Tere Holmes

Da conversa telefónica con Tere Holmes, en que me contava o seu novo destino, a sua nova andaina, resta unicamente un labirinto de subúrbios e cidades-dormitório e ruas que nasceron dun nada primixénio en poucos meses e ainda non teñen nome.

Sinto vértigo cando me conta que para dar chegado ao instituto, Tere Holmes houvo de comprar un novo plano da selva urbana porque o anterior quedara xa obsoleto, pero decepciona-me a descrición que fai do Parque do Aforcado, e que non lle dea clase a Manolito .

Hoxe soñei que Tere Holmes, toucada cun sombreiro verde, viaxava nun globo colorado, e falando devagariño como fala ela, dicia-me en pleno voo que agora non hai atascos na M-30.

Tamén traía para min a caixa de ginger cookies que lle encarguei.

Ite, missa est

Por segunda vez este ano vou á misa, e por idéntico motivo que a primeira: honrar a memória do pai de Vapin.
Por segunda vez, tamén, aborrezo completamente e mesmo estimo o exercício físico inerente ao culto (erguer-se, sentar, erguer de novo, axoellar-se, sentar outra vez) como o único modo de non caír adormecido sobre o ombro do señor de bigotiño ao meu lado.
Tentei seguir o discurso do cura, pero renunciei ao pouco: non entendia nada de todo aquel asunto inzado de metáforas, oxímoros e demais follateira sobre ovellas e sementes, e á metade da misa, cando xa tiña revisados os asistentes, a arquitectura do templo, as imaxes do altar, e evocada a figura do finado, o único que chamou a miña atención foi un furado que descobrin no peto do pantalón polo que agora, seguro, me escaparán as chaves con tanto meter e sacar o dedo, asi deus me perdoe.
Se volvese a misa en latin, como pretenden a divinis, os fieis non comprenderian menos que agora, pero o rito gañaria en estética ao se facer escuro, distante e profundamente misterioso.
Cando ao fin chegou o pouco hixiénico momento de dar a paz, tendin a esquerda porque a direita, co dedo no furado do pantalón, non souben se era capaz de sacá-la.

Dias

Cando faltan poucos dias para os 41, o primeiro postal fai estragos baixo a liña de frotación: a casa Guinness-Murphys's felicita-me, pregunta-me que ten de malo cumprir anos, e suxere-me que é a ocasión perfeita para aumentar-lles os benefícios.
O que non sei é como obtiveron os dados, ainda que teño as miñas sospeitas.

Estraños dias estes, dourados por fóra e grises por dentro, como a própia melancolia.

Catering

Ouvia-se aos berros desde a escaleira, desde o ascensor, un nome como de vodka: no salón de Polis, tres mancebos tremolavan bufandas, gorros e camisetas do Deportivo diante do televisor; rebordantes de entusiasmo e adrenalina, acabavan coas reservas de patacas fritas e millo tostado, bebian cervexa, coreavan ao unísono depor depor como se non houvese máis mundo que aquel campo verde debuxado con liñas brancas.

Un dos que non coñezo fai-me sítio no sofá, que eu rexeito cun aceno; Colacao e o outro, con cadansua lata na mao, é como se non me visen. Parado no meio do salón, co impermeável pingando, penso por un momento se estes tres non matarian a Polis para veren o partido, se o pobre non estará a desangrar-se lentamente sobre o futón verde, no tatámi do dormitório xaponés mentres eles pronúncian un nome que soa a comida italiana e bradan un gol que non puido ser.

Atopo a Polis na cociña en pleno catering, a bater ovos coas patacas ao lume; cando lle pregunto se aquela é unha metáfora e me responde agora non mos veñas tocar ti tamén sei que é mellor deixá-lo que desabafe contra o bol en que bate, contra a cebola que rilla con ira na táboa, contra as patacas que remexe, que rosme a cada brado que chega do salón, seguro de que agradece ter-me ali ainda que, no fondo, daria algo porque non vise aquela manda do salón.

Acendo un cigarro e paso-llo; acendo outro para min e os dous miramos facer-se a tortilla como quen mira dentro dun pozo; antes que eu diga nada, xa Polis o di: que si, que non che gusta babosa, que xa o sei, e dicendo-o, sorri, e eu con el.

Cando o partido acabou, os tres siareiros entraron na cociña como tres xabarins ou tres poldros ou tres lobatos ceibos, e a noite chamava por eles agora que non chovia: alá marcharon os tres a celebrar o triunfo, e Polis e eu sentamos na cociña, par a par, coa tortilla por diante.

Liberación

Esta mesma tarde, aproximadamente ás 18'30, liberei o livro de Mendicutti, perfectamente envolto nunha bolsa de plástico transparente.
O lugar da liberación, o adarve da muralla de Ithaca, en concreto unha das xanelas da Mosqueira. É certo que chovia muito (asi me puxen, que non levava paraugas), pero o livro ía ben protexido na sua funda.
Por outro lado, confeso (ainda que non sexa un procedemento mui ortodoxo) que quedei axexando na distáncia, e puiden ver que unha parella se achegava e collia o livro. Daquela dei volta e marchei; non sei, portanto, se levaron o livro ou non.
Pero xa non é asunto meu.

Pasado

Onte, ao dar-lle a ficha, a miña profesora de inglés di-me que non era preciso que lle entregase foto, que me coñece hai vinte anos, que fomos compañeiros nas aulas de tal profesor e tal outro, que me lembra perfectamente pero eu, encaixando a sorpresa, vacilo para dicer-lle como un parvo que por algo me soava a sua cara, que agora caio apesar dos anos transcorridos, que con todo o cambiada que está ainda me acordo dela e bla bla.
Pero non: levo horas tratando de situá-la nas aulas, vestíbulos, escaleiras, corredores, cafetarias e bibliotecas do meu pasado sen o dar conseguido; en momentos como este teño a sensación de estar dentro dalgun episódio de Caso aberto, fóra os crimes, e sen que a linda despeiteada que fai tolear a Haddock me veña interrogar.

