domingo, 29 de outubro de 2006

Ite, missa est

Por segunda vez este ano vou á misa, e por idéntico motivo que a primeira: honrar a memória do pai de Vapin.
Por segunda vez, tamén, aborrezo completamente e mesmo estimo o exercício físico inerente ao culto (erguer-se, sentar, erguer de novo, axoellar-se, sentar outra vez) como o único modo de non caír adormecido sobre o ombro do señor de bigotiño ao meu lado.
Tentei seguir o discurso do cura, pero renunciei ao pouco: non entendia nada de todo aquel asunto inzado de metáforas, oxímoros e demais follateira sobre ovellas e sementes, e á metade da misa, cando xa tiña revisados os asistentes, a arquitectura do templo, as imaxes do altar, e evocada a figura do finado, o único que chamou a miña atención foi un furado que descobrin no peto do pantalón polo que agora, seguro, me escaparán as chaves con tanto meter e sacar o dedo, asi deus me perdoe.
Se volvese a misa en latin, como pretenden a divinis, os fieis non comprenderian menos que agora, pero o rito gañaria en estética ao se facer escuro, distante e profundamente misterioso.
Cando ao fin chegou o pouco hixiénico momento de dar a paz, tendin a esquerda porque a direita, co dedo no furado do pantalón, non souben se era capaz de sacá-la.

2 comentarios:

X dixo...

hahaha
é vostede peor ca un neno pequeno, pero iso xa o sabiamos, non?

Anonymous dixo...

Si que podian ir cambiando o espectáculo!