Delfos

Aurora espera por min na terraza de arriba, xunto á Parra, e leva posto un vestido branco de algodón e ese entusiasmo que contáxia; tan delgada e co pelo recollido atrás parece a mesma que hai anos esperava por min naquela mesma praza, no poial baixo a placa do Batallón Literário. Non o digo porque é ela quen o di, irónica, cando se ergue ao ver-me entrar: Non te equivoques, que nosotros los de entonces ya no somos los mismos.
Indo para a Rua de San Pedro mantemos a ficción amável, pero é evidente que a felicidade xa non está para nós nesta cidade-decorado: nas cañas do Suso e o Sixto, nos bocatas do Coruña, no viño do Juventud ou no licorca do vello Fucolois, naquelas noitadas de tumbadioses pola zona nova e sesións de espiritismo na casa de Tere Holmes.
Ao pasarmos pola Porta do Camiño, Aurora sinala a que foi a sua xanela; desde a rua pode ouvir-se regatón onde antes voavan cien gaviotas. E antes ainda deus sabe que, querida Aurora, digo-lle, xa sentados, mentres esperamos pola comida. Lonxe da vista o escenário onde moceamos, a conversación deixa a saudade e vai para temas reais: falamos dos fillos e pais respectivos, da sua boda (dá-me nun sobre várias fotos da cerimónia, en duas delas saímos Alícia, Mortadelo e eu mui elegantes), de hipotecas e pisos recén comprados, do traballo. Pasamos revista aos coñecidos mentres unha prata de pementos de Padrón sobe a temperatura daquela mesa, botando por terra o dito: case todos pican, furiosamente ademais, e temos que pedir outra cesta de pan para apagarmos o incéndio.
Nestas estamos cando me tocan no ombro: Tadsio ten o detalle de vir-me saudar e dicer-me que me atopa máis delgado e que está cuns colegas en tránsito para Catoira, cuxa festa vikinga pon polas nuves.
Nen unha palavra sobre Polis. O corazón ten motivos que a razón non entende, di Aurora cando llo conto.
Pero en realidade onde están os tais motivos, no corazón ou na pirola?
Anda, vamos a pola tortilla...
mércores, 2 de agosto de 2006
Agosto

Ocorre que a actividade baixou en picado e a desídia aumentou alarmantemente, de maneira que os dias deron en suceder, todos case iguais, luminosamente opacos, inzados de cousas domésticas sen nengun brillo: ergo-me cando a miña filla toca diana para afrontar a guerra diária do almorzo entre parapetos e trincheiras de torradas e colacao; logo trato de manter-me en forma: practico o ironing con saias e blusas diminutas, a caza da nena que non quere vestir-se, a maratona para darmos saído a unha hora aceitável, o levantamento de pesas cando a levo no colo para a cama.
Xantamos case todos os dias na dos meus pais, e pasamos polas tardes tanto tempo nos parques infantis que empezo a considerar algun deles unha prolongación da nosa própia casa. Ali sentado, á sombra dos pradairos, leo e recibo as visitas: conta-me Vapin como van as cousas familiares, como se disolve unha sociedade de gananciais e como se solicita unha pensión de viuvez; coa miña irmá escollo os azulexos dos baños, a cenefa da cociña, o prato da ducha; mentres vixio os movimentos da miña filla, Ti fai o própio coa imobilidade do seu pai na cadeira de rodas ao tempo que me mantén informado das idas e vindas e as histórias do akelarre.
Etiquetas:
Calendario,
Familia,
Señorita Kaplan,
Ti,
Vapin,
Verán
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)