Espera

No Ciberália de Ithaca, á espera de Vapin.

Mañá faremos a etapa correspondente do Camiño; xa só restamos tres na nosa Comunidade do Anel: Vapin, Cris e eu; como muito, pode ser que mañá Nican saia a recoller-nos en Palas, pero ainda é un mistério; o que si está claro desde onte (provavelmente desde muito antes para ela) é que xa non seguirá camiñando canda nós. Deu-se por vencida.

Cando chegue Vapin e remate de consultar o que lle cumpra, iremos ao lado tomar as nosas birras reglamentárias, e daquela organizaremos o de mañá, talvez algunha outra cousa; brevemente: ás 8'30 iremos ao concerto de Mahler, pero despois eu voltarei cedo á casa dos pais porque necesito dormir. Despois de xantar, sorprendentemente, moneei coma un vello diante da televisión; acordei minutos despois, só na sala: miña mai saíra nos bicos dos pés para traer-me unha manta.

Asumo que estou sobrepasado polos recentes acontecementos, e non me refiro ao avance do Exército Vermello sobre Berlin: necesito unha calma que só lograrei camiñando, rindo e falando con persoas que me coñecen ben e nada me exixan, lonxe da miña casa convertida en refúxio, lonxe de Atenas. Certamente, empezo a perceber a imensidade dos dous meses que me restan ali.

Ora ben: onte Melómano e eu fixemos os deveres. Non haberá sétima convocatória.

Escena

Melómano non cociña: trae da casa da mai deliciosos pratos ou, máis frecuentemente, come fóra. Pero onte, por sorprenderme, convidoume a unhas fabas á incomible.; recoñezo e valoro o intento e a presentación, pero fose porque esqueceu poñelas a mollo ou porque non coceron o suficiente ou era calidade delas, o caso é que estaban duras como perdigóns.

Por que non as probou antes de servilas?

Iso é un misterio que os científicos terán que resolver.

Sexa como for, as fabas eran intratables: fomos roendo nelas (eu, como me ensinou miña mai para cando saíse fóra da casa, non dixen nada), pero ao pouco xa estaba el a remexer coa culler para acabar recoñecendo o evidente primeiro, e moito máis do que debia, despois.

Nunca tanto escoitei saír da boca de Melómano en todos estes días, e a maioria cousas desatinadas e absurdas, como se abrise as comportas dun encoro.

O seu propio encoro. O encoro de si mesmo.

E as palabras ecoaron contra o alicatado da pequena cociña, contra o mantel azul, contra as fabas duras, contra o meu corazón, que por segunda vez en catro días atopaba unha crise inesperada. Temín as lágrimas de Melómano, que felizmente non asomaron, pero si o demais: falou de perdas e de desequilibrio, falou de decepción, de soedade e de aborrecemento; tamén falou de que me estaba a perder, e eu sentinme daquela triste e desleal, e fun collerlle a mao. Deixei que me beixase, que se pegase a min, por ver se, con iso e os caramelos, se calmaba.

E hoxe, cando isto escribo, sinto unha pena enorme porque sei, con toda a certeza, que isto noso dá voltas en espiral; parece que avanza pero segue no mesmo punto en que empezou.

Cautela

Vendo as barbas do viciño, decido andar con cautelas perante a selva de pentagramas e semifusas en que me adentrei hai vinte dias; non se trata de caír na paranoia, pero no ar da nosa relación frota a sombra dunha pregunta que ninguén de nós formula.

Que sucederá cando chegue o Verán?

Niso pensaba esta tarde, mentres Melómano se duchaba e no salón se ouvía a música de Palestrina; unhas palabras polo móbil, as primeiras tras o intercambio de mensas de onte, convencéranme de que Polis volvera á vida; ao pouco entrou Melómano, sacudindo o lapis e secando o corpo magro nunha toalla morada.

Daquela foi como se unha man transparente erguese paredes de cristal entre os dous; cando veu a min pouco faltou para converterme en Marnie, pero con toda suavidade erguinme do sofá improvisando unha despedida media hora adiantada.

Noli me tangere...