Grazas sexan dadas ao altísimo, que inda non teño sido mui fillo de puta, e poucas me terán gardadas.

Irak

...pero tamén coches-mentira!

Retsina

Con muito retraso por problemas de axenda de un ou outro, afinal onte á noite demos conta do botin que Polis trouxera do seu periplo mediterráneo, e que coa globalización ben puido comprar aqui sen ter que vir cargando por vários aeroportos coas botellas de nefasto retsina, os botellóns de ouzo e as latas de dolmadákia e brando feta, que acompañaron a mousaka precociñada e a música dos bouzukis.

Pronto fomos tres: o neno do colacao provou o retsina e dixo que lle sabia a esperma (non foi esta exactamente a sua expresión), asi que pasou rapidamente ao ouzo con xelo e rapidamente se puxo en órbita mentres as fotos de Polis nas illas esvaravan pola pantalla do portátil.

Non sei se foi o alcol, o esmagador dos sirtákis, a teima por fuxir do visionado, ou a mesma urxéncia de Colacao que (souben-o despois) tiña que fichar na casa, o caso é que Polis e el esqueceron pudores e viandas e entraron en acción ali mesmo, xunto á mousaka triste e o retsina seminal e o ouzo lácteo sobre a mesa de wengue.

Tampouco sei se no fondo o desexava ou foi por non ficar a beber só no salón do trono que fun tras deles para o dormitório xaponés.

Horas despois, mentres explicava a sonorización das xordas intervocálicas no romance, sentia ainda na boca un leve sabor a esperma.

Perdón, a retsina.

Pena capital

No dia mundial contra a pena de morte: pola dignidade, contra a vinganza e a hipocresia dos Estados

Ken

Quedo para tomar algo o dia do Padroeiro e atopo que todo o mundo está baixo mínimos, asi que ninguén sai como non sexan Ti e Lura, que trai consigo novo acompañante, outro máis sacado das profundidades dun chat, e xa perdin a conta.

Pero se ela é sempre unha Barbie, rachando praza abaixo sobre os tacóns altísimos, enfundada nos leggies e botando atrás o longo pelo negro unha vez e outra vez, nunca como hoxe o acompañante se pareceu tanto a Ken: acaba de facer implantes capilares e mostra unha fronte de boneco da que é difícil apartar os ollos cando Lura mo presenta.

Entre cañas e polvo, acabamos falando de lavores domésticos e rendemos homenaxe a ese maravilloso invento chamado Driron; e conta Ken: Cando me divorciei levei comigo 4 camisas; agora teño máis de 30. Por non pasar o ferro, compro.

Decesos

Miña mai diría que é pola caída da folla, pero desde hai dias a lista de blogues mortas, presunta ou confirmadamente, non deixa de aumentar.

Á lamentada e sorprendente clausura do Pitiño súmase hoxe o lacónico epitáfio Bitácora dada de baixa escrito na pantalla, branca coma unha lápida, d' A tensa calma da catapulta.

Mentres, From lost to the river, Laranxa, Velis Nolis e O mundo do Cláudio permanecen nun limbo indefinido e inalterabe hai semanas ou meses cuxa quietude recorda a morte demasiado.

E eu, que o pensei ás veces, anuncio que por agora non vou fechar o local.

Boicot

Atopo na Selva de Esmelle un dos socorridos cuestionarios que enchen os blogs en épocas de vacas fracas, e para evitar o boicot de X, á vista dos retrasos nas últimas actualizacións, enumero aquí e agora (coma un neno boíño) os meus cinco boicots, a saber:

1. Adoito cambiar de canle cando aparecen na tele eses estúpidos anuncios de produtos narcotizantes, desodorantes á testosterona e limpadores procedentes ou non do futuro.

2. Non admito que me atendan nun comercio mentres o dependente segue a falar polo móbil. Por este motivo non volverei entrar no estanco de San Domingos en Ithaca; lástima ter deixado de fumar e de escribir cartas.

3. Nunca escriibín neste blog os nomes de certos seres vivos, entre eles os dos anteriores Presidentes da Xunta e do Goberno Central. Creo que iso, máis do que un boicot, pode considerarse decencia, hixiene e até patriotismo; o que vós decidades estará ben.

4. Non acepto drogas: non confío nen admito quen as usa, quen as desculpa, quen as reparte, quen as comparte, quen se enriquece con elas. Definitivamente, esa raia marca o boicot.

5. Aquel xornal e aquela emisora de radio: se ben a Tere Holmes a poñen a andar os seus tertulianos cada mañá, a min co ácido bórico córtaseme o leite do almorzo, as torradas quéimanse, agríase o zume no vaso, e o estómago non o soporta.

Bookcrossing

Da solta masiva de livros para o bookcrossing de onte, e despois de rifar cun velliño intolerante que parecia clonado da xeración Nós, volvo para a casa coa miña filla, cun livro de Mendicutti, co livro que colleu ela, e tamén cun problema: a miña filla non está disposta a liberar nengun livro, por muito que o teña lido.
Algo haverá que facer, claro; talvez funcione a hipnose.
De todos xeitos, considero que unha liberación masiva como a deste finde vai contra o mesmo espírito do bookcrossing e as razóns ocultas, soterradas, secretas do que solta un livro á espera, non de estender a leitura, senón de que faga mundo, e de mao en mao, de leitor en leitor, dea cun acubillo definitivo ou acabe retornando acaso á mao primixénia.
Sen pedagoxia, por aventura.
Como este mesmo blog.