Melómano

Onte á noite, sen cear nin cousa parecida, canso de postear, de corrixir exames pendentes, de facer relacións de méritos, e de ver ringleiras por televisión, fuxín da casa (un pouco de min mesmo) e fun dar nun deses novos vellos pubs irlandeses que proliferan en Atenas.

Había ben pouca xente, como correspondía a un Martes, e tras dar dúas voltas ao xornal abro a porta da conversa ao meu viciño de mesa. Ao pouco xa el se mudara para a miña e estábamos en fluída comunicación, que avanzaba directamente ao moi perigoso terreo persoal: os dous profes (mais el de música), os dous da mesma idade, os dous divorciados, e bastante sós como el ben cedo declarou, forzándome con iso a declarar a miña parte, os dous de fóra de Atenas e esperando un destino que a el lle nega a sorte e a min, por contra, non.

Tres pintas e tres cestos de patacas fritas despois éramos inseparables e sabíamos un do outro unha chea de cousas que apenas lembro, pero o que si perdura é o recordo do seu amor pola música clásica e que para Xullo estará en Dublín, nun curso do Trinity College.

A coincidencia seguía sendo abraiante, porque polas mesmas datas, e se a burocracia non atravanca, tamén eu irei a Eire.

No relativo á música, a coincidencia era mínima: preferín calar, e tan só comentei que a semana pasada comprara, porfín e nunha arroutada, A flauta máxica, o que naturalmente a el lle pareceu xenial. Para daquela había xa outros vasos baleiros e mediados de Guinnes sobre a mesa doutro novo vello pub irlandés de Atenas.

Non esperamos a fechar: tomamos bourbon na súa casa, un apartamento diminuto, meticulosamente organizado, ateigado de vinilos e cedés que me mostrou con moita paciencia miña e moita devoción del. Ao chegarmos preguntara que música prefería; a que escoitabas cando saíches, dixen eu. Premeu e recoñecín a gelida manina, e seguiu soando La Bohème mentres revistábamos discos e a luz acendía brillos no corazón dourado escuro dos vasos sen xelo.

Cando xa Puccini abouxaba no cerebro e pesaba nas pálpebras propuxen cambiar de música; pon a que queiras, dixo, e erguinme a rebuscar na estante: Billie Holliday.

Empezando Cheek to cheek, V. veuse a min, e apertábame mainiño desde atrás. Ao contacto da súa pel na miña, sentín a baixada do sangue e como a pirola se me enchía de chumbo, como a miña carne puxaba contra a roupa.

Heaven, I'm in heaven, and my heart beats so that I can't hardly speak...