Desorientado

Dous dias con Melómano e a esta altura pregúntome se o problema, de haber algún, non estará en min. Se non virá deste puto terror a resultar magoado. Como na película, tamén eu teño unha cicatriz, que non se ve pero está.
Innegable que somos moi distintos, pero iguais niso de construír cada un súa propia illa na que se protexer a todo custo con arrecifes e rochedos, con falsos planos e almearas enganosas.
Morreron Drake e Hook, os tesouros non existen, e andar á súa procura só é un costume que é mester desaprender.
Mañá toca tregua: Melómano pasará o día na casa de súa mai e eu pensarei como recompor a miña illa despois da galerna. En canto saia do instituto adicareime en exclusiva a preparar clases, a poñer ao dia as tarefas domésticas e, se por acaso me asomar ao blogo, en ningún caso falarei de Melómano.
Mañá non toca.