Corazón

Sábado, unha vez deitada a nena e entregue á vixiláncia de sua avoa, saio para reunir-me con Pólis na tantas veces adiada cea. Como estaba combinado, paso a recollé-lo na sua casa pero pede-me que suba para atopá-lo nun estado lamentável: sen afeitar, vestido cun chándal vello e unha camiseta, vai dun lado para outro da casa convertida en forno, en escenário de melodrama.

Consigo que sente e que deixe de desculpar-se por esquecer a cea, fago por convencé-lo de que estaremos mellor ali e que me conte que sucede, ainda que non é necesário: empeza a falar de Tadsio, que unhas veces é doce pero caprichoso, outras un impresentável, e as máis un egoísta sen vergoña.

Corren sen pudor polo rostro do meu amigo as lágrimas máis amargas mentres as maos sosteñen un cigarro tras outro, que van parar sen acabar-se ao cinceiro ateigado. Estou comovido por canto lle escuito dicer.

Penso, inevitavelmente, en Wilde e Bossie.

Maldigo no profundo do meu corazón encollido, pero non maldigo aquel rapaz do aeroporto nen aquel que unha vez foi aluno meu; maldigo o corazón humano e a sua febleza, e maldigo tamén o tempo que pasa ao noso lado sen advertir-nos: non necesito que me diga o que pasou.

Maldigo en siléncio mentres Pólis chora e bascula torpemente o vaso; sirvo-me tamén eu e sigo a asar-me lentamente naquela casa coa calefacción ao máximo, que non me deixa apagar.

Cerca da 1 está tan borracho que non sostén a cabeza e teño que sacar-lle de entre os dedos o último cigarro. Levo-o para o cuarto, topeñando tamén eu contra as portas e as paredes do corredor, e el deixa-se guiar como un rapaz, agora a sorrir de forma inexplicável, e cai entre as sabas da cama revolta.

Sento uns minutos xunto del na penumbra, e logo marcho para a casa dos meus pais.

Cando chego, e antes de deitar-me, entro tamén a tapar á miña filla.

Robinson soña

Cada segundo fin de semana, Robinson abandona a súa illa para facer unha longa travesía, agotadora física e emocionalmente, só para poder estar cunha nena que aínda non ten 5 anos.

Como Defoe non o conta na súa novela, terei que facelo eu aquí.

Son en total 600 kilómetros, ao cabo dos cales as preguntas sen resposta acaban por formar unha montaña en que as nubes aniñan con demasiada frecuencia.

Sen embargo, Robinson nunca falta á súa cita, como non sexa por un impedimento verdadeiramente invencible. Robinson sabe que, sen estas visitas para recoller a súa filla, nada tería sentido e a illa terminaría convertida nun deserto, árido como ningún outro.

Robinson soña, como todos os pais, co sorriso da súa filla, e por ningunha cousa que haxa ou poida haber na terra cambiaría o sorriso dela cando o ve chegar.

Robinson segue a soñar sen remedio, todos os dias, entre cada segundo fin de semana...

Nunca Máis

Tan só temos dous meses para chegar a un acordo, e se pomos por diante o benestar de todos, a nosa dignidade, a ilusión por un país que ainda ten esperanza, seguro, seguriño que chegamos a un acordo.

Por favor, pensemos en negativo: Quen non debe presidir a Xunta?

Rumanos

A peixeira do meu barrio conta alporizada que esta mañá un rumano lle fixo limpar dúas xardas e, cando as tiña na bolsa, saíu a correr, naturalmente sen pagalas, e nunca máis se soubo.

Mentres o conta, as clientas móstranse indignadas: unhas falan da desvergoña desa xente, outras de que a culpa toda a ten o Goberno que lles permite entrar neste país honrado; ningunha delas di (e a miña covardía tamén mo impide) que cando alguén rouba dúas xardas é que por forza ten necesidade delas, que esa necesidade se chama fame, e que ao mellor detrás da escapada dos ladróns había mesmo máis vergoña e dignidade que nos comentarios que todas fan (mentres que eu calo).

Abrumado, pago as miñas dúas xardas e marcho para a casa con Melómano.

Mentres se asan e tomamos un vaso de rioja, Melómano tamén se queixa dos romenos: para el son sucios, vagos, perigosos; esgrime argumentos poderosísimos: lembra aquela família de Madrid degolada nun chalet para ser roubada, e sobretodo o incordio dos que venden clines e limpan paraventos nos semáforos, dos que paran a un na rúa a pediren esmola, dos que están co cartaz mal escrito diante dos supermercados.

