Rumanos

A peixeira do meu barrio conta alporizada que esta mañá un rumano lle fixo limpar dúas xardas e, cando as tiña na bolsa, saíu a correr, naturalmente sen pagalas, e nunca máis se soubo.

Mentres o conta, as clientas móstranse indignadas: unhas falan da desvergoña desa xente, outras de que a culpa toda a ten o Goberno que lles permite entrar neste país honrado; ningunha delas di (e a miña covardía tamén mo impide) que cando alguén rouba dúas xardas é que por forza ten necesidade delas, que esa necesidade se chama fame, e que ao mellor detrás da escapada dos ladróns había mesmo máis vergoña e dignidade que nos comentarios que todas fan (mentres que eu calo).

Abrumado, pago as miñas dúas xardas e marcho para a casa con Melómano.

Mentres se asan e tomamos un vaso de rioja, Melómano tamén se queixa dos romenos: para el son sucios, vagos, perigosos; esgrime argumentos poderosísimos: lembra aquela família de Madrid degolada nun chalet para ser roubada, e sobretodo o incordio dos que venden clines e limpan paraventos nos semáforos, dos que paran a un na rúa a pediren esmola, dos que están co cartaz mal escrito diante dos supermercados.

Cústame acreditar o que oio e a quen llo oio, e cando non podo aturar máis ladaíña, cando empezo a estar tan cocido como as xardas, conto unha historia a ver que tal. No Palau en que aprendín a ler (eme a ma, eme e me, mi mamá me mima e todo iso), cando se chegaba a ra, re, ri, ro, ru (que, como lle sucede agora á miña filla, eran o máis difícil de pronunciar), o exemplo de ru era rumano, e o debuxo representaba un home barbudo cun estraño gorro de pel como o dos cosacos ou así.

Ru, de rumano.

Cantos anos pasaron antes de que aquí, neste país de emigrantes, nesta honrada terra de ladróns, neste lugar de fames mal pasadas, se puidesen ver persoas doutras razas, doutras terras, doutras relixións e linguas?

Pero, polo que parece, seguimos sen saber o que é un rumano.

Un rumano, querido Melómano, é o que ti e eu e todos fomos antes de agora, noutras terras e baixo outros soles.