Insómnio

Efectivamente, noite en branco.

Son case as 3 da madrugada cando escrevo isto, farto de dar voltas na cama sen dormir, farto tamén de ler Los pilares de la Tierra no fragor do insómnio, de odiá-lo e de preguntar-me non xa como esta cousa pode vender-se por miles senón como Fonseca ma puido encomendar tan encarecidamente.

O dia, sen embargo, non foi malo, tendo en conta o descontrol natural dos finais de curso.

Pudor

Tanto desexo de me asomar ao mundo através dunha bitácora, e agora o que sucede é que se presenta diante de min algo que non sei ben se será pudor, pero que se non o é parece-se-lle bastante.

Temor de aparece diante de todos, a contar o que me sucede cada dia, o que penso do que me sucede, o que penso dos outros, o que penso do que penso.

E asi, talvez, un dia arribarei.

Tristeza

Desde o Domingo, desmoralizado e triste, e hoxe é mércores pola noite. Soa a meianoite no péndulo do salón cando escrevo isto, nun deses arrebatos meus de actividade, tan desconcertantes logo dun da (de todos estes dias en realidade) sen facer practicamente nada. Hoxe, por exemplo, pasei toda a tarde (iso quere dicer de 4 a 9) a navegar por internet, sen rumo fixo, sen esperanza de atopar nada.

É este, supoño, un modo máis de suprimir-me e desaparecer.

Acabo de tomar un lexatin, o primeiro en semanas, pode que meses.

Estou preocupado por pequenas cousas, cousas insignificantes en comparación co grande desastre que é o conxunto da miña vida actual, e ao que sen embargo contribuen a empeorar: o final do curso, a desgana con que espero as vacacións, as tensións cos viciños da comunidade por mor de faramalladas domésticas, as esporádicas pero demoledoras tensións con Lustres...

O Domingo á noite chamou ex profeso para me contar que os seus alunos presentaran unha reclamación contra ela. Pedin-lle que fose breve, e non lle gustou; tampouco que lle dixese que eu non podia dar-lle nengun consello como non fose que consulte co sindicato.

Tampouco eu estou contento con todo isto: nen con que me chamase para conta-me o seu problema, nen coa resposta que lle dei, ainda que provavelmente fose a única resposta que lle podia dar.

E iso por hixiene afectiva. Por salvagardar a miña precária estabilidade emocional. Por temor a que me respondese como costumaba.

En definitiva, porque xa non estamos casados.

O que nos leva a unha estraña situación : coñecemo-nos perfectamente despois de vivermos vários anos xuntos. Temos unha filla.

Pero non somos amigos.

Somos outra cousa.

Tampouco serve a etiqueta de coñecidos.

Somos outra cousa diferente, e hai que aprendé-lo.

Eu non lle vou contando cada problema que teño, nen lle digo que me atopo máis só que nunca, nen lle recordo o absurdo que me sinto en Atenas, o lugar a que vin unicamente para estar con ela, e no que ela agora non está; tampouco que teño proxectado pedir o traslado o próximo curso para Ithaca, ainda que iso seguramente suporá que por cuestións económicas teña que olver viver na casa dos meus pais...