Cústame acreditar o que oio e a quen llo oio, e cando non podo aturar máis ladaíña, cando empezo a estar tan cocido como as xardas, conto unha historia a ver que tal. No Palau en que aprendín a ler (eme a ma, eme e me, mi mamá me mima e todo iso), cando se chegaba a ra, re, ri, ro, ru (que, como lle sucede agora á miña filla, eran o máis difícil de pronunciar), o exemplo de ru era rumano, e o debuxo representaba un home barbudo cun estraño gorro de pel como o dos cosacos ou así.

Ru, de rumano.

Cantos anos pasaron antes de que aquí, neste país de emigrantes, nesta honrada terra de ladróns, neste lugar de fames mal pasadas, se puidesen ver persoas doutras razas, doutras terras, doutras relixións e linguas?

Pero, polo que parece, seguimos sen saber o que é un rumano.

Un rumano, querido Melómano, é o que ti e eu e todos fomos antes de agora, noutras terras e baixo outros soles.

Benedictus

A única persoa que coñezo que está feliz perante a elección de Ratzinger é meu pai. Mui pesimista o outro dia ("Non verei xa máis Papas que o próximo"), mudou por completo o seu estado de ánimo cando soubo que este é ainda máis vello ca el.

Polo demais, todo está xa dito.

Insomne

Regreso a Atenas ben cedo na tarde do Domingo; paso pola casa tan só para deixar unhas cousas e meter na mochila algunha roupa limpa con que me mudar ao dia seguinte; tamén para revisar o correo electrónico e a situación desta blo. E baixo ao trote para a casa de Melómano.

Houbo sorte, e o café non quedou unha vez máis na cafeteira, ainda que fose a custo do meu dormir (señor, xa non teño 20 anos!); baleiramos as cuncas a compás de Ravel, e posivelmente a este mesmo compás demos comezo sen muita cerimónia o noso própio concerto de viola de gamba, e o serao caía sobre nós até que o cansazo nos rendeu, sobretodo a min, que cargaba os kilómetros da véspera.

Melómano liou algun dos seus, e dormiu. Pero eu, seguramente polo café tardio, percorrin case cada un dos pasos do Sábado: volvin a Barbadelo, á ponte de Belesar, e sorria cos sorrisos e as parvadas de Vapin, como unha colexiala idiota; deitado xunto a Melómano, insomne, impregnado no seu cheiro e no cheiro seminal dos dous, achei que só conseguia lembrar a conversa banal de Vapin, e que nada me interesaba a vacia verborrea pre-doutoral sobre polifonia medieval que Melómano me estivera lendo.

Decididamente, os anos pasan para o hardware, pero o software permanece incólume.

Prepúcios

Venres esperei por Ambece para almorzar. Os xornais recollían que, con motivo da circuncisión do primoxénito, a S.M. El-Rei de Marrocos corre cos gastos da circuncisión de centos dos seus pequenos súbditos.

A lectura trouxome á memoria a Isdris, vello colega meu nos tempos de Lisboa, que contaba cheo de orgullo que a súa circuncisión fora pagada polo defunto rei Hassan II; Isdris presumía de ter os mesmos anos que Sidi Mohamed, o actual monarca, e de compartir con el un sagrado vínculo de sangue ao seren os dous vitimados o mesmo día.

Se a min a notícia me fixo lembrar a Isdris, e tamén a Joyce cando fala do Deus coleccionista de prepucios, a Ambece lembroulle por contra que un día destes ha de levar ao pediatra o fillo máis vello, que non descasula ben.

Ambece entrara no café acelerada como nunca, se isto é posible: cáelle o bolso, bate con clientes e camareiros, pide un almorzo completo (kiwis incluídos) e dáme os bicos acostumados, bicos ao ar, un a cada lado da cara. Ao sentar á miña beira danlle os ollos no xornal: Ao cativo teño que levalo sen falta; estou pensando que ten a pirola do pai, asi pequeniña e todo, e ao pai doíalle e a pel tiña que volvela ao seu cando acababa; o máis vello, o outro non, ese sae á miña família, ten o pirolón de meu pai, que llo vin cando o atendía no hospital polo cancro...

