Reflexión

  A decisión de voto da semana pasada saíu da xornada de reflexión de onte como entrara: nacionalista para o Congreso e socialista para o Senado. Pura estratexia: desexo que grupo parlamentario propio e, dado que o BNG asume que non obterá senador por Lugo, os votos irán para o PSOE, aínda que non é exactamente aquel voto herdado pola tía O. do avó M.

Praza Maior

  A imaxe do tipo mexando en pleno día e á vista de todos na Praza Maior non me deixa desde onte: un ionqui, un borracho, un mendigo que despois tratou de camelar unha parella de turistas, un tipo problemático que nos levantou do banco antes xa de que pensase achegarse a nós. A súa figura á distancia abrindo o pantalón sen se inmutar, e eu sigo a lamentar e temer a partes iguais non ter estado máis perto para ver, fascinado e espantado a un tempo.

Libros

 Seguimos a rescatar libros esquecidos. Despois de Canta la hierba de Doris Lessing e El manuscrito carmesí de Antonio Gala, agora toca La despedida, de Milan Kundera. A súa morte hai uns días, como no seu momento a de Gala, fíxome indagar que tiña del; non lembraba este libro, sorprendente ademais por ser de Círculo de Lectores.

Máscaras

  A caixiña de lata que un día fora maletín da Señorita Pepis e desde hai tres anos atesouraba as máscaras viaxa do mesado da cociña ao armario do baño co seu contido.

Queda oficialmente declarado o final da pandemia nesta casa.

Semestre de libros

 Houbo un pouco de todo, é certo; pero aí van.

1.  Casa tomada y otros relatos, de Julio Cortázar.
2. Lixeiro, de Ismael Ramos.
3. Los funerales de la Mamá Grande, de Gabriel García Márquez.
4. Riccardino, de Andrea Camilleri.
5. Sargadelos, de José Filgueira Valverde.
6. Os fillos da fame, de Ismael Ramos.
7. Los besos en el pan, de Almudena Grandes.
8. A gruta da torre, de Lois Pérez.
9. Lorca. Un poeta en Nueva York, de Carles Esquembre.
10. As malas mulleres, de Marilar Aleixandre.
11. Canta la hierba, de Doris Lessing.
12. El manuscrito carmesí, de Antonio Gala.
13. Mira las luces, amor mío, de Annie Ernaux.
14. Na noite estrelecida, de Ramón Cabanillas.

Historia de Xulia

 A historia de Xulia quen ma conta é Herg unha destas tardes; vai moita calor e estamos refuxiados nas sombras bonsai dos arces do Pazo de Sangro. Levamos un pedazo a falarmos de destinos pasados e persoas mortas, e aquí Herg volta aos finais do franquismo, cando nunha vila próxima a Ferrol ensinaba a párvulos e compartía casa e colexio con Xulia. Dela di que era un espírito libre, que de estudante desquiciaba a profesora de Política con respostas e preguntas que acordaban odios e simpatías por igual no rabaño gris marengo que eran todos; lembra a vida sinxela daqueles meses na casiña alugada perto da escola (horta con limoeiros e ata un pozo), coa oposición recén aprobada e o 850 branco de segunda man (daqueles que abrían ao contrario) que Xulia comprou para ir e vir cada vez menos á casa dos pais, porque Xulia empezou a saír cun casado.

Conta Lupe que ela estaba en Ítaca a noite que pasou todo, cando regresaban en dous coches a Ferrol volvendo da Mariña; o primeiro deles é o do casado, no que vén Xulia: sae da vía e bate cun cabalo que, malferido, agoniza horas ata que aparece a Garda Civil; cando aos poucos minutos chega o 850 branco coas amigas de Xulia, o corpo dela xa está fóra do coche accidentado e o condutor argallaba unha arañeira de argumentos ata convencelas de levaren a Xulia á casa dos pais, sentada no asento de atrás, e de non contaren máis verdade que a que el lles dicía, polo ben de todos, que el xa saberá o que ten que dicir.

Aos dous días enterrárona no panteón da familia. Ninguén fixo preguntas, ao parecer. Do casado nunca máis se soubo.