Nós

Escribo sobre a mesa dunha terraza, nos Cantóns. Vai un frio polar, pero o sol é radiante, como cómpre os Domingos para que a xente pasee arriba e abaixo polas Cortiñas de San Román; todo mui burgués, claro, a saída da misa e esas cousas, pero para min é un pracer recuperado que hoxe, sen embargo, non comparto coa miña filla: ten febre.
Onte volvin a Manderley, só para visitá-la, ou iso pensaba eu, porque finalmente me vin obrigado a xantar con elas, co que iso supón: estrañas conversacións, case monólogos, e estraños consellos sobre vendas imobiliárias en Atenas.
Todo mui forzado e presidido permanentemente pola desconfianza. Devezo por saír canto antes, e ás tres e meia estou xa rumo a Ithaca como se me perseguisen todos os demos. Paro no Cerne de Galiza a mexar a prol do vento, e aproveito para chamar a Vapin, con quen quedo ao serao, antes de irmos á Cova.
Será un encontro breve e doce en que planificamos camiñada para o próximo Sábado e presto testimuño sobre as turbuléncias da semana pasada; Vapin conta-me que, cando saíron da casa de Ti, Constanza exixia as miñas desculpas apoiada nunha farola, algunha das que agora podo ver desde onde escribo. Conta-me que el lle respondeu que eu nunca o faria, mentres me pon unha mao no pescozo e se achega a min para besbellar non te agóbies polo que diga unha nena pequena.
Na Cova non está Constanza, pero asi e todo a tertúlia acada un alto nivel internacional mercé á boda e os catro funerais: a americana, o papa, o príncipe e o xenro, que non morreu pero como se tal. En relación ao de Gales, deosto á defunta e coincido con H. en que é unha loucura que non outorgasen capitulacións, un dos meus temas predilectos, ao que me entrego con verdadeira fruición mentres roemos a pitanza.
Tomando un chocolate con Ti (en lugar de irmos de copas cos outros) parece-me que os nós da miña vida non son insalváveis, que Robinson seguirá adiante desatando neles, e asi pouco a pouco a quente espesa beberaxe atempera o meu espírito nesta fria noite de Abril.