Pídolle coas maos, e a rir, que por favor pare, que non me conte máis intimidades, que prefiro que falemos doutra cousa, Ratzinger ou Tettamanzy, que opinas?

Inspección

Tras o episodio do cemiterio, moi cómplices porque rexeito a posibilidade de pensar, de interferir silencios que tal vez non resultan tan incómodos, Melómano déixame no pintor onde vivo e volve despois.

Primeira vez que está na miña casa, que revista lentamente, con ar de asesor de Ikea: Obteñen boas cualificacións a cama, a cociña e o salón; suspende, claro, o lamentable armario do dormitorio (estaba na casa cando me instalei).

Sen embargo, cando mirou as paredes e pronunciou a palabra pinacoteca pouco faltou para que fose eu quen o suspendese a el.

En fin, sorrio porque Melómano comenta que esta é móito máis grande que a del, ufánome cando se sorprende diante das películas que enchen a estante do salón, ténsome cando se detén no estudio diante do soporte dos cedés: pasa o dedo polo lado das caixas, párase algunha vez, prosegue o dedo, detense... Por fin, Melómano fala: Hum... Marais, non sabía que che gustaba a viola de gamba...

Claro que me gusta, sobretodo se a facemos na cama, e antes de que reaccione achégome a el entre risos.

Desorientado

Dous dias con Melómano e a esta altura pregúntome se o problema, de haber algún, non estará en min. Se non virá deste puto terror a resultar magoado. Como na película, tamén eu teño unha cicatriz, que non se ve pero está.
Innegable que somos moi distintos, pero iguais niso de construír cada un súa propia illa na que se protexer a todo custo con arrecifes e rochedos, con falsos planos e almearas enganosas.
Morreron Drake e Hook, os tesouros non existen, e andar á súa procura só é un costume que é mester desaprender.
Mañá toca tregua: Melómano pasará o día na casa de súa mai e eu pensarei como recompor a miña illa despois da galerna. En canto saia do instituto adicareime en exclusiva a preparar clases, a poñer ao dia as tarefas domésticas e, se por acaso me asomar ao blogo, en ningún caso falarei de Melómano.
Mañá non toca.

Barricadas

Á mensaxe de móbil ("Saúde, camarada!"), organizo con Melómano unha xornada de comemoración republicana con asisténcia ao mítin que a Sociedade Republicana de Atenas (?) convocase para o serao. Ataviados con pins da bandeira tricolor, acudimos ao local da convocatória, que achamos baleiro: nen os vellos republicanos dispostos a contar batallas que esperaba atopar estaban, e todo porque non habia comemoración máis aló da individual e afectiva.
Nada de nada: as fontes ben informadas de Melómano se cadra non estaban tan ben informadas, asi que antes de que se abra camiño a decepción improviso un acto: corremos á casa del polo coche e pronto pisamos a terra lamacenta baixo a chúvia; pedimos a un operário do cemitério que nos indique a foxa comun e, cando damos con ela, vemos que hai flores frescas dunha homenaxe recente, molladas pola chúvia.
Non temos nada que ofrecer, asi que collo dous seixos ali ao lado e, tras limpá-los coa mao e dar-lle un a Melómano, poñemo-los sobre o monumento.
Chove baixo o sol e sobre nós na tarde estraña, cando Melómano ergue o puño e canta, en castelán, a Internacional en honra e memória dos párias da terra, da famélica lexión a quen outros roubaron canto tiñan, pero non a lembranza de dignidade que agora nós veneramos.
Saúde!

Carta

Nestes tempos en que os buzóns adoitan non conter máis do que facturas e publicidade, eu sigo a receber cartas de Polónia, cunha frecuéncia case mensual, desde hai muitos anos.
Hoxe chegou a de Abril, máis extensa, e nela a remitente descreve-me os sentimentos que o falecemento de Wojtyla acordou entre os seus concidadáns. Nun portugués primorosamente tallado, Grazyna parece dar-me notícia da morte dun parente que unha vez emigrou ao Sul; a letra é minuciosa, complicada; a tinta negra destaca sobre o papel lila pregado.
O noso epistolário está formado por cartas completamente convencionais que, de ano en ano, recollen, como agora, algo da história. Cando mañá ou pasado lle escreva, enviarei-lle o meu pésame xunto a unha foto da miña filla; desde Nadal as dos seus fillos, Karol e Wojtek, están aqui gardadas nunha caixa de cartón que di POLSKA, xunto a unha morea de cartas e unhas poucas fotos máis: algunhas foron tiradas no Jardim Botânico de Coimbra e na Faculdade de Letras.
Solteira ainda, Grazyna ten nesas fotos, e para sempre, 25 anos.

