domingo, 14 de setembro de 2014
Cerralbo
A escapada a Madrid (segunda este Verán, cuarta no último ano), tan achegadiña ao comezo das aulas, pon oficialmente fin aos dous meses menos sedentarios en moito tempo. O pretexto agora é visitar outra exposición de ou sobre El Greco, esta vez en Toledo.
O hostal reflicte en boa medida as condicións económicas do viaxeiro: o labirinto de habitacións e corredores continúa a estar no epicentro da cidade, pero xa non en Sol senón na Carrera de San Jerónimo, e o cuarto ben pode cualificarse de sobrio e espartano. Antoine, a quen deixei na penumbra do salón con aquelas grandes e vellas butacas como animais mansos e adormecidos mentres me rexistro e levo a equipaxe ao cuarto, comenta que disfruta coñecendo os meus aloxamentos madrileños case tanto coma min visitando os museos.
Anoitece cando chegamos á praza de Santa Ana: a cea a base de revolto de cogumelos, croquetas e pimentos de Padrón, e as dúas xerras de cervexa natural, devólvenme á vida despois de sete horas longas de autobús e a propina do metro, e cando rematamos a xornada coa última cervexa na praza Canalejas eu xa son o de sempre.
O segundo día comeza con tres pequenas catástrofes: as cousas de aseo que o hostal proclamaba na súa web redúcense a dúas humildes (e ariscas) pezas de xabón, polo que despois terei que comprar xampú; o baño é tan reducido que acabo provocando unha inundación mentres me ducho, felizmente sen máis consecuencias; a novela que trouxen comigo está nas últimas despois da viaxe e a primeira noite, así que haberá que axenciarse outra para as seguintes noites e o regreso. Si: daquela, canta razón lle dei á señorita Kaplan e ao seu prodixioso e-book, no que collen trescentos libros.
Almorzo o castizo pan con aceite nunha cafetaría que coñeceu, a dicir de Antoine, mellores tempos, e sigo pola Gran Vía en dirección á Praza de España, papón provinciano admirado do bulir incesante de xente de todo tipo que enche as beirarrúas e atravesa a calzada. Vou camiño dun museo pequeno, dun deses que, como logo comprobarei, apenas teñen visitantes; hai tempo que quero coñecelo, pero agora ademais é unha recomendación dun colega de Historia, que a semana pasada mo definiu como o máis peculiar museo que nunca tiña visitado.
Doulle a razón, indiscutiblemente: despois de pasear entre os bustos renacentistas sen nariz do pequeno xardín e percorrer as salas do palacete, ateigadas até o inverosímil de mobiliario, cadros e obxectos, saio del coa cabeciña e a cámara repletas de guerreiros de mármore, porcelanas e tapices; de selfies que tirei nos enormes espellos de marcos de bronce mentres, atónitos, os inquilinos me contemplaban desde os retratos parados sobre as repisas de chemineas que xa non se acenden; dos diváns turcos do fumoir e da colección de columniñas; das armaduras da sala de armas (a guía indicaba que é aquí onde se celebraba o besamanos) e da bañeira de mármore que impresionaba as visitas do Marqués co sistema hidráulico de enchido e desaguamento; da mesa posta no comedor de gala e das molduras douradas do salón de baile, de maneira que, cando me vexo outra vez na rúa, case agradezo a humilde austeridade do meu cuarto de hotel (canto máis a cómoda funcionalidade do tobo en que vivo).
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)