Talante

Dixen de Melómano que era encantador e falangueiro, pero debo engadir que tamén é melancólico e taciturno: un home de inacabables silencios que enche a música que permanentemente mana da máquina ou, desprendida polos dedos sabios, da guitarra.
Falei tamén de estrañas coincidencias entre nós, pero anoto agora diferenzas (talvez) insalvables de talante: nas quince horas que permanecemos, encerrados cos nosos xoguetes, naquel seu apartamento atafegado e mínimo os contrastes manifestáronse un tras outro, e penso agora que nunca houbo dúas persoas máis distintas, par a par na mesma cama.
Golpeados ambos pola mesma durísima soedade, a unha idade en que manobrar xa resulta difícil, as nosas actitudes perante a vida son por completo opostas, até belixerantes: se a min agora non me vencerá case nada do que se poña por diante, Melómano apenas ofrece resistencia ao que vaia vir; se eu río e falo e fago e vou, el parece darse por satisfeito con resistir polo menos un dia máis.
Busco un adxectivo que o defina, mentres a cafeteira arrefece sobre a mesa baixa do salón e a cabeza del sobe e baixa entre as miñas pernas, e acoden resignado, débil e gris.
Miro arredor de si, e vexo ducias de discos, libros e cómics. A guitarra xunto á butaca. A caixiña de madeira da maría. Unha rosa do deserto na libraria. Varios puzzles colgados, como cadros: as Torres Xemelgas, Florenza, as Pirámides, a Ponte Carlos, sitios que coñezo ou non. O televisor, con documentais, mudo. Varias fotos, colgadas na parede ou postas nas estantes, sempre a mesma muller loira, que nos mira.
Soa, a peticición miña, a música de Satie.
Non penso nada, só percibo: psíquica e fisicamente. Penso que ninguén vai tomar aquel café frío, encóstome sobre unha pilla de apontamentos coroados polo slip de Melómano, e pouso a man na súa cabeza. Cerro os ollos.