Reset

Dicía un santo guerreiro que en tempos de tribulación non cómpre facer mudanza, e eu, por seguir o seu consello, tornei aos meus labores máis domésticos.
Aproveitando que hoxe saio cedo, enchín o frigorífico, pasei o ferro a innúmeras camisas, cociñei para un batallón, organicei papeis, puxen a raia o correo, freguei o baño e, por último, pasei o pó e a aspiradora a toda a casa. Acabei tan canso que mesmo, na ducha, dei en pensar que os proxectos da ministra sobre as vivendas de 25 metros cadrados podian non ser ningunha parvada.
En minutos vestireime e irei tomar café como moitos mércores con Ambece; pode que sexa a falta de presión musicolóxica ou pode que as endorfinas tras o esforzo organizativo, pero o optimismo volveu instalarse aquí, e ilumina cada cuarto, cada obxecto e cada acción.
Vencida unha vez máis, a ciclotimia agacháse, envergoñada.

Claustrofóbia

Impón-se un alto, unha reformulación dalgo que vai muito máis rápido do que devera. Quero ser breve e non lastimar, pero as palavras saen da miña boca sen máis control que a educación, e descubro que estou anoxado, pero sobretodo temeroso, mal que me pesar.

Duas mensaxes máis no móbil desde que saín da casa, duas mensaxes máis tan só no traxecto até aqui, polo receo del de que non lembre que temos unha cita, ou de que poida chegar tarde a ela. En menos de unha semana parece ser que me convertin na táboa de salvamento do home máis triste do mundo, eu que abondo fago con nadar a prol da corrente para non desmaiar.

En canto me abre entro dicendo temos que falar, pero non me deixa: fai que me sente no sofá mentres corre á cociña polo café que ninguén catará; todo segue igual, axexando-me naquel salón: a muller loira, a guitarra, a rosa do deserto, a pilla de apontamentos, e aparece Melómano, sen outra cousa enriba que un slip e unha cafeteira.

Repito que temos que falar, e soamente falo eu, tentando non acalorar-me, ao tempo que el lia un cigarro e soa unha música de piano.

Contra a meia noite estamos os dous na cama, adormecidos; Melómano está novelado ao meu carón, como un cachorro; bocarriba, sinto o peso da sua perna sobre as miñas, o seu alento na orella, a calor dos dous que me abafa, na cabeza o remorso das palabras de Polis cando Domingo lle contei, e penso daquela se non son malo por deixar que isto seguise. Non tratei de acabá-lo? Non viñen disposto a terminar?

Que fago logo aqui?

Nós

Escribo sobre a mesa dunha terraza, nos Cantóns. Vai un frio polar, pero o sol é radiante, como cómpre os Domingos para que a xente pasee arriba e abaixo polas Cortiñas de San Román; todo mui burgués, claro, a saída da misa e esas cousas, pero para min é un pracer recuperado que hoxe, sen embargo, non comparto coa miña filla: ten febre.
Onte volvin a Manderley, só para visitá-la, ou iso pensaba eu, porque finalmente me vin obrigado a xantar con elas, co que iso supón: estrañas conversacións, case monólogos, e estraños consellos sobre vendas imobiliárias en Atenas.
Todo mui forzado e presidido permanentemente pola desconfianza. Devezo por saír canto antes, e ás tres e meia estou xa rumo a Ithaca como se me perseguisen todos os demos. Paro no Cerne de Galiza a mexar a prol do vento, e aproveito para chamar a Vapin, con quen quedo ao serao, antes de irmos á Cova.
Será un encontro breve e doce en que planificamos camiñada para o próximo Sábado e presto testimuño sobre as turbuléncias da semana pasada; Vapin conta-me que, cando saíron da casa de Ti, Constanza exixia as miñas desculpas apoiada nunha farola, algunha das que agora podo ver desde onde escribo. Conta-me que el lle respondeu que eu nunca o faria, mentres me pon unha mao no pescozo e se achega a min para besbellar non te agóbies polo que diga unha nena pequena.
Na Cova non está Constanza, pero asi e todo a tertúlia acada un alto nivel internacional mercé á boda e os catro funerais: a americana, o papa, o príncipe e o xenro, que non morreu pero como se tal. En relación ao de Gales, deosto á defunta e coincido con H. en que é unha loucura que non outorgasen capitulacións, un dos meus temas predilectos, ao que me entrego con verdadeira fruición mentres roemos a pitanza.
Tomando un chocolate con Ti (en lugar de irmos de copas cos outros) parece-me que os nós da miña vida non son insalváveis, que Robinson seguirá adiante desatando neles, e asi pouco a pouco a quente espesa beberaxe atempera o meu espírito nesta fria noite de Abril.

