Espera

No Ciberália de Ithaca, á espera de Vapin.

Mañá faremos a etapa correspondente do Camiño; xa só restamos tres na nosa Comunidade do Anel: Vapin, Cris e eu; como muito, pode ser que mañá Nican saia a recoller-nos en Palas, pero ainda é un mistério; o que si está claro desde onte (provavelmente desde muito antes para ela) é que xa non seguirá camiñando canda nós. Deu-se por vencida.

Cando chegue Vapin e remate de consultar o que lle cumpra, iremos ao lado tomar as nosas birras reglamentárias, e daquela organizaremos o de mañá, talvez algunha outra cousa; brevemente: ás 8'30 iremos ao concerto de Mahler, pero despois eu voltarei cedo á casa dos pais porque necesito dormir. Despois de xantar, sorprendentemente, moneei coma un vello diante da televisión; acordei minutos despois, só na sala: miña mai saíra nos bicos dos pés para traer-me unha manta.

Asumo que estou sobrepasado polos recentes acontecementos, e non me refiro ao avance do Exército Vermello sobre Berlin: necesito unha calma que só lograrei camiñando, rindo e falando con persoas que me coñecen ben e nada me exixan, lonxe da miña casa convertida en refúxio, lonxe de Atenas. Certamente, empezo a perceber a imensidade dos dous meses que me restan ali.

Ora ben: onte Melómano e eu fixemos os deveres. Non haberá sétima convocatória.