Exausto

Nun dos tres correos de Melómano que abrín hoxe atopo isto. Os outros dous e as dúas mensas din basicamente o mesmo que a sua chamada de onte: que me bota de menos e que nos temos que ver pronto.

E eu, que non deixo de remoer, digo claro, tamén eu.

Pero estou exhausto. Abafado. Atónito. En dúas horas volveremos vernos, e haberá que falar dunha vez.

Tecnicamente

Son tecnicamente estéril, murmura Melómano á miña pregunta de por que non tiveron fillos despois de nove anos. Estamos tendidos un rente ao outro sobre a cama, coas sabas-tartán embrulladas aos pés, fitando como o serao enche de sombras o teito. Non entendo o advérbio, e el explica que os seus espermatozoides son escasos, débiles, que a maioria carecen de mobilidade, que alguns xiran e non avanzan, outros son deformes... Se ignorarmos estas eivas, Melómano seria perfectamente fértil, pero as 3 ou 4 excepcións entre os miles que torpemente cabecean ou perseguen a própia cauda como cadeliños non bastaron.
Melómano tiña as estatísticas en contra, e agora ela ten tres nenos con outro profesor, esta vez de Matemáticas. Foi por iso que marchou?
Ti que cres? Calados, seguimos a mirar as sombras.

Talante

Dixen de Melómano que era encantador e falangueiro, pero debo engadir que tamén é melancólico e taciturno: un home de inacabables silencios que enche a música que permanentemente mana da máquina ou, desprendida polos dedos sabios, da guitarra.
Falei tamén de estrañas coincidencias entre nós, pero anoto agora diferenzas (talvez) insalvables de talante: nas quince horas que permanecemos, encerrados cos nosos xoguetes, naquel seu apartamento atafegado e mínimo os contrastes manifestáronse un tras outro, e penso agora que nunca houbo dúas persoas máis distintas, par a par na mesma cama.
Golpeados ambos pola mesma durísima soedade, a unha idade en que manobrar xa resulta difícil, as nosas actitudes perante a vida son por completo opostas, até belixerantes: se a min agora non me vencerá case nada do que se poña por diante, Melómano apenas ofrece resistencia ao que vaia vir; se eu río e falo e fago e vou, el parece darse por satisfeito con resistir polo menos un dia máis.
Busco un adxectivo que o defina, mentres a cafeteira arrefece sobre a mesa baixa do salón e a cabeza del sobe e baixa entre as miñas pernas, e acoden resignado, débil e gris.
Miro arredor de si, e vexo ducias de discos, libros e cómics. A guitarra xunto á butaca. A caixiña de madeira da maría. Unha rosa do deserto na libraria. Varios puzzles colgados, como cadros: as Torres Xemelgas, Florenza, as Pirámides, a Ponte Carlos, sitios que coñezo ou non. O televisor, con documentais, mudo. Varias fotos, colgadas na parede ou postas nas estantes, sempre a mesma muller loira, que nos mira.
Soa, a peticición miña, a música de Satie.
Non penso nada, só percibo: psíquica e fisicamente. Penso que ninguén vai tomar aquel café frío, encóstome sobre unha pilla de apontamentos coroados polo slip de Melómano, e pouso a man na súa cabeza. Cerro os ollos.

Cita

O certo é que esquecera por completo que intercambiáramos os números de móbil, e supoño que por iso non lle recoñecin a voz á primeira: Encantador e falangueiro, primeiro son voltas a cousas sen importáncia, como nos foi no instituto esta mañá, como é que tiña apagado o móbil, e cando empeza xa a impacientar-me co interrogatório, Melómano pregunta se teño algo que facer pola tarde.
Suxiro atoparmo-nos nalgun café do centro, pero non damos co adecuado e equidistante, asi que Melómano di que acabaremos antes se vou para a sua casa. A memória recobra, nun intre, o salón minúsculo e o tartán que decora as sabas, antes de que aceite, sen te-las todas comigo, e el repite o nome do escritor en que vive, o número e o andar da casa.
Di tamén que a letra é B, de Billie. Os dous rimos, brevemente.
Corro cos pratos para a máquina, poño as botas e marcho para alá; de camiño, teño que acordar-me de entrar nunha farmácia.

Ermo

Quedo ao serao de onte con Ambece, na cervexaria das Mercedes, para irmos cear. E agora escrevo isto, canso, morto de sono, e atafegado de licor café; pero satisfeito e alegre como quen desfruta da amizade sen esperar máis cousa que uns risos, uns comentários, unhas frases próximas e cálidas.
Analisamos e psicoanalisamos, medimos e calibramos, e momentos houbo en que parecemos ser catro: dous matrimónios de convivéncia erma, sentados ainda a unha mesa como un deserto, como un abismo, como un seixal, sobre a que desfilan pasados desencontros, agrávios, rencores presentes, e a certa altura asoma-lle un par de lágrimas que Ambece limpa coa mao, para que eu non vexa que saíron, e non comprenda entón que está a chorar por min.
Pero eu agora non estou triste.
Unicamente son quen xa non chama na noite, pero tamén quen nunca renegou de esperar.

Melómano

Onte á noite, sen cear nin cousa parecida, canso de postear, de corrixir exames pendentes, de facer relacións de méritos, e de ver ringleiras por televisión, fuxín da casa (un pouco de min mesmo) e fun dar nun deses novos vellos pubs irlandeses que proliferan en Atenas.

Había ben pouca xente, como correspondía a un Martes, e tras dar dúas voltas ao xornal abro a porta da conversa ao meu viciño de mesa. Ao pouco xa el se mudara para a miña e estábamos en fluída comunicación, que avanzaba directamente ao moi perigoso terreo persoal: os dous profes (mais el de música), os dous da mesma idade, os dous divorciados, e bastante sós como el ben cedo declarou, forzándome con iso a declarar a miña parte, os dous de fóra de Atenas e esperando un destino que a el lle nega a sorte e a min, por contra, non.

Tres pintas e tres cestos de patacas fritas despois éramos inseparables e sabíamos un do outro unha chea de cousas que apenas lembro, pero o que si perdura é o recordo do seu amor pola música clásica e que para Xullo estará en Dublín, nun curso do Trinity College.

A coincidencia seguía sendo abraiante, porque polas mesmas datas, e se a burocracia non atravanca, tamén eu irei a Eire.

No relativo á música, a coincidencia era mínima: preferín calar, e tan só comentei que a semana pasada comprara, porfín e nunha arroutada, A flauta máxica, o que naturalmente a el lle pareceu xenial. Para daquela había xa outros vasos baleiros e mediados de Guinnes sobre a mesa doutro novo vello pub irlandés de Atenas.

Non esperamos a fechar: tomamos bourbon na súa casa, un apartamento diminuto, meticulosamente organizado, ateigado de vinilos e cedés que me mostrou con moita paciencia miña e moita devoción del. Ao chegarmos preguntara que música prefería; a que escoitabas cando saíches, dixen eu. Premeu e recoñecín a gelida manina, e seguiu soando La Bohème mentres revistábamos discos e a luz acendía brillos no corazón dourado escuro dos vasos sen xelo.

Cando xa Puccini abouxaba no cerebro e pesaba nas pálpebras propuxen cambiar de música; pon a que queiras, dixo, e erguinme a rebuscar na estante: Billie Holliday.

Empezando Cheek to cheek, V. veuse a min, e apertábame mainiño desde atrás. Ao contacto da súa pel na miña, sentín a baixada do sangue e como a pirola se me enchía de chumbo, como a miña carne puxaba contra a roupa.

Heaven, I'm in heaven, and my heart beats so that I can't hardly speak...

Expólio

Non é ainda oficial o traslado, e xa unha morea de beneficiários rondan á miña volta na cerimónia do yira-yira: esta mesma mañá na sala de profesores, e diante de min, as miñas colegas de departamento disputaron por quen habia de coller a chefia cando eu falte (sic); a semana pasada houbo quen me veu pedir o casilleiro por ser baixiña e porque o ano que vén non vou estar; mesmo Ambece, que me presentou alguén interesado en alugar, talvez comprar este meu tobo de Atenas, ten o seu papel no expólio.
Bromeo esta mañá coa de Filosofia: pronto pousarei a mao sobre cada cousa, a mesa, os pupitres, o globo terráqueo, os dicionários, o encerado, o casilleiro, a despedir-me para sempre deste instituto. Como Joan Fontaine a piques de ir para Manderley.

Incómodo

Tres dias após, sigo a remoer na cea do Sábado: atónito, decepcionado, decidido a non asistir máis a unha exibición á par. O año asado estaba excelente, pero Estridente e Constanza, completamente cocidas, maceradas en alcol, resultaron de todo intragáveis.
Encollo-me ainda se lembro á Estridente a repetir, unha e outra vez, o número do striptease, subida sobre a mesa do comedor encanto todos afastamos dos seus tacóns de agulla vasos, cinceiros e botellas; mui pasada de rosca bateu contra a lámpada do teito coa oca cabeza, caeu da mesa, correu a trousar sen chegar a tempo ao WC.
Pero lembro sobretodo a vulgaridade infinita de Constanza, bipolar como nunca, preguntando-me perto do ouvido a que espero para liar-me con Ti, besbellando logo pues fóllatela ya y si no que te den por el culo.Trato de non lembrar, por contra, como me volvo fulminantemente e, como, sen chamar-lle nada do que me apeteceria, lle leo a cartilla como a un dos meus alunos, pero ela ten 32 anos, case non a coñezo, e está tan borracha que mesmo duvido que entendese para alén da dureza do ton.
Os demais miran, sen comprender, ocupados en que a outra non volva subir á mesa, en convencé-la de que tome a macela, de que non colla o coche para ir á casa. Un pouco despois consigo marchar.
Ti chama o Domingo á tarde, preocupada porque houbo quen pensou que eu me pasara con Constanza, e que ela só quixera parar-me os pés. Abraiado, conto-lle os detalles, sen calar nengun. Daquela, foi Ti a abraiada.
E onte chega unha mensa de Vapin: Tranki, Ti e eu falamos onte e hoxe. Vamos cortar de raíz os "comentários".

Mañá

Porfin, cando menos o esperaba, telefona Vapin. Está combinado: mañá á noite, en Ithaca, iremos cear con Ti. Non é que debeza por devorar o que se agochou na caixa do relóxio, pero teño ganas de celebrar o traslado, e esta pode ser unha ocasión xeitosa.
Por certo, sabes xa do traslado?
Que si, pesado, que mañá o celebramos.
Pois iso.

Parabéns

Chegan mensaxes de felicitación por mor do traslado. A última, de May, reclamando vermo-nos para celebrá-lo; tamén Ti envia parabéns via móbil. Através do fixo, a miña ex tamén me felicita, e recomenda-me que non malvenda en Atenas cando marche; civilizadamente, cámbio de tema por non respostar talvez o que non debese.
Tampouco hai hoxe novas de Vapin, que sabe pero non contesta.
Pero si palabras de entusiasmo de Pólis, que me volve preguntar, unha vez máis, se me gusta a xarra de estano. Creo que é a cuarta ocasión desde que ma entregou cerimoniosamente na Páscua. Non podo máis e, alegremente, pregunto-lle se ma regalou ou é que lla estou criando. Rise entón con ese riso claro e alvorotado que tan ben coñezo.
Sen que lle pregunte, di-me que hoxe marcha para a Comarca, e promete cea para a semana próxima. Intereso-me pola tatuaxe, e el volve rir: baixou a inflamación e a íngoa xa non dói. Agora son eu quen dá os parabéns. E el volve recomendar-me que me tatue.
Intercambiamos biquiños e saudiños (que tamén envio para Tadsio), e corto antes de que me volva falar